terapeut

bolleke · 12 januari 2002, 15:42

Hallo allemaal, en speciaal voor Elly (zie berichtje van 3/1/02)

Elly, je schrijft over je speciale gevoelens tov je therapeut en dat je daar eigenlijk wel mee zit. Ik denk dat wat je voelt héééél normaal is, tenminste als het goed klikt met je therapeut. Ikzelf heb soms ook dat gevoel van waaw, wat snapt die vent mij goed en door dat 'begrepen' voelen ga je als vanzelf jezelf meer verbonden voelen met die man. Na al die jaren krijg je aandacht, aandacht voor jezelf om wie je bent, niet om wie je denkt te zijn. Na al die jaren is er een luisterend oor die écht naar je luistert, empatisch en met medeleven, je zou je voor minder gevleid voelen... je bént ook belangrijk voor hem, want op zijn beurt leert hij ook van jou. Soms denk ik ook dat ik verliefd ben op mijn therapeut, maar mijn rationeel verstand zegt dat het dat niet is, het is gewoon het gevoel van verbondenheid, soms ook het verlangen om heel dicht bij hem te zijn, gewoon om me geborgen te voelen, om me veilig te voelen. Deze dingen zijn tijdens onze sessies gelukkig allemaal bespreekbaar, en dat doet goed...
Ik weet dat deze therapeut mij niet zal los-laten zolang ik daar niet 'klaar' voor ben en dat geeft me de zekerheid dat ik altijd terecht kan...
Ik heb verschillende therapeuten achter de rug, heb nog maar drie keer dit gevoel gehad, en het is ook telkens weer overgegaan, dus maak je maar geen zorgen. Geniet van de aandacht, JIJ bent belangrijk! We hebben het al moeilijk genoeg...
Echte goede therapeuten weten perfect waar de grens ligt tussen aandacht, steun, mede-voelen en dat net ietsje meer, de grens voorbij dus...
Blijf jezelf, respecteer jezelf én je therapeut!
Liefs, bolleke

12 januari 2002, 15:42	#1
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	terapeut Hallo allemaal, en speciaal voor Elly (zie berichtje van 3/1/02) Elly, je schrijft over je speciale gevoelens tov je therapeut en dat je daar eigenlijk wel mee zit. Ik denk dat wat je voelt héééél normaal is, tenminste als het goed klikt met je therapeut. Ikzelf heb soms ook dat gevoel van waaw, wat snapt die vent mij goed en door dat 'begrepen' voelen ga je als vanzelf jezelf meer verbonden voelen met die man. Na al die jaren krijg je aandacht, aandacht voor jezelf om wie je bent, niet om wie je denkt te zijn. Na al die jaren is er een luisterend oor die écht naar je luistert, empatisch en met medeleven, je zou je voor minder gevleid voelen... je bént ook belangrijk voor hem, want op zijn beurt leert hij ook van jou. Soms denk ik ook dat ik verliefd ben op mijn therapeut, maar mijn rationeel verstand zegt dat het dat niet is, het is gewoon het gevoel van verbondenheid, soms ook het verlangen om heel dicht bij hem te zijn, gewoon om me geborgen te voelen, om me veilig te voelen. Deze dingen zijn tijdens onze sessies gelukkig allemaal bespreekbaar, en dat doet goed... Ik weet dat deze therapeut mij niet zal los-laten zolang ik daar niet 'klaar' voor ben en dat geeft me de zekerheid dat ik altijd terecht kan... Ik heb verschillende therapeuten achter de rug, heb nog maar drie keer dit gevoel gehad, en het is ook telkens weer overgegaan, dus maak je maar geen zorgen. Geniet van de aandacht, JIJ bent belangrijk! We hebben het al moeilijk genoeg... Echte goede therapeuten weten perfect waar de grens ligt tussen aandacht, steun, mede-voelen en dat net ietsje meer, de grens voorbij dus... Blijf jezelf, respecteer jezelf én je therapeut! Liefs, bolleke