TTM en WAjong/WAO/WIA

[Lila]

Hallo,

Ik moet binnenkort gekeurd worden voor de WAjong: De WIA (WAO) voor jongeren. (Voor de Vlamingen: de WIA is de wet voor Arbeidsongeschiktheid).

Ik wil graag gedeeltelijk arbeidsongeschikt verklaard worden wanwege de verschijnselen die samengaan met TTM: chronische depressie, geen druk kunnen hebben, weinig energie, etc. Nu ben ik alleen bang dat ik op de keuring niet goed kan uitleggen hoe het in elkaar zit. Het is namelijk niet zo dat ik op zich niet in staat ben om te werken, maar (100%) werken is wel schadelijk voor mij. Maarja, ik ga er niet dood van, dus wat is dan het probleem?

Ik ben zo bang dat ik door de keuringsarts weer in allerlei behandlingsprogramma's geduwd wordt (van het type: "ga dan gewoon op je handen zitten") waar ik me alleen maar ellendiger van ga voelen. Zo van: We genezen het wel ff, dan kun je weer full-time aan het werk.

Heeft iemand hier ervaring mee? Of is er ergens een goed verhaal te lezen over de bijverschijnselen en de gevolgen voor een TTMer in de maatschappij? Dan bedoel ik niet de verhalen over schaamte enzo, maar dus meer de gevolgen voor studie en carriere. Dan kan ik dat aan die arts laten lezen.

Ik hoop dat iemand mij kan helpen want het heeft me nu alweer een paar centimeter gekost .

[bolleke]

Hallo Lila,
Ik vind het heel moedig van je om jezelf deels arbeidsongeschikt te laten verklaren. Want veel te dikwijls denken we: "Tja er is toch niets mis met me, ik trek gewoon mn haren uit, ik doe het zèlf, dus op wie kan ik rekenen voor hulp en steun?" En dàt is net de grote fout. Er is wel degelijk iets mis, we zijn allemaal anders en wij hebben toevallig dàt tikkeltje 'verstoordheid' in ons zelf. (Anderen bijten nagels, of velletjes, nog anderen drinken zich te pletter of gokken, of zijn seksverslaafd... je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat wel)
Maar wij zitten met dat eeuwige schuldgevoel van 'we doen het onszelf aan'. Alsof het zooooo simpel ligt...
Mijn ervaring: neem een goede huisarts of psychiater ter harte en vertrouw hem/haar je diepste wensen en hulpkreten. Wees heel eerlijk en doe jezelf niet stoerder voor dan je in wezen bent (wees hard voor ttm maar lief voor jezelf). Een goede dokter heeft begrip voor jou en voor je situatie en zal je nooit zomaar de laan uitsturen. Want het is zeker zo dat ttm niet op zichzelf alleen staat. Het hele verwerkingsproces is ongelooflijk vermoeiend, het vreet aan je lijf, aan je gemoed, aan je energie...
Je hebt tijd en ruimte nodig om op adem te komen, anders kom je'r nooit vanaf! Gun jezelf wat je verdient.
Succes!

[Lila]

Ja, dat laatste geldt voor mij heel erg: Ik heb tijd en ruimte nodig. Maar dan niet alleen op korte termijn om te herstellen, want zodra de druk weer opgevoerd wordt gaat het weer mis. Het zal wel altijd zo blijven dat ik gewoon weinig kan hebben.

Gelukkig heb ik een hele goede maatschappelijk werker die dat begrijpt. Helaas krijgt zij een andere baan en kan ze me niet meer helpen tegen de tijd dat ik die keuring krijg. Er komt wel een vervanger, maar ik moet nog maar afwachten of dat gaat klikken. Mijn psychiater gaat eigenlijk alleen over mijn medicijnen ivm depressie.

De scriptie van Fara kan ik wel gebruiken denk ik, alleen vind ik daar alles wat voorzichtig uitgedrukt. Persoonlijkheidskenmerken zijn op zich niet problematisch. Ik denk niet dat ik daar zo'n keuringsarts mee kan overtuigen.

Keuringsartsen hebben een quotum: ze mogen maar een bepaald aantal mensen afkeuren. Als ik bij wijze van spreken iemand zonder armen voor mij heb, dan kan ik het wel schudden. Ik ben heel makkelijk 100% goed te keuren, zonder dat zo'n arts daar problemen mee krijgt. Daar ben ik zo bang voor.

Wie van jullie werkt echt full-time in loondienst? Het lijkt mij dat de meesten niet of part-time werken of eigen baas zijn, wat meer persoonlijke ruimte geeft. Klopt dat? En hoe doen jullie dat financiëel?

Begrijp me goed: ik wil heus wel werken, maar ik wil de ruimte hebben om echt geschikt werk voor mezelf te zoeken.

[Titia22]

Hoi Lila,

Vorige maand heb ik mijn huisarts om een verklaring gevraagd voor mijn studie! Omdat ik niet meer verder kon studeren vanwege de TTM.
Hij heeft geschreven over mij dat TTM zelfdestructief is en het daarom onmogelijk maakt met deze ziekte mijn studie tot een goed einde te brengen. Deze verklaring moest ik opsturen naar een commissie (die mij ook gaat keuren).

Ik wacht nog wel op antwoord maar tegen jou wil ik zeggen: leg aan je eigen huisarts uit hoe de situatie is. Dat het voor jou niet gezond is om 100% te werken vanwege de druk die je voelt. Laat hem zien hoe je eruit ziet of vertel erover hoe het is. Je eigen huisarts kent jou waarschijnlijk al een hele tijd en zal je beter begrijpen dan een keuringsarts.

Persoonlijk heb ik ook veel last van die druk vandaar dat ik in mijn derde jaar (nog 1 jaar te gaan..) ben gestopt met mijn studie. Ik heb last van faalangst o.a. en dit uit ik met TTM.
In februari dit jaar heb ik besloten om te stoppen met studeren en fulltime te gaan werken. Zolang ik niet te veel hoef na te denken gaat alles goed. Met mn handen werken/ veel doen, werk verzetten/ onder de mensen zijn ipv 'passief' leren/denken helpt dan ook bij mij.
Als baan heb ik gekozen voor iets gemakkelijks. Zo min mogelijk stress en genoeg collega’s voor de nodige afleiding.
Het gaat daarom nu veel beter dan toen ik nog op school zat!

[Lila]

Hoi Titia22,

Fijn om te horen dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft.

Ik heb ook mijn studie niet af kunnen maken. Ik heb het gered tot aan het 4e jaar, maar afstuderen was toch echt te veel voor mij. Ik heb toen ook een verklaring van mijn psychiater gehad. Ik ben nu hard bezig om niet al mijn studiefinanciering terug te hoeven betalen. Ook weer een heel gedoe met verklaringen en keuringen enzo. Verschillende instanties vinden ook dat ik nu alsnog dat diploma moet gaan halen:"Het gaat nu toch beter met je?"

Ik heb ook een poosje heel eenvoudig werk gedaan. Op zich werkt dat ook het best voor mij, alleen heb je dan ook vaak te maken met heel laag opgeleide collega's en leidinggevenden en daarbij voel ik me dan weer zo slecht thuis dat dat ook weer negatief werkt. Ik doe liever iets moeilijker werk maar dat wel part-time.

Het heeft bij mij ook wel een tijdje geduurd voordat ik kon accepteren dat ik nooit die intelligente, vlotte, goedverdienende carrierevrouw zou worden, maar cassière bij een tuincentrum.

Maar inderdaad, eenvoudig werk met je handen is ook nog een optie naast eigen baas zijn of part-time werken.

[bolleke]

Eigenlijk vind ik het heel erg te moeten vaststellen dat mensen, omwille van hun ttm, onder hun niveau gaan werken, of hun studies moeten stopzetten...
Zijn er nog mensen in deze situatie? Ik zou het graag lezen en weten.
Het is een belangrijke factor die aangeeft hoeveel impact ttm werkelijk op iemands leven heeft, want daar is de maatschappij (inclusief de medische wereld) zich niet van bewust.
Sterkte! (privé antwoorden mag ook)

[Catherine]

Hallo,

ik werk ook half-time, beneden mijn niveau op een stressloze job, waarbij ik ook weinig moet nadenken (administratief mw, (en dan nog in de sociale sector), ipv industrieel ingenieur.) Maar op 10 minuten ben ik op mijn werk, en met 4 kinderen, zonder stress kunnen leven is dat wel de ideale job.
Al heb ik ook momenten dat ik het moeilijk heb met het feit dat dat niet echt mijn ding is, waar ik tot volle bloei zou kunnen komen. Ik doe het wel graag hoor, maar ik zou veel liever vanalles willen uitdokteren op technisch vlak en in de informatica, en met mensen willen samenwerken waar ik nog iets van kan leren op dat vlak. Dat zou mij veel meer voldoening geven. Liefst altijd iets nieuws.
Ik kom dat dus ook tegen, mensen met een lager niveau, die het verder brengen en het meer voor het zeggen hebben. Maar die zien dan wel dat er meer in mij zit, en vinden mij dan wel een hele goeie secretaresse, die niet zomaar doet wat opgedragen wordt, maar zelf ook mee nadenkt, advies geeft en dikwijls goeie ideeen heeft, en voor alles een oplossing weet te bedenken of uit te dokteren. Dat geeft dan ook wel voldoening, al weet ik dat er meer in mij zit.
Ik heb tijdens mijn studies heeeeeeel veeeeel haar uitgetrokken, tot ik bijna helemaal kaal was, lang haar, maar als je alles bijeen nam had ik nog maar minder dan een vierkante cm in het haarelastiekje.
Ik ging ook altijd helemaal vanachter zitten, want ik kon niet verdragen dat iemand op mijn hoofd zat te kijken zodat die al mijn kale plekken zou kunnen zien. Nochthans, uit de add-test bleek dat ik zeer veel last zou hebben van bijgeluiden. (Dat werd getest door geluiden door mijn oren te sturen met een koptelefoon en ondertussen moest ik maaltafels oplossen. Zo van 17 x 8 en vlak daarna, 18 x 7, en dan vb 14 x 3, en dan 13 x 4,... met die geluidjes ging dat een heel stuk minder vlot)
Ik heb ook heel lang gezocht naar werk als ind ing. Tijdens sollicitatietesten kwam ik dikwijls als beste uit, vooral op schriftelijke testen en intelligentietesten, maar als ik mij dan mondeling moest verdedigen viel ik uit vanwege mijn faalangst. De feedback die ik kreeg was dan ook bij het mondelinge gedeelte, dat ik het wel als beste had uitgelegd (alles correct), maar dat ik te onzeker overkwam. Dat heb ik mijn huidige baas ook al horen zeggen over mij trouwens.
Ik kan over alles twijfelen. Zeker als ik me beoordeeld voel. Op mondelinge sollicitaties had ik altijd de bibber als ik voor de jury stond. Op spreekbeurten op school trouwens ook, dikwijls was ik dan toevallig juist ziek.
(Om mijn eindwerk te verdedigen als ind ing, was ik gelukkig met 2, en heeft mijn collega gelukkig nogal veel het woord genomen. De verdediging duurde ook niet erg lang. Eerst ieder om de beurt een stukje goed ingeoefende tekst uitbrengen, en nadien een vraag of 3, 4 beantwoorden, meer was dat niet.)

Anekdote:
Toen ik mijn man leerde kennen viel zijn haar uit met grote plukken, we weten eigenlijk niet waarom dat was, misschien stress? Het heeft zo enkele maanden geduurd, en dan was het over. Maar het heeft ons wel samengebracht, hij met zijn haarproblemen, en ik met de mijne. Ik was wel al verliefd op hem van het eerste moment dat ik hem zag (en dat was nog voor zijn haaruitval), maar het heeft toch enkele maanden geduurd vooraleer wij een relatie begonnen. En dat was dus juist bij zijn haaruitval, zodat wij een gezamelijk gespreksonderwerp hadden. Waar de TTM niet allemaal goed voor is! We zijn nu 20 jaar gelukkig samen en hebben 4 kinderen, dankzij TTM.
(Allez, anders was er waarschijnlijk ook wel een relatie uit gegroeid, maar dan is het verhaal niet zo mooi in deze context. Allez, waarom verbrod ik het nu toch?)

Groetjes,
Catherine

[Lila]

Ja, het zou nuttig zijn om dat soort ervaringen te verzamelen. Dan kunnen mensen die er in de toekomst mee te maken krijgen daar hun voordeel mee doen. Zolang er nog geen officieel onderzoek naar gedaan is, heb je dan toch iets om onder de neus van zo'n instantie te duwen.

Ik denk ook dat mensen snel met hun studie/werk in de knel komen door de leeftijd waarop TTM begint en zich ontwikkelt. Als je een jaar of 14 bent en TTM begint, dan heb je al een niveau-keuze op school gedaan. Je probeert je school op dat niveau af te maken en dat gaat dan met hangen en wurgen. Dan ga je studeren en ben je inmiddels op een leeftijd dat TTM steeds erger wordt. Rond je 22e/23e is TTM echt op z'n allerheftigst, en juist dan zit je net in een fase van afstuderen en gaan werken. Alle vrijblijvendheid die je als student nog een beetje had valt weg. Het gaat nu echt om prestaties en om geld. Je moet jezelf bewijzen. Ik vind het niet gek dat TTMers dan afhaken.

Ik ben toen in de medische molen terecht gekomen met burn-out verschijnselen. Maar de verschillende doktoren zeiden dat ik dat niet kon hebben, omdat ik nooit echt hard gewerkt had. Dat klopt, ik studeerde nooit meer dan 20 uur per week. Maar toch had alle verschijnselen van burn-out.

Mijn maatschappelijk werkster had daar laatst een mooie theorie over. Ze vroeg hoeveel uur ik per dag aan het haren trekken was. Dat was toen een uur of 2 à 3. Ik zat dan vaak voor de TV. Ikzelf en mijn ouders beschouwde dat altijd als rusttijd, en ik voelde me dus schuldig als ik verder die dag niet veel meer deed. Maar mijn maatschappelijk werkster zei dat ik die uren niet moest beschouwen als 'bankhang-tijd', maar als keiharde werktijd: Iets dwingt je om een bepaalde handeling te verrichten, en jij verzet je daartegen: Dat is gewoon oorlog voeren. Een oorlog met jezelf die je aan het verliezen bent! Niks niet lekker op de bank zitten! Je kunt de tijd die je aan haren trekken besteedt dus rustig optellen bij de tijd die je aan andere dingen besteedt.
(Oh, wat zal ik haar missen!)

Het is dus niet gek dat je geen energie meer over hebt voor school of werk.

[monique3]

Hallo allemaal,
wat fijn dat jullie deze topic zijn gestart, ik ben blij te lezen dat ik niet de enigste ben die er zo aan toe is.
ik heb dus 2 herkeuringen achter de rug en ben van 100% terug gezet naar 15 tot 25% WAO/WIA, en moet dus solliciteren en de druk die het geeft...
het heeft mij over mijn kunnen heen geduwd en ik ben dus al lange tijd heel erg moe, mijn accu laad niet meer op.
Tijdens mijn 1 keuring kreeg ik van die arts te horen: je hebt kinderen gekregen en dus heb je een risico genomen, met andere woorden, je kunt kinderen krijgen, ze verzorgen en dus kun je mooi weer aan het werk.
Ze hebben geen idee ervan hoe ik me soms door de dagen heen worstel, moe , moe, en nog eens moe.
Sinds kort heb ik door een lotgenoot het idee dat ik ook nog ADD erbij heb, heb er alle kenmerken van, maar 1 vragenlijst op de GGZ zegt me weer van niet....
Wel ben ik depressief, want op die vragenlijst scoorde ik hoog....JA HALLO....vind je het gek, ik probeer te overleven hier, vecht dagelijks tegen een TTM die ik al 30 jaar bij me draag, snapt nou niemand hoe zwaar het is om TTM te hebben.....ja jullie wel....nou de rest van nederland nog.....
Willen ze het wel snappen, nee denk het niet, ze willen ons land welvarend hebben en houden, ten alle kosten....
Ik wil mezelf accepteren met TTM, en proberen voor mezelf een leven te hebben waarin ik op mijn best ben, maar dat mag en kan niet....
ik heb 2 kids(3 en 6 jaar) en voor hun moet je doorgaan, maar dat valt me heel zwaar....het word je moeilijk gemaakt door het hebben van TTM en alle regeltjes waaraan je moet voldoen in dit land.....

sterkte aan jullie, maar ook aan MIJ.....Monique3

[Lila]

Oh Monique3, wat ben ik blij dat je dit schrijft! Niet voor jou natuurlijk dat het zo loopt, maar wel omdat ik nu weet dat mijn angst gegrond is. Wat jij meemaakt is dus precies waar ik bang voor ben! Die verlammende druk, die regeltjes! Heb jij misschien nog tips wat je wel en niet moet zeggen tijdens een keuringsgesprek? Ik begin eerlijk gezegd te twijfelen of ik nog wel WAjong aan moet vragen. De druk die je van die terugkerende keuringen hebt is misschien wel veel groter dan die ik nu heb bij de mix van werk, WW en ziektewet. Ik ben nu bezig met het invullen van het aanvraagformulier voor de WAjong, maar de helft van de vragen kan ik eigenlijk niet beantwoorden omdat ze te ver af staan van mijn situatie.

Voor de Vlamingen: Is het bij jullie ook zo erg? Zo niet, dan moeten de Nederlandse TTMers misschien maar jullie kant op verhuizen, want hier is het je niet gegund om je beter te voelen.

[bolleke]

Beste Nederlanders, maak je geen illusies, bij ons in Belgenland is het niet beter... althans, is mijn ervaring... blijf dus waar je bent!

[monique3]

Hee Bolleke, wat krijgen we nu, mogen we niet naar belgie komen, das balen....nee hoor geintje

aan Lila...tips ik geven kan zijn, blijf jezelf, ga jezelf niet mooier voordoen om hun te plezieren, vertel hoe shit je dag eruit ziet....

Maar of het helpt...ik weet het niet, ik hoorde van mijn peut een verhaal van een gescheiden moeder met 4 kids die dus ook psychische problemen heeft die dus gewoon aan de slag kan, wel heeft ze een re-integratietraject aangegaan, en daarmee is ze er voor zichzelf achter gekomen wat haar ligt en wat ze het beste kan doen wat werk betreft.
Ik heb zelf ook een aanvraag lopen voor zo een traject....ik heb dit aangevraagd omdat ik dus echt verlamd word door de druk die ik lange tijd ervaar omdat ik dus én WW en WAOheb , en sollicitatieplicht, en steeds maar weer die onrust als ik de sollicitaties verstuur en maar hoop dat ik niet in aanmerking kom....want ik trek het niet, eerlijk gezegd weet ik niet hoe ik het allemaal vol hou, ik vind het heel erg dat ik opschrijf, ik schaam me er ook voor, omdat ik moeilijk kan accepteren dat ik niet al die dingen kan die andere vrouwen/moeders van mijn leeftijd kunnen, ik probeer het te accepteren maar je mag dat niet want je moet werken.
Ik heb iets, loop er niet mee te koop, maar wil een zo goed mogelijk leven leiden, mede voor mijn kids, en wil gewoon mijn eigen keuzes kunnen maken.

Het kan allemaal anders, maar dan moet ik gewoon mijn WW opzeggen en dan ervaar ik rust en vrijheid, maar dan moet ik financieel een grote stap terug doen, en dat gaaft ook weet heel veel stress en beperking, maar soms dan denk ik weleens dat dat makkelijker is dan al die plichten naar het UWV toe.
Maar ik ben ook wel een beetje koppig, want ik vind dat ik na ruim 12 jaar gewerkt te hebben bij de Thuiszorg, ik recht heb op die WW, en dus moet ik de regeltjes wel volgen....

Lekker dubbel he!
Ben je nou vrij in dit land......
Dus ja Lila, je angst is gegrond, want ze nemen je alleen als je werkt serieus..
Nog een verhaal, mijn tante die nu gelukkig ''genezen'' is verklaard,had borstkanker met uitzaaiing de andere borst, die kon gewoon aan het werk omdat 1 hand het nog deed terwijl ze nog met chemokuur bezig was...
JA HALLO, ZIJN ZE HELEMAAL VAN DE POT GERUKT!!!!!!

wat kunnen we eraan doen, handtekeningenactie doen, iemand nog tips???

gr.Monique3

[Lila]

Oh jammer, we kunnen dus niet als medisch vluchteling naar België. Haha, dat had zeker voor veel opschudding gezorgd; asiel aanvragen op medische gronden! Misschien is dat een idee voor een actie. Maakt niet uit of het lukt of niet, als het maar wat losmaakt.

Mijn psych heeft tenslotte ook de tip gegeven om zo veel mogelijk los te komen van mijn ouders, omdat zij het allemaal niet begrijpen en veel druk op mij leggen, wat niet bevorderlijk is voor mijn gezondheid: personeelsadvertenties voor mij uitknippen enzo. Eigenlijk hetzelfde wat het CWI doet. Ik moest absoluut uit huis gaan wonen, ook al zou ik dan misschien wat financiële steun moeten missen. Waarom zou dat niet voor een land gelden?

Ik moet gewoon een rijke vent aan de haak slaan, dan ben ik overal vanaf. Maarja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zeker met TTM...

Monique3, heb jij een partner die geld in het laatje brengt? Zo niet dan heeft WW opzeggen weinig zin, want dan kom je in de bijstand en dan heb je ook sollicitatieplicht én minder uitkering.

De thuiszorg nota bene! Als ze ergens mensen nodig hebben dan is het daar wel. Als ze jou nou voor pak 'm beet 60% arbeidsongeschikt verklaren kun je vast wel twee dagen in de week in de thuiszorg werken. Tenminste, zo werkt het bij mij. Dan hebben ze toch weer iemand voor 2 dagen in de week. Door jou nu maar 15% ongeschikt te verklaren hebben ze niks, want jij gaat niet full-time in de thuiszorg werken. Wie is hier nou dom bezig?

Mijn psych heeft het tot nu toe tegenover instanties alleen gehad over chronische depressie bij mij. Eerst vond ik dat niet fijn: er is toch veel meer met mij aan de hand. Maar nu krijg ik het idee dat dat nog niet zo gek is geweest. De instanties kennen het verschijnsel depressie. Je hoeft dan eigenlijk weinig meer uit te leggen. Het komt veel geloofwaardiger en sterker over dan een vage onbekende ziekte als TTM.

Ik ben niet te ziek om te werken: Werken máákt mij ziek!

Helaas gaat de WIA alleen over het eerste deel. Het tweede deel bestaat niet in Nederland, want daar hebben we de ARBO voor. Volgens de regels bestaat het niet dat je ziek wordt van werken (behalve een muisarm) maar dan kennen ze ons nog niet!

[Titia22]

Hoi Lila, om terug te komen op je zin dat werken jou (e.a.) ziek maakt. Voor mij is het juist dat werken een hele goede afleiding voor mij is om niet aan TTM te denken. Ik ben net als jij na mn derde jaar hbo gestopt en het werken is voor mij een uitkomst. Ik heb een kantoorbaan op mbo/ hbo niveau en het is druk maar als ik klaar ben om 5uur ben ik er ook klaar mee. En neem dan ook geen stress mee naar huis.

Tijdens mijn studie heb ik als bijbaantje gewerkt in een winkel dus ik begrijp je als je zegt dat je mensen met een laag niveau om je heen niet prettig vindt. Dat is leuk voor 2 dagen in de week maar niet fulltime en ong. de rest van je leven.

Maar ik heb een vraag aan jou: wanneer heb je meer last van TTM als je thuis bent en niet hoeft te werken of als je aan de slag kan en je kan focussen op iets anders dan jezelf?
Het zal wel voor iedereen anders werken om met TTM om te gaan maar ik vroeg het me af omdat ik volgens mij het tegenover gestelde van jullie heb. Met de studie had ik te veel tijd over, omdat ik het leren uitstelde tot de tentamenweek. En voelde ik me daarover schuldig waardoor ik juist..

Nou ik ga mn weekend vieren! Fijn weekend allemaal J

[monique3]

Hey lila en titia22,

Ziek worden van werken, dat is een uitspraak die wat nadere uitleg nodig heeft, anders komt het zo banaal over.....vind ik dan...
Ik ben idd heel vaak ziek geweest toen ik nog niet zo lang werkte, veel last van buikpijn, misselijkheid enz, ik denk daar weleens aan de laatste tijd, waardoor dat nou kwam....

Ik denk zelf dat het kwam omdat er veel druk voor mij was vanuit mijn werk, je had maar zoveel tijd om al die dingen in te moeten doen en als je jong bent en nog niet snapt hoe jezelf in elkaar zit dan kan het zijn dat je lange tijd over je eigen grenzen heen gaat.
Als dit maar lang genoeg doorgaat dan kun je idd ziek worden van je werk.
Ik vind zelf dat ik ook ziek ben geworden mede door mijn werk, ik kan mijn werk en alles wat er mee te maken heen niet alleen de schuld geven want er was ook nog zoiets als mijn TTM.
Maar het heeft wel meegeholpen aan het feit dat ik in de ziektewet terecht ben gekomen en later is dat WAO geworden.
Nu zit ik zoals ik al eerder schreef in beiden, in WW en WAO dus.

Ik mag van het UWV nog maar 3 verschillende functies vervullen, mag niet s'avonds werken i.v.m. de vermoeidheid, nou neem maar van mij aan dat het niet meevalt om te solliciteren.
Ik solliciteer dus ook bijna op alleen maar functies die ik niet kan en mag vervullen, maarja je moet wat he...voor die WW.

Ik weet niet of je op de hoogte bent van het bestaan van het Bureau voor Beroepsziekten?

http://www.bbzfnv.nl

Je kunt je daar opgeven, kost geloof ik €30,- per jaar en je kunt dan samen met duizenden andere gedupeerden van een herkeuring van het UWV een rechtszaak aanspannen,( zijn ze al mee bezig geweest), maar ze bekijken iedere zaak apart en hebben al een aantal schadevergoedingen eruit gesleept, mss iets voor jou om eens navraag te doen?

gr.Monique3