De absurde belevenissen van een TTM'er

Jente · 10 oktober 2006, 13:36

Lieve lotgenootjes
Soms maken we dingen mee, die absurd zijn. Dingen die ons dubbel-leven illustreren. Al die anderen hebben niets in de gaten, maar voor onszelf is het de zoveelste confrontatie. Ik heb dit weekend weer zoiets meegemaakt. Lees en huiver!

Ik was op een bruiloft van een goede vriendin in Duitsland. Behalve de bruid en de familie, en een andere Duitse vriendin, kende ik er niemand. Omdat het erg slecht gaat met mijn haar, maakte ik me vooraf al zorgen over hoe ik dit keer de plekken weer zou moeten verbergen. Ik wou écht geen hoofddoekje dragen... het ging uiteindelijk met een hele brede haarband. Daar konden de plekken net onder; de rest van mijn haar stak ik op met spelden en ik spoot er flink wat lak op. Het was niet mooi, maar het was 'aanvaardbaar'...
Op het feest 's avonds organiseerden vrienden en familie van de bruid allerlei grappige dingen zoals sketches. Eén onderdeel was een cadeau dat van gast tot gast doorgegeven werd, waarbij er telkens een laag papier werd uitgepakt. Op elke laag stond een opdracht in rijm (uiteraard in het Duits). Zo moest iemand het pakje aan de persoon met de grootste neus geven. Hij moest het dan weer geven aan de vrouw met de mooiste jurk. Ik zat al half onder tafel gedoken, want alleen al het idee om voor de microfoon een Duits gedichtje te lezen maakte me vreselijk nerveus. Maar jullie raden het al...
Een man las het gedichtje voor dat op zijn verpakking stond: hij moest het cadeau brengen naar de vrouw met het mooiste kapsel. EN HIJ KWAM NAAR MIJ!!! Ik dacht, nee, dat kan niet waar zijn. Hij doet het vast omdat ik zo ongeveer de enige buitenlander ben op het trouwfeest, en hij mij erbij wil betrekken. Ik wist niet of ik gevleid moest zijn of niet. Zou hij werkelijk dat geforceerde kapsel mooi hebben gevonden?!
Ik zakte echt door de grond. Ik kreeg een microfoon in mijn handen geduwd, scheurde de volgende laag cadeaupapier eraf. Declameerde met angst en beven het Duitse rijmpje. Toen moest ik toch wel zeker het pakje doorgeven aan de man met de kaalste kop!!! Ik stond daar hulpeloos in die zaal vol met mensen, mensen die niet wisten dat ik zelf een joekel van een kale plek onder mijn haarband had.
De kaalste man zat net op de WC, de vader van de bruidegom was ook erg kaal maar ik durfde niet naar hem toe te gaan. Heb het pak gauw weggegeven aan een jonge man met een 'receding hairline' waarmee ik eigenlijk een beetje medelijden had.
Zo zie je maar weer: ik verberg mijn TTM, anderen merken het niet... dat leidt tot bizarre toestanden. Ik voel me er heel raar bij.
Ik wou dat toch met jullie delen!

Oilily · 10 oktober 2006, 14:34

Haha, heb genoten van het verhaal... Ik denk dat het ditmaal je eigen angsten zijn.. Bekijk het als een compliment dat je, ondanks je plek, toch de nodige creativiteit aan de dag legt om je haar er duidelijk heel goed te laten bij liggen, steken en staan.

Roland · 10 oktober 2006, 15:36

Blij dat ik die gast met die receding hairline niet ben

Maar ik denk wel dat wij met onze problemen onszelf dikwijls beter in andere mensen met problemen kunnen verplaatsen. Of zouden veel mensen dikwijls zo keihard lachen juist ómdat ze zelf iets te verbergen hebben..? Als bij mij iemand in de omgeving ineens iets heeft wat vervelende/bespotbaar is zorg ik juist dat het onderwerp helemaal de andere kant op draait, terwijl veel mensen er juist over doorgaan...

Roland

Roland · 10 oktober 2006, 15:41

Mijn eerste post trouwens in het TTM-topic! Ik vind deze aandoening nog steeds onvatbaar. Het gaat er toch om dat je zelf de neiging hebt om de (in dit geval 'letterlijke')haren uit je hoofd te trekken? Voor snachts zou ik dan heel boere-simpel zeggen doe wanten aan, of is dat te kort door de bocht? Een vriend van mij had vroeger ook de neiging om elk korstje op zijn gezicht open te krabben, zodat het op den duur een litteken werd. Maar nadat duidelijk werd dat zo heel z'n kop vol littekens zou komen te staan is hij accuut gestopt. Maar dit is niet vergelijkbaar natuurlijk? Ik vind het nog steeds onvatbaar, maar ik geloof wel dat het echt iets is waar je niks aan kunt doen. Suc6 ermee!

Jente · 10 oktober 2006, 15:45

Tja, Roland, wij begrijpen het zelf ook niet. Zeker voor mensen waarbij het haar vanzelf uitvalt is het onbegrijpelijk dat er personen zijn die wél haar hebben, maar het zelf uittrekken. Ik voel me daar ook vaak heel schuldig over, maar ik kan er niks aan doen dat ik die TTM heb. Het onder controle krijgen is o zo moeilijk. Maar sommigen lukt het wel, dat is hier al gebleken. Dus moeten we blijven hopen...

Oilily · 10 oktober 2006, 15:58

Nee, korstjes krabben is absoluut vergelijkbaar maar duidelijk net iets minder verslavend dan haren trekken... Korstjes krabben gaat trouwens vrij vaak hand in hand met ttm... Ook dat doen we erbij en duimen soms ook. Het gevoel van geborgenheid behouden...

Toch bedankt om mee na te denken. Bij sommige werken de wanten echt wel...Ik zou ze niet kunen verdragen rond mijn handen een hele nacht, net als ik sokken, die ik soms in putteke winter aantrek, 's nachts uittrek onder mijn dekbed.

bolleke · 10 oktober 2006, 22:29

Hoi Jente,
Schitterend verhaal! Alweer het zoveelste bewijs dat wij ons meer zorgen maken dan eigenlijk nodig is. Maar toch blijft het moeilijk natuurlijk..
Groetjes,

tinneke · 11 oktober 2006, 10:18

HE Jente,

Grappig verhaal, en ik kan me perfect inbeelden welke stress je had. Maar je ziet, het was voor niets nodig. Soms ben ik zo moe van het constant bezig zijn met denken over mijn haar, pfff. Dat zou toch een reden moeten zijn om ermee te stoppen, maar ja, dat gaat natuurlijk niet zomaar.
Leuk om je gisteren even te zien trouwens, ik vond dat je er ontzettend goed uitzag! jammer dat je een sjaaltje moet dragen, maar je stond er echt héél goed mee!

veel liefs
xxx

Jente · 11 oktober 2006, 10:27

Thanks

Sorry dat ik je niet mee binnen uitnodigde, maar ik moest dringend bijpraten met die vriendin (of eigenlijk vooral zij met mij). Volgende keer beter!

Kristel · 11 oktober 2006, 12:52

Inderdaad wat een verhaal. Jente je zal er dan toch wel goed uitgezien hebben he, geloof het maar. We maken ons inderdaad veel meer zorgen dan buitenstaanders. Wij zien ook alles veel beter he.

Met de doop van Tuur heb ik m'n haren ook nog eens opgestoken en ik vond het maar niks maar ik wou ook niet gewoon een staartje maken, heb ik reacties gekregen dat het zo mooi is ... tja gek he.

M'n vader is ook al jaren "dun behaard" zullen we het noemen, maar ik heb nog nooit geweten dat hij daar zorgen of weet ik veel wat door had.
Dus als jij de kaalste man moest uitzoeken zat je met een hele hoop gevoelens om niemand te kwetsen en misschien zaten die mannen daar helemaal niks mee in ... daar moest ik even aan denken ... m'n pa zou er toch eens goed mee lachen, het cadeau aannemen en nog eens goed drinken van z'n glas ... tja konden we er allemaal maar zo goed mee omgaan he.

Gr

Jente · 11 oktober 2006, 13:04

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Kristel

M'n vader is ook al jaren "dun behaard" zullen we het noemen, maar ik heb nog nooit geweten dat hij daar zorgen of weet ik veel wat door had.
Dus als jij de kaalste man moest uitzoeken zat je met een hele hoop gevoelens om niemand te kwetsen en misschien zaten die mannen daar helemaal niks mee in ... daar moest ik even aan denken ... m'n pa zou er toch eens goed mee lachen, het cadeau aannemen en nog eens goed drinken van z'n glas ... tja konden we er allemaal maar zo goed mee omgaan he.

Ja, dat is zo. Niet voor iedereen is 'haar' zo'n gevoelig thema, hè...

Mariekje · 17 oktober 2006, 15:15

Geweldig verhaal, Jente! Maar ik denk dat er inderdaad veel mannen zijn die er niet mee zitten. Mijn vader was ook al redelijk kaal toen hij tegen de dertig liep, net als mijn opa. Verder zijn er drie mannen in mijn vriendenkring die vroeg in de twintig al kaal werden. Nu scheren ze het restant zo kort mogelijk, dat staat een stuk vlotter dan van die haarflappen aan de zijkant. Of het haar aan een kant laten groeien, en het dan over hun hoofd heen klappen. Heren, schaam u niet, afscheren die handel! Tja, hoe tegenstrijdig weer met TTM..... Ik kan me voorstellen dat zij er niet met hun pet (hmmm?) bij kunnen dat wij het er zelf uittrekken!

Wel grappig dat dat korstjes krabben hier genoemd wordt. Dat doe ik namelijk ook heel erg. Gelukkig valt het met de littekentjes nog wel mee. Maar af en toe ga ik zover dat ik mijn huid sta te slopen. Loop ik weer met een grote rode plek op mijn wang of kin....

Groetjes,
Mariekje

fashiongirl · 29 oktober 2006, 20:27

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door Oilily

Nee, korstjes krabben is absoluut vergelijkbaar maar duidelijk net iets minder verslavend dan haren trekken... Korstjes krabben gaat trouwens vrij vaak hand in hand met ttm... Ook dat doen we erbij en duimen soms ook. Het gevoel van geborgenheid behouden...

Toch bedankt om mee na te denken. Bij sommige werken de wanten echt wel...Ik zou ze niet kunen verdragen rond mijn handen een hele nacht, net als ik sokken, die ik soms in putteke winter aantrek, 's nachts uittrek onder mijn dekbed.

ik doe bijna elke nacht een panty op mijn hoofd

helpt wel voor mijn hoofd, niet voor mijn wenkbrauwen...
jente ik moet wel zeggen: is zeker een verwarrend gevoel, maar toch ook leuk dat die man jou koos! ik weet nog dat ik mijn kale plek liet zien aan een kennis (een vrouw) die door lupos (een ziekte) haaruitval had. ze zat er zo erg mee dat ik besloot haar mijn plek te laten zien zodat ze zich er niet "alleen" in zou voelen. wat bleek? ze vond mijn klale plek niet erg genoeg

gedesillisioneerd/voelde me rot verdrietig b0os vernederd...nou nooit meer
lois

10 oktober 2006, 13:36	#1
Jente HaarWeb lid Geregistreerd: 10 februari 2004 Berichten: 1.040	De absurde belevenissen van een TTM'er Lieve lotgenootjes Soms maken we dingen mee, die absurd zijn. Dingen die ons dubbel-leven illustreren. Al die anderen hebben niets in de gaten, maar voor onszelf is het de zoveelste confrontatie. Ik heb dit weekend weer zoiets meegemaakt. Lees en huiver! Ik was op een bruiloft van een goede vriendin in Duitsland. Behalve de bruid en de familie, en een andere Duitse vriendin, kende ik er niemand. Omdat het erg slecht gaat met mijn haar, maakte ik me vooraf al zorgen over hoe ik dit keer de plekken weer zou moeten verbergen. Ik wou écht geen hoofddoekje dragen... het ging uiteindelijk met een hele brede haarband. Daar konden de plekken net onder; de rest van mijn haar stak ik op met spelden en ik spoot er flink wat lak op. Het was niet mooi, maar het was 'aanvaardbaar'... Op het feest 's avonds organiseerden vrienden en familie van de bruid allerlei grappige dingen zoals sketches. Eén onderdeel was een cadeau dat van gast tot gast doorgegeven werd, waarbij er telkens een laag papier werd uitgepakt. Op elke laag stond een opdracht in rijm (uiteraard in het Duits). Zo moest iemand het pakje aan de persoon met de grootste neus geven. Hij moest het dan weer geven aan de vrouw met de mooiste jurk. Ik zat al half onder tafel gedoken, want alleen al het idee om voor de microfoon een Duits gedichtje te lezen maakte me vreselijk nerveus. Maar jullie raden het al... Een man las het gedichtje voor dat op zijn verpakking stond: hij moest het cadeau brengen naar de vrouw met het mooiste kapsel. EN HIJ KWAM NAAR MIJ!!! Ik dacht, nee, dat kan niet waar zijn. Hij doet het vast omdat ik zo ongeveer de enige buitenlander ben op het trouwfeest, en hij mij erbij wil betrekken. Ik wist niet of ik gevleid moest zijn of niet. Zou hij werkelijk dat geforceerde kapsel mooi hebben gevonden?! Ik zakte echt door de grond. Ik kreeg een microfoon in mijn handen geduwd, scheurde de volgende laag cadeaupapier eraf. Declameerde met angst en beven het Duitse rijmpje. Toen moest ik toch wel zeker het pakje doorgeven aan de man met de kaalste kop!!! Ik stond daar hulpeloos in die zaal vol met mensen, mensen die niet wisten dat ik zelf een joekel van een kale plek onder mijn haarband had. De kaalste man zat net op de WC, de vader van de bruidegom was ook erg kaal maar ik durfde niet naar hem toe te gaan. Heb het pak gauw weggegeven aan een jonge man met een 'receding hairline' waarmee ik eigenlijk een beetje medelijden had. Zo zie je maar weer: ik verberg mijn TTM, anderen merken het niet... dat leidt tot bizarre toestanden. Ik voel me er heel raar bij. Ik wou dat toch met jullie delen!

10 oktober 2006, 22:29	#7
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	Hoi Jente, Schitterend verhaal! Alweer het zoveelste bewijs dat wij ons meer zorgen maken dan eigenlijk nodig is. Maar toch blijft het moeilijk natuurlijk.. Groetjes, __________________ Bolleke (Daniëla) "Dromen worden waar als wij ze waar maken"

Soortgelijke discussies
Discussie	Auteur	Forum	Reacties	Laatste bericht
mijn belevenissen ivm ...alopecia	nb_315	AA - Algemeen	8	31 oktober 2004 22:45

10 oktober 2006, 14:34	#2
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Haha, heb genoten van het verhaal... Ik denk dat het ditmaal je eigen angsten zijn.. Bekijk het als een compliment dat je, ondanks je plek, toch de nodige creativiteit aan de dag legt om je haar er duidelijk heel goed te laten bij liggen, steken en staan.

10 oktober 2006, 15:36	#3
Roland HaarWeb lid Geregistreerd: 2 juli 2003 Berichten: 426	Blij dat ik die gast met die receding hairline niet ben Maar ik denk wel dat wij met onze problemen onszelf dikwijls beter in andere mensen met problemen kunnen verplaatsen. Of zouden veel mensen dikwijls zo keihard lachen juist ómdat ze zelf iets te verbergen hebben..? Als bij mij iemand in de omgeving ineens iets heeft wat vervelende/bespotbaar is zorg ik juist dat het onderwerp helemaal de andere kant op draait, terwijl veel mensen er juist over doorgaan... Roland

10 oktober 2006, 15:41	#4
Roland HaarWeb lid Geregistreerd: 2 juli 2003 Berichten: 426	Mijn eerste post trouwens in het TTM-topic! Ik vind deze aandoening nog steeds onvatbaar. Het gaat er toch om dat je zelf de neiging hebt om de (in dit geval 'letterlijke')haren uit je hoofd te trekken? Voor snachts zou ik dan heel boere-simpel zeggen doe wanten aan, of is dat te kort door de bocht? Een vriend van mij had vroeger ook de neiging om elk korstje op zijn gezicht open te krabben, zodat het op den duur een litteken werd. Maar nadat duidelijk werd dat zo heel z'n kop vol littekens zou komen te staan is hij accuut gestopt. Maar dit is niet vergelijkbaar natuurlijk? Ik vind het nog steeds onvatbaar, maar ik geloof wel dat het echt iets is waar je niks aan kunt doen. Suc6 ermee!

10 oktober 2006, 15:45	#5
Jente HaarWeb lid Geregistreerd: 10 februari 2004 Berichten: 1.040	Tja, Roland, wij begrijpen het zelf ook niet. Zeker voor mensen waarbij het haar vanzelf uitvalt is het onbegrijpelijk dat er personen zijn die wél haar hebben, maar het zelf uittrekken. Ik voel me daar ook vaak heel schuldig over, maar ik kan er niks aan doen dat ik die TTM heb. Het onder controle krijgen is o zo moeilijk. Maar sommigen lukt het wel, dat is hier al gebleken. Dus moeten we blijven hopen...

10 oktober 2006, 15:58	#6
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Nee, korstjes krabben is absoluut vergelijkbaar maar duidelijk net iets minder verslavend dan haren trekken... Korstjes krabben gaat trouwens vrij vaak hand in hand met ttm... Ook dat doen we erbij en duimen soms ook. Het gevoel van geborgenheid behouden... Toch bedankt om mee na te denken. Bij sommige werken de wanten echt wel...Ik zou ze niet kunen verdragen rond mijn handen een hele nacht, net als ik sokken, die ik soms in putteke winter aantrek, 's nachts uittrek onder mijn dekbed.

11 oktober 2006, 10:18	#8
tinneke HaarWeb lid Geregistreerd: 27 januari 2004 Locatie: antwerp Berichten: 503	HE Jente, Grappig verhaal, en ik kan me perfect inbeelden welke stress je had. Maar je ziet, het was voor niets nodig. Soms ben ik zo moe van het constant bezig zijn met denken over mijn haar, pfff. Dat zou toch een reden moeten zijn om ermee te stoppen, maar ja, dat gaat natuurlijk niet zomaar. Leuk om je gisteren even te zien trouwens, ik vond dat je er ontzettend goed uitzag! jammer dat je een sjaaltje moet dragen, maar je stond er echt héél goed mee! veel liefs xxx

11 oktober 2006, 10:27	#9
Jente HaarWeb lid Geregistreerd: 10 februari 2004 Berichten: 1.040	Thanks Sorry dat ik je niet mee binnen uitnodigde, maar ik moest dringend bijpraten met die vriendin (of eigenlijk vooral zij met mij). Volgende keer beter!

11 oktober 2006, 12:52	#10
Kristel Kristel Geregistreerd: 23 november 2004 Berichten: 270	Inderdaad wat een verhaal. Jente je zal er dan toch wel goed uitgezien hebben he, geloof het maar. We maken ons inderdaad veel meer zorgen dan buitenstaanders. Wij zien ook alles veel beter he. Met de doop van Tuur heb ik m'n haren ook nog eens opgestoken en ik vond het maar niks maar ik wou ook niet gewoon een staartje maken, heb ik reacties gekregen dat het zo mooi is ... tja gek he. M'n vader is ook al jaren "dun behaard" zullen we het noemen, maar ik heb nog nooit geweten dat hij daar zorgen of weet ik veel wat door had. Dus als jij de kaalste man moest uitzoeken zat je met een hele hoop gevoelens om niemand te kwetsen en misschien zaten die mannen daar helemaal niks mee in ... daar moest ik even aan denken ... m'n pa zou er toch eens goed mee lachen, het cadeau aannemen en nog eens goed drinken van z'n glas ... tja konden we er allemaal maar zo goed mee omgaan he. Gr

17 oktober 2006, 15:15	#12
Mariekje HaarWeb lid Geregistreerd: 24 augustus 2006 Locatie: Randstad Berichten: 20	Geweldig verhaal, Jente! Maar ik denk dat er inderdaad veel mannen zijn die er niet mee zitten. Mijn vader was ook al redelijk kaal toen hij tegen de dertig liep, net als mijn opa. Verder zijn er drie mannen in mijn vriendenkring die vroeg in de twintig al kaal werden. Nu scheren ze het restant zo kort mogelijk, dat staat een stuk vlotter dan van die haarflappen aan de zijkant. Of het haar aan een kant laten groeien, en het dan over hun hoofd heen klappen. Heren, schaam u niet, afscheren die handel! Tja, hoe tegenstrijdig weer met TTM..... Ik kan me voorstellen dat zij er niet met hun pet (hmmm?) bij kunnen dat wij het er zelf uittrekken! Wel grappig dat dat korstjes krabben hier genoemd wordt. Dat doe ik namelijk ook heel erg. Gelukkig valt het met de littekentjes nog wel mee. Maar af en toe ga ik zover dat ik mijn huid sta te slopen. Loop ik weer met een grote rode plek op mijn wang of kin.... Groetjes, Mariekje