"Mama, jouw haar is hier weg......." (AU!)

[Poema]

Wat kan dat toch pijn doen. Het begon weer een beetje te groeien, witte pluis, dat wel maar toch. Een cm lang en dun verspreid, maar het is haar...
En dan zit je een avondje tv te kijken en plukkerdepluk.......savonds laat merk ik dat er verschillende plekjes zitten waar geen haar meer zit. Vond het zelf niet opvallen, want zo dikbegroeid was het nog niet en de plekjes zijn niet groot.
Gistermorgen komt ons zoontje van 3 bij ons in bed ´uitslapen´en hij ligt naast me en ineens: Hé mama, jouw haar is hier weg!!! en hier !! en hier !!
Au...tranen in mijn ogen, wat doet dat zeer zeg. Ik probeerde een smoes te verzinnen: mama heeft daar gekrabt of de haartjes te ver geknipt gisteren....
en mijn man slaapt rustig door. Toen werd ik nog kwader omdat mijn man niet reageerde, terwijl ik ook wel weet dat hij niet echt goed wakker wordt en een mega ochtendhumeur heeft, maar toch, dat deed me dus dubbel pijn.
al met al was ik de hele dag dus goed van slag (moest ook ongesteld worden, dan ben ik toch al zo emo en agressief) en veel gehuild.

Hoe reageren jullie kinderen op ´nieuwe dunne of kale plekken´ ?
En hoe gaan jullie daar dan mee om? De waarheid zeggen kan ik niet. Wil niet het risico lopen dat ie het zelf gaat proberen een aanleg voor ttm blijkt te hebben.

Liefs Poema

[jolien]

Hoi Poema

Klote zo'n dag! Probeer het van je af te zetten want negatieve gevoelens kunnen de drang oproepen of sterker maken hé. Ik heb zelf geen kinderen, maar ik heb vroeger van vriend(inn)en ook opmerkingen gehad van 'hé je hebt daar precies een kale plek'. Toen zei ik dat ik mn haar wegkrabde door de eczeem die ik op mn hoofdhuid heb. (Nu weten de meesten van mn ttm, dus hoef ik er niet meer over te liegen.) Maar ik snap dat je het je zoontje niet wil vertellen om te voorkomen dat hij ook gaat plukken.

Probeer positief te denken. Die haartjes komen wel terug (ook al duurt het lang... Vestig je aandacht niet op je kale plekjes). En een mens is zóveel meer dan alleen maar haar of het gebrek daaraan hé!!! (Pas op, ik wil TTM niet minimaliseren hé. Maar relativeren helpt misschien om niet in een negatieve spiraal te komen of te blijven zitten.)

Lieve groetjes

[ingevdb]

poema,

mijn lotje is nog te klein natuurlijk om er iets over op te merken, maar ik kan me perfect voorstellen dat het veel pijn doet... ben er nu al bang voor. maar... weet wel dat kinderen nu eenmaal het hart op de tong hebben, en dat dat verder niks betekent; hij ziet het, maar zal er verder geen conclusies uit trekken ofzo, kinderen zeggen nu eenmaal alles wat in hen opkomt (en dat heeft toch ook z'n charme...) om een voorbeeld te geven: ik had onlangs een koortsblaas, en een buurjongetje van me zei toen: eikes, je hebt snot op je lip! (en iedereen hoorde het). maar 5 minuten later was hij weer vrolijk met me aan het spelen. waarmee ik absoluut NIET wil zeggen: och, tis niks, integendeel, ik kan me echt wel inbeelden hoe confronterend zo'n uitspraak is, maar laat het je humeur niet dagenlang verknallen, want dat is het niet waard. je zoontje is sowieso dol op je natuurlijk...

lieve groet...
Inge

[mirjam]

Lieve Poem,

Pfff, ik kan me voorstellen dat je dan even echt niet weet hoe je reageren moet en dat het heel confronterend is. Op de één of andere manier heeft Sanne er nog nooit wat van gezegd dat mijn haar anders is, ze weet wel heel goed dat ik altijd een staartje heb als ik ergens heen moet want ze heeft weleens een opmerking gemaakt van die mevrouw heeft losse haren raar hè? Maar ik denk dat ze denkt dat mijn haar zo hoort, ik moet ook zeggen dat ze me niet echt anders kent dan met behoorlijke kale plekken. Ik ben weleens bang voor de tijd dat anderen aan haar gaan vragen wat er met mijn haar is alhoewel kinderen op school ook nog nooit iets hebben gezegd dus misschien valt het mee. Maar wat ik zou zeggen als ze er wel naar zou vragen, misschien iets in de trant van dat m'n haren een beetje ziek zijn en niet zo goed willen groeien ofzo maar als anderen betere tips hebben hou ik me aanbevolen want ik weet het eigenlijk ook niet...
Sterkte ermee in ieder geval Poem!

Dikke knuf,
Mir

[Madelief]

Moeilijk! Maar ik zal je mijn ervaring vertellen en voor mij voelt die goed.
Mijn kinderen zijn nu 7 en 9 jaar (meisjes). Ze weten niet dat ik ttm heb, ik heb ze verteld dat ik wel iets met m'n haren heb, een soort ziekte aan m'n haren, een haarprobleem. Niet te zwaar beladen, maar meer van dat het heel vervelend is en dat mama het ook niet leuk vindt maar dat het nu eenmaal zo is en er niets aan kan doen. Kinderen hebben gauw iets door. Ik heb het hen ook altijd laten zien, ze weten ook dat ik in een hele slechte tijd een haarwerk droeg en ik nu ook hoop dat dat nooit weer nodig zal zijn, maar dat niet zeker weet. Een aantal jaren geleden hadden ze het erg druk met o.a. kappertje spelen en nu nog wel hoor Ik liet ze ook gewoon met mijn haar spelen eigenlijk vind ik dat heel erg prettig. Ik kan ze vertrouwen en dat geeft een heerlijk gevoel. Ik laat ze ook wel eens kijken hoe zij vinden dat het eruit ziet of ze ook verbetering zien...of niet.. Jeetje wat kunnen kinderen dan lief zijn. De waarheid van mijn kale pleken zal ik ze later vertellen, wanneer ze daar aan toe zijn en er iets mee kunnen. Ik vind het daar nu nog te vroeg voor.
Ttm is mijn probleem, de kinderen weten dus dat ik een haarprobleem heb, ze zien ook dat er veel mensen veel meer ook andere vervelende dingen hebben waar ze ook vaak niets aan kunnen doen. Ze gaan er op een sociale manier mee om en dat is ook wat ik ze mee wil geven. Oordeel niet te snel.
Hoop dat ik het een beetje heb kunnen verwoorden. Veel sterkte en succes. Het komt vast allemaal goed.

groetjes Madelief

[Limburgse]

Madelief, heel knap dat jij dat zo doet met je kinderen. Zo is het voor hun wel duidelijk. Het verhaal van TTM dat hoeven ze nog niet te weten.

Ik heb destijds tegen mijn clienten (verstandelijk gehandicapten met een hoog niveau) verteld dat ik geen wimpers heb omdat die niet goed vastzitten bij mij. Soms zijn ze er wel en soms vallen ze uit. Ook benoemd dat ik dat heel vervelend vind, maar er niks aan kan doen. Ze hebben me toen 1 x goed bekeken en daarna is er nooit meer iets over gezegd. Tot enkele weken geleden. Toen viel ze op dat ik wel weer wimpers heb! Die heb ik ze ook voltrots weer laten zien!

Dat ik een grote kale plek heb op mijn hoofd dat weten ze niet. Ik heb het nooit durven uitleggen omdat dat voor mij te emotioneel is. En bij deze doelgroep weet ik dat ze dat tegen mij kunnen / zullen gebruiken als ze de kans krijgen. Maar goed, het zijn mijn clienten, niet mijn kinderen. (die heb ik niet)

De Limburgse

[Madelief]

Ik werk ook met verstandelijk gehandicapten met zowel hoog als laag niveau. Wat de clienten betreft heb ik het nooit over mijn haarprobleem gehad. Ik weet niet of ze het wel eens gezien hebben? Misschien en waarschijnlijk sommigen wel, maar ze kunnen en doen er niets mee. Behalve een cliente (hoog niveau) had eens opgevangen dat ik iets had met mijn haren, daarna hield ze me altijd wat in de gaten en zei dan soms ook wel: het gaat goed he? of het gaat niet goed he? en altijd met een dikke knipoog. Ze wist dus niet wat er was, maar wel dat er iets was. Zooo lief en zooo verstandig!!
Wel heb ik ook een keer met een cliente (verst. zeer hoog niveau, maar soc. em. behoorlijk laag niveau) eens een keer een conflict gehad en toen greep zij mij bij mijn haren. Destijds droeg ik een haarwerk, gelukkig wist ik hoe te reageren in dergelijke situaties, maar ik voelde me even knap rot. Gelukkig schoot een collega die wist van de situatie me te hulp en liet ze redelijk snel weer los zonder dat het haarwerk van mijn hoofd gescheurd was.
Ik heb ook helemaal niet de behoefte om het te bespreken met clienten, op mijn werk heb ik het wel, maar alleen de collega's verteld waar ik iets mee heb (het heeft toch ook iets met vertrouwen te maken).
Ik kan er na vele jaren best heel goed over praten en dat voelt goed.

groetjes Madelief