Tips

[bruder]

Hallo,

ik volg het forum nu al een tijdje, maar post zelf niet veel. Nu heb ik zelf wel een vraag. Ik ben namelijk van plan om te stoppen met het uittrekken van mijn wimpers. Ik word er gek van en ik wil ervan af. Daar ben ik net drie uur mee bezig en ik voel mijn handen al weer jeuken en ik stond al eens op het punt te plukken, tot ik besefte wat ik deed. Ik trek meer dan twaalf jaar.
Ik vroeg me af of iemand wat tips heeft om het vol te houden. Mijn omgeving is niet op de hoogte van mijn ttm, behalve mijn ouders die toevallig ook een tv-programma over ttm zagen toen ik erbij zat.. en toen ik nog niet wist dat wat ik deed een naam had. Ik heb er verder niet over gepraat met ze. Eigenlijk wil ik van mijn ttm afkomen zonder hulp uit de omgeving en zonder hulp van een therapeut.
Is er iemand die tips heeft, want ik wil het echt graag volhouden.

Groeten van Tineke

[Nerakje]

Hoi,

Ik heb het nu 10 jaar en wil er ook doodgraag vanaf. De enige stips die ik je kan geven en die echt wel helpen, zijn dat je veel over TTM moet lezen en leren. Zo leer je ook jezelf opnieuw kennen en zal je innerlijk al heel wat rustiger zijn. Leer naar je hart en behoeften te luisteren. Als jij iets wil, doe het dan. Jij bent belangrijker dan wie dan ook.
Ik zou als ik van jou was zeker over TTM praten, over wat er in je omgaat, hoe jij je voelt. Dat lucht op weet je. Anders blijft je vat van verdraagzaamheid zich vullen en op een dag zal het toch overlopen. In het begin valt dit erg zwaar omdat we ons allemaal wel schamen over wat we doen, maar toch raad ik je niet aan de last alleen op je schouders te dragen. Deel ze. Daarom niet met je ouders als je dat liever niet hebt. Chat op het forum. Vertel je verhaal. Het helpt echt en wij staan steeds paraat om naar je te luisteren, raad te geven en steun in moeilijke perioden. Je kan ook iemand mailen over je gevoelens. Iemand van het forum waar je je best bij voelt. Dat is misschien ook iets persoonlijkers en iets minder openlijk.

Ik weet niet of je iets aan mijn raadgevingen hebt, maar innerlijke rust vinden is reeds een grote stap in de goede richting.

Sterkte!!
xXx Nerakje xXx

[bolleke]

Nerakje,
Ik had het zelf niet beter kunnen schrijven! Ben blij dat je op zo'n goede weg bent! Ga ervoor!

Bruder,
Waarom ben je zo categoriek tegen hulp uit je omgeving of van een therapeut?
Ik vind het ontzettend moedig van je, maar is het wel haalbaar?
Leg je op die manier de lat voor jezelf niet te hoog? Ben je niet te streng voor jezelf? Verdien je het niet om aandacht te krijgen van anderen???
Het lijkt wel alsof je over iemand anders spreekt, iemand buiten jezelf, iemand die jij wil wegduwen van jezelf... het ttm-duiveltje wil je alleen te lijf gaan.
Niet doen, is een onmogelijk gevecht. Praat er over, lees er over, aanvaard het en luister naar de signalen. Luister naar jezelf en vraag hulp aan anderen...
Wie zal je troosten als je het alleen doet en een terugval krijgt? Wie zal je steunen in die ongelijke strijd?
Je doet het al meer dan 12 jaar... hoogtijd om niet meer alleen te vechten... daar word je zo moe van...
Denk er eens over na...

In elk geval veel sterkte!
Bolleke (Daniëla)

[bruder]

Ik geloof niet dat ik te streng ben voor mezelf. Het is alleen dat de omgeving het lastigste is als je ttm hebt, vind ik. Want eerst merken ze op dat je wimperloos bent of dat je kale plekken hebt en gaan ze je er vragen over stellen en als je dan van plan bent te gaan stoppen dan zien ze daar het resultaat weer van en dat levert ook weer vragen op. Daarom heb ik wel overwogen het een aantal mensen te vertellen, maar ik heb geen zin in nog meer vragen of in vervelende reacties. Ik heb het gevoel dat ik eerder van mijn ttm (tenminste, van het wimpers trekken, want ik denk dat ik altijd wel een vervangende, minder zichtbare plek zoek om te trekken, zoals de benen) afkom wanneer de omgeving zich er totaal buiten houdt. Dan hoef ik alleen maar rekening te houden met mijn eigen gevoelens en niet ook nog eens met de gedachten en opmerkingen van anderen.
Klinkt het logisch?
Ttm zie ik ook wel als een duiveltje dat in mij is gekomen . Het is een ziekte en iedere ziekte kun je proberen uit te roeien, toch? Of het lukt is een tweede, maar je kunt altijd een poging wagen. En een omgeving die aan dat duiveltje gaat lopen trekken (niet dubbelzinnig bedoeld!) die maakt de zaak er volgens mij niet beter op.
Nou ja, ik hoop dat het een beetje een duidelijk stuk is geworden..

Groetjes Tineke

[tinneke]

dag naamgenootje!

nerakje heeft in ieder geval gelijk, eerst aanvaarden en dan de rest.
ik ga je een paar 'praktische tips' geven die bij mij wel helpen:
- elastiekje rond pols en daar mee spelen als je wil trekken
- in mijn handen wrijven en er hard op drukken
- veel op dit forum lezen, geeft goede moed
- nu met de herfst zit ik als een bezetene nootjes te pellen en te eten, ze zitten overal, in mijn jaszakken, in potjes naast bed en aan tv... helpt bij mij goed als ik tv kijk of ergens moet wachten
- vaak is het moeilijk maar je moet je bewust worden van het trekken en dan echt tegen jezelf "STOP" zeggen en er proberen direct mee te stopen (niet altijd makkelijk hoor)
- erover praten, dat helpt echt, hier of tegen mensen die je kent
- je niet schamen, voor niets nodig, zie maar met hoeveel wij hier zijn

hopelijk ben je hier iets mee, het is natuurlijk allemaal makkelijker gezegd dan gedaan...
veel liefs en veel succes
10

[karinnetje]

Als je tv zit te kijken je handen tussen je benen doen.Wilt ook nog wel eens werken.

Kijk in de spiegen met een ander spiegeltje om jezelf met je kale plekken te confronteren.

Als de spanning te hoog wordt, ga naar buiten, ga uit huis een stukje fietsen, boodschappen, naar een vriend/in. Dan heb je afleiding.