Zonder haarwerk door het leven: Op weg naar een positiever lichaamsbeeld

[Grover]

Mijn wereld stortte in toen ik 17 was. Ik had geen TTM 'nodig' om mijn haren te verliezen... ik hoefde er niets voor te doen : mijn haren vielen langzaam maar gestaag uit. Diagnose: vroegtijdige mannelijke kaalheid (alopecia androgenetica).

Dit alles ging mij niet in de koude kleren zitten, om het maar eens héél zacht uit te drukken.
Zie o.a http://www.haarweb.nl/forum/showthre...=6691#post6691 en http://www.haarweb.nl/forum/showthre...=9660#post9660

De keuze om voor een haarwerk te kiezen heeft voor mij altijd een dubbele kant gehad. Het heeft mij zeker méér zekerheid gegeven, maar ook regelmatig even zoveel ellende. Problemen met de kwaliteit van het haarwerk, problemen met het gebruik ervan, problemen met de specialisten en de belemmeringen die het je oplevert in het dagelijks leven.... niet echt leuke dingen allemaal.

Een paar weken geleden kwam mijn moeder onverwachts langs. Ik vind het altijd erg vervelend als mensen onverwachts langskomen, vooral als ik mij 'down' voel. En 'down' voelde ik me... de grootste reden waren de problemen die ik ondervond met mijn haarwerk die week.

'Alles goed?', vroeg mijn moeder. 'Nou, nee niet echt', was mijn antwoord. 'Wat is er dan?' Normaal gesproken vertel ik mijn ouders niet zo heel veel, maar blijkbaar was deze keer anders. Door de problemen met mijn haarwerk had ik tijdelijk een petje opgezet en vertelde met mijn haarwerk in de hand mijn moeder waar ik erg mee in mijn maag zat.

Ik was nog geen minuut bezig met mijn verhaal toen het mij plotseling allemaal eventjes teveel werd. Ik barstte in tranen los. Alle emoties van verdriet kwamen eruit... ik moest terugdenken aan de tijd toen ik 17 was en alle ellende begon, echt waar: mijn wereld leek toen in te storten voor me. Ik moest terugdenken aan die tijd dat ik zo intens gelukkig was toen ik voor het eerst een haarwerk kreeg opgemeten...ik moest terugdenken aan de tijd die daarop volgde: ellende, ellende en nog eens ellende met haarwerken en haarwerkspecialisten...ik moest terugdenken aan die keren dat ik -ondanks de problemen met al die haarwerken- voor de spiegel stond en mijzelf echt aantrekkelijk kon vinden met een haarwerk op mijn hoofd. Het gevoel dat ik mij mèt haarwerk veel meer mijzelf voelde als zonder. Zo voelde het altijd voor mij.

Tot de afgelopen weken.

De laatste tijd sta ik regelmatig bewuster zònder haarwerk voor de spiegel. Wat ik nooit had verwacht heb ik nu ervaren: voor het eerst in 10 jaar heb ik gevoeld dat ik mijzelf OK vond zònder haarwerk. Ik heb mij altijd méér mijzelf gevoeld mèt haarwerk, dan zonder...maar nu VOELDE het opeens andersom. Ik voelde mij méér mijzelf zònder haarwerk!

Mijn moeder stond naast me onderaan de trap, ik had mijn haarwerk in de hand en liet mijn moeder mijn hoofd zien zonder petje op (iets wat ik de afgelopen 10 jaar pas één keer eerder bij haar gedaan had). Allerlei gevoellens en herinneringen kwamen naar boven, over de afgelopen 10 jaar, over de afgelopen weken, de verwarrende en tegenstrijdige gevoellens over het gevoel over mijzelf met en zonder haarwerk....de ellende en de zekerheid die het me allemaal heeft opgeleverd en het verlangen maar de vrijheid als ik eenmaal in staat zou zijn zònder haarwerk door het leven te gaan.... het werd me allemaal teveel.

In de bovenstaande thread schrijf ik oa: '3 jaar geleden heeft een (zeer bijzondere) therapeute tegen mij gezegd : '..... en als jij die patronen eenmaal gaat doorbreken krijg jij wellicht ook je eigen haar weer terug.'

'Jajaja', dacht ik: 'dat is ònmogelijk!'. Maar ik weet nu dàt het mogelijk is. Ik weet nu voor mijzelf dat ik ooit ga stoppen met het dragen van een haarwerk. Omdat ik het niet meer nodig zal hebben. Omdat ik in een groeiproces zit om te leren houden van mijzelf, mijzelf te accepteren zoals ik werkelijk BEN. En ik zal het niet meer nodig hebben omdat ik werkelijk geloof nu dat mijn therapeute gelijk heeft: ik zal mijn haren terugkrijgen.... .

Ja, ik geloof erin dat het mogelijk is dat ik mijn haren terugkrijg. Maar er is nog een verschil tussen geloven en weten. Want bovenop alles wat ik de afgelopen week al doormaakte...ging ik iets héél belangrijkst VOELEN. Iets wat ik ook nooit verwacht had : ik VOELDE, ik WIST dat ik daadwerkelijk ooit zou gaan stoppen met het dragen van mijn haarwerk...

Ik kan er met mijn hoofd (leuke woordspeling) nog niet helemaal bij, maar het gaat ooit gebeuren. Op dit moment ben ik er nog niet klaar voor, maar ik VOEL het: ooit is het zover. Op het moment dat ik nòg verder ben in het proces van 'In je eigen kracht gaan staan'.

Tjonge.

[Bea]

Grover, ik lees net je verhaal en voel je pijn. Ik weet dat het je gaat lukken om helemaal als JEZELF door het leven te gaan. Maar doe het op je eigen tempo en op je eigen tijd.

Zelf ben ik een vrouw, 50+ en flink kalend op de hele bovenkant van mijn hoofd. Toch heb ik geen zin om iets op mijn hoofd te plakken of zetten wat niet van mijzelf is. (behalve een muts in de winter, ik moet dan wel) Evengoed vind ik het vaak ook heel moeilijk en ben dan boos en verdrietig, voel me oud en afgedaan en stel mezelf de onvermijdelijke en ook zinloze vraag: waarom ik?

Eigenlijk moeten wij, de kalende mensen, ons niet langer meer verstoppen (moeilijk he?) maar met opgeheven hoofd en rechtop door het leven gaan want wij mogen er helemaal zijn! Als het eens niet lukt geeft dat niks want we krijgen elke dag weer nieuwe kansen. Dan zal de maatschappij, wij dus, er anders tegenaan gaan kijken. Tenslotte krijgt zo ongeveer 60-70% van de mannen en 40% van de vrouwen hiermee te maken.

[Oilily]

Dag Grover

Het doet me goed om te lezen dat je op de goede weg bent. De weg naar aanvaarding en alles kunnen relativeren. Toen ik voor de eerste keer, na 6 jaar, mijn haarband uitdeed heb ik wat zitten experimenteren voor de spiegel met clipjes. Toen heb ik mijn eerste onzekere stappen naar de bakken gezet. Weliswaar een bakker in de buurt van mijn vriend zijn huis, niet in mijn district. Misschien is dat ook iets voor jou. Dat je één keer het uitprobeert in een minder bekende omgeving. Je maakt een uitstap en zet je haarwerk af, kan je haar een beetje goed en hups buiten. Dan wen je eraan tussen vreemden voor jezelf. Want sowieso komen er vragen en opmerkingen, daarom geen negatieve... maar toch moet je er tegen opgewassen zijn en dat is een goede test. Toen ik dat had gedurfd wist ik dat er voor mij geen weg meer terug was. Die haarband, dat was ik niet meer.... En toen heb ik mijn stoute schoenen aangetrokken en ben ik iets gaan drinken in mijn stamkroeg en een paar dagen daarna mijn nog stoutere schoenen en ben ik zo gaan werken. Dat was voor mij de moeilijkste stap en achteraf gezien eigenlijk de gemakkelijkste want er reageerde bijna geen kat. Wat kan het anderen langer dan vijf minuten schelen of je nu een haarband, haarwerk of hoofddeksel draagt. Het zit in ONS hoofd. Test jezelf: als een collega jarenlang een haarwerk draagt en jij weet het of je weet het niet, maakt niet uit en op een dag komt hij zonder haarwerk naar het werk. Sta jij er dan langer bij stil dan vijf minuten? Je geeft misschien wel een opmerking maar daar blijft het dan bij en de dag erna heb je de nieuwe situatie aanvaard want het doet jou verder niets, geen slecht, geen goed.

Ik hoop dat jij het binnenkort dus ook doet. Zoals jezelf zegt, een haarwerk beperkt je in je mogelijkheden en het leven is veel te kort om jezelf beperkingen op te leggen, die eigenlijk niet hoeven.

Veel succes!
Kim

[Grover]

Voor de duidelijkheid... mijn bovenstaande eerste postings is meer dan 2 jaar oud...

[Oilily]

Damn, dat komt omdat Bea die heeft opgerakeld. Dat had ik dus niet gezien.

[pruikje]

Grover
Ik heb het het idee dat ik de zelfde ommekeer doormaak soms zit ik bij de haarwerkspecialist en denk zonder kan toch ook ik ben er nog niet maar weet dat ik over 1 a 2 jaar zonder kan.
En voor de rest voel ik me vaak net zo als jij sterkte ermee.
Met riendelijke groet Jan

[hairobservator]

Ben zeker géén "mietje" in het dagelijkse leven maar ook bij mij ging mijn haaruitval en latere kaalheid een grote invloed uitoefenen in mijn dagelijkse leven rond mijn twintigste(ik werd een echte hairobservator), nu jaren later heb ik door ht weer redelijk haar op mijn hoofd maar het houdt me nog altijd bezig. In het begin na mijn eerste ht-behandelingen droeg ik mijn haar lang met een donkere kleurspoeling erdoor om het maar zoveel mogelijk te laten lijken, met haarverdichtingsspray optimeerde ik vaak en een tijdje zelfs elke dag mijn haarkoppie om er maar zo goed mogelijk uit te zien voor mezelf maar ookwel degelijk voor anderen(de buitenwereld!). Nu alweer enkele jaren(ben inmiddels bijna 35) geleden draag ik weer mijn eigen blonde kleur haar en heb ik een nieuw kort geknipt haarmodel aangenomen..

De stap om een haarwerk af te zetten lijkt me wel een hele grote, mijn inmiddels al lang geleden gestorven vader had ook een haarwerk en ik ben er dus mee opgegroeid in het gebruik ervan met alle voor- en de nadelen! Vaak ziet men dan dat na verloop van jaren bij het ouder worden een haarwerk wordt afgezet(ook mijn vader en mijn oom deden dat!), misschien omdat het dan normaler is om kalend of kaal te zijn(meer kalende leeftijdgenoten!), bij ht-patienten ziet men dan vaker dat het haar kort geknipt wordt naarmate men ouder wordt..

Haaruitval wordt ook wel degelijk grotendeels beinvloed door de geest, het is vaak één van de vele oorzaken, maar deze is wel zeer moeilijk te sturen! Geestelijk sterken in een stress periode of gelukkig/tevreden zijn na een overlijden of scheiding is vaak bijna onmogelijk! Alopecia areata en totalis worden vaak veroorzaakt door problemen die de haarpatient in kwestie niet goed verwerkt heeft of hem/haar nog steeds parten spelen!

..veel sterkte,

Mvg Dr. medhair
GOOD AGING