ommekeer

[sim]

Hallo Allemaal,

het is 'n tijdje geleden dat ik echt wat over mezelf heb laten horen, maar ik heb in die tijd wel veel gedacht en gelezen. Ik heb tijd nodig gehad om de dingen een beetje op een rijtje te zetten...
Want al heb ik al heel lang TTM, de "ontdekking" ervan heeft veel teweeg gebracht. Hoe dat zit zal ik jullie een beetje proberen uit te leggen.

Zoals, denk ik, bij de meeste TTMers is mijn leventje tot nu toe niet vlekkeloos verlopen. Er is veel gebeurd in mijn leven en heel veel van die dingen heb ik nooit echt een plekje kunnen geven.
Alle 25 jaar dat ik op deze aardbodem rondwandel ben ik een vechter geweest, nooit was iets mij teveel, ik stond voor iedereen klaar, rende altijd door en verlegde keer op keer mijn grenzen. Ik ontwikklede mijn eigen patroontjes om met stress, spanning en verdriet om te gaan. TTM is denk ik wel de belangrijkste.

Maar ook ik ben maar een mens en het laatste jaar ben ik toch wel heel erg tegen mijn grenzen aan gaan lopen. Mijn lichaam en geest zeggen stop, maar tot nu toe wist ik niet zo goed hoe...
In mijn hoofd was (en is het nog steeds wel 'n beetje) het een grote warboel, een chaos waar ik wel wat mee wil en moet, maar ik had geen idee hoe en waar ik zou moeten beginnen.

Het ontdekken dat mijn harentrekkerij een naam heeft en dat er een hele groep mensen is zoals ik, heeft me een houvast gegeven. Een soort beginpunt van waaruit ik weer een beetje orde kan gaan scheppen.
Langzamerhand begin ik de samenhang tussen verschillende gebeurtenissen in mijn leven en mijn reacties daarop te zien.
Ik begin nu ook het gevoel te krijgen dat ik klaar ben om echt hulp te gaan zoeken en ik heb zelfs de eerste stap naar m'n huisarts al gezet (de TTM heb ik nog niet genoemd).
Dit hele proces doet wel heel veel met me. Aan de ene kant is er een soort opluchting en acceptatie van mezelf, aan de andere kant ben ik labiel en zijn al m'n wimpers weer weg...

Ik ben net begonnen in het boek van Bolleke en na die paar bladzijden die ik heb gelezen herken ik al zoveel... bijna eng! Ik ben nog niet ver in het boek, maar vooral de beschrijving van de gevoelens en vriendschap met Ve herken ik zo...

Ik ben zo blij dat ik jullie gevonden heb!!!

Ik hou jullie op de hoogte van mijn vorderingen

Liefs, simone

ps voor Ellis: nog bedankt voor je PM, enne mijn vader, moeder en vriend weten het nu allemaal. Geen probleem, wel een opluchting! Hoe is 't nu met jou? Al een tijdje niets van je gelezen...

[monique3]

Hoi sim,
Het is zoooooooooo herkenbaar wat jij schrijft, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.
Vooral dat stuk over tegen je eigen grenzen aanlopen en dat je lichaam/geest STOP zegt.
Blijkbaar moet je eerst tot zo'n punt komen om te zien dat er ergens iets moet gaan veranderen.
En zoals je zelf al zegt, dat je open staat voor hulp.
Je moet het zelf willen....
En het vooral voor jezelf doen, en NIET om anderen te plezieren, want dat is iets wat veel ttm-ers al jaren doen.

Nu is het tijd voor jou.......

Dus ik wens je heel veel succes met dit nieuwe inzicht en ik hoop dat je het positief voor jezelf gebruiken gaat.

Fijn dat je ons op de hoogte houd, het kan anderen net even dat stukje houvast geven wat ze nodig hebben, en anderen de moed geven om door te gaan.

groeten en liefs van Monique3.

[Ellis]

Ik heb inderdaad al een tijdje niets van me laten horen , tijdgebrek , klassiek verhaal ....FOUT !!!!
Ik wil dan wel , maar "moet" dan nog zoveel andere dingen doen ,zien ,regelen.....
Het gaat qua plukken eigenlijk nog steeds erg goed met me ; d.w.z. mijn wenkbrauwen zitten er nog steeds aan , maar moet toegeven dat ik er deze week toch weer aan heb zitten trekken...
Eerst had ik die behoefte niet meer ook omdat het ook gewoon pijn deed , maar de 1e 10 zijn er nu toch weer uit en het deed helaas geen pijn meer....
Gelukkig is de schade nog niet zichtbaar , maar ik hoop wel dat het nu zo blijft als het is !!
Jij bent in ieder geval ook al goed aan de weg aan het timmeren , wat ik hier zo lees !
okee , je wimpers zijn er weer uit en dat is klote , maar je begint wel steeds meer inzicht in jezelf en ttm te krijgen en DAT is goed !!
Ik wens je heeeel veel sterkte en kracht toe , het kan nu alleen nog maar beter met je gaan , toch ???!!!
Lieve groeten ; Ellis !

[sim]

Even kort:
bedankt voor jullie lieve reactie Monique en Ellis. Dat waardeer ik echt!
Toch moet ik ook nog effe wat kwijt...
Het heeft me weken gekost om mijn verhaal zo op te kunnen/ durven schrijven en ik ben heel blij dat ik het gedaan heb. Want door het op te schrijven bevestig ik als het ware mijn eigen gevoelens en dat heb ik een beetje nodig.
Eigenlijk had ik ook wel een beetje gehoopt op wat bevestiging van de forumbezoekers, maar behalve de reacties van Ellis en Monique kwam er niets...
Omdat ik op dit moment gewoon hartstikke labiel ben ga ik dan gelijk aan mezelf twijfelen (ik weet dat ik het niet moet doen, maar toch... ). Is mijn stukje wat teveel van het goede voor op het forum? Ben ik te zwaarmoedig? Ben ik te open geweest?
Ik wil het heel graag weten!

liefs, simone

[bolleke]

Lieve Simone,

In het holst van de nacht wil ik jou vertellen:
Er zijn geen 'verkeerde' emoties, er zijn alleen EMOTIES en die beschrijven perfect wat jij voelt, op het moment dat jij het voelt en met de intenties die jij erbij voelt. Dat jij die emoties durft, wil en kan uiten is gewoon geweldig en niemand heeft het recht om jou daarop te beoordelen of te veroordelen. Maar veroordeel daarom ook jezelf niet!
Er is gewoon geen betere manier om met jezelf om te gaan.
Dus, heb geen angst, schrijf het van je af. Jij hebt -net als iedereen- evenveel recht om jouw gevoelens te uiten. Alles is beter dan trekken, plukken!
Maar, wees niet ontgoocheld wanneer mensen daar niet of niet direct op reageren. Bedenk dat je in de eerste plaats voor JEZELF schrijft. Als je hierop feedback krijgt is dat mooi meegenomen, krijg je geen reactie, zoek dan geen oorzaken bij jezelf. Jij doet niets verkeerd. Ga er gewoon van uit dat ook anderen het recht hebben om dan weer op hùn manier te reageren. En soms is dat lezen, soms is dat schrijven, soms zijn dat zo'n herkenbare gevoelens dat mensen geen woorden vinden om ze te bevestigen, soms hebben mensen angst om te schrijven, soms soms soms... zoek er geen reden achter, doe gewoon je ding! Sta in je eigen kracht, voel jezelf goed bij wat je geschreven hebt.
Ieder van ons heeft iets aan andermans woorden, al was het maar alleen 'stof tot nadenken'...

Lieve groeten, Daniëla

[sim]

Bedankt voor je lieve woorden Daniela. En belangrijker... je hebt gelijk.
Ik ben weer een beetje tot rust gekomen en was zelf ook al min of meer tot de conclusie gekomen zoals jij dat aan me schreef. Toch ben ik blij dat ik mijn stukje van gister geschreven heb, want ook dat heeft me wel weer opgelucht en gemaakt dat ik weer helder kon denken.

Liefs simone

[Madelief]

Om toch nog even te reageren........ Ik wilde je zeggen dat je brief duidelijk was en zeker niet te zwaarmoedig, niet te open, niets teveel...... Je hebt geschreven wat jij op dat moment vertellen wou en daar gaat het om. Het is wederom zo herkenbaar. Ik begrijp dan ook jou tweede reactie dat je gehoopt had op wat meer feed-back......
Het is denk ik goed dat je met de ttm aan het werk gaat, je wilt ervan af en terrecht. Het is een lange/moeilijke weg om het gevecht aan te gaan, maar zeker de moeite waard. Van mezelf kan ik zeggen dat vanaf ik mijn probleem (ttm) ben gaan delen, het allemaal wat gemakkelijker geworden is..........voor mij is dat begin nu zo'n 14 jaar geleden.......... Daarentegen is het die 14 jaar niet goed gegaan met de ttm, maar ik kon er in ieder geval wel over praten met voor mij belangrijke personen in mijn leven. Het was geen geheim meer! Sinds januari dit jaar gaat het goed met mijn haren, ze zijn terug en dat maakt me gelukkig, toch zal de ttm altijd in mijn leven blijven denk ik, altijd alert zijn en voor mezelf ga ik ervan uit dat 1 teveel is!
Sim, ik wil je heel veel sterkte toewensen en blijf vooral hier schrijven als je daar een goed gevoel aan over houdt.
Groetjes van Madelief