Een tijd geleden

[Kaantje]

Het is denk ik nu twee en half jaar geleden dat ik hier een berichtje heb gepost.
Het gaat goed met mij, erg goed. Ik hoop dat dat voor jullie ook geld.
Ik was toevallig vandaag op zolder mijn spullen aan het doorzoeken toen ik het boek
van Daniele tegen kwam; met mijn handen in het haar en mijn gedachten naar jullie keerde.
Ik ben nu zelf 2 en half jaar plukvrij en 2 jaar van die tijd drang vrij.
Ik heb therapie gehad maar het was niet de therapie die mij er van af heeft geholpen.
Het was eerder een ruggesteuntje die ik op dat moment erg nodig had.
Ik kreeg gedragtherapie, het werkte niet echt pas op het einde toen ik de confrontatie methode gebruikte maar het maakte mijn hoofd helder om ook te kunnen slagen. Om de patron te zien en de gewoonte die ik mij in de zeven jaar eigen had gemaakt.
Zoals sommige van jullie weten plukte ik niet alleen voor de trance en de rust die het mij gaf maar meer omdat ik het gelijk wou hebben in lengte of dikte.
Op het laatst was het zo erg en werd ik er zo gek van dat ik gewoon alles er af heb getrokken uit nijd, met de gedachte als er niks meer op zit valt er ook niks meer te plukken. Niet erg confronterend dus.
Naar maanden opdrachten te doen en mezelf beloningen te geven als de opdracht geslaagd was (die ik van mijn therapeut kreeg) besloot ik dat het lang genoeg had geduurd.
Ik liep naar de spiegel en het was tijd om mezelf werkelijk te confronteren met wat ik aan het doen was. Ik kan je zeggen het zweet liep over mijn rug, me vingers deden nog pijn van het plukken en ik trilde als een blaadje aan in boom die in een storm geworteld staat.
Ik keek voor de eerste keer werkelijk naar mezelf en zei; “is dan wat je wilt, het is recht ja, tenminste voor het oog, maar je moet er een pruik op dragen omdat het geen gezicht is.
Natuurlijk was het niet wat ik wilde, ik wou mijn haar terug!!! Alles! Ik wou zijn zoals vroeger. Maar zelf op dat moment besefte ik dat ik nooit meer de persoon kon zijn die ik vroeger was. Ik was zo vreselijk bang, bang dat als ik niet plukte dat ik dan gek werd.
Maar mijn verstand wist wat mijn gevoel zij belachelijk was, zover had de therapie mij wel geholpen. Die twee dingen stonden los van elkaar en er was eigenlijk maar 1 stem waarnaar ik moest luisteren en dat was mijn verstand. Ik wou niet plukken en ik wou niet kaal zijn maar het belangrijkste nog wel. Ik hoef niet te plukken. Dus zei ik tegen mezelf, pluk morgen niet en om de angst te temperen, 1 dag maar, 24 uur en dan mag je het wel weer.
Ik heb het de hele dag vol gehouden, ja ik was beverig en erg onrustig maar ik was zeker niet gek geworden. Alleen erg onwennig omdat het zo gewoonte was om het wel te doen.
Ik begon mezelf steeds meer te confronteren, wanneer ik bang was om me handen in me haren te steken, deed ik dit juist om mezelf dat laten zien dat ik ook al had ik drang er wel vanaf kon blijven. Natuurlijk moet je ook beseffen dat je dit alleen kon doen wanneer je sterk voelt in je geest, want als je net een rotdag achter de rug hebt en je dan jezelf loopt uit te dagen dan kan je weten dat je misschien verliest.
Ik keek juist elke dag naar de ongelijke stukken, met de gedachte in me hoofd. Ik wil me haar terug en ik hoef niet te plukken.
En ik denk dat ene zinntje toch echt de sleutel was tot mijn genezing. Ik hoef niet te plukken Dat en mezelf contineu confronteren met de dwang en mezelf laten zien dat ik het wel kon..
En ik kan je zeggen naar een week zo elke dag voor de spiegel te staan werd ik al sterker en geloofde ik mijn eigen verstand steeds meer. En kwam ik er achter hoe makkelijk het eigenlijk was om het niet te doen, hoe onmogelijk ik dat ook heb gevonden al die jaren ervoor. Ik ben 1 keer terug gevallen na dat moment, maar ik heb mezelf niet verteld dat het normaal is om terug te vallen, dat het erbij hoort omdat ik wist dat dat mij niet ging helpen.
Hoe erg het gevoel ook terug kwam van onheil, ik bleef rustig en analiseerde de situatie.
Van waarom was is terug gevallen?
En toen zag ik al snel dat omdat ik al een half jaar niet geplukt had ik al bijna vergeten was dat ik deze ziekte had gehad. Ik was zorgeloos en geloofde niet dat het terug kon komen.
Ik was vergeten hoe het voelde om in die trance te raken en dan de ellende te voelen wanneer je de schade zag. Ik kan je zeggen dat was 1 maal en nooit meer. Het is net als elke verslaving. Juist op de moeilijke dagen moet je scherp blijven en juist om die moeilijke dagen te overwinnen moet je jezelf dan confrontere en als dat niet werkt afleiding zoeken. Dat heb ik gedaan. Ik kan niet zeggen dat mijn methode die van jullie is. Ik kan alleen maar hopen dat het jullie misschien moed en hoop geeft.
Ik kan je nu werkelijk met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik geen dwang meer heb, haar ongelijk, slechte dag, verkeerde knipbeurt bij de kapper noem maar op dat ik ooit nog met mijn handen in het haar ga zitten. Wel weet ik dat ik het heb gehad en wat de symtonen zijn die ik in mijn systeem heb geweven voor zeven jaar lang.
Als ik nu terug kijk dan snap ik niet van mezelf hoe ik het nooit heb kunnen zien hoe makkelijk het zou zijn, hoe sterk ik zelf ben en dat ik zeker wel de wil heb om te doen en laten wat ik zelf wil. Wat gevoel of het stemmetje van de dwang ook zei.
Maar het belangrijkste is nog wel dat je niet de reden hoeft te weten waarom je iets doet.
Ik weet die nog steeds niet, het kunnen er miljoenen zijn, wat maakt het uit. Het antwoord is voor mij niet belangrijk meer.
Het enige wat ik weet is dat je het echt niet hoeft te doen, als je het echt niet wil. Dat je het wel kan stoppen als je wil en dat het enige wat er voor nodig is bij het begin, een klein beetje geloof in jezelf en weten wat werkelijk belangrijk voor jezelf is.
Ik zal je zeggen ik had altijd gedacht dat het een lijdingsweg zou zijn als ik zou stoppen.
Hoe fout die gedachte. De drang en het plukken is een oneindige lijdensweg en het ergste nog wel een lijdensweg die niet nodig is.
Confronteer je angst en laat jezelf zien dat je eigenlijk nergens bang voor hoeft te zijn.
Ik hoop dat ik hiermee sommige heb kunnen helpen.
Mijn haar is allemaal weer terug gekomen, het is weer net zoals vroeger (behalve heeft mijn gezicht wat meer rimpels gekregen) hehe.
En nu ik naar die zeven lange jaren terug kijk, dan denk ik ik zou deze evaring niet willen ruilen. TTM heeft me zoveel geleerd over mezelf en over hoeveel kracht een mens werkelijk bezit. Een kracht die positief of negatief kan zijn. Als het nou zelf vernietiging is of in de vorm van genezing. De keuze is aan jou op welke manier je hem vanaf nu gaat gebruiken.
Ik geloof hier heilig in en dit heeft niks met godsdienst te maken.
Ik hoop dat ik met mijn berichtje niemand heb beledigd, omdat ik misschien over kan komen; als ja hoor zij heeft makkelijk praten en wie denkt zij wel wie ze is!
Ik hoop alleen maar dat ik hiermee jullie kan helpen.

Veel liefs mij.

[ingevdb]

heb je verhaal met bewondering gelezen.

heb er eigenlijk weinig op te zeggen, behalve dan dat ik erg blij ben dat het je zo goed gaat! 2 jaar is heeeel wat. kzou zeggen: houden zo, alle succes nog!!
inge

[lieverdje]

wat super dat je al 2.5 jaar plukvrij bent!! ga zo door!

[Oilily]

Dag Kaantje

Heel erg bedankt om je verhaal hier nog eens te brengen. Een happy end als het ware. Je hebt gelijk, hoor, meer en meer geraak ik ervan overtuigd dat de kracht in ons allemaal zit, dat die er op een juist moment moet uitkomen om er vanaf te geraken. Het zit allemaal achter de oortjes, meer is dat niet, volgens mij. In de jaren ben ik de ttm langzamerhand meer aan het negeren. Het neemt niet meer zo'n prominente plaats in, in mijn leven. Zo is het trekken ook geminderd. Door een ruggesteuntje maar vooral door in jezelf te geloven, zoals je zegt. Ik ben echt blij dat het kan, dat er mensen zijn die er voor 100% kunnen afblijven en de moeite nemen om hun verhaal hier te doen. Chapeau voor jou!

Groetjes
Kim

[Jente]

Het kàn dus... Ik kan het bijna niet geloven. Ik heb er een zware trancenacht op zitten waarin ik mezelf heel veel schade heb toegebracht. Om dan zo'n verhaal van overwinning te lezen... het is het andere uiterste van wat ik momenteel beleef. Ik ben wat mezelf betreft nogal pessimistisch; ik weet niet of ik in mezelf die kracht kan vinden die jij hebt gevonden, Kaantje. Ik vind het heel knap. Hou vol!

[tinneke]

He Kaantje,

wat fijn om jouw verhaal te lezen. Het geeft me weeral moed om mijn trekken binnen de perken te houden. Ik vind het echt zalig om zoiets te lezen. Dan denk ik: och, ik kan dat ook wel, en dan doe ik weer mijn uiterste best.
dus vanaf nu probeer ik mijn dwang de baas te kunnen... hartelijk dank voor je bericht, mij heeft het in ieder geval nieuwe moed gegeven.

liefs
10

[Kristel]

Oorspronkelijk geplaatst door Kaantje

Ik ben 1 keer terug gevallen na dat moment, maar ik heb mezelf niet verteld dat het normaal is om terug te vallen, dat het erbij hoort omdat ik wist dat dat mij niet ging helpen.
Hoe erg het gevoel ook terug kwam van onheil, ik bleef rustig en analiseerde de situatie.

Juist op de moeilijke dagen moet je scherp blijven en juist om die moeilijke dagen te overwinnen moet je jezelf dan confrontere en als dat niet werkt afleiding zoeken. Dat heb ik gedaan.

Maar het belangrijkste is nog wel dat je niet de reden hoeft te weten waarom je iets doet.
Ik weet die nog steeds niet, het kunnen er miljoenen zijn, wat maakt het uit. Het antwoord is voor mij niet belangrijk meer.
Het enige wat ik weet is dat je het echt niet hoeft te doen, als je het echt niet wil. Dat je het wel kan stoppen als je wil en dat het enige wat er voor nodig is bij het begin, een klein beetje geloof in jezelf en weten wat werkelijk belangrijk voor jezelf is.
Ik zal je zeggen ik had altijd gedacht dat het een lijdingsweg zou zijn als ik zou stoppen.
Hoe fout die gedachte. De drang en het plukken is een oneindige lijdensweg en het ergste nog wel een lijdensweg die niet nodig is.
Confronteer je angst en laat jezelf zien dat je eigenlijk nergens bang voor hoeft te zijn.

Een heel andere kijk op de zaken dan wat ik al vaker gelezen heb. Misschien zit er in alles wel wat waarheid, misschien moet ik niet blijven zoeken naar de waarom en is stoppen inderdaad niet de lijdensweg maar het plukken en de drang wel .... stof om over na te denken en in gedachten te houden.

In ieder geval knap van je en proficiat en bedankt om je verhaal met ons te delen.

Gr

[Kaantje]

Ik ben blij dat jullie wat aan mijn berichtje hebben gehad.
En ik weet zeker dat jullie het ook kunnen.
Dezelfde kracht als waarmee jullie jezelf overtuigen dat je het niet kan stoppen is dezelfde kracht die jij moet gaan geloven dat je het wel kan.
De geest van een mens is ontzettend sterk en zoals Olily zegt, het zit ook echt tussen de oortjes. Dat weet ik nu nu ik er helder en met een afstand naar kan kijken.

Een klein voorbeeldje; als je continue aan ijs denkt, dan krijg je trek in ijs.
Als je continue aan je haar denkt, aan de ellende en aan het plukken dan creer je daarmee ook je drang.

Als jullie ooit een luisterend oor nodig hebben of vragen dan kan je me altijd mailen of een pm sturen.

Veel liefs mij

[bolleke]

Hoi hoi Kaantje!

Toch nog effe via deze weg reageren... Ik vind het ontzettend knap wat je bereikt hebt, je bent een levend voorbeeld voor ons allemaal! Bedankt trouwens voor onze chat van deze nacht (gelukkig geen natte bedden, oef, net op tijd )... ik heb er heel veel aan gehad, hopelijk tot mails...
Ik zou het bijzonder fijn vinden om je hier regelmatig nog eens te lezen,
Groetjes,
... (het werk wacht alweer, vrolijke nachten )

[jolien]

Wauw. Heb echt bewondering voor je Kaantje. Bedankt om je verhaal te delen.

[Limburgse]

Heerlijk om te lezen dat het dus toch kan!!! Ontzettend bedankt dat je je ervaring met ons deelt. Jou leven is zonder TTM, wat een bevrijding lijkt me dat! Bewaar het boek maar goed, zodat je toch af en toe terugdenkt aan hoe het was, zodat je blijft waarderen hoe fijn het is om ervanaf te zijn!

Bedankt! Je bent een echte inspiratie voor mij!

De Limburgse

[dian]

Klinkt goed.. klinkt erg goed!!!!! Ik heb mijn eerste 5 maanden van trekvrij zijn erop zitten.. ben er zelfs al iets overheen. De drang is nog niet helemaal weg bij me maar ik ga proberen jou op te volgen meid! Bij mij zijn de zijkanten inmiddels volledig begroeid en bovenop is het al veel voller. Ik ben vandaag bij de haarwerkspecialist geweest en ik stap voor het eerst in 10 jaar (geloof ik) van een volledige pruik af. Daar ben ik zo blij mee!! Dat heeft me er ook doorheen gesleept, ik wil zo graag van die ellendige rotpruik af!!!

Echt, ben zo blij voor je!!!
Liefs Dian

[AThone]

Dat klinkt ook goed Dian,

Ik ben nu 7 maanden van het plukken af, maar heb nog steeds dun behaarde zijkanten, ook boven op mijn hoofd blijft het dunner, Ik zie wel veel verbetering maar hoop toch op nog wat meer herstel, maar ja zo het nu is is er goed mee te leven