Psychische toestand bij het kaal worden

[Ambo]

Ik begon zelf rond mijn twintigste last van haaruitval te krijgen. Toen anderen het op begon te vallen en er wat van zeiden kreeg ik er psychisch steeds meer last van.

Als iemand kale tegen me zei of iets wat op mijn dunner wordende kapsel sloeg, was ik twee dagen van slag.

Heb wel psychische hulp toen gehad, maar durfde niet over mijn kaalheid te praten, er speelden toen nog meer dingen met me namelijk.

Nu twintig jaar later lig ik er niet meer wakker van maar doe nu nog een forse poging om van het predikaat kale af te komen (is het ijdelheid, je lekkerder er bij voelen...).

Ik wil hier een discussie opstarten om vooral de jonge mensen psychisch te helpen en de ouderen kunnen met hun ervaringen komen. Heb het zelf als een verschrikkelijk iets ervaren en als ik kan helpen om anderen daar beter mee om te kunnen laten gaan dan doe ik dat graag!