Hallo medeplukkers

[jish]

Na al een tijdje posts te lezen heb ik me toch ook maar geregistreerd. Vind het heel leuk om zoveel herkenbare details te lezen. Ook hebben sommige tips die ik hier heb gevonden me geholpen.

Zelf trek ik mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Verder herken ik ook de verhalen over korstjes krabben en ander gepulk (en bijt ik nagels en heb ik nog wat andere vergelijkbare zenuwprobleempjes), wat volgens mij zoals hier ook vaak gezegd wordt veel met elkaar te maken heeft.

Ik geloof dat ik nu zo'n zes jaar af en aan pluk. Ik heb op het moment al drie maanden geen wimpers meer, aangezien ik ze bij de eerste tekenen van leven weer uittrek. Ook breken ze de laatste tijd snel af - een afgebroken haar moet er sowieso uit. Sinds gisteren heb ik ook geen wenkbrauwen meer, terwijl die juist redelijk goed terug begonnen te komen. Heb ze zomaar in een keer geelimineerd.. Er zijn ook maanden dat ik helemaal niet pluk, of zo weinig dat het me niet stoort, maar door een aantal grote en kleine problemen de laatste maanden is het weer zo lekker getriggerd dat ik bijna de neiging heb het bijltje erbij neer te gooien en het maar zo te laten. Ook hebben mijn haarwortels (vooral bij mijn wimpers) steeds vaker een rare vorm, waardoor ik vermoed dat ik de haarzakjes zodanig gekweld heb dat ze het binnenkort permanent gaan begeven. Ik draag namelijk altijd nepwimpers, hoewel de lijm soms prikt als mijn oogleden nog steeds een beetje kapot zijn van het trekken (maar dit probleem heb ik pas sinds de afgelopen trekcrisis), waarna ik een soort wondjes over de hele wimperrand overhoud. Daarom heb ik besloten om voorlopig toch maar geen nepwimpers te dragen, hoewel ik me daar erg kaal en zelfbewust door ga voelen en het idee heb dat ik daar pleinvreesachtig gedrag door ga vertonen.

Voelt lekker om dat van me af te schrijven, verder heb ik een aantal trucjes die ik gebruik om minder te plukken, misschien zijn sommigen al eerder genoemd maar ik som ze even op, misschien dat iemand er baat bij heeft:

- linnen fotohandschoentjes, heb ik (als het goed is) ten allen tijde bij de hand om aan te trekken zodat ik niet kan plukken. In bed zijn deze minder warm dan alle andere die ik heb geprobeerd en je kan er veel mee blijven doen omdat ze lekker strak zitten (typen lukt mij bijvoorbeeld alleen met deze handschoentjes). Soms - als ik ze steeds onbewust uittrek - doe ik daarbij elastiekjes om de polsen, omdat dat het net weer een stapje moeilijker maakt om te beginnen en je dus ook weer iets meer tijd hebt om je te beseffen waar je mee bezig bent/gaat zijn.

- handen op een andere manier spannen : wanneer ik pluk voel ik volgens mij graag die spanning en wanneer ik er niet aan toegeef blijft mijn hand er soms als het ware om zeuren. Dan vraag ik mijn vriend om in mijn hand te knijpen, waardoor de drang vaak minder wordt of zelfs weggaat. Als hij er niet is knijp ik in iets, of ik bal een zo stevig mogelijke vuist, wat soms ook helpt.

-Huisdier (kat of hond): zelf heb ik er geen, maar ik heb wel 'leasehuisdieren' die ik kan aanhalen, wat bij mij de stress waardoor ik ga plukken wegneemt (hoewel ik soms allergische reacties krijg wanneer ik geen wimpers heb, omdat mijn ogen dan zo bloot zijn). Ook helpt een lieve kat of hond die niet eens het verschil ziet mijn zelfvertrouwen een beetje wanneer ik baal dat ik er weer zo raar uitzie.

-Nagels bijten: dat zag ik hier ook ergens staan en het is natuurlijk alleen maar een verschuiving van het probleem, maar wanneer ik mijn nagels zo kort afbijt dat mijn vingers toch al een beetje pijn doen, kan ik niet plukken, maar heb ik ook het idee dat ik minder wil plukken.

-Een plukagenda bijhouden: daarin zet ik bij elke dag of ik wel of niet geplukt heb en zo wel, hoeveel. Dat doe ik door elke dag door te kruisen, waardoor het er heel bemoedigend uitziet als er een hele week in mijn agenda staat met zo'n ruitjespatroon. Hierdoor ben ik er ook vaker bewust mee bezig wanneer ik pluk en heb ik het idee dat ik aan een soort project werk om mijn haartjes terug te krijgen (ik heb toch al een trekje waardoor ik mijn hele leven in projectjes verdeel, om overzicht te proberen te krijgen). Ik heb wel ontdekt dat een einddatum stellen waar je naartoe werkt, averechts werkt (wanneer ik een pechdag heb, geef je het dan gelijk op).
Verder schrijf ik soms in mijn dagboek waar ik aan heb gedacht terwijl ik plukte (soms pluk ik namelijk ongemerkt uren achter elkaar, hetzelfde geldt trouwens voor 'bijwerken', waarbij minstens evenveel haartjes sneuvelen). Soms pluk ik namelijk tijdens een bezigheid (computeren, lezen en tvkijken zijn de ergste boosdoeners), maar soms ben ik ook puur aan het plukken (voor de spiegel meestal). Ik heb door daar een 'peinslog' van bij te houden gemerkt dat ik op die momenten vaak bezig ben met problemen die ik (vaak met een persoon) heb, en soms zelfs met problemen die ik al jaren geleden met iemand heb gehad. Geen idee hoe ik daar dan ineens op kom, maar ik kan er uren over obsederen en het in gedachten tot in de kleinste details uitspelen, zonder echt bewust door te hebben wat ik ondertussen met mijn wimpers en wenkbrauwen doe. Op zich helpt dat gedachten opschrijven natuurlijk niet, maar ik vind het wel interessant, misschien kan ik zo beter achter mijn triggers komen of heb ik er later op een andere manier wat aan.

-Vertellen: hoewel dit niet het plukken oplost, heeft het me wel minder onzeker gemaakt door gewoon een aantal mensen te vertellen dat ik mijn wimpers en wenkbrauwen uittrek, dat ik daarom nepwimpers - en meer make-up dan ik zou willen - draag en mijn wenkbrauwen bijteken. Hier ben ik vooral mee begonnen omdat ik het zat was dat mensen een ander beeld van je krijgen wanneer ze denken dat je vrijwillig zoveel tijd aan je uiterlijk besteedt en al je wenkbrauwen epileert. Daarnaast had ik geen zin meer om smoesjes te verzinnen ('ik heb een ongelukje met de wimperkrultang gehad', 'mijn wenkbrauwen zijn eraf geschroeid toen ik een sigaret bij het gasfornuis aanstak' - als dat vaker gebeurt gaan mensen ook denken dat je erg onhandig bent of argwanen en niemand houdt ervan om tegen gelogen te worden). Mijn vorige vriend, waar ik twee jaar wat mee heb gehad, heeft nooit geweten dat ik plukte (vond het wel wat vreemd dat ik zelfs in bed mijn makeup ophield en nooit samen wilde douchen). Mijn huidige vriend weet het sinds een jaar en vorige week heeft hij me voor het eerst helemaal 'kaal' gezien - ok ik had nog een beetje oogpotlood opgedaan omdat ik hem niet bang wilde maken. Hij schrok wel, maar zei dat hij blij was dat ik die nepwimpers nou eens afdeed en dat hij me er naturel veel liever vond uitzien (lief bedoeld hoewel ik dat niet helemaal geloof).. Reacties vallen mij sowieso vaker mee dan tegen wanneer ik het iemand vertel. Lang niet iedereen in mijn omgeving weet het, hoewel ik het de laatste tijd steeds vaker vertel. Mensen waar ik het meest van houd helpen me er vaak mee (hoewel antipluk-acties van buitenstaanders vaak alleen maar op frustraties uitlopen. Maar dat ze me accepteren zoals ik ben en er voor me zijn als ik baal helpt wel heel veel).

Ten slotte zag ik op het haarstukjesforum staan dat iemand geen nepwimpers draagt omdat hij/zij geen wimpers heeft. Dat kan dus wel, maar je hebt er witte lijm voor nodig (doorzichtige houdt niet goed). Wimp'rs (DA en Etos) heeft er bepaalde tubes van, maar je weet alleen of het de goede is door het te kopen want soms is het ineens wel doorzichtige lijm, ik weet ook niet wat daar het grote idee van is. Ik heb altijd een doosje met 'wimpergereedschap' bij de hand, want soms laat een wimper op een lastig moment los, en door dat kitje bij de hand te hebben voel ik me zekerder. Ik knutsel de wimpers wel voordat ik ze gebruik een beetje korter en natuurlijker (door sommige wat korter te maken dan anderen). Ook knip ik vanaf de zijkant een stukje weg, omdat de wimper in mijn binnenhoek van mijn oog prikt wanneer ik dat niet doe (waardoor ik al meer dan eens, toen ik ze net droeg, oogontsteking heb opgelopen). Dit staat minder natuurlijk, maar scheelt een boel gezeik.

Al met al is het een heleboel gedoe en het helpt niet dat TTMers vaak zulker perfectionisten zijn dat het eigenlijk nooit goed genoeg verborgen of natuurlijk genoeg is. Ik baal vooral van alle tijd en energie die ik met het plukken, bijwerken en verbergen verspil en van de invloed die het op mijn relatie tot andere mensen heeft. Ik ben nog nooit in therapie geweest omdat ik niet goed ben in andere mensen toelaten en eerlijk gezegd ook omdat ik ergens geloof dat ik er zelf zoveel over pieker dat niemand me aan een ander perspectief kan helpen. Dat is koppig en eigenwijs en de laatste tijd denk ik dat ik het altijd eens een keer kan proberen (dat denk ik nu omdat ik de situatie steeds hopelozer vind worden). Ik denk dat deze drang genetisch is, aangezien mijn hele familie kampt met allerlei spannende depressies, neuroses en verslavingen. Daarom geloof ik niet echt dat je het helemaal kan oplossen door gesprekjes met een therapeut en heb ik medicijnen overwogen, maar ik ben bang dat deze mijn karakter veranderen en hoewel ik een beetje gek ben, ben ik nog niet klaar om mezelf vrijwillig te laten vermurwen. Ook heb ik zoveel over bijwerkingen gehoord (ik ben een fervente hypochonder), dat alleen die al me afschrikken.

Zo. Lang verhaal, nu ga ik verder studeren..

Jish

[Sylvana]

Hoi Jish,

Welkom bij "de club".
Ik heb ook nog een tip voor je, volgens mij heeft Bolleke hier dat eens gezegd, het heeft mij wel geholpen. Dat je na een pechdag het jezelf NIET kwalijk moet nemen omdat zo'n gewoonte die vaak al jarenlang duurt niet ineens te onderbreken valt. Het is dus niet erg als je er eens een keer een haartje of wat uittrekt.

Ik vind het erg knap dat je het tegen je vriend verteld hebt, ikzelf heb dat nog niet gedaan, ik durf het gewoon niet. Eigenlijk weten alleen mijn ouders, zus en zwager wat er aan de hand is. Heb er nog niet zon behoefte aan het tegen de rest van de wereld te zeggen, alhoewel ik het mijn vriend waarschijnlijk wel een keer moet gaan vertellen...

[jish]

Hey Sylvana,

Bedankt voor de tip, goed om van iemand anders te horen, want als ik mezelf dat probeer voor te houden krijg ik altijd zo'n tweestrijd dat ik aan de ene kant vind dat ik het mezelf zo alleen maar moeilijker maak, maar aan de andere kant toch kwaad op mezelf ben. Ik weet dat wat je zegt waar is, maar ik voel me toch meestal wel zwak als ik weer veel geplukt heb, denk dat dat ook gewoon bij de TTM hoort, want daar houd je de vicieuze cirkel heel mee.

Als het inderdaad maar een paar haartjes waren, dan kan ik mezelf soms nog wel eens aanpraten dat het juist knap is dat ik er op tijd weer mee gestopt ben. Ik denk dat veel mensen die niet doen wat ze zelf willen, ruzie met zichzelf krijgen, maar dat is inderdaad niet goed voor je zelfbeeld.

Heb je al lang TTM? En hoe lang ken je je vriend al? Ik denk dat dat wel veel scheelt bij de keuze of je hem wel of niet over TTM vertelt. Ook vertelde ik het wel zo dapper, maar ik moest deze keer wel, want we gingen samenwonen. Bij mijn vorige vriend kon ik gewoon weggaan als ik een wimper- of wenkbrauwsituatie had.

Je moet niks hoor, als je het je vriend niet verteld hebt, dan is daar een goede reden voor, dus ook daar hoef je je niet schuldig over te voelen. Ik denk dat jezelf dwingen je schuldig te voelen bij TTM hoort.

Mocht je ooit besluiten het wel te vertellen, dan is dat misschien meteen een goede test of hij je echt accepteert zoals je bent (zo zag ik het, en het viel zo mee). Maar misschien heeft hij - zoals mijn vriend - wel even tijd nodig om eraan te wennen. Mijn vriend reageerde namelijk eerst wel luchtig, en maakte een grapje dat ik ik toch een 'wonderful weirdo' was, maar toen hij merkte dat bij het plukken zoveel frustraties horen, vond hij het steeds minder grappig. Het plukken zelf vindt hij niet erg, maar de stress die erbij hoort is wel af en toe aanleiding tot ruzie. Ik denk alleen dat die stress er ook wel is als je vriend het niet weet, alleen weet hij dan het hele verhaal over die stress niet. Hoop dat je een beetje begrijpt wat ik bedoel, mocht je echt je vriend graag willen vertellen over TTM en wat willen vragen - bijvoorbeeld over hoe dat precies bij mij ging - gewoon doen.

Oh ja en bij je vriend is het natuurlijk extra moeilijk om over het plukken te vertellen, laat staan hem het te laten zien, omdat je je bij hem sexy wilt voelen en een blotebillengezichtje helpt daar natuurlijk niet bij, maar uiteindelijk zijn wij na al dat gepluk wel erg veel nadruk op wimpers -en sowieso het gezicht - gaan leggen. Je vriend weet al lang wat hij mooi aan je vindt en als hij van je houdt ziet hij je - denk ik bij mijn vriend altijd - toch een beetje door een roze bril. Mijn vriend heeft, sinds ik het hem verteld heb, nooit enig blijk gegeven me minder aantrekkelijk te vinden, waardoor ik een heleboel aan zelfvertrouwen teruggewonnen heb. Dat terwijl ik juist bang was dat ik me onzekerder zou gaan voelen als hij het wist. Nu hij het weet helpt hij me ook heel erg, vooral door me te troosten als ik wel kwaad op mezelf ben. Goed, ik ben dus van het vertel-je-vriend-promo-team..

[Sylvana]

Ik ken hem al bijna mijn hele leven maar hebben pas een half jaar wat, inmiddels wonen we ook samen dus.. ik denk dat ik het hem ga vertellen op het moment dat hij erom vraagt. en niet eerder. Heb gewoon geen zin dat hij straks goed bedoeld iets erover gaat zeggen of er expres naar gaat kijken ofzo want dan kom ik dus weer in die negatieve spiraal terecht.

Toen ik een jaar of 4/5 ofzo was heb ik er ooit eens een rijtje wimpers uitgetrokken. Daarna ben ik het een heel aantal jaren vergeten tot het me ineens weer te binnen schoot ofzo? Was toen 12 of zoiets en ben nu 32 dus ja een dikke 20 jaar heb ik het al. In het begin niet zo erg, was er af een toe een kaal plekje en soms ineens een heel oog. Daarna ging het jaren erg slecht, nooit een wimper gegroeit. Een jaar of 2 geleden is het me een half jaar gelukt (door pleisters op mn vingers te plakken) en nu het afgelopen half jaar ook weer dus. Ik heb wel het gevoel dat ik rustiger wordt, dat ik het meer accepteer ofzo en dat de drang daardoor een stuk minder is.

Wat ik ook denk is dat wij zowieso gefixeert zijn op wimpers mensen zonder TTM letten daar niet eens zoveel op als dat wij dat doen. Als ik een andere TTM'er tegenkom zie ik METEEN dat die persoon het ook heeft. Uiteraard durf ik dan niks te zeggen..

[jish]

Ja als je het niet camoufleert ziet hij vanzelf dat er wat is. Dat durf ik dan weer niet, doe altijd mijn nepwimpers op als ik buitenshuis moet zijn.

Kom jij wel eens TTMers tegen dan? Ik volgens mij nooit..

[Sylvana]

Ja zo nu en dan zie ik iemand die geen wimpers heeft, ja en 1+1=2 voor mij.
Heb zelf permanente eyeliner dus echt opvallen doet het bij mij dan niet als ik net onder de douche uitkom, ben daar echt mega blij mee!! Voel je je niet zo kl*te als je van die kale ogen hebt.

[jish]

Ja ik heb het ook wel eens overwogen, maar ben bang dat ik er spijt van krijg.. Heb je mss een foto (bijv alleen van je oog, om te PMen ofzo)? Heb namelijk nog nooit gezien wat het resultaat is. En moet je dat ook eens in de zoveel jaar bijwerken?

[Tai]

-Huisdier (kat of hond): zelf heb ik er geen, maar ik heb wel 'leasehuisdieren' die ik kan aanhalen, wat bij mij de stress waardoor ik ga plukken wegneemt (hoewel ik soms allergische reacties krijg wanneer ik geen wimpers heb, omdat mijn ogen dan zo bloot zijn). Ook helpt een lieve kat of hond die niet eens het verschil ziet mijn zelfvertrouwen een beetje wanneer ik baal dat ik er weer zo raar uitzie.

Soms resulteert dit bij mij althans in het extreem voorzichtig plukken van mijn katten. Gelukkig nauwelijks, alleen bij wat haartjes die (naar mijn idee) onhandig voor zijn/haar oogjes zitten, maar toch is het soms lastig om me te bedwingen

[jish]

Haha als je ze maar geen pijn doet.. Ik heb het wel eens geprobeerd maar ik vind het alleen maar 'leuk' bij mezelf. Andere mensen zijn ook wel eens slachtoffer geweest van zo'n probeersel van mij, maar die vinden het pijn doen en voor mij doet het verder niet veel

[Sylvana]

Oorspronkelijk geplaatst door jish

Ja ik heb het ook wel eens overwogen, maar ben bang dat ik er spijt van krijg.. Heb je mss een foto (bijv alleen van je oog, om te PMen ofzo)? Heb namelijk nog nooit gezien wat het resultaat is. En moet je dat ook eens in de zoveel jaar bijwerken?

Zal vanavond eens even kijken, heb nog wat foto's van een "goeie periode"
Ik heb er ook lang over nagedacht, maar ik had zoiets van als ik niet van die TTM afkom is het handig en anders ziet her er nog mooi uit ook.

Je moet het eens in de zoveel jaar wat bij laten werken, is afhankelijk van je huidtype.