Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier
|
27 september 2003, 20:54 | #1 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 29 april 2002
Locatie: Flevoland
Berichten: 93
|
Lieve Daniela
Ik heb je boek gelezen, en het onroerde me diep.
geweldig dat je dit op papier hebt gezet met zoveel overgave. De tranen stroomde over wangen alleen van erkenning van de strijd en de bijbehorende emoties. Geweldig dat je dit heb geschreven en ik hoop dat het veel mensen harten zal bereiken net als het bij mij heeft gedaan. Laten we hopen dat er nu een stuk taboe over ttm verdwijnt zodat iedereen met ttm iets vrijer kan zijn. Het is prachtig hoe je nou er tegen aan kijkt en door het leven wandelt. Jij hebt je vrijheid terug, of je nu een kleine terugval krijgt of niet. Je bent een voorbeeld voor ons alle die lijden aan ttm. Als een kind die lacht naar zijn eerste tranen. met het besef van de eerste warme zonnestraal op zijn gezicht, wandel jij nu in je eigen licht. Laat de vrijheid jou leiden en de pijn vergoed uit jou hart verdwijnen. Veel liefs karin Laatst gewijzigd door Kaantje; 27 september 2003 om 20:57 |
27 september 2003, 22:56 | #2 |
HaarWeb lid
Geregistreerd: 3 december 2001
Locatie: Antwerpen
Berichten: 1.670
|
woorden van dank terug
Lieve Kaantje,
Jij hebt me op jouw beurt ontroerd... Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren (moét ik eigenlijk wel reageren?) Neen, natuurlijk niet, toch doe ik het... Kijk Kaantje, voor jou en alle anderen die het willen lezen... hier is een gedichtje dat ik ooit gevonden heb toen ik nog puber was (dertig jaar geleden dus!) Ik vond het toen zo toepasselijk in mijn strijd tegen die verdomde drang die ik voelde, een drang die ik met geen stokken kon bedwingen, waarvoor ik me dood schaamde en waarover ik nooit ofte nooit met iemand zou praten. Ik had toen ttm, maar wist niet dat het een naam had. Ik plukte mezelf helemaal kaal en was regelmatig de wanhoop nabij. Het volgende gedicht heeft me meer dan eens sterk gemaakt en moed gegeven. Nu, dertig jaar later, koester ik het nog steeds en de woorden hebben nu een heel andere betekenis gekregen... Vermoeid en eenzaam zo vermoeid dat denken pijn doet Langs de rotsen sijpelt smeltwater De vingers zijn gevoelloos de knieën trillen Nu komt het er op aan nu mag je niet loslaten Anderen vinden op hun weg rustplaatsen in de zon waar men elkaar ontmoet Maar dit, is jouw weg en nu komt het er op aan nu mag je het niet opgeven Schrei als je kunt schrei, maar klaag niet De weg koos jou en jij moet dankbaar zijn. Liefs, Daniëla |