Hoi, nieuw en vraag

[blablabla]

Hoi,

Deze week heb ik dit forum ontdekt. Het geeft mij echt een steun in de rug te kunnen lezen wat de ervaringen van anderen zijn. Doch, neemt niet weg dat ik me nog steeds klotuh voel over mijn situatie. Wanneer ik weer eens een denkdag heb denk ik waarom ik altijd weer de uitzondering op de regel moet zijn, niet alleen vanwege mijn haar maar ook vanwege bijvoorbeeld mijn denkwijzen en interresses die niet standaard zijn.

Ik was ongeveer 15 jaar toen mijn haar begon uit te vallen. Als kind had ik zo'n dikke bos haar dat de borstel er niet eens doorheen kwam. Mijn moeder ga mij rond mijn 19e altijd de schuld ervan mijn haar niet te verven in van die rare kleuren, slecht voor mijn haar. Daar was ik het uiteraard niet mee eens, ik kon mij niet voorstellen dat het kwam omdat ik eens een keer paars haar had.

Vanaf een jaar of 20 kreeg ik commentaar van collega's en mensen die ik tegenkwam bij het stappen. Ik ervaarde de onzekerheid maar als een verlate puberteit. Tijdens de puberteit zijn velen onzeker, was ik nooit geweest en het kwam bij mij nu pas na de veroordelingen van anderen. Gelukkig nooit van mijn vriendin, ik weet niet hoe het dan zou zijn afgelopen met mij toentertijd. Logisch gevolg was dat ik een pet ging dragen. Op die manier hoefde ik geen vervelende commentaren van anderen te verdragen. Tuurlijk blijven er altijd vervelende mensen. Sommige denken dat het leuk is de pet van je hoofd af te meppen en andere vragen weer of ik hem af wil doen zodat ze zien hoe ik er nu eigenlijk uitzie Al met al niet grappig. Aangezien ik het ook leuk vindt om naar kroegen en uit eten te gaan doet het me zeer dat je met pet regelmatig wordt geweigerd. Wat weer resulteert in dat ik niet naar binnenga en mijn vrienden (gelukkig) ook niet. Ik vind het ronduit a-sociaal dat mensen direct conclusies klaar hebben liggen wanneer je een pet draagt. Afijn om weer terug te komen bij het verhaal. Toen ik een jaar of 23 was ging ik naar de dermatoloog, gesteund met het geschap van mijn moeder. Hij vertelde mij dat ik mannelijke kaalheid heb en dat ik er maar mee moest leren leven, heel veel mannen hebben het. Alsof mij dat als vrouw, of uberhaupt als persoon, geruststelde. Uit het veld geslagen door zijn botheid, mijn moeder ook, gingen wij weg met het advies dat ik de diane pil maar moest gaan gebruiken. Deze pil hielp geen meter, ik werd er heel ziek van en kreeg zoveel pijn dat ik niet eens meer kon lopen. Eigenlijk was er dus geen oplossing voor mij. Toen ik een jaar of 25 was hebben mijn ouders een hypotheek op hun huis genomen om een haartransplantatie voor mij te betalen. Ik was hier heel erg blij mee. De operatie was niet geheel pijnloos. Er was een stuk niet verdoofd en werd onverdoofd weggesneden omdat wanneer de snee onderbroken wordt het niet meer goed komt en het litteken heel raar wordt. Ik heb ook heel veel napijn gehad omdat ik de verdovende medicijnen niet kon nemen. Maar na aantal maanden begon het haar een beetje te groeien. Hier was ik onwijs blij mee. Na een jaar of anderhalf zag het er veelbelovend uit. Ik dacht nog 1 operatie en ik kan weer zonder pet over straat, ik zag het al helemaal zitten. Niettemin zat het geluk weer eens in een klein hoekje waar ik niet bij kon en begon mijn haar weer sneller uit te vallen. Sinds twee jaar is het zo erg dat ik bij vrienden en zelfs familie mij niet meer zonder pet in hun gelschap begeef. Maar een mens moet inkomen verdienen en zonder inkomen kun je zoiezo niet de dingen doen die je leuk vindt, alles kost geld. Het liefst had ik mijn kop kaalgeschoren, garantie: geen baan, of anders met pet op solliciteren, ook garantie: geen baan. Dus ik met fullmore aan de slag. De onzekerheid gaat er absoluut niet van weg maar ik durf iig op mijn werk (uitgezonderd pauzes en weg heen en terug) zonder pet te lopen. Wat ik al een hele stap vind. Doch ik heb het idee dat die fullmore de haaruitval alleen maar verergerd. Op dit moment zie ik dan ook als enige oplossing een haarstuk. En dat brengt mij tot dit schrijven. Ik denk dat in geringe tijd de haren midden op mijn hoofd en kruin, uitgezonderd het getransplanteerde gedeelte, helemaal is verdwenen en dan zal fullmore niet eens meer helpen. Om die reden wil ik eind zomer toch een haarstuk hebben. Dan ben ik ook 4 weken vrij van mijn werk en valt het niet te erg op. Want ik vind het vreselijk dat ik bij contact met anderen, en dat zijn er een heleboel werksgewijs, de mensen eerst naar mij zie kijken en dan naar mijn haar. Plus het weten dat collega's lol maken om de kaalheid van mijn chef. Ik vind dat absoluut niet leuk en dat maakt mij erg onzeker. Nu heb ik folders opgevraagd bij verschillende bedrijven over haarstukken en ga achter info-gesprekken aan. Maar ik zou het fijn vinden als jullie mij hier raad bij kunnen geven. Want ik wil graag dat het er heel natuurlijk uitziet, kortom dat je niet ziet dat het nep is en dat ik bijvoorbeeld weer tijdens rookpauze in zonlicht durf te staan. Ik hoef echt geen hele volle bos haar. Ik wil alleen dat de kale plekken weg zijn en het gewoon echt lijkt. Gewoon het idee dat ik zonder pet naar concerten durf / kan gaan zonder dat mensen iets zien en dat ik weer eens durf af te stappen op leuke mensen en ze durf te versieren bijvoorbeeld. Eigenlijk wil ik een boost zekerheid. Mocht iemand tips hebben of hun ervaringen willen vertellen over hun gevoel wanneer ze voor het eerst een haarstuk kregen zou ik fantastusch vinden. Mijn verhaal is waarschijnlijk erg rommelig geworden, maar ik ben blij dat ik het neer heb kunnen schrijven

[Cloud]

Hoi blablabla,

Welkom op het forum.
Ik schrijf maar een kort berichtje want het is al laat. Ik zag dat nog niemand op je lange tekst had gereageerd, en als je al die moeite hebt gedaan hoop je toch op een reactie.
De rest schrijf ik morgen wel, ik ga nu mijn bedde in!

Cloud

[Cloud]

Hoi blablabla,

Hoe oud ben je nu? Ik ben zelf 32, en heb ook al last van haarverlies sinds mijn tienerjaren.
Sinds een half jaar probeer ik fanatiek mijn haar te redden en te hergroeien, met goed resultaat, maar alle producten die ik gebruik kosten wel handenvol geld.
Heb jij ooit enige medicatie (minoxidil, spironolactone of iets dergelijks) voor je haarverlies genomen, buiten de Diane pil? Heb zelf trouwens ook een hele tijd die pil genomen, maar het heeft me ook niet geholpen. Is je hormonenspiegel normaal, of heb je een teveel aan mannelijke hormonen?
Ook mijn eerste dermatoloog was trouwens niet een toonbeeld van tact of hulpvaardigheid.

Ivm met die haartransplantatie, ben je achteraf bekeken blij dat je die hebt gedaan, of heb je er spijt van? 25 lijkt me wel nogal jong voor zoiets, omdat je dan nog niet weet hoe je haarverlies zal evolueren.

Ik kan je geen advies geven over haarwerken, heb er zelf geen ervaring mee.

Cloud

[blablabla]

Hi Cloud,

Ik ben nu 29 jaar en ik heb een teveel aan mnl. hormonen. Ik heb indertijd wel een aantal dingen geprobeerd, maar zou niet weten wat de benamingen van de medicatie zijn. Wat ik je er wel over kan vertellen is dat ik bij alles wat ik heb geprobeerd bijwerkingen had. Varierend van onwijze pijn tot aggresiviteit tot huilbuien. Niet echt bijwerkingen die je voor lief kan nemen, ik geloof niet dat ik in die periode zo gezellig was Op dit moment heb ik me er dan ook maar bij neergelegd dat het een hopeloze zaak is.

Van die haartransplantatie heb ik geen spijt. Blij ben ik er wel mee, want ik heb het tenminste geprobeerd. Het heeft me ook enige uitstel gegeven op mijn situatie, wat mij de tijd gunde om tijdens een langere periode mij bij de situatie neer te leggen (nog steeds niet helemaal want leuk is het absoluut niet natuurlijk). Sja, en of 25 te jong is ik weet het niet. Voor mij was het op dat moment het laatste redmiddel waarbij ik dacht dat het mij gelukkig zou maken. En ik ben ervan overtuigd dat wanneer het niet zo snel was uitgevallen ik er veel plezier van had kunnen hebben. Dus nee ik heb er absoluut geen spijt van.

[yvonne]

Beste blabla,
Wat een naar verhaal vooral omdat je ontzetend veel geprobeerd hebt.
Ik zou zeker eens naar een haarwerkenfabrikant stappen om je eens voor te laten lichten.
Op dat gebied is van alles mogelijk.
de meeste pruiken zijn tegen woordig niet meer van echt te onderscheiden en ik kan het weten want ik heb bijna 4 jaar zo'n ding op mijn hoofd gehad
het is naruurlijk een enorme stap maar het heeft mij ook veel zekerheid gegeven
Ik wens je veel sterkte.
groetjes ; Yvonne

[vonnes]

Oorspronkelijk geplaatst door blablabla

Hi Cloud,

Ik ben nu 29 jaar en ik heb een teveel aan mnl. hormonen. Ik heb indertijd wel een aantal dingen geprobeerd, maar zou niet weten wat de benamingen van de medicatie zijn. Wat ik je er wel over kan vertellen is dat ik bij alles wat ik heb geprobeerd bijwerkingen had. Varierend van onwijze pijn tot aggresiviteit tot huilbuien. Niet echt bijwerkingen die je voor lief kan nemen, ik geloof niet dat ik in die periode zo gezellig was Op dit moment heb ik me er dan ook maar bij neergelegd dat het een hopeloze zaak is.

Van die haartransplantatie heb ik geen spijt. Blij ben ik er wel mee, want ik heb het tenminste geprobeerd. Het heeft me ook enige uitstel gegeven op mijn situatie, wat mij de tijd gunde om tijdens een langere periode mij bij de situatie neer te leggen (nog steeds niet helemaal want leuk is het absoluut niet natuurlijk). Sja, en of 25 te jong is ik weet het niet. Voor mij was het op dat moment het laatste redmiddel waarbij ik dacht dat het mij gelukkig zou maken. En ik ben ervan overtuigd dat wanneer het niet zo snel was uitgevallen ik er veel plezier van had kunnen hebben. Dus nee ik heb er absoluut geen spijt van.

hoi blablabla, ik heb ook wat jij hebt, maar het is niet een teveel aan mannelijke hormonen, maar een overgevoeligheid daarvoor. Want anders zouden veel heel jonge mannen bijvoorbeeld kaal zijn, terwijl het juist vaak oudere mannen zijn, die ook zelf overgevoelig worden. volgens dermatoloog.
lieve groetjes en succes