Even bijpraten!

Diana · 11 maart 2003, 13:51

Hallo forumbezoekers,

Het is alweer een poosje geleden dat ik me op dit forum begeven heb. Het doet me deugd nieuwe (actieve) namen te lezen. Ik wil dan ook tegen al deze mensen zeggen: Leuk dat jullie wat geschreven hebben en fijn dat jullei die stap hebben gezegd!

De reden van mijn lange afwezigheid was (zoals sommige al wel vermoeden) dat ik niet zoveel nieuws op het forum kon zetten en zelf ook niets nieuws meer las. Kortom, ik kon er niet veel meer mee. Deze forumpauze heeft me echter wel goed gedaan. In de tussentijd ben ik naar de dermatoloog geweest en deze vriendelijke man heeft me op een nette manier verteld dat hij eigenlijk niks voor me kon doen. Er zijn geen medicijnen die je ervan kunnen helpen, het heeft geen medische oorzaak (wat vaak het geval is) zodanig dat je dat weg kan nemen. Nee, gewoon een hoge hoeveelheid mannelijke hormonen in combinatie met haarwortels die daar gevoelig voor zijn. Na dit bezoek was ik zeer verdrietig. ik kreeg de bevestiging wat ik zelf altijd al vermoedde. De enigste manier om het te verminderen is (dure) laser dan wel lichtbehandelingen! Maar er volledig vanaf komen kan (tot dusver) niet. Tevens heb ik nog een brief naar mijn verzekeringsmaatschappij geschreven met de vriendelijke vraag waarom er in godsnaam maar zo weinig (tot niets) vergoed wordt, met daarbij argumenten (jullie wel bekend) waarom dat oneerlijk is. Twee maanden later kreeg ik een kort (pissig) briefje terug, met een afwijzing, die naar mijn mening nergens op gebasseerd was.

Aanvankelijk was er dus groot verdriet (en woede). Maar het heeft uiteindelijk wel iets goeds met me gedaan. Ik ging (onbewust) beseffen dat er dus niet veel ana te doen was en dat ik mijn energie er dus niet meer in moest steken in de zin van vechten tegen iets wat niet gaat lukken. Ik merkte dat ik er beetje bij beetje steeds minder aan ging denken. En natuurlijk er zijn momenten dat het me ook nog verschrikkelijk stoort en dat het me kwaad maakt en verdrietig en hopeloos, maar minder dan voorheen. Maar ik denk toch dat ik op de goede weg ben.

Niet voor niets ben ik twee maanden geleden (voor het eerst) een serieuze relatie aangegaan. Hoewel ze nog niet alles van de overbeharing gezien heeft van mij weet ze er wel vanaf. Om hiermee in te haken op de vraag van Lynda over relaties: Het is inderdaad ontzettend moeilijk om een relatie aan te gaan. Het kostte me ook heel veel lef en durf en tranen om het te vertellen/schrijven, maar tot dusver is het goed gegaan. Zoals eerder gezegd ik durf me er nog niet helemaal voor open te stellen, maar het begin is er en dat doet me deugd. Ik begin er nu zelf in te geloven dat er mensen zijn die door de overbeharing heenkijken en verliefd op je worden om wie je bent en niet hoe je eruitziet. Maar dit alles kost tijd en moed en het belangrijkste jezelf ervoor openstellen. Dit laatste kost me de meeste moeite en ik heb nog een lange weg te gaan maar tot nu toe geniet ik van alle nieuwe dingen die me overkomen!

Carla, ik ben blij te horen dat er animo is voor een werkgroep. Wendy en ik zijn er een tijd geleden mee begonnen, maar we stuiten eigenlijk alleen maar op hindernissen en weinig tot geen animo. Ten slotte hebben we het dus op een zeer laag pitje gezet omdat we meer initiatief nodig hadden. Misschien dat we in de toekomst iets samen kunnen doen? Met meer mensen heb je toch meer ideeen! Ik sta er in ieder geval nog steeds voor open!

Groetejs, Diana!

11 maart 2003, 13:51	#1
Diana HaarWeb lid Geregistreerd: 4 oktober 2001 Berichten: 227	Even bijpraten! Hallo forumbezoekers, Het is alweer een poosje geleden dat ik me op dit forum begeven heb. Het doet me deugd nieuwe (actieve) namen te lezen. Ik wil dan ook tegen al deze mensen zeggen: Leuk dat jullie wat geschreven hebben en fijn dat jullei die stap hebben gezegd! De reden van mijn lange afwezigheid was (zoals sommige al wel vermoeden) dat ik niet zoveel nieuws op het forum kon zetten en zelf ook niets nieuws meer las. Kortom, ik kon er niet veel meer mee. Deze forumpauze heeft me echter wel goed gedaan. In de tussentijd ben ik naar de dermatoloog geweest en deze vriendelijke man heeft me op een nette manier verteld dat hij eigenlijk niks voor me kon doen. Er zijn geen medicijnen die je ervan kunnen helpen, het heeft geen medische oorzaak (wat vaak het geval is) zodanig dat je dat weg kan nemen. Nee, gewoon een hoge hoeveelheid mannelijke hormonen in combinatie met haarwortels die daar gevoelig voor zijn. Na dit bezoek was ik zeer verdrietig. ik kreeg de bevestiging wat ik zelf altijd al vermoedde. De enigste manier om het te verminderen is (dure) laser dan wel lichtbehandelingen! Maar er volledig vanaf komen kan (tot dusver) niet. Tevens heb ik nog een brief naar mijn verzekeringsmaatschappij geschreven met de vriendelijke vraag waarom er in godsnaam maar zo weinig (tot niets) vergoed wordt, met daarbij argumenten (jullie wel bekend) waarom dat oneerlijk is. Twee maanden later kreeg ik een kort (pissig) briefje terug, met een afwijzing, die naar mijn mening nergens op gebasseerd was. Aanvankelijk was er dus groot verdriet (en woede). Maar het heeft uiteindelijk wel iets goeds met me gedaan. Ik ging (onbewust) beseffen dat er dus niet veel ana te doen was en dat ik mijn energie er dus niet meer in moest steken in de zin van vechten tegen iets wat niet gaat lukken. Ik merkte dat ik er beetje bij beetje steeds minder aan ging denken. En natuurlijk er zijn momenten dat het me ook nog verschrikkelijk stoort en dat het me kwaad maakt en verdrietig en hopeloos, maar minder dan voorheen. Maar ik denk toch dat ik op de goede weg ben. Niet voor niets ben ik twee maanden geleden (voor het eerst) een serieuze relatie aangegaan. Hoewel ze nog niet alles van de overbeharing gezien heeft van mij weet ze er wel vanaf. Om hiermee in te haken op de vraag van Lynda over relaties: Het is inderdaad ontzettend moeilijk om een relatie aan te gaan. Het kostte me ook heel veel lef en durf en tranen om het te vertellen/schrijven, maar tot dusver is het goed gegaan. Zoals eerder gezegd ik durf me er nog niet helemaal voor open te stellen, maar het begin is er en dat doet me deugd. Ik begin er nu zelf in te geloven dat er mensen zijn die door de overbeharing heenkijken en verliefd op je worden om wie je bent en niet hoe je eruitziet. Maar dit alles kost tijd en moed en het belangrijkste jezelf ervoor openstellen. Dit laatste kost me de meeste moeite en ik heb nog een lange weg te gaan maar tot nu toe geniet ik van alle nieuwe dingen die me overkomen! Carla, ik ben blij te horen dat er animo is voor een werkgroep. Wendy en ik zijn er een tijd geleden mee begonnen, maar we stuiten eigenlijk alleen maar op hindernissen en weinig tot geen animo. Ten slotte hebben we het dus op een zeer laag pitje gezet omdat we meer initiatief nodig hadden. Misschien dat we in de toekomst iets samen kunnen doen? Met meer mensen heb je toch meer ideeen! Ik sta er in ieder geval nog steeds voor open! Groetejs, Diana!