psycholoog/psychiater gezocht - Pagina 3

**Henk** · 23 februari 2008, 17:21

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door CA.

Het is de bedoeling op dit forum dat mensen advies geven vanuit hun eigen ervaring. Als het Hanna's ervaring is dat je met een psycholoog niets opschiet, dan is het volgens mij haar goed recht dit hier te melden. De TS bepaald zelf wel of hij of zij er iets aan heeft of niet. Ik snap daarom ook niet waar deze vijandigheid (zoals ik het opvat na het lezen) vandaan komt.

Ik zelf heb ook ondervonden dat het praten met mensen uit je eigen omgeving veel beter helpt. Ten eerste zijn dit mensen die je vertrouwd, anders zou je ze ook niet verteld hebben over je haarprobleem, en hoe erg je er mee zit. Naar deze mensen zul jij eerder luisteren (en ze zullen echt naar jou luisteren, iets wat ik bij een groot aantal psychologen nog wel eens in twijfel trek). Vrienden of familie kunnen je steun bieden die geen enkele proffesionele hulpverlener je ooit zal kunnen bieden, omdat het veel persoonlijker is. Bij mijzelf weten mijn ouders en 2 goede het, en door er met hen over te praten, en door de steun die ik van hen heb ontvangen, gaat het beter met mij dan voorheen. Ik zie dat het niet het eind van de wereld is.

Dit betekend niet dat ik het accepteer of dat ik er niet meer mee zit, maar ik heb het wel leren relativeren. Ik betwijfel of een psycholoog dit voor elkaar had gekregen.

Ik raad niemand af een psycholoog te bezoeken, maar ik denk dat je er beter aan doet dit soort hulp in je eigen omgeving te zoeken. maar dat is mijn mening.

Zoals jij je mening etaleert is al heel anders dan dat Hanna dat deed.
Die bleef maar herhalen dat je geen psychiaters moest bezoeken.
Ik vind dat je je mening mag geven, maar wees wel voorzichtig met advies geven. Net zoals ik nooit iemand advies zal geven om bijv. finasteride te gaan gebruiken zonder overleg met je huisarts, vind ik dat je ook niet iemand mag afraden om een psychiater te gaan raadplegen als dat nodig zou moeten zijn.

Spiderman · 23 februari 2008, 17:39

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Bovendien is psycholoog een onbeschermd beroep waardoor iedereen zich psycholoog kan noemen, zelfs zonder LOI-cursus.

Psycholoog zijn is inderdaad geen beschermd beroep meer, maar er is wel degelijk een beschermde beroepsaanduiding, zoals oa de GZ-Psycholoog. Ik vind dit stukje dan ook ongenuanceerd.

In belgie is deze titel overigens wel volledig beschermd.

Hanna · 23 februari 2008, 20:12

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Henk

Zoals jij je mening etaleert is al heel anders dan dat Hanna dat deed.
Die bleef maar herhalen dat je geen psychiaters moest bezoeken..

Dat heb ik nergens beweerd! Ik heb geschreven dat het beter is om steun te zoeken bij familie, kennissen en vooral lotgenoten; indien niet voorhanden, dan (als laatste strohalm) naar een vrouwelijke psychiater die zelf alopecia heeft.

**Henk** · 23 februari 2008, 21:29

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

dan (als laatste strohalm) naar een vrouwelijke psychiater die zelf alopecia heeft.

Dat is toch onzin? Als je zelfmoordneigingen heeft zoek je toch ook niet naar een psychiater die dat ook heeft?
Een psychiater hoeft toch niet hetzelfde probleem te hebben om de patiënt te begrijpen.
Tuurlijk is het goed om het eerst te proberen op te lossen zonder psychiater.
Maar soms kun je er zelfs met hulp van familie en vrienden niet uitkomen.

kelme · 23 februari 2008, 22:10

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Spiderman

Psycholoog zijn is inderdaad geen beschermd beroep meer, maar er is wel degelijk een beschermde beroepsaanduiding, zoals oa de GZ-Psycholoog. Ik vind dit stukje dan ook ongenuanceerd.

In belgie is deze titel overigens wel volledig beschermd.

inderdaad spiderman. iemand mag zich alleen psychiater noemen als hij aan bepaalde eisen voldoet. Dit staat in de wet BIG (Beroepen Individuele Gezondheidszorg.
En het woord psycholoog is dan wel niet beschermd, maar wel bv het woord psychotherapeut (klinisch psycholoog) en een gz-psycholoog.

Daarbij zijn ruim 11000 psychologen lid van de beroepsvereniging nip. wat een garantie betekent voor kwaliteit en deskundigheid.

Ben zelf derdejaars student psychologie en lees hier wel erg veel negatieve berichten betreffende psychologen.

Hier wordt een beeld geschetst alsof ze geen enkele meerwaarde hebben en dat je netzo goed tegen een boom kunt gaan praten.

Aan sofje: Als jij belemmert wordt in je sociaal functioneren en niet voldoende baat hebt aan bv praten met familie of lotgenoten of je ervoor schaamt, raad ik je aan om gewoon naar een psycholoog te gaan. Een psycholoog die gespecialiseerd is op het gebied van alopecia bestaat volgens mij niet, aangezien het geen psychische stoornis is, zoals een paniekstoornis, BDD, trichotillomanie etc.

stipje · 23 februari 2008, 22:16

Wat wordt er negatief gedaan over psychologen zeg! Er wordt wel vergeten hoeveel mensen er WEL geholpen zijn, in het brede zin van het woord met welke psychische klacht dan ook.

Omdat iemand een negatieve ervaring heeft gehad betekent dat niet dat dat bij iedereen zo uitwerkt! Ligt zeker aan het karakter van de persoon en wat voor probleem die heeft en hoe diegene er mee omgaat!

Ze doen erg goed werk en er bestaat wel degelijk een registratie van psychologen.

Probeer dingen van een positieve kant te benaderen ipv alleen het negatieve te belichten!

Groet Stipje

kelme · 23 februari 2008, 22:18

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Dat heb ik nergens beweerd! Ik heb geschreven dat het beter is om steun te zoeken bij familie, kennissen en vooral lotgenoten; indien niet voorhanden, dan (als laatste strohalm) naar een vrouwelijke psychiater die zelf alopecia heeft.

psychologen worden opgeleid met de bedoeling dat ze zich in mensen kunnen verplaatsen en deskundig genoeg zijn om klachten te verminderen en kwaliteit van leven te verbeteren van de desbetreffende client.

Als iedere psycholoog dezelfde stoornis/klacht zou moeten hebben dan de client, zou het een leuke gezellige boel worden

-anorexiapatient moet naar een psycholoog die zelf aan anorexia lijdt.
-depressieve patient, naar een depressieve psycholoog
-vrouw met alopecia naar een vrouwelijke psycholoog die lijdt aan alopecia
-man met erectieproblemen naar een mannelijke psycholoog met erectieproblemen.

Dit raakt natuurlijk kant noch wal

Hanna · 24 februari 2008, 01:03

Op 17 januari 2008 kwam Sofje op dit forum, maar niemand gaf antwoord.
Op 12 februari 2008 -dus bijna een maand later- gooide ik de knuppel in het hoenderhok.

Met als gevolg 3 pagina's vol reacties.

Sofje,
Hoeveel Haarwebleden hebben zich inmiddels aangemeld om met hun foto in jouw journalistieke eindwerk te komen?

valencia. · 24 februari 2008, 04:09

ik denk dat ze een deadline had...

DaNa38 · 24 februari 2008, 14:45

Psycholoog of psychiater: de 1 heeft er wat aan, de ander niet. Ik denk inderdaad dat het je uiteindelijk niet verder zal helpen; okay.... praten is goed, verlichting van je verdriet. Als je door je alopecia in een diep dal komt te zitten is medicatie misschien een tijdelijke oplossing om het weer wat dragelijker te maken, ik bedoel hiermee: je dipbalans.

Ik moet toegeven dat ik ook wel eens bij een psycholoog en psychiater ben geweest. Ik was eenzaam, wil hier verder niet op in gaan want daar is het forum ook niet voor. Maar dat uurtje kletsen bij een psycholoog hielp mij niet verder, okay wel een uurtje na dat gesprek maar dat loste de eenzaamheid niet op, het PROBLEEM dus. Psychiaters, is mijn ervaring, schrijven snel medicatie uit..... als ik daarvor gekozen zou hebben dan zou ik dus een tijdelijke oplossing hebben; voor de dipbalans (zover is het niet gekomen), maar het probleem, de eenzaamheid, blijft bestaan.....dus de oplossing lijkt mij praten met LOTGENOTEN (uiteraard ook partners, familie en eventuele close vrienden).

Lotgenoten weten wat je meemaakt; die hebben het ook meegemaakt, neem nu Hanna: meid harstikke bedankt voor het vele (prive)emailcontact, je uitleg, de tips en de kracht die je me geeft om toch door te gaan. En niet te vergeten je eerlijkheid! Altijd weer in de pen klimmen als ik niet verder kom, je helpt me enorm

.
Nu zullen sommigen reageren: ja maar het probleem (!) is dan toch nog niet opgelost? (alopecia). Nee, die aandoening zal niet weggaan. Maar het geeft je wel moed, kracht (mij tot nu toe wel, zit nog wel in beginstadium, dus ik kan nog niet zeggen hoe het over een tijdje zal zijn). Hanna is er voor mij, andere reagerende lotgenoten niet uitgesloten hoor!!!!, dat is meer dan een psycholoog mij in een uurtje per week zal kunnen geven.

Acceptatie (relativatie) is moeilijk: dat doe je niet van de 1 op andere dag, maar ik denk dat als je blijft praten, delen je aan je verwerkings(rouw)proces werkt (immers je neemt "afscheid" van je haar

) je het psychisch dragelijker maakt.
Je zult het toch op een gegeven moment moeten accepteren (relativeren) want ook dat ben jij!

Zoals ik al schreef: ik zit in beginstadium, maar heb wel erg weinig haar over (lees mijn discussie "dun haar, pijn en jeuk"). Misschien heb ik "makkelijk" kletsen omdat ik nog niet "kaal" ben.... tuurlijk heb ik nog hoop.... maar informatie over het verloop, het proces, krijg ik van Hanna en daar ben ik erg dankbaar voor dat ze dat met mij (en ik denk ook andere lotgenoten) wil delen. Zo krijg ik een beetje inzicht wat ik kan verwachten en waar ik me op moet instellen.
Ik heb het tot nu toe nog kunnen verbergen met petjes en bandana's: om starende blikken van de medemens te mijden, immers ik moet nog groeien in het (verwerkings/acceptatie)proces, zo sterk ben ik nog niet. Want denk nou niet dat ik geen huilbuien heb/verdrietig ben.
Ik weet ook nog niet wat ik in de toekomst ga doen: pruik of haarwerkje.
Maar ook in die beslissing haal ik veel info (ervaringen) uit haarweb en krijg ik van lotgenoten: mensen en haarweb: BEDANKT!!!!

We zullen wel zien: ik blijf in elk geval in contact.

Groet,
Dana.

p.s.: mocht ik met mijn uitspraken/ervaringen lezers "kwetsen" dan is dat zeker niet mijn opzet geweest; immers er zijn ook mensen die wel kracht/hulp vinden bij een psycholoog/psychiater. Dat is ieders ervaring voor zich. Als je er met praten/delen met lotgenoten/familie/vrienden/partner niet uitkomt KAN dan nog een oplossing voor je zijn.

Mijn eenzaamheid heb ik opgelost door knopen door te hakken: verhuizen, kappen met zogenaamde vrienden en genieten van diegene die er wel voor me waren (familie). Heb nieuwe mensen leren kennen, en ben gelukkig met mezelf (wie ik ben en waar ik voor sta/heel belangrijk).

Nishinakajima · 26 februari 2008, 10:34

Ik moest hier toevallig aandenken. Ik ben tweemaal in mijn leven begeleid door "psychologen" voor het eerst in 1991 en daarna precies tien jaar later in 2001. Dat soort bezoekjes kosten uren, dagen, maanden en ik schoot er eigenlijk niks mee op. Waarom, omdat die psychologen niet naar je gevoelens kijken maar standaard techniekjes op je uitproberen. Vertel eens wat over jezelf, houd al je positieve en negatieve ervaringen bij in een schriftje, mindmappen.. ik voelde me na zo'n gesprek en oefeningetjes nog slechter, want je proeft haast aan de lucht dat zo'n psycholoog de snelste route naar het doel toe uitprobeert, namelijk je een soort van acceptatie aan te praten. Een psycholoog kan jou niks terug geven, laat staat dat hij ongeveer begrijpt wat jij voelt. Ik haal meer moed en vertrouwen uit een gesprek met mensen die hetzelfde meemaken, goed met je meeleven, voor je meedenken vanuit jouw positie. Toevallig heb ik gisteren nog een vriend gesproken over mijn haar uitval, in plaats van nou een beetje mee te leven probeerde hij me de acceptatie aan te praten ah joh het is niet zo erg, uiterlijk telt niet en de vrouwen zijn er gek op... zucht!!!! Maar wat psychologen betreft, ik wil al die verspilde tijd van mijn leven terug, al mijn geld, al mijn verloren vertrouwen dankzij die psychologen.. dan kun je echt beter met een lotgenoot praten of leukere afleiding zoeken, dat is mijn persoonlijke mening.

concetta · 26 februari 2008, 12:07

Hallo allemaal.

Mijn bijdrage van afgelopen weekend heeft nogal wat reacties opgeleverd. Het is niet mijn bedoeling geweest om iemand te kwetsen, sorry Hanna.
Mijn eigen bijdrage voegde ook niet echt iets toe. Ik liet me door mijn ergernis wat teveel meeslepen. Natuurlijk kan iedereen zijn of haar bijdrage kwijt, maar ik vind een discussie over het nut van psychologen niet zinvol op dit forum. Het gaat dan over allerlei meningen die niet bijdragen aan oplosssen van ons probleem; haaruitval. Volgens mij is dat dus verspilde energie. Ieders probleem is super individueel en wat bij de een helpt, helpt bij de ander niet. Van de medische wetenschap is weinig te verwachten dus je moet heel erg je eigen weg zoeken. Je kunt alleen adviezen geven, eigen ervaringen melden, nieuwe ideeen opperen, links doorsturen, elkaar ondersteunen.
Wat m.i. veel te veel gebeurd op dit forum is dat de adviseurs met elkaar in discussie gaan, terwijl niemand de wijsheid in pacht heeft en dat er te weinig enthousiasme is voor wat nieuws. Kortom ik zou een wat meer onderzoekende positieve ondersteunende sfeer willen. Op het mannenforum kom ik die wel tegen, maar op het vrouwenforum niet genoeg. Ik post zelf niet zo vaak omdat ik geen zin heb in al die reacties waar ik weer op moet reageren en die niets bijdrage aan het doel.
Ik weet van anderen dat het ze net zo vergaat, ook zij hebben om die reden afgehaakt.
Concetta

Sammy · 26 februari 2008, 19:32

Wat volgens mij ook wel eens zou kunnen helpen is dat we niet zo hard op zoek zijn naar oplossingen, die er toch nauwelijks en anders al tot in den treuren beschreven zijn, maar dat we elkaar meer helpen om te accepteren dat je haar er aangaat (sorry voor de lange zin). Het leven is niet maakbaar en er zit voor de meesten gewoon niks anders op! De psycholoog lost je probleem inderdaad niet op, maar kan wel helpen om er anders over te gaan denken! En trouwens, de dermatoloog staat ook met (praktisch) lege handen! En dan blijven we maar met z'n allen de discussies herhalen over minox 2 of 5% en de echte dan wel de nep Diane. Daar is echt al 'n miljoen keer alles over geschreven!!!!! Maar wat ik niet of nauwelijks lees is hoe mensen hun haarziekte accepteren en toch weer lol in het leven weten te krijgen. Dat is namelijk wat ik zelf graag zou willen leren en waarover ik met lotgenoten wil praten!

Natuurlijk geldt dat voor mij omdat ik al zo'n 10 jaar in dit proces zit. Als je eerste haren beginnen te vallen zoek je naarstig naar oplossingen; dat heb ik ook gedaan. Maar er moeten er toch wel genoeg van jullie zijn die ook wel eens een andere plaat op willen zetten?

DaNa38 · 26 februari 2008, 19:47

Toevallig heb ik gisteren nog een vriend gesproken over mijn haar uitval, in plaats van nou een beetje mee te leven probeerde hij me de acceptatie aan te praten ah joh het is niet zo erg, uiterlijk telt niet en de vrouwen zijn er gek op... zucht!!!!

Hi,

Klinkt afgezaagd: maar ik vind (ook een beetje) kalende mannen errug sexy! Mijn partner is ook kaal

Het zal misschien niets uithalen, je moet er immers zelf ook een goed gevoel bij hebben (wat dus de afgelopen 10 jaar dus niet het geval is geweest anders had je je tijd niet "vespilt" met bezoeken aan psychologen.

Wilde je een hart onder de riem steken

greetz Dana.

Nishinakajima · 26 februari 2008, 21:16

Oke dank je wel voor je bericht en de troost. Ik geloof daar niet in en zal het ook nooit accepteren. Mee kunnen leren leven, dat misschien wel, maar accepteren dat nooit. Wegens bepaalde omstandigheden dat niemand in mijn familie kaal is en omdat ik gewoon gek ben op langer haar. Voor mij geen grotere nachtmerrie dan kaal door het leven te gaan. Ik wil dat niet accepteren en ga dat uiten door petjes en haarwerken te dragen. Ik heb echt geen hoofd voor een kale of kalende kop.

23 februari 2008, 22:16	#36
stipje HaarWeb lid Geregistreerd: 31 januari 2006 Berichten: 122	Negatief Wat wordt er negatief gedaan over psychologen zeg! Er wordt wel vergeten hoeveel mensen er WEL geholpen zijn, in het brede zin van het woord met welke psychische klacht dan ook. Omdat iemand een negatieve ervaring heeft gehad betekent dat niet dat dat bij iedereen zo uitwerkt! Ligt zeker aan het karakter van de persoon en wat voor probleem die heeft en hoe diegene er mee omgaat! Ze doen erg goed werk en er bestaat wel degelijk een registratie van psychologen. Probeer dingen van een positieve kant te benaderen ipv alleen het negatieve te belichten! Groet Stipje __________________ REGIME Haaraanvulling sinds 16 februari 2008 Proscar 1 kwart per dag - vanaf januari 2004, gestopt 1 mei 2007

26 februari 2008, 10:34	#41
Nishinakajima HaarWeb lid Geregistreerd: 9 februari 2008 Berichten: 95	Ik moest hier toevallig aandenken. Ik ben tweemaal in mijn leven begeleid door "psychologen" voor het eerst in 1991 en daarna precies tien jaar later in 2001. Dat soort bezoekjes kosten uren, dagen, maanden en ik schoot er eigenlijk niks mee op. Waarom, omdat die psychologen niet naar je gevoelens kijken maar standaard techniekjes op je uitproberen. Vertel eens wat over jezelf, houd al je positieve en negatieve ervaringen bij in een schriftje, mindmappen.. ik voelde me na zo'n gesprek en oefeningetjes nog slechter, want je proeft haast aan de lucht dat zo'n psycholoog de snelste route naar het doel toe uitprobeert, namelijk je een soort van acceptatie aan te praten. Een psycholoog kan jou niks terug geven, laat staat dat hij ongeveer begrijpt wat jij voelt. Ik haal meer moed en vertrouwen uit een gesprek met mensen die hetzelfde meemaken, goed met je meeleven, voor je meedenken vanuit jouw positie. Toevallig heb ik gisteren nog een vriend gesproken over mijn haar uitval, in plaats van nou een beetje mee te leven probeerde hij me de acceptatie aan te praten ah joh het is niet zo erg, uiterlijk telt niet en de vrouwen zijn er gek op... zucht!!!! Maar wat psychologen betreft, ik wil al die verspilde tijd van mijn leven terug, al mijn geld, al mijn verloren vertrouwen dankzij die psychologen.. dan kun je echt beter met een lotgenoot praten of leukere afleiding zoeken, dat is mijn persoonlijke mening. Laatst gewijzigd door Nishinakajima; 26 februari 2008 om 10:40

26 februari 2008, 19:32	#43
Sammy HaarWeb lid Geregistreerd: 28 juni 2004 Berichten: 400	Ja! Wat volgens mij ook wel eens zou kunnen helpen is dat we niet zo hard op zoek zijn naar oplossingen, die er toch nauwelijks en anders al tot in den treuren beschreven zijn, maar dat we elkaar meer helpen om te accepteren dat je haar er aangaat (sorry voor de lange zin). Het leven is niet maakbaar en er zit voor de meesten gewoon niks anders op! De psycholoog lost je probleem inderdaad niet op, maar kan wel helpen om er anders over te gaan denken! En trouwens, de dermatoloog staat ook met (praktisch) lege handen! En dan blijven we maar met z'n allen de discussies herhalen over minox 2 of 5% en de echte dan wel de nep Diane. Daar is echt al 'n miljoen keer alles over geschreven!!!!! Maar wat ik niet of nauwelijks lees is hoe mensen hun haarziekte accepteren en toch weer lol in het leven weten te krijgen. Dat is namelijk wat ik zelf graag zou willen leren en waarover ik met lotgenoten wil praten! Natuurlijk geldt dat voor mij omdat ik al zo'n 10 jaar in dit proces zit. Als je eerste haren beginnen te vallen zoek je naarstig naar oplossingen; dat heb ik ook gedaan. Maar er moeten er toch wel genoeg van jullie zijn die ook wel eens een andere plaat op willen zetten?

Soortgelijke discussies
Discussie	Auteur	Forum	Reacties	Laatste bericht
gezocht vroeuwen met PCOS	Iris Ketel	Hirsutisme - Algemeen	0	5 juli 2006 10:07
Gezocht: Foto's resulaten finasteride gebruik	Promise	Medicijnen/haargroeimiddelen	3	14 september 2004 22:08

24 februari 2008, 01:03	#38
Hanna HaarWeb lid Geregistreerd: 19 december 2004 Berichten: 16.459	Op 17 januari 2008 kwam Sofje op dit forum, maar niemand gaf antwoord. Op 12 februari 2008 -dus bijna een maand later- gooide ik de knuppel in het hoenderhok. Met als gevolg 3 pagina's vol reacties. Sofje, Hoeveel Haarwebleden hebben zich inmiddels aangemeld om met hun foto in jouw journalistieke eindwerk te komen?

24 februari 2008, 04:09	#39
valencia. Banned user Geregistreerd: 3 januari 2008 Berichten: 111	ik denk dat ze een deadline had...

24 februari 2008, 14:45	#40
DaNa38 HaarWeb lid Geregistreerd: 5 februari 2008 Berichten: 62	Psycholoog of psychiater: de 1 heeft er wat aan, de ander niet. Ik denk inderdaad dat het je uiteindelijk niet verder zal helpen; okay.... praten is goed, verlichting van je verdriet. Als je door je alopecia in een diep dal komt te zitten is medicatie misschien een tijdelijke oplossing om het weer wat dragelijker te maken, ik bedoel hiermee: je dipbalans. Ik moet toegeven dat ik ook wel eens bij een psycholoog en psychiater ben geweest. Ik was eenzaam, wil hier verder niet op in gaan want daar is het forum ook niet voor. Maar dat uurtje kletsen bij een psycholoog hielp mij niet verder, okay wel een uurtje na dat gesprek maar dat loste de eenzaamheid niet op, het PROBLEEM dus. Psychiaters, is mijn ervaring, schrijven snel medicatie uit..... als ik daarvor gekozen zou hebben dan zou ik dus een tijdelijke oplossing hebben; voor de dipbalans (zover is het niet gekomen), maar het probleem, de eenzaamheid, blijft bestaan.....dus de oplossing lijkt mij praten met LOTGENOTEN (uiteraard ook partners, familie en eventuele close vrienden). Lotgenoten weten wat je meemaakt; die hebben het ook meegemaakt, neem nu Hanna: meid harstikke bedankt voor het vele (prive)emailcontact, je uitleg, de tips en de kracht die je me geeft om toch door te gaan. En niet te vergeten je eerlijkheid! Altijd weer in de pen klimmen als ik niet verder kom, je helpt me enorm . Nu zullen sommigen reageren: ja maar het probleem (!) is dan toch nog niet opgelost? (alopecia). Nee, die aandoening zal niet weggaan. Maar het geeft je wel moed, kracht (mij tot nu toe wel, zit nog wel in beginstadium, dus ik kan nog niet zeggen hoe het over een tijdje zal zijn). Hanna is er voor mij, andere reagerende lotgenoten niet uitgesloten hoor!!!!, dat is meer dan een psycholoog mij in een uurtje per week zal kunnen geven. Acceptatie (relativatie) is moeilijk: dat doe je niet van de 1 op andere dag, maar ik denk dat als je blijft praten, delen je aan je verwerkings(rouw)proces werkt (immers je neemt "afscheid" van je haar ) je het psychisch dragelijker maakt. Je zult het toch op een gegeven moment moeten accepteren (relativeren) want ook dat ben jij! Zoals ik al schreef: ik zit in beginstadium, maar heb wel erg weinig haar over (lees mijn discussie "dun haar, pijn en jeuk"). Misschien heb ik "makkelijk" kletsen omdat ik nog niet "kaal" ben.... tuurlijk heb ik nog hoop.... maar informatie over het verloop, het proces, krijg ik van Hanna en daar ben ik erg dankbaar voor dat ze dat met mij (en ik denk ook andere lotgenoten) wil delen. Zo krijg ik een beetje inzicht wat ik kan verwachten en waar ik me op moet instellen. Ik heb het tot nu toe nog kunnen verbergen met petjes en bandana's: om starende blikken van de medemens te mijden, immers ik moet nog groeien in het (verwerkings/acceptatie)proces, zo sterk ben ik nog niet. Want denk nou niet dat ik geen huilbuien heb/verdrietig ben. Ik weet ook nog niet wat ik in de toekomst ga doen: pruik of haarwerkje. Maar ook in die beslissing haal ik veel info (ervaringen) uit haarweb en krijg ik van lotgenoten: mensen en haarweb: BEDANKT!!!! We zullen wel zien: ik blijf in elk geval in contact. Groet, Dana. p.s.: mocht ik met mijn uitspraken/ervaringen lezers "kwetsen" dan is dat zeker niet mijn opzet geweest; immers er zijn ook mensen die wel kracht/hulp vinden bij een psycholoog/psychiater. Dat is ieders ervaring voor zich. Als je er met praten/delen met lotgenoten/familie/vrienden/partner niet uitkomt KAN dan nog een oplossing voor je zijn. Mijn eenzaamheid heb ik opgelost door knopen door te hakken: verhuizen, kappen met zogenaamde vrienden en genieten van diegene die er wel voor me waren (familie). Heb nieuwe mensen leren kennen, en ben gelukkig met mezelf (wie ik ben en waar ik voor sta/heel belangrijk).

26 februari 2008, 12:07	#42
concetta HaarWeb lid Geregistreerd: 23 juli 2007 Berichten: 71	Hallo allemaal. Mijn bijdrage van afgelopen weekend heeft nogal wat reacties opgeleverd. Het is niet mijn bedoeling geweest om iemand te kwetsen, sorry Hanna. Mijn eigen bijdrage voegde ook niet echt iets toe. Ik liet me door mijn ergernis wat teveel meeslepen. Natuurlijk kan iedereen zijn of haar bijdrage kwijt, maar ik vind een discussie over het nut van psychologen niet zinvol op dit forum. Het gaat dan over allerlei meningen die niet bijdragen aan oplosssen van ons probleem; haaruitval. Volgens mij is dat dus verspilde energie. Ieders probleem is super individueel en wat bij de een helpt, helpt bij de ander niet. Van de medische wetenschap is weinig te verwachten dus je moet heel erg je eigen weg zoeken. Je kunt alleen adviezen geven, eigen ervaringen melden, nieuwe ideeen opperen, links doorsturen, elkaar ondersteunen. Wat m.i. veel te veel gebeurd op dit forum is dat de adviseurs met elkaar in discussie gaan, terwijl niemand de wijsheid in pacht heeft en dat er te weinig enthousiasme is voor wat nieuws. Kortom ik zou een wat meer onderzoekende positieve ondersteunende sfeer willen. Op het mannenforum kom ik die wel tegen, maar op het vrouwenforum niet genoeg. Ik post zelf niet zo vaak omdat ik geen zin heb in al die reacties waar ik weer op moet reageren en die niets bijdrage aan het doel. Ik weet van anderen dat het ze net zo vergaat, ook zij hebben om die reden afgehaakt. Concetta

26 februari 2008, 19:47	#44
DaNa38 HaarWeb lid Geregistreerd: 5 februari 2008 Berichten: 62	Toevallig heb ik gisteren nog een vriend gesproken over mijn haar uitval, in plaats van nou een beetje mee te leven probeerde hij me de acceptatie aan te praten ah joh het is niet zo erg, uiterlijk telt niet en de vrouwen zijn er gek op... zucht!!!! Hi, Klinkt afgezaagd: maar ik vind (ook een beetje) kalende mannen errug sexy! Mijn partner is ook kaal Het zal misschien niets uithalen, je moet er immers zelf ook een goed gevoel bij hebben (wat dus de afgelopen 10 jaar dus niet het geval is geweest anders had je je tijd niet "vespilt" met bezoeken aan psychologen. Wilde je een hart onder de riem steken greetz Dana.

26 februari 2008, 21:16	#45
Nishinakajima HaarWeb lid Geregistreerd: 9 februari 2008 Berichten: 95	Oke dank je wel voor je bericht en de troost. Ik geloof daar niet in en zal het ook nooit accepteren. Mee kunnen leren leven, dat misschien wel, maar accepteren dat nooit. Wegens bepaalde omstandigheden dat niemand in mijn familie kaal is en omdat ik gewoon gek ben op langer haar. Voor mij geen grotere nachtmerrie dan kaal door het leven te gaan. Ik wil dat niet accepteren en ga dat uiten door petjes en haarwerken te dragen. Ik heb echt geen hoofd voor een kale of kalende kop.