Gevonden!!!

[Strani]

Beste allemaal,
Vandaag was ik zo blij dat ik de term, het uitleg over ttm en jullie heb gevonden. Ik had het er best moeilijk mee toen ik erachter kwam dat het een ziekte is. Ik heb me al die jaren voorgehouden dat ik kan stoppen wanneer ik wil. Vandaag ben ik ook achtergekomen dat de ziekte ook een oorzaak kan hebben en heb zo mn ideen over wat het bij mij was. Aan de andere kant ook heel blij en opgelucht dat ik niet de enige ben. Ik heb hierover nooit met iemand gesproken en vind het eerlijk gezegd ook moeilijk om deze post te schrijven. Het is net alsof ik nog in een ontkenningsfase zit.
Mijn vraag aan de mensen die al ervaring hebben met behandelingen of gewoon meer hierover weten dan ik is of bij de behalndeling aan het fenomeen trekken wordt gewerkt of aan de achterliggende oorzaken van het trekken. Ik veronderstel dat de problemen/issues die het trekken hebben veroorzaakt eerst weggewerkt moeten worden voordat er met het trekken opgehouden wordt.
Groetjes

[AThone]

Hoi Strani.

Fijn voor je dat je hier gekomen bent, en dat je gelijk iets van je laat horen.
Toen ik er achter kwam dat het een ziekte was en dat er een naam voor was. heb ik eerst veel erover gelezen, toen heb ik het een hele poos laten rusten. geen aandacht aan besteed Ik wilde er niet aan dat ik een ziekte had.
Vanaf eind januarie zit ik in de ziektewet ivm depressieve klachten en een negatief zelfbeeld, ik ben hiervoor onder behandeling bij de psycholoog.
Ook de TTM komt enigzins aan bod, Ik moet de momenten van haar trekken turven en erachter zien te komen wat op dat moment mijn gedachten zijn.
Aangezien ik al zo'n 9 weken niet meer pluk (op zo'n 5 haren na) valt er weinig bij te houden. Wat mij op dit moment echt helpt zijn de verhalen hier op het forum, Ook heb ik een heleboel mensen al deelgenoot gemaakt van mijn probleem (de TTM) Dit roept iedere keer veel emoties op maar werkt uiteindelijk wel bevrijdend.

Beste Strani, Ik hoop dat je net als ik veel steun zult vinden hier, Ik wens je succes in de strijd tegen de TTM

Liefs en groeten ANGELA

[Strani]

Bedankt voor je reactie. Sorry dat ik eerder niet heb gereageerd maar ik was even weg. Ik heb veel aan dit forum gehad. Nu heb ik de stap durven nemen om dit probleem aan mn naasten te vertellen. Mn ouders en vriend hebben begrip getoond. Ik wist niet dat het zo makkelijk zou zijn. Zij hebben nooit gemerkt dat ik de haren eruit trek. Ik heb mazzel dat heel mn familie gezond en sterk haar heeft dus ik ook. Nu ik zo`n dun haar heb, hebben ze zich altijd verbaast dat ik ook geen sterk haar heb zoals zij. Soms hebben kappers gemerkt dat het lijkt alsof mijn haren gebroken zijn. Daarom durfde ik niet zo vaak naar de kapper te gaan. Ik probeer mezelf in bedwang te houden, lukt niet altijd. Moeilijkste is in de buurt van spiegels als ik alleen ben. Ik zit ook heel vaak aan mn haar, draaien en zo. Ik ben ook vaak verdrietig, bezorgd en neem snel emoties van anderen over. Als iemand verdrietig is, ben ik het snel ook. Ik word ook vaak boos en depressief, heb geen zin om iets te doen of ondernemen. Als ik trek ben ik even weg van alles, als ik stop met trekken heb ik schuldgevoel dat ik heb getrokken en vind mezelf walgelijk. Het is een cirkel waaruit ik geen uitgang kan vinden. Negatieve gedachten en geen zelfvertrouwen vind ik het ergste en weet niet wat ik eraan kan doen. Ik denk dat veel mensen op dit forum dit herkennen. Hierover schrijven helpt me enorm aangezien ik uit een soort macho familie kom waar gevoelens niet zo vaak besproken worden.

[bolleke]

Dag Strani,
Eerst en vooral, welkom op dit forum. Om op je eerste vraag te antwoorden...
Ik heb nogal wat ervaring met therapie. Bovendien heb ik ook nogal wat verschillende visies gehad op mijn eigen trekgedrag. Ik heb heel slechte tijden gehad maar ook betere. Ben ooit een tijdje helemaal trekvrij geweest maar noem mezelf nu liever 'stabiel'. Dagenlang kan het goed gaan, prima zelfs, geen trekdrang... geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt..
En dan opeens, oeps, daar is het weer, de drang, de 'goesting' (mooiste Vlaamse woord)... SCHIJNBAAR zonder aanwijsbare reden... maar...
Ik heb gisteren mijn zoveelste therapie-uurtje achter de rug. En elk gesprek met mijn psychiater is een stap dichter bij de bron, confronterend, vermoeiend,... het gaat allemaal heel diep. Toch wil ik er door, het is (volgens mij) nog steeds de enige weg. Maar het is een lange weg en het moet écht wel klikken. Geef jezelf daarom tijd en geduld, geef ook je therapeut de nodige tijd en wees open en eerlijk. Het verbaast me nog elke keer opnieuw hoe hij er in slaagt om me te 'raken'. Ik geloof nu wel dat ik er ooit vanaf kom, maar ik stel voor mezelf geen eindlimiet meer.
het 'kant-en-klare-snel-programma' kan misschien werken voor wie nog niet lang geconfronteerd wordt met ttm, maar mijn ervaring is anders...
Waarmee ik niet wil zeggen dat lotgenoten-contact niet helpt en dat alle truucjes zinloos zijn, ABSOLUUT niet!!! Ik denk alleen dat therapie zinvol is voor wie echt aan zichzelf wil werken en dat - als het alleen maar een tic was- gedragstherapie dan veel betere resultaten zou moeten geven...

Het juiste woord, op het juiste moment, door de juiste persoon en met de juiste intentie uitgesproken, kan bergen verzetten en kracht geven die de trekdrang wel kunnen doen wegnemen... wie eenmaal die woorden heeft gehoord, zal herkennen wat ik bedoel.
Veel sterkte!

[Strani]

Bolleke bedankt voor je reactie. Dit is precies wat ik bedoelde. Het kan niet alleen maar een trekdrang zijn, er moet iets achter zitten uit je verleden. Iets wat je hebt meegemaakt dat zich in trekdrang reflecteeert.
Sorry dat ik dagen later reageer maar om eerlijk te zijn word, ik elke keer dat ik deze forum bezoek met mezelf geconfronteerd. Ik herken zoveeeeel woorden, gedachten en handelingen die mensen hier beschrijven dat ik eerst een beetje bang word en dan als ik geschreven heb opgelucht ben.
Mn familie vindt dat ik ook in therapie moet gaan. Ik besef het zelf ook maar denk dat ik er nog niet klaar voor ben om met mn billen bloot te gaan. Ik ben mezelf ook van bewust dat het probleem dat het trekken ooit heeft veroorzaakt eerst gevonden, uitgesproken en geelimineerd moet worden voordat het trekken zelf eindigt. Het heeft iets met verdriet en depressiviteit te maken die je niet kwijtraakt door alleen maar met trekken op te houden.
Daarnaast ben ik zoooo blij dat ik niet de enige ben. Ik heb jaren rondgelopen denkend dat ik een freak ben en voelde mezelf vies en walgelijk. Wie doet zoiets in godsnaam?! Waarom doe ik dat?! Waarom kan ik niet gewoon stoppen?! Begrijp me niet verkeerd, ik wens dit niemand toe maar nu heb ik het gevoel dat ik ergens begrip heb gevonden.
Groetjes

[Nickytje]

hey gelukkig dat je eindelijk gevonden hebt wat je hebt! hoelang plukte je juist voor je het vond?

aan dit forum heb ik ook al zoveel steun en begrip gehad. het is zo goed om te weten dat je niet de enige bent
ik ben 2 x op therapie geweest maar volgens mijn was die psych zelf gestoord.
ik denk idd ook dat er een reden achter zit waarom je begint te trekken, bij mij was het ( denk ik ) omdat ik zwaar gepest werd op school en me nergens thuisvoelde, toen ben ik beginnen plukken.
ik herriner me ook nog vaag toen ik klein was dat ik het wel eens deed maar toen is het vanzelf overgegaan

[tinneke]

bij mij is het begonnen toen ik naar een andere stad verhuisde: nieuwe school, geen vrienden.... toen ben ik beginnen trekken. daarna werd ik natuulijk veel gepest omdat ik kale plekken had en m'n haar echt slecht was en dan nog kleine, pluizige krullen (poedelheadje... jaja dat was mijn naam ), nu kan ik erom lachen, maar die jaren in mijn leven laten dus nog steeds zijn sporen achter.

ik ben (helaas) nog steeds veel bezig met hoe mensen over mij zouden denken: in kleren, haar... stom, maar ja, ik denk dat dat dus met dat pesten te maken heeft.

Veel succes in ieder geval,
liefs
10 (of poedelhead )

[Jente]

Strani, welkom op het forum. Ik vind dat je al heel vlot kunt vertellen over je TTM. En het is normaal dat je nog niet meteen klaar bent voor therapie, en dat je even moet wennen aan het feit dat je een 'aandoening' hebt (ik vind 'ziekte' geen geschikte benaming) en dat er zoveel lotgenoten zijn. Ik ben ook nog iedere keer verbaasd over de herkenning die ik hier vind. Wat je zegt over het overnemen van emoties herken ik heel erg. Veel TTM'ers zijn hypergevoelig (daar hebben we ook al discussies over gehad hier op het forum).
Het kan raar klinken, maar ik denk dat het prettig is als je een oorzaak kunt aanwijzen voor het feit dat je begon te trekken (ook al is die oorzaak een onaangename gebeurtenis). Als je die oorzaak kunt aanpakken, sta je al een hele stap verder. Voor mij persoonlijk is het anders, ik kan geen oorzaak aanduiden. Ik kan een heleboel dingen opnoemen die 'misschien' een rol hebben gespeeld, maar wat ik dan precies moet aanpakken is nog onduidelijk.
Ik ben sinds kort weer in therapie. Voornamelijk gedragstherapie (echt het trekgedrag aanpakken), maar we kijken verder dan dat.
Veel sterkte!

[Strani]

Hai, ik ben er weer. Ik trek sinds mn 11de. Opeens, ik weet nog heel precies, kreeg ik de drang om een haar uit te trekken. Ik zocht er niets achter dus deed ik dat. Daarna heb ik steeds die drang gevoeld maar heb de gewoonte goed voor de anderen weten te verbergen. Dus ik deed het heel bewust op tijden dat ik alleen was, in bed lag of in de badkamer. Ik ben nu 25 en dat maakt er iets van 14 jaar trekken. Ik heb geen benul of ik dat doe alleen uit de gewoonte, die ik overigens niet kan doorbreken of als ik onder spanning ben. Heb er eigenlijk nooit op gelet. Ik heb gelukkig (nog) geen kale plekjes maar wel verdund haar op mn kruin. Ik trek ook alleen van mijn kruin en niet achter of naast mijn oren. Bij mij gaat het om de wortel, die eet ik namelijk op. Ooh, dat ik dat opgeschreven heb!!! Ik vind het zo walgelijk en ik weet niet waarom ik zulke dingen doe en wat het zo lekker maakt. Als er met het haar geen wortel uitkomt, gooi ik die onmiddelijk weg en ga weer trekken totdat er een wortel tevoorschijn komt. De wortel glijd ik over mn lippen en speel ermee. Soms eet ik het meteen op en soms haal ik hem met mijn nagels eraf. Speel ermee, rek het uit en eet het vervolgens op. Nu ik toch bezig ben, beken ik dat ik hetzelfde doe met mijn schaamhaar....en wacht jullie reacties af. Ik schaam me kapot! Ik hoop dat er mensen zijn die dit kunnen begrijpen.
Hebben jullie hier ervaring mee? Wat doen jullie met het haartje dat je uitgetrokken hebt?

[Jente]

Flink dat je hier zo open jouw persoonlijke verhaal vertelt. Je hoeft je in elk geval helemaal niet te schamen of te verontschuldigen of te verantwoorden... Je bent zeker weten niet de enige hier!! Als je hier al niet vrijuit over je TTM kunt praten, waar dan wél?! Hou je dus niet in, laat maar komen! In het begin is het raar om erover te praten, maar dat gaat steeds makkelijker. En na een tijdje praat je over je TTM alsof je het over het weer hebt, geloof me! Zo is het mij ook vergaan!

Dat je je haar of haarwortel opeet, is trichofagie. Ik heb dat niet, en kan daar niet over meespreken.
Ik herken me er wel in, en het is denk ik iets vrij algemeens, dat de uitgetrokken haar interessanter is als er een worteltje aan zit. Ik bestudeer dat doorgaans ook wel grondig (dat doe ik overigens ook met nagels die ik heb afgescheurd), en soms kan ik er moeilijk afstand van doen. Het ligt er een tijdje voor ik het weggooi.

[fashiongirl]

Hey Srani,
Dapper dat je zo openhartig bent geweest. Ik trek mijn haren uit vanaf ik 2,5 ben en van de zomer word ik 24-dus al een hele tijd. Een uitgetrokken haar wordt door mij ook bestudeerd, de wortel bijt ik eraf (en speel ermee, langs mijn vingers), gooi ik weg en de rest van de haar bijt ik kapot en eet ik op .
Wees niet bang ivm schaamhaar, hoewel ik het niet doe (doet pijn ), heb ik het hier wel vaker gelezen. Dus je bent niet de enige, op zich wel fijn toch, die herkenning?
Meid, nogmaals, dapper van je!
Groetjes Loïs

[erna]

Hoi!

trichofagie...vreemd he dat we dat doen? ik zelf doe het ook! mij gaat het ook alleen maar om die dikke haren met haarzakje! die bewaar ik, die bijt ik af! de andere haren intereseren me niet en gooi ik gelijk weg...vaak tel ik die ook niet mee als een getrokken haar...stom he! ik vind het nog steeds een raar iets en helemaal omdat verschillende van ons dat doen. waar komt het toch vandaan? hoe halen we het in ons hoofd?
het niet gelijk weggooien van een haar doet me ook weer denken aan het ontkrachten, waar bolleke het in haar boek over heeft en grover ook over spreekt. we ontkrachten onszelf door de haar eruit te trekken, maar vervolgens kunnen we er geen afstand van doen: het is iets van ons! je wilt er geen afstand van doen! ik voel me ook eerder verscheurt als ik de haar weggooi, dan dat ik hem deruit trek! zo koppel ik het ook met mijn angst om iets te verliezen... ik heb in mijn leven verschillende dierbare mensen verloren. daarom wil ik graag alles stevig vasthouden. zo zie ik het ook met mijn haren, die horen bij mij, die wil ik vasthouden...en daarom trek ik ze deruit en wil ik ze bij me houden. daarom eet ik ook de wortel op, zodat het bij me blijft! maar dat doe ik dus alleen met het dierbare deel, de haarwortel! pfff wat een verhaal weer, volgens mij is het een beetje vaag...en ik moet weer werken!

succes allemaal! grt erna

[Strani]

Ik heb nog nooit een post zo snel getipt en opgestuurd als de vorige. Ik wist dat als ik het nog eens zou doorlezen en fouten verbeteren, ik niet zou durven het te plaatsen. Dus ikke tip, tip, tip...submit reply...computer uit...en zucht!
Dank jullie wel voor het begrip, ik voel me opgelucht dat ik eindelijk wat antwoorden krijg. Wat Erna schrijft vind ik heel herkenbaar. Ik zou het niet in die hoek zoeken maar het klopt wel!!! Ik klamp me ook vast aan de mensen om me heen. Ik denk vaak over de dood en verlies van mijn ouders, vriend, broer en word daar zo depressief van. Ik heb al heel vaak om gehuild dat ooit een dag mijn ouders er niet zullen zijn. Hmm...Ik heb nog nooit iemand verloren uit de naaste omgeving.
Wat is dat voor een boek? Ik heb ergens op het forum over een boek gelezen van Danielle (klopt dat?), gaat het over dat boek? Ik zou het graag ook willen lezen. Hoe kan ik eraan komen?
Groetjes

[erna]

ff een korte reactie. met wat ik gister geschreven heb, ben ik het ook niet helemaal eens. het is niet precies zoals ik het bedoelde. sowieso is het enigszinds een warrig verhaal, maar ik heb het dan ook snel en in een opwelling geschreven. Toch zit er een kern van waarheid in voor mij. in eerdere threads (geen idee waar...) hebben we hierover al eens gesproken.

wat het boek betreft: zie de 3de thread van boven. daar staat precies in hoe je het boek van daniëlla kunt bemachtigen! het is zeker een aanrader!

Succes, grt erna