Lieve Daniela

[Kaantje]

Ik heb je boek gelezen, en het onroerde me diep.
geweldig dat je dit op papier hebt gezet met zoveel overgave.
De tranen stroomde over wangen alleen van erkenning van de strijd en de bijbehorende emoties.
Geweldig dat je dit heb geschreven en ik hoop dat het veel mensen harten zal bereiken net als het bij mij heeft gedaan.
Laten we hopen dat er nu een stuk taboe over ttm verdwijnt zodat iedereen met ttm iets vrijer kan zijn.
Het is prachtig hoe je nou er tegen aan kijkt en door het leven wandelt. Jij hebt je vrijheid terug, of je nu een kleine terugval krijgt of niet. Je bent een voorbeeld voor ons alle die lijden aan ttm.

Als een kind die lacht naar zijn eerste tranen.
met het besef van de eerste warme zonnestraal op zijn gezicht,
wandel jij nu in je eigen licht.
Laat de vrijheid jou leiden
en de pijn vergoed uit jou hart verdwijnen.

Veel liefs
karin

[bolleke]

Lieve Kaantje,

Jij hebt me op jouw beurt ontroerd...
Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren (moét ik eigenlijk wel reageren?) Neen, natuurlijk niet, toch doe ik het...

Kijk Kaantje, voor jou en alle anderen die het willen lezen...
hier is een gedichtje dat ik ooit gevonden heb toen ik nog puber was (dertig jaar geleden dus!)
Ik vond het toen zo toepasselijk in mijn strijd tegen die verdomde drang die ik voelde, een drang die ik met geen stokken kon bedwingen, waarvoor ik me dood schaamde en waarover ik nooit ofte nooit met iemand zou praten. Ik had toen ttm, maar wist niet dat het een naam had. Ik plukte mezelf helemaal kaal en was regelmatig de wanhoop nabij. Het volgende gedicht heeft me meer dan eens sterk gemaakt en moed gegeven. Nu, dertig jaar later, koester ik het nog steeds en de woorden hebben nu een heel andere betekenis gekregen...

Vermoeid en eenzaam
zo vermoeid dat denken pijn doet
Langs de rotsen sijpelt smeltwater
De vingers zijn gevoelloos
de knieën trillen
Nu komt het er op aan
nu mag je niet loslaten
Anderen vinden op hun weg
rustplaatsen in de zon
waar men elkaar ontmoet
Maar dit, is jouw weg
en nu komt het er op aan
nu mag je het niet opgeven
Schrei als je kunt
schrei, maar klaag niet
De weg koos jou
en jij moet dankbaar zijn.

Liefs, Daniëla