Hallo iedereen

Bianca25 · 27 augustus 2006, 14:41

Hallo iedereen,

Ik heb me zojuist aangemeld op deze site en zal mij eerst voorstellen en mijn verhaal aan jullie vertellen. Mijn naam is Bianca en ik ben 27 jaar. Ik heb sinds ongeveer 8 jaar TTM, maar ik weet pas sinds 3 jaar dat het TTM heet. Daarvoor dacht ik dat ik alleen was en dat ik gek geworden was. Wat mankeert mij dat ik zoiets doe, dacht ik. Op een dag ben ik naar de bibliotheek gegaan en heb ik ontdekt dat ik niet alleen ben. Mijn dwang is dat ik haartjes bij mijn wenkbrauwen verwijder "die er niet horen". In het begin was een pincet voldoende, maar toen zag ik ook haartjes onderhuids en vond ik een nieuw hulpmiddel, een nagelknippertje. Hoe ziek ik ook weet dat het is, de haartjes moeten er uit. Het gevolg is dat ik vaak tot bloedens toe doorga en een flink wat wondjes heb. Niemand die het echter ziet, want ik weet heel goed hoe ik het met make-up moet wegwerken, dit kost alleen vaak zo'n 1,5 uur. Mijn ouders weten het sinds zo'n 3 jaar geleden, toen ik ontdekt had dat het TTM heet. Zij hebben ontzettend veel begrip voor me en helpen me zoveel ze kunnen. Ik heb een aantal jaar geleden hulp gezocht bij een psycholoog, maar dit helpte niet. De psycholoog had er nog nooit van gehoord en moest het zelfs nog opzoeken in haar boeken. Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken naar een oplossing.. en die heb ik gevonden. Iets langer dan een jaar geleden ben ik naar een huidkliniek gegaan. Zij verwijderen voor mij de "foute" haartjes middels elektrische ontharing. Deze foute haartjes komen uiteindelijk nooit meer terug. De huidtherapeute weet van mijn aandoening en doet elke keer haar best om alle "foute" haartjes te verwijderen. In het begin kwam ik er wekelijks, nu nog om de 2 weken. De eerste stap ik ontzettend moeilijk, ik moest er vanaf blijven om te zorgen dat er haartjes stonden die zij kon verwijderen. Ik heb mijn hulpmiddelen aan mijn moeder gegeven, zodat ik daar niet meer aan kon. Nu ben ik anderhalf jaar verder en ben ik er bijna vanaf. Soms ik heb ik helaas nog wel een terugval en moet ik er aan zitten, maar dan is het lang niet zo erg meer als vroeger. Ik ben dolblij dat ik weer kan gaan zwemmen, want dit durfde ik voorheen niet. Ik had angst dat mijn make-up er af zou gaan en iedereen mijn wondjes zou zien. In de regen lopen vond ik ook altijd een ramp. Er zijn heel weinig tot geen littekens zichtbaar. Het gevoel om weer rond te kunnen lopen zonder make-up is super. Ik wens iedereen dit gevoel toe. Ik weet hoe moeilijk het is om TTM te overwinnen, maar vergeet nooit dat je het kan!!

groetjes Bianca

ingevdb · 27 augustus 2006, 19:36

welkom hier bianca!

inge

Littlemoon · 31 augustus 2006, 19:06

Wat ontzettend goed van je! *respect*

Mariekje · 31 augustus 2006, 23:08

Beste allemaal,

Ook ik heb me net aangemeld op dit forum, na een tijdje meegelezen te hebben. Ik ben 29 jaar, getrouwd en voor zover ik me herinner trek ik al vanaf mijn 8e mijn wimpers uit. Ik weet niet hoe het ooit begonnen is, maar de laatste jaren wordt het steeds erger. Had ik vroeger nog wel trekvrije periodes, nu trek ik mijn ogen regelmatig helemaal kaal.

Mijn man weet het pas sinds een jaar of twee, en dat terwijl we voor die tijd al een paar jaar samenwoonden! Verder zijn mijn ouders al een paar jaar op de hoogte en heb ik het onlangs aan twee goede vriendinnen verteld. Ze reageren allemaal ontzettend lief en vooral mijn man doet alles om me te steunen.

Mijn record 'niet-trekken' ligt op ongeveer 2 maanden. Voor mijn bruiloft is het heel aardig gelukt om niet te trekken, af en toe sneuvelde er een haartje, maar ik had ruim voldoende om mooi mee voor de dag te komen! Daarna ging het weer snel bergafwaarts. De laatste keer dat het me gelukt is, was afgelopen maand. Ik kwam van vakantie terug met twee ontstoken ogen, die het gevolg bleken van een flinke allergie (zag er heel fijn uit...). Daardoor kon ik ook geen make-up dragen en dan voel je je dubbel zo rot! Een flinke stimulans dus om er af te blijven en na een paar weken had ik weer een mooie volle bos wimpers. Wat was ik trots! Natuurlijk meteen een nieuwe mascara gekocht. Ik had ook een extra stok achter de deur in de vorm van weer een bruiloft, van vrienden dan dit keer. Daarvoor wilde ik me professioneel op laten maken, je moet jezelf af en toe eens verwennen, nietwaar! Helaas stak een week voor die tijd het trekduiveltje weer de kop op. Ik had nog wel genoeg om me tijdens het opmaken niet al te ongemakkelijk te voelen, maar nu is alles weer weg. Wat een rotgevoel is dat ook; zo graag die haartjes willen laten zitten en toch helemaal los gaan. Dat wordt weer flink met het kohlpotlood aan de gang...

Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij mijn huisarts en fysiotherapeut (ontspanningsoefeningen), maar dat heeft dus niet echt geholpen. Daarom vond ik het tijd voor wat drastischer maatregelen en ik heb een afspraak gemaakt met een psychotherapeut. Het is nu wel mooi geweest!!

Op deze site heb ik al heel veel herkenbare dingen gelezen. Ik hoop door het 'meepraten' een extra steuntje in de rug te hebben en ook anderen af en toe een hart onder de riem te steken! Dus tot mails dan maar!

Groetjes,
Mariekje

Tai · 5 september 2006, 11:48

@Bianca25: Dat met je nagelknipper de haren ondergronds eruit halen is (voor mij) niet zo vreemd hoor! Ik had standaard een naald in de badkamer klaarliggen om te gaan 'graven'.
Dat het bloedde vond ik niet erg, wel dat ik door het bloed de haar soms niet meer kon zien en 'm dus moeilijker eruit kon halen.

Wel goed dat je er bijna vanaf bent. Ik ben dat zelf ook zo'n beetje (geen 100% terkvrij, maar dat had ik ook nooit gedacht/verwacht). Wel is de drang nog merkbaar, alleen kan je je beter beheersen (of een alternatief vinden zoals met een balletje met je vingers spelen)

jolien · 6 september 2006, 12:34

Mariekje,

Allereerst welkom. Goed dat je hulp zoekt! Ben je nu al bij de psychotherapeut geweest? Zoja, hoe is dat je bevallen?

Succes nog
Groetjes

Mariekje · 8 september 2006, 10:52

Hoi Jolien,

Bedankt voor je reactie! Ik heb de afspraak over twee weken, dus ik zal daarna laten weten hoe het geweest is. Ik weet wel al dat de therapeut waar ik heenga geen ervaring heeft met TTM, maar wel met soortgelijke aandoeningen. We zien wel of we tot een behandelplan kunnen komen.

Ik heb zelf al wat wetenschappelijke literatuur gedownload. Nog niet alles gelezen, maar wat ik ervan heb gezien, geeft aan dat gedragstherapie beter werkt dat alleen medicatie. Medicatie heeft hooguit een ondersteunend effect. Vooralsnog ga ik voor de gedragstherapie!

Wordt vervolgd!

Groet,
Mariekje

Bianca25 · 9 september 2006, 19:47

Hoi Thai, hoewel ik het niemand toewens, ben ik wel blij dat ik niet de enige ben die deze neiging heeft. Jij schreef : "Dat het bloedde vond ik niet erg, wel dat ik door het bloed de haar soms niet meer kon zien en 'm dus moeilijker eruit kon halen." Dit begrijp ik maar al te goed. Ondanks dat het enorm bloedde ging ik maar door en door. Om het bloeden te stoppen, draaide ik de warme kraan open en deed ik een wattenschijfje met gloeiend heet water erop op de wond drukken, om te zorgen dat het bloeden ophield. Dit hielp even, tot de wond weer word aangeraakt. Ik heb ook enkele malen een ontsteking gehad aan mijn ogen. Om dit te voorkomen, deed ik er naderhand ook wel eens ontsmettingsmiddel op. Dit deed natuurlijk (net als het gloeiend hete water) gruwelijk veel zeer. Maar dit alles verdwijnt in het niets bij de voldoening als de haar eruit was. Momenteel heb ik geen wondjes, staan er wel vele haren, en bijt ik nog even op mijn tanden, want dinsdagochtend staat er weer een afspraak gepland met de huidtherapeut en zullen de haartjes verwijderd worden!! Weer wat minder.

Marieke, ik vind het heel knap van je dat je hulp hebt gezocht, het is niet makkelijk, en daarom super van je! Alvast heel veel succes! De stap om hulp te nemen, is de moeilijkste stap, het gaat je lukken!!

27 augustus 2006, 14:41	#1
Bianca25 Bianca25 Geregistreerd: 27 augustus 2006 Berichten: 12	Hallo iedereen Hallo iedereen, Ik heb me zojuist aangemeld op deze site en zal mij eerst voorstellen en mijn verhaal aan jullie vertellen. Mijn naam is Bianca en ik ben 27 jaar. Ik heb sinds ongeveer 8 jaar TTM, maar ik weet pas sinds 3 jaar dat het TTM heet. Daarvoor dacht ik dat ik alleen was en dat ik gek geworden was. Wat mankeert mij dat ik zoiets doe, dacht ik. Op een dag ben ik naar de bibliotheek gegaan en heb ik ontdekt dat ik niet alleen ben. Mijn dwang is dat ik haartjes bij mijn wenkbrauwen verwijder "die er niet horen". In het begin was een pincet voldoende, maar toen zag ik ook haartjes onderhuids en vond ik een nieuw hulpmiddel, een nagelknippertje. Hoe ziek ik ook weet dat het is, de haartjes moeten er uit. Het gevolg is dat ik vaak tot bloedens toe doorga en een flink wat wondjes heb. Niemand die het echter ziet, want ik weet heel goed hoe ik het met make-up moet wegwerken, dit kost alleen vaak zo'n 1,5 uur. Mijn ouders weten het sinds zo'n 3 jaar geleden, toen ik ontdekt had dat het TTM heet. Zij hebben ontzettend veel begrip voor me en helpen me zoveel ze kunnen. Ik heb een aantal jaar geleden hulp gezocht bij een psycholoog, maar dit helpte niet. De psycholoog had er nog nooit van gehoord en moest het zelfs nog opzoeken in haar boeken. Uiteindelijk ben ik zelf gaan zoeken naar een oplossing.. en die heb ik gevonden. Iets langer dan een jaar geleden ben ik naar een huidkliniek gegaan. Zij verwijderen voor mij de "foute" haartjes middels elektrische ontharing. Deze foute haartjes komen uiteindelijk nooit meer terug. De huidtherapeute weet van mijn aandoening en doet elke keer haar best om alle "foute" haartjes te verwijderen. In het begin kwam ik er wekelijks, nu nog om de 2 weken. De eerste stap ik ontzettend moeilijk, ik moest er vanaf blijven om te zorgen dat er haartjes stonden die zij kon verwijderen. Ik heb mijn hulpmiddelen aan mijn moeder gegeven, zodat ik daar niet meer aan kon. Nu ben ik anderhalf jaar verder en ben ik er bijna vanaf. Soms ik heb ik helaas nog wel een terugval en moet ik er aan zitten, maar dan is het lang niet zo erg meer als vroeger. Ik ben dolblij dat ik weer kan gaan zwemmen, want dit durfde ik voorheen niet. Ik had angst dat mijn make-up er af zou gaan en iedereen mijn wondjes zou zien. In de regen lopen vond ik ook altijd een ramp. Er zijn heel weinig tot geen littekens zichtbaar. Het gevoel om weer rond te kunnen lopen zonder make-up is super. Ik wens iedereen dit gevoel toe. Ik weet hoe moeilijk het is om TTM te overwinnen, maar vergeet nooit dat je het kan!! groetjes Bianca

31 augustus 2006, 23:08	#4
Mariekje HaarWeb lid Geregistreerd: 24 augustus 2006 Locatie: Randstad Berichten: 20	...en nog een hallo! Beste allemaal, Ook ik heb me net aangemeld op dit forum, na een tijdje meegelezen te hebben. Ik ben 29 jaar, getrouwd en voor zover ik me herinner trek ik al vanaf mijn 8e mijn wimpers uit. Ik weet niet hoe het ooit begonnen is, maar de laatste jaren wordt het steeds erger. Had ik vroeger nog wel trekvrije periodes, nu trek ik mijn ogen regelmatig helemaal kaal. Mijn man weet het pas sinds een jaar of twee, en dat terwijl we voor die tijd al een paar jaar samenwoonden! Verder zijn mijn ouders al een paar jaar op de hoogte en heb ik het onlangs aan twee goede vriendinnen verteld. Ze reageren allemaal ontzettend lief en vooral mijn man doet alles om me te steunen. Mijn record 'niet-trekken' ligt op ongeveer 2 maanden. Voor mijn bruiloft is het heel aardig gelukt om niet te trekken, af en toe sneuvelde er een haartje, maar ik had ruim voldoende om mooi mee voor de dag te komen! Daarna ging het weer snel bergafwaarts. De laatste keer dat het me gelukt is, was afgelopen maand. Ik kwam van vakantie terug met twee ontstoken ogen, die het gevolg bleken van een flinke allergie (zag er heel fijn uit...). Daardoor kon ik ook geen make-up dragen en dan voel je je dubbel zo rot! Een flinke stimulans dus om er af te blijven en na een paar weken had ik weer een mooie volle bos wimpers. Wat was ik trots! Natuurlijk meteen een nieuwe mascara gekocht. Ik had ook een extra stok achter de deur in de vorm van weer een bruiloft, van vrienden dan dit keer. Daarvoor wilde ik me professioneel op laten maken, je moet jezelf af en toe eens verwennen, nietwaar! Helaas stak een week voor die tijd het trekduiveltje weer de kop op. Ik had nog wel genoeg om me tijdens het opmaken niet al te ongemakkelijk te voelen, maar nu is alles weer weg. Wat een rotgevoel is dat ook; zo graag die haartjes willen laten zitten en toch helemaal los gaan. Dat wordt weer flink met het kohlpotlood aan de gang... Ik ben een tijdje onder behandeling geweest bij mijn huisarts en fysiotherapeut (ontspanningsoefeningen), maar dat heeft dus niet echt geholpen. Daarom vond ik het tijd voor wat drastischer maatregelen en ik heb een afspraak gemaakt met een psychotherapeut. Het is nu wel mooi geweest!! Op deze site heb ik al heel veel herkenbare dingen gelezen. Ik hoop door het 'meepraten' een extra steuntje in de rug te hebben en ook anderen af en toe een hart onder de riem te steken! Dus tot mails dan maar! Groetjes, Mariekje

8 september 2006, 10:52	#7
Mariekje HaarWeb lid Geregistreerd: 24 augustus 2006 Locatie: Randstad Berichten: 20	Therapie Hoi Jolien, Bedankt voor je reactie! Ik heb de afspraak over twee weken, dus ik zal daarna laten weten hoe het geweest is. Ik weet wel al dat de therapeut waar ik heenga geen ervaring heeft met TTM, maar wel met soortgelijke aandoeningen. We zien wel of we tot een behandelplan kunnen komen. Ik heb zelf al wat wetenschappelijke literatuur gedownload. Nog niet alles gelezen, maar wat ik ervan heb gezien, geeft aan dat gedragstherapie beter werkt dat alleen medicatie. Medicatie heeft hooguit een ondersteunend effect. Vooralsnog ga ik voor de gedragstherapie! Wordt vervolgd! Groet, Mariekje

Soortgelijke discussies
Discussie	Auteur	Forum	Reacties	Laatste bericht
hallo hallo	smerick	TTM - Algemeen	2	20 december 2005 16:08
hallo ik ben nieuw.	milshar	Hirsutisme - Algemeen	0	8 maart 2005 20:35
Hallo iedereen	butterfly	TTM - Algemeen	0	18 augustus 2004 03:42
Hallo Iedereen! Ik ben een newbie.	Vlindertje	TTM - Algemeen	7	28 oktober 2002 11:00
hallo iedereen	anneke	TTM - Algemeen	2	29 augustus 2002 22:03

27 augustus 2006, 19:36	#2
ingevdb ingeske Geregistreerd: 10 mei 2006 Locatie: Vlaams-Brabant, België Berichten: 95	welkom hier bianca! inge

31 augustus 2006, 19:06	#3
Littlemoon HaarWeb lid Geregistreerd: 22 juli 2006 Berichten: 12	Wat ontzettend goed van je! respect

5 september 2006, 11:48	#5
Tai HaarWeb lid Geregistreerd: 4 december 2003 Berichten: 102	@Bianca25: Dat met je nagelknipper de haren ondergronds eruit halen is (voor mij) niet zo vreemd hoor! Ik had standaard een naald in de badkamer klaarliggen om te gaan 'graven'. Dat het bloedde vond ik niet erg, wel dat ik door het bloed de haar soms niet meer kon zien en 'm dus moeilijker eruit kon halen. Wel goed dat je er bijna vanaf bent. Ik ben dat zelf ook zo'n beetje (geen 100% terkvrij, maar dat had ik ook nooit gedacht/verwacht). Wel is de drang nog merkbaar, alleen kan je je beter beheersen (of een alternatief vinden zoals met een balletje met je vingers spelen)

6 september 2006, 12:34	#6
jolien HaarWeb lid Geregistreerd: 14 oktober 2003 Locatie: Belgisch Limburg Berichten: 180	Mariekje, Allereerst welkom. Goed dat je hulp zoekt! Ben je nu al bij de psychotherapeut geweest? Zoja, hoe is dat je bevallen? Succes nog Groetjes

9 september 2006, 19:47	#8
Bianca25 Bianca25 Geregistreerd: 27 augustus 2006 Berichten: 12	Hoi Thai, hoewel ik het niemand toewens, ben ik wel blij dat ik niet de enige ben die deze neiging heeft. Jij schreef : "Dat het bloedde vond ik niet erg, wel dat ik door het bloed de haar soms niet meer kon zien en 'm dus moeilijker eruit kon halen." Dit begrijp ik maar al te goed. Ondanks dat het enorm bloedde ging ik maar door en door. Om het bloeden te stoppen, draaide ik de warme kraan open en deed ik een wattenschijfje met gloeiend heet water erop op de wond drukken, om te zorgen dat het bloeden ophield. Dit hielp even, tot de wond weer word aangeraakt. Ik heb ook enkele malen een ontsteking gehad aan mijn ogen. Om dit te voorkomen, deed ik er naderhand ook wel eens ontsmettingsmiddel op. Dit deed natuurlijk (net als het gloeiend hete water) gruwelijk veel zeer. Maar dit alles verdwijnt in het niets bij de voldoening als de haar eruit was. Momenteel heb ik geen wondjes, staan er wel vele haren, en bijt ik nog even op mijn tanden, want dinsdagochtend staat er weer een afspraak gepland met de huidtherapeut en zullen de haartjes verwijderd worden!! Weer wat minder. Marieke, ik vind het heel knap van je dat je hulp hebt gezocht, het is niet makkelijk, en daarom super van je! Alvast heel veel succes! De stap om hulp te nemen, is de moeilijkste stap, het gaat je lukken!!