nieuw

lotte · 14 februari 2002, 19:29

ook ik heb ttm en toen ik over het internet surfde kwam ik op deze pagina. het vreemde is , ik herken alles maar ik mis de schaamte bij de verhalen. niemand in mijn omgeving weet van ttm en ik heb het er ook nooit over.schaamte over dat ik iets abnormaals doe dan ben je toch niet wijs.
nee. het kost me dan ook inspanning om de plekken te bedekken met de andere haren,owee ze zullen het maar zien,
ben ik dan de enige//?.

monique3 · 14 februari 2002, 21:26

Jullie zijn hier aan het goede adres, nee, jullie zijn niet langer alleen met ttm.
Als jullie verder in het forum gaan lezen zullen jullie zien dat er meer zijn met ttm, ook hier binnen haarweb.nl.
Ik, monique3, heb ook ttm, vanaf mijn 8ste en nu ben ik 33jr.
Ik heb inmiddels ook een eigen website, dat heb ik al ergens vernoemd in het forum,maar hier hebben jullie het adres nogmaals.
www.tricho.suripages.com
Ik zou zeggen, WELKOM, en ik hoop dat jullie wat hebben aan het forum, je kunt er in ieder geval van je afschrijven.
Hier is niets te gek, en je hoeft je zeker niet te schamen.
Doeiii groeten van Monique3.

Madelief · 14 februari 2002, 21:35

Hallo Lotte,
Neeeee, je bent zeker niet de enige met TTM. Dus je kunt ons clubje komen versterken. Welkom! In het kort; ik ben Madelief 35jr. en heb sinds m'n 13-de TTM. Ben heel blij met het lotgenoten contact. Hopelijk komt er zelfs een TTM-ontmoetingsdag, de plannen zijn ervoor. Nou Lotte ik hoop dat je wat aan de contacten met mede TTM-ers zult hebben.
Groetjes Madelief

bolleke · 15 februari 2002, 00:02

Dag Lotte,

Ik heb je dus al geschreven via e-mail... en dat mag je altijd blijven doen. Maar ik wou hier toch een woordje neerpennen ivm die schaamte.
Ook ik heb me geschaamd, van toen ik 14 was tot vorig jaar in juli... (dus bijna 30 jaar lang) heb ik het aan niemand durven vertellen. Vorige zomer ben ik met mijn therapeut en nog 7 andere cliënten (geen ttm-ers) samen een week naar een Grieks eiland geweest. Daar was de sfeer zo ontspannen en zo gemoedelijk dat problemen en het verdriet konden gedeeld worden. Alleen bij mij lukte het niet. Het was reeds de vierde avond, eigenlijk was het al nacht want we zaten in een romantische discotheek aan het strand, toen mijn therapeut mij als het ware pushte om mijn geheim toch maar te delen met een vriend (een mede-deelnemer aan de kuurweek). Uiteindelijk kwam het er uit met horten en stoten, en heel veel tranen... Het gekke was dat die man mij helemaal niet gek vond! Hij was wel geschrokken , had hier nog nooit van gehoord, maar hij vond me niet gek.
De dag daarna heb ik nog iemand in vertrouwen genomen en de laatste avond nog iemand anders. Ik had mijn geheim dus met drie mensen gedeeld en ik had het gevoel alsof ik een hoop balast kwijt was. Dààr heb ik ook de beslissing genomen om anders om te gaan met ttm maar ook met mijn hele manier van leven, want ttm is meer dan haartrekken alleen...
SINDSDIEN gaat alles beter, ik heb leren delen en DELEN IS HELEN!!!
Ik wou je alleen maar zeggen, het is heel normaal dat je schaamte voelt! Maar we hoeven ons niet te schamen want we hebben hier zelf niet om gevraagd, dit is ons overkomen, we hebben hier geen schuld aan! Maar nogmaals, het is heel normaal dat je jezelf zo voelt. Ik hoop alleen dat je hier, op dit forum een beetje van je schaamte kan afleggen. Hier zijn we allemaal gelijk, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en samen varen gaat echt een heel stuk beter hoor!
En als jij of iemand anders de wind tegen heeft dan zijn er nog altijd andere roeiers die wel even zullen overnemen, oké? Maar laat het ons wel weten hé!

Ik wens je veel goede moed en sterkte voor ieder van ons!
Liefs, bolleke

mirjam · 15 februari 2002, 14:07

Hoi!

Wat jij schrijft herken ik ook helemaal hoor. Ik heb ttm vanaf mijn 16e (ik ben nu 26) en ik heb dat de eerste drie jaar ook aan niemand verteld, ik dacht echt dat ik gek aan het worden was ofzo. Als iemand vroeg naar mijn steeds dunner wordende haar dan zei ik dat dat kwam door een slecht uitgevallen permanentje en dat werd geloofd...
Pas toen ik verkering kreeg met mijn man heb ik het hem na een paar maanden verteld. Ik was er toen stellig van overtuigd dat hij het om de ttm zou uitmaken maar dat gebeurde niet. Hij heeft me geholpen om het ook aan mijn ouders te vertellen en later naar het RIAGG te gaan. Beetje bij beetje kom je dan uit je isolement. Nu weten m'n vrienden het wel maar van mijn collega's weet maar één persoon het. Ze mogen het wel weten maar het is voor mij niet iets wat ik er zo maar even uitgooi en niemand vraagt openlijk waarom mijn haar zo dun is. Ik heb mijn haar altijd (behalve thuis) in een staartje en mijn man kamt m'n haar dan ook nog goed zodat de kale plekken niet zichtbaar zijn. Het is wat dubbel ook hoor. Aan de ene kant wil ik wel open zijn, aan de andere kant schaam ik me voor de kale plekken.
Goed dat je deze site gevonden hebt, ik denk dat je hier maar weinig over schaamte leest omdat we hier een vertrouwd plekje hebben gevonden waar we ons niet hoeven te schamen!

Groetjes van Mirjam

Madelief · 16 februari 2002, 21:50

Hallo Lotte,
Je schrijft dat je in de verhalen de schaamte mist. Nou ik kan je vertellen dat ik me altijd verschrikkelijk schaamde, anders gezegd; 'Ik schaamde me dood'. Misschien kan ik je ook beter een stukje levensverhaal vertellen:
Ik was 13 jaar toen de TTM bij begon. Eigenlijk weet ik nog vanaf de eerste haar die ik uittrok dat het niet goed was wat ik deed, dus vanaf dat moment dacht ik ophouden hiermee! Je begrijpt dat ik niet opgehouden ben. Ik kreeg kale plekken en moest die verbergen. Toen het begon had ik nog kort haar, dus er zat niets anders op dan het te laten groeien. Vanaf die tijd ben ik 8 jaar niet bij een kapper geweest. Natuurlijk vonden m'n ouders dat ik eens iets aan m'n haar moest laten doen, knip het toch eens in model.....enz. Ik vond dat zij zich daar niet mee moesten bemoeien, ik vond het prima zo. (zei ik, ik kon toch niet anders?). Zij wisten niet van mijn probleem en van mijn kale plekken, zo kon ik toch mijn geheim bewaren. Als met vriendinnen bijv. het onderwerp haar/kapper ter sprake kwam moest ik net even weg of reageerde wat ongeinterreseerd (wat kon mij het nou schelen hoe mijn haar zat???). Ik droeg dus ook altijd mijn haar in een staartje, strak achterover. Wat een ongelofelijke rottijd.
Gelukkig heb ik altijd vrienden en vriendinnen gehad, maar die hebben ook nooit van mijn probleem geweten. Op mijn 19-de ging ik met mijn beste vriendin op kamers wonen, altijd dikke lol!!! Zonder te weten dat ik van die kale plekken had knipte zij wel eens mijn haar. Ik zette dan mijn haar bovenop met en grote speld vast, zodat het achter geknipt kon worden. Gewoon met een botte keukenschaar hoor, wat makte mij dat nou uit en voor knipte ik erzelf wel wat af. Er is NOOIT iemand geweest die het gezien heeft. Voor mij was wel duidelijk dat ik dit nooit aan iemand zou kunnen vertellen, want wie zoiets doet is GEK en zal opgenomen moeten worden.....Ik zou geen vrienden overhouden... m'n ouders zouden het nooit begrijpen..... NEE voor mij was duidelijk dit is en blijft MIJN GEHEIM. Sorry hoor, maar als ik weer zo aan het schrijven ga komt ook alles weer boven, het verdriet dat alles voor je gehouden moest worden en de haast ondragelijke SCHAAMTE. Altijd de angst dat iemand het zou zien. Ik deed veel aan sport, dus altijd het probleem haren wassen. Op een tribune altijd achteraan willen staan, vooral niet op het hoofd gekeken worden. Zwemmen...Brrrrr.... Lopen/fietsen in de regen...Er zijn zoveel momenten geweest en altijd maar rekening houden met die stomme/rottige TTM. War had ik dat nu aan verdiend ... en vooral waarom kon ik er niet mee stoppen...Ik die best een doorzetter was??? En toch als ik achterom kijk heb ik hele leuke tijden gehad, maar altijd met dat probleem. Na mijn H.B.O.-J. opleiding ben ik met mijn vriend gaan samenwonen, ook hij wist nog steeds niet v.d. TTM. Af en toe ging ik dan nog eens op stap met vriendinnen. Zo ook die ene keer: Ik was bij een vriendin en daar lag een boek op tafel: 'De vrouw die de meubels met suiker bestrooide'. Ik bladerde wat in dat boek en zag opeens het hoofdstuk: Vrouwen die hun haren uittrekken..... Ik schrok me 'dood'... lezen........m'n vriendin zei;wat is er met jou?, je trekt helemaal wit weg. .........eh...niets!! Maar goed voor mij was het duidelijk, dat wat ik deed had een naam en ik was niet de enige. Wat een schrik, maar nog meer een opluchting. We zijn lekker uit eten en op stap gegaan en natuurlijk waren mijn gedachten steeds bij HET VERHAAL. De volgende dag ben ik naar huis gegaan en heb het met veel tranen, angst, schaamte.....aan mijn vriend (nu man) verteld. Hij heeft het hele verhaal aangehoord en reageerde rustig, hij ging niet eens bij me weg, hij beloofde me zelfs te zullen helpen. Pfff, eerste opluchting, meevaller. Diezelfde dag ben ik naar mijn ouders gegaan en heb hen ook alles verteld. Wat een emoties, maar wat een opluchting!!! Zij vonden het heel erg dat ik het nooit had durven vertellen, ze hadden me zo graag willen helpen/steunen...enz. Echt dit had ik veel eerder moeten doen, maar ja, zoals je weet die SCHAAMTE!!! Vanaf toen kon ik het delen. Ik weet nog goed dat mijn vader zei: Meisje gedeelde smart is halve smart! Vanaf toen ben ik hulp gaan zoeken voor mijn probleem. OOk ben ik langzamerhand meer mensen die belangrijk voor mij waren gaan vertellen wat ik deed (natuurlijk altijd met de angst vrienden kwijt te raken). Eigenlijk zei ik ook tegen mezelf: Je hebt zelf niet bedacht dat je dit hebt gekregen en als mensen je niet kunnen accepteren zoals je bent dan zijn ze je helemaal niet waard.....en dat is toch ook zo!!!!! Ik had dit liever niet gehad, want ik denk dat ik het wel wat gemakkelijker gehad, maar goed het is zo. Accepteren zal ik het NOOIT, maar de praktijk wijst uit dat het nu eenmaal niet zomaar over is, daarom blijf ik ervoor gaan om er vanaf te komen. Nu hoor ik van lotgenoten dat het heel goed gaat en daar probeer ik toch weer moed uit te halen en ooit zal het me lukken. Wat ik nu eigenlijk zegggen wil dat de schaamte er ontzettend erg is geweest en er ook nog steeds (best wel erg) is, maar het er niet meer alleen voor staan heeft het zo'n stuk dragelijker gemaakt voor mij. Het er over kunnen praten met mensen die het ook hebben en dus ook begrijpen....Zeker dat heeft het voor mij makkelijker gemaakt. Ook denk ik dat de leeftijd meespeelt, ik durf er denk ik nu ook beter over te praten dan b.v. 10 jaar terug. Nu er toch meer openheid overkomt hoop ik dat iedereen ermee komt en alles eruit gooit (Echt het lucht op). O, ja op mijn werk heb ik het jaren terug ook aan mijn collega's verteld. Ik zat toen in een moeilijke tijd, was in therapie en moest regelmatig een dag vrij nemen om daar naartoe te gaan. Het vertellen is alleen maar goed geweest, ze weten het nu en helpen me zo nodig. Ook daar niet meer die angst/schaamte. In mijn directe omgeving weten de mensen die belangrijk voor me zijn wat ik doe ....en dat is goed. En weet je, er is nooit iemand geweest die belachelijk gereageerd heeft.....Trouwens degene die dat wel van plan is, daar ben ik klaar voor hoor!
Zo, een heel verhaal....en best lekker, het verhaal weer eens zo op te schrijven. Het is nou eenmaal zo TTM is een groot deel van mijn leven, het hoort bij mij. Ik zal blijven vechten om eraf te komen. He Lotte, ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en wie weet ontmoeten we elkaar nog eens. Voor mij hoef je je in ieder geval niet te schamen (voor niemand niet).
Heel veel groetjes Madelief.

bolleke · 16 februari 2002, 22:46

Hé Madelief, en anderen...

Het doet goed hé, de dingen van je kunnen afschrijven! Ik ben er zeker van dat dit mee-delen van je verhaal zowel voor jou als voor anderen een steun betekent. Misschien zijn er wel een hoop emoties bij jou naar buiten gekomen, maar ook dat mag en is een stap in de goede richting. Verder vechten hé meid, jij bent echt op goede weg!
Ik hoop dat ook anderen volgen met hun 'verhaal'...

Groetjes, bolleke

mirjam · 18 februari 2002, 16:59

Hoi!

Tjonge Madelief wat een verhaal, maar wat herkenbaar! Ik heb hierboven al even gereageerd maar las nu weer dingen die je al zo vanzelfsprekend gaat vinden dat ik er eigenlijk nooit meer over nadenk. Inderdaad op een tribune o.i.d. het vervelend vinden wanneer er iemand achter je zit die zo op je hoofd kan kijken, ik koop ook altijd een jas met een capuchon (want tja die regen...), zwemmen durf ik pas sinds twee jaar weer en alleen op vakantie met alleen mijn man en verder onbekenden, hier in mijn woonplaats naar het zwembad durf ik echt niet. Naar de kapper ben ik in geen jaren geweest, ik knip het zelf een beetje bij, ik weet ook niet wat de kapper er mee moet. Ik ben bang dat als ik naar de kapper zou gaan het te kort wordt geknipt zodat het niet meer strak in een staartje kan, bovendien schaam ik me om in zo'n kapperszaak m'n hele probleem te gaan uitleggen.
Mijn vorige collega's heb ik het ook verteld omdat ik toen vrij moest nemen voor de therapie en dan krijg je vanzelf wel vragen, dat heeft me toen wel veel steun gegeven.
Ik denk dat er veel mensen zijn met gelijksoortige verhalen, heerlijk om het hier kwijt te kunnen!
Sterkte allemaal, liefs van Mirjam

14 februari 2002, 19:29	#1
lotte HaarWeb lid Geregistreerd: 14 februari 2002 Berichten: 134	nieuw ook ik heb ttm en toen ik over het internet surfde kwam ik op deze pagina. het vreemde is , ik herken alles maar ik mis de schaamte bij de verhalen. niemand in mijn omgeving weet van ttm en ik heb het er ook nooit over.schaamte over dat ik iets abnormaals doe dan ben je toch niet wijs. nee. het kost me dan ook inspanning om de plekken te bedekken met de andere haren,owee ze zullen het maar zien, ben ik dan de enige//?.

14 februari 2002, 21:26	#2
monique3 HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: netherlands Berichten: 642	Hallo nieuwkomers met ttm, Jullie zijn hier aan het goede adres, nee, jullie zijn niet langer alleen met ttm. Als jullie verder in het forum gaan lezen zullen jullie zien dat er meer zijn met ttm, ook hier binnen haarweb.nl. Ik, monique3, heb ook ttm, vanaf mijn 8ste en nu ben ik 33jr. Ik heb inmiddels ook een eigen website, dat heb ik al ergens vernoemd in het forum,maar hier hebben jullie het adres nogmaals. www.tricho.suripages.com Ik zou zeggen, WELKOM, en ik hoop dat jullie wat hebben aan het forum, je kunt er in ieder geval van je afschrijven. Hier is niets te gek, en je hoeft je zeker niet te schamen. Doeiii groeten van Monique3.

15 februari 2002, 00:02	#4
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	schaamte Dag Lotte, Ik heb je dus al geschreven via e-mail... en dat mag je altijd blijven doen. Maar ik wou hier toch een woordje neerpennen ivm die schaamte. Ook ik heb me geschaamd, van toen ik 14 was tot vorig jaar in juli... (dus bijna 30 jaar lang) heb ik het aan niemand durven vertellen. Vorige zomer ben ik met mijn therapeut en nog 7 andere cliënten (geen ttm-ers) samen een week naar een Grieks eiland geweest. Daar was de sfeer zo ontspannen en zo gemoedelijk dat problemen en het verdriet konden gedeeld worden. Alleen bij mij lukte het niet. Het was reeds de vierde avond, eigenlijk was het al nacht want we zaten in een romantische discotheek aan het strand, toen mijn therapeut mij als het ware pushte om mijn geheim toch maar te delen met een vriend (een mede-deelnemer aan de kuurweek). Uiteindelijk kwam het er uit met horten en stoten, en heel veel tranen... Het gekke was dat die man mij helemaal niet gek vond! Hij was wel geschrokken , had hier nog nooit van gehoord, maar hij vond me niet gek. De dag daarna heb ik nog iemand in vertrouwen genomen en de laatste avond nog iemand anders. Ik had mijn geheim dus met drie mensen gedeeld en ik had het gevoel alsof ik een hoop balast kwijt was. Dààr heb ik ook de beslissing genomen om anders om te gaan met ttm maar ook met mijn hele manier van leven, want ttm is meer dan haartrekken alleen... SINDSDIEN gaat alles beter, ik heb leren delen en DELEN IS HELEN!!! Ik wou je alleen maar zeggen, het is heel normaal dat je schaamte voelt! Maar we hoeven ons niet te schamen want we hebben hier zelf niet om gevraagd, dit is ons overkomen, we hebben hier geen schuld aan! Maar nogmaals, het is heel normaal dat je jezelf zo voelt. Ik hoop alleen dat je hier, op dit forum een beetje van je schaamte kan afleggen. Hier zijn we allemaal gelijk, we zitten allemaal in hetzelfde schuitje en samen varen gaat echt een heel stuk beter hoor! En als jij of iemand anders de wind tegen heeft dan zijn er nog altijd andere roeiers die wel even zullen overnemen, oké? Maar laat het ons wel weten hé! Ik wens je veel goede moed en sterkte voor ieder van ons! Liefs, bolleke

15 februari 2002, 14:07	#5
mirjam HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: Ede Gelderland Berichten: 76	hoi Lotte Hoi! Wat jij schrijft herken ik ook helemaal hoor. Ik heb ttm vanaf mijn 16e (ik ben nu 26) en ik heb dat de eerste drie jaar ook aan niemand verteld, ik dacht echt dat ik gek aan het worden was ofzo. Als iemand vroeg naar mijn steeds dunner wordende haar dan zei ik dat dat kwam door een slecht uitgevallen permanentje en dat werd geloofd... Pas toen ik verkering kreeg met mijn man heb ik het hem na een paar maanden verteld. Ik was er toen stellig van overtuigd dat hij het om de ttm zou uitmaken maar dat gebeurde niet. Hij heeft me geholpen om het ook aan mijn ouders te vertellen en later naar het RIAGG te gaan. Beetje bij beetje kom je dan uit je isolement. Nu weten m'n vrienden het wel maar van mijn collega's weet maar één persoon het. Ze mogen het wel weten maar het is voor mij niet iets wat ik er zo maar even uitgooi en niemand vraagt openlijk waarom mijn haar zo dun is. Ik heb mijn haar altijd (behalve thuis) in een staartje en mijn man kamt m'n haar dan ook nog goed zodat de kale plekken niet zichtbaar zijn. Het is wat dubbel ook hoor. Aan de ene kant wil ik wel open zijn, aan de andere kant schaam ik me voor de kale plekken. Goed dat je deze site gevonden hebt, ik denk dat je hier maar weinig over schaamte leest omdat we hier een vertrouwd plekje hebben gevonden waar we ons niet hoeven te schamen! Groetjes van Mirjam

16 februari 2002, 21:50	#6
Madelief HaarWeb lid Geregistreerd: 26 januari 2002 Berichten: 580	TTM en de schaamte. Hallo Lotte, Je schrijft dat je in de verhalen de schaamte mist. Nou ik kan je vertellen dat ik me altijd verschrikkelijk schaamde, anders gezegd; 'Ik schaamde me dood'. Misschien kan ik je ook beter een stukje levensverhaal vertellen: Ik was 13 jaar toen de TTM bij begon. Eigenlijk weet ik nog vanaf de eerste haar die ik uittrok dat het niet goed was wat ik deed, dus vanaf dat moment dacht ik ophouden hiermee! Je begrijpt dat ik niet opgehouden ben. Ik kreeg kale plekken en moest die verbergen. Toen het begon had ik nog kort haar, dus er zat niets anders op dan het te laten groeien. Vanaf die tijd ben ik 8 jaar niet bij een kapper geweest. Natuurlijk vonden m'n ouders dat ik eens iets aan m'n haar moest laten doen, knip het toch eens in model.....enz. Ik vond dat zij zich daar niet mee moesten bemoeien, ik vond het prima zo. (zei ik, ik kon toch niet anders?). Zij wisten niet van mijn probleem en van mijn kale plekken, zo kon ik toch mijn geheim bewaren. Als met vriendinnen bijv. het onderwerp haar/kapper ter sprake kwam moest ik net even weg of reageerde wat ongeinterreseerd (wat kon mij het nou schelen hoe mijn haar zat???). Ik droeg dus ook altijd mijn haar in een staartje, strak achterover. Wat een ongelofelijke rottijd. Gelukkig heb ik altijd vrienden en vriendinnen gehad, maar die hebben ook nooit van mijn probleem geweten. Op mijn 19-de ging ik met mijn beste vriendin op kamers wonen, altijd dikke lol!!! Zonder te weten dat ik van die kale plekken had knipte zij wel eens mijn haar. Ik zette dan mijn haar bovenop met en grote speld vast, zodat het achter geknipt kon worden. Gewoon met een botte keukenschaar hoor, wat makte mij dat nou uit en voor knipte ik erzelf wel wat af. Er is NOOIT iemand geweest die het gezien heeft. Voor mij was wel duidelijk dat ik dit nooit aan iemand zou kunnen vertellen, want wie zoiets doet is GEK en zal opgenomen moeten worden.....Ik zou geen vrienden overhouden... m'n ouders zouden het nooit begrijpen..... NEE voor mij was duidelijk dit is en blijft MIJN GEHEIM. Sorry hoor, maar als ik weer zo aan het schrijven ga komt ook alles weer boven, het verdriet dat alles voor je gehouden moest worden en de haast ondragelijke SCHAAMTE. Altijd de angst dat iemand het zou zien. Ik deed veel aan sport, dus altijd het probleem haren wassen. Op een tribune altijd achteraan willen staan, vooral niet op het hoofd gekeken worden. Zwemmen...Brrrrr.... Lopen/fietsen in de regen...Er zijn zoveel momenten geweest en altijd maar rekening houden met die stomme/rottige TTM. War had ik dat nu aan verdiend ... en vooral waarom kon ik er niet mee stoppen...Ik die best een doorzetter was??? En toch als ik achterom kijk heb ik hele leuke tijden gehad, maar altijd met dat probleem. Na mijn H.B.O.-J. opleiding ben ik met mijn vriend gaan samenwonen, ook hij wist nog steeds niet v.d. TTM. Af en toe ging ik dan nog eens op stap met vriendinnen. Zo ook die ene keer: Ik was bij een vriendin en daar lag een boek op tafel: 'De vrouw die de meubels met suiker bestrooide'. Ik bladerde wat in dat boek en zag opeens het hoofdstuk: Vrouwen die hun haren uittrekken..... Ik schrok me 'dood'... lezen........m'n vriendin zei;wat is er met jou?, je trekt helemaal wit weg. .........eh...niets!! Maar goed voor mij was het duidelijk, dat wat ik deed had een naam en ik was niet de enige. Wat een schrik, maar nog meer een opluchting. We zijn lekker uit eten en op stap gegaan en natuurlijk waren mijn gedachten steeds bij HET VERHAAL. De volgende dag ben ik naar huis gegaan en heb het met veel tranen, angst, schaamte.....aan mijn vriend (nu man) verteld. Hij heeft het hele verhaal aangehoord en reageerde rustig, hij ging niet eens bij me weg, hij beloofde me zelfs te zullen helpen. Pfff, eerste opluchting, meevaller. Diezelfde dag ben ik naar mijn ouders gegaan en heb hen ook alles verteld. Wat een emoties, maar wat een opluchting!!! Zij vonden het heel erg dat ik het nooit had durven vertellen, ze hadden me zo graag willen helpen/steunen...enz. Echt dit had ik veel eerder moeten doen, maar ja, zoals je weet die SCHAAMTE!!! Vanaf toen kon ik het delen. Ik weet nog goed dat mijn vader zei: Meisje gedeelde smart is halve smart! Vanaf toen ben ik hulp gaan zoeken voor mijn probleem. OOk ben ik langzamerhand meer mensen die belangrijk voor mij waren gaan vertellen wat ik deed (natuurlijk altijd met de angst vrienden kwijt te raken). Eigenlijk zei ik ook tegen mezelf: Je hebt zelf niet bedacht dat je dit hebt gekregen en als mensen je niet kunnen accepteren zoals je bent dan zijn ze je helemaal niet waard.....en dat is toch ook zo!!!!! Ik had dit liever niet gehad, want ik denk dat ik het wel wat gemakkelijker gehad, maar goed het is zo. Accepteren zal ik het NOOIT, maar de praktijk wijst uit dat het nu eenmaal niet zomaar over is, daarom blijf ik ervoor gaan om er vanaf te komen. Nu hoor ik van lotgenoten dat het heel goed gaat en daar probeer ik toch weer moed uit te halen en ooit zal het me lukken. Wat ik nu eigenlijk zegggen wil dat de schaamte er ontzettend erg is geweest en er ook nog steeds (best wel erg) is, maar het er niet meer alleen voor staan heeft het zo'n stuk dragelijker gemaakt voor mij. Het er over kunnen praten met mensen die het ook hebben en dus ook begrijpen....Zeker dat heeft het voor mij makkelijker gemaakt. Ook denk ik dat de leeftijd meespeelt, ik durf er denk ik nu ook beter over te praten dan b.v. 10 jaar terug. Nu er toch meer openheid overkomt hoop ik dat iedereen ermee komt en alles eruit gooit (Echt het lucht op). O, ja op mijn werk heb ik het jaren terug ook aan mijn collega's verteld. Ik zat toen in een moeilijke tijd, was in therapie en moest regelmatig een dag vrij nemen om daar naartoe te gaan. Het vertellen is alleen maar goed geweest, ze weten het nu en helpen me zo nodig. Ook daar niet meer die angst/schaamte. In mijn directe omgeving weten de mensen die belangrijk voor me zijn wat ik doe ....en dat is goed. En weet je, er is nooit iemand geweest die belachelijk gereageerd heeft.....Trouwens degene die dat wel van plan is, daar ben ik klaar voor hoor! Zo, een heel verhaal....en best lekker, het verhaal weer eens zo op te schrijven. Het is nou eenmaal zo TTM is een groot deel van mijn leven, het hoort bij mij. Ik zal blijven vechten om eraf te komen. He Lotte, ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt en wie weet ontmoeten we elkaar nog eens. Voor mij hoef je je in ieder geval niet te schamen (voor niemand niet). Heel veel groetjes Madelief.

14 februari 2002, 21:35	#3
Madelief HaarWeb lid Geregistreerd: 26 januari 2002 Berichten: 580	Hallo Lotte, Neeeee, je bent zeker niet de enige met TTM. Dus je kunt ons clubje komen versterken. Welkom! In het kort; ik ben Madelief 35jr. en heb sinds m'n 13-de TTM. Ben heel blij met het lotgenoten contact. Hopelijk komt er zelfs een TTM-ontmoetingsdag, de plannen zijn ervoor. Nou Lotte ik hoop dat je wat aan de contacten met mede TTM-ers zult hebben. Groetjes Madelief

16 februari 2002, 22:46	#7
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	schaamte Hé Madelief, en anderen... Het doet goed hé, de dingen van je kunnen afschrijven! Ik ben er zeker van dat dit mee-delen van je verhaal zowel voor jou als voor anderen een steun betekent. Misschien zijn er wel een hoop emoties bij jou naar buiten gekomen, maar ook dat mag en is een stap in de goede richting. Verder vechten hé meid, jij bent echt op goede weg! Ik hoop dat ook anderen volgen met hun 'verhaal'... Groetjes, bolleke

18 februari 2002, 16:59	#8
mirjam HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: Ede Gelderland Berichten: 76	Hoi! Tjonge Madelief wat een verhaal, maar wat herkenbaar! Ik heb hierboven al even gereageerd maar las nu weer dingen die je al zo vanzelfsprekend gaat vinden dat ik er eigenlijk nooit meer over nadenk. Inderdaad op een tribune o.i.d. het vervelend vinden wanneer er iemand achter je zit die zo op je hoofd kan kijken, ik koop ook altijd een jas met een capuchon (want tja die regen...), zwemmen durf ik pas sinds twee jaar weer en alleen op vakantie met alleen mijn man en verder onbekenden, hier in mijn woonplaats naar het zwembad durf ik echt niet. Naar de kapper ben ik in geen jaren geweest, ik knip het zelf een beetje bij, ik weet ook niet wat de kapper er mee moet. Ik ben bang dat als ik naar de kapper zou gaan het te kort wordt geknipt zodat het niet meer strak in een staartje kan, bovendien schaam ik me om in zo'n kapperszaak m'n hele probleem te gaan uitleggen. Mijn vorige collega's heb ik het ook verteld omdat ik toen vrij moest nemen voor de therapie en dan krijg je vanzelf wel vragen, dat heeft me toen wel veel steun gegeven. Ik denk dat er veel mensen zijn met gelijksoortige verhalen, heerlijk om het hier kwijt te kunnen! Sterkte allemaal, liefs van Mirjam