[ttm suggesties en feedback] Aangenaam....

[Limburgse]

Zo, daar ben ik dan. Ik heb vanavond uren hier zitten lezen. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Jullie verhalen zijn mijn verhaal, en mijn verhaal dat van jullie. Heerlijk om te lezen hoe herkenbaar, maar ook beangstigend om te zien dat anderen hetzelfde leed ervaren....

Ik ben 25 jaar, sinds de brugklas heb ik TTM. Sinds 4 jaar weet ik dat het deze naam heeft, en dat ik niet de enige ben. Toen keek ik ook al stiekem op dit forum. Stiekem op school, zo dat niemand het onderwerp kon zien. Nu zit ik thuis, sinds deze week heb ik internet. Heerlijk, EINDELIJK kan ik van me laten horen. Een nieuwe stap, de 1000-ste stap in het gevecht tegen TTM. Het lijkt me super om lotgenoten te omtmoeten, maar het lijkt me ook heel confronterend.

Ik heb zoveel te schrijven dat ik niet weet waar ik beginnen moet. Wat ik geprobeerd heb? Pleisters om mijn vingers, een pop de haren uittrekken, pet op, hypnotherapie, gedragstherapie, haren uittrekken alleen op de wc, uitgetrokken haren in een potje bewaren... enz...enz....

mijn naaste omgeving weet ervan, maar echt bespreekbaar is het niet. Ik mag niet van ze verwachten dat ze het begrijpen. Met een gezond verstand begrijp ik het zelf niet eens. Totdat ik alleen ben, dan overheerst "het duiveltje in mij" ik kan het dan niet laten, de dwang wint veel te vaak. Mijn vriend (echt een uit duizenden) deed in het begin zijn uiterste best om mij ervan af te krijgen, tevergeefs natuurlijk. Gelukkig bespreken wij het vaak. Ongeveer dagelijks vraagt hij; "En, ben je van je haren afgebleven?" en dan kijkt hij me heel diep in mijn ogen aan zodat hij ziet of ik eerlijk antwoord geef. Nooit zou ik tegen hem kunnen liegen, maar als het om mijn haren gaat overheerst het schaamte- / zwaktegevoel.

Ik kan het met moeite verbergen. Nadat ik jarenlang mijn haren milimeterde, heb ik ze nu lang. Geweldig. Maar het mag niet waaien, regenen of wat dan ook. Stel dat het te zien is. Een knot of een strakke paardenstaart op mijn hoofd. En dan 10 keer "effe checken" of alles nog goed zit voordat ik `s ochtends de deur uit ga. En dat valt niet mee, de kale plek is zo groot als 2 bierviltjes. De wimpers boven mijn ogen zijn weg, lang leve de eyeliner! Ik kan niet zonder.

Mijn droom? Lekker een zwembad induiken, ergens kunnen logeren zonder zorgen over het camoufleren de volgende ochtend, door de regen lopen, Trouwen..... Dat wil ik pas met een volle bos haar heb ik me voorgenomen. (als hij tenminste ook wilt..)

En zo kan ik nog wel even doorgaan.... Maar voor vandaag is het genoeg. Ik weet niet hoe het kan, maar het voelt vertrouwd om hier mijn verhaal achter te laten. Jullie horen nog van mij!
x

[LIEB]

Oorspronkelijk geplaatst door Limburgse

Zo, daar ben ik dan. Ik heb vanavond uren hier zitten lezen. Ik viel van de ene verbazing in de andere. Jullie verhalen zijn mijn verhaal, en mijn verhaal dat van jullie. Heerlijk om te lezen hoe herkenbaar, maar ook beangstigend om te zien dat anderen hetzelfde leed ervaren....

Ik ben 25 jaar, sinds de brugklas heb ik TTM. Sinds 4 jaar weet ik dat het deze naam heeft, en dat ik niet de enige ben. Toen keek ik ook al stiekem op dit forum. Stiekem op school, zo dat niemand het onderwerp kon zien. Nu zit ik thuis, sinds deze week heb ik internet. Heerlijk, EINDELIJK kan ik van me laten horen. Een nieuwe stap, de 1000-ste stap in het gevecht tegen TTM. Het lijkt me super om lotgenoten te omtmoeten, maar het lijkt me ook heel confronterend.

Ik heb zoveel te schrijven dat ik niet weet waar ik beginnen moet. Wat ik geprobeerd heb? Pleisters om mijn vingers, een pop de haren uittrekken, pet op, hypnotherapie, gedragstherapie, haren uittrekken alleen op de wc, uitgetrokken haren in een potje bewaren... enz...enz....

mijn naaste omgeving weet ervan, maar echt bespreekbaar is het niet. Ik mag niet van ze verwachten dat ze het begrijpen. Met een gezond verstand begrijp ik het zelf niet eens. Totdat ik alleen ben, dan overheerst "het duiveltje in mij" ik kan het dan niet laten, de dwang wint veel te vaak. Mijn vriend (echt een uit duizenden) deed in het begin zijn uiterste best om mij ervan af te krijgen, tevergeefs natuurlijk. Gelukkig bespreken wij het vaak. Ongeveer dagelijks vraagt hij; "En, ben je van je haren afgebleven?" en dan kijkt hij me heel diep in mijn ogen aan zodat hij ziet of ik eerlijk antwoord geef. Nooit zou ik tegen hem kunnen liegen, maar als het om mijn haren gaat overheerst het schaamte- / zwaktegevoel.

Ik kan het met moeite verbergen. Nadat ik jarenlang mijn haren milimeterde, heb ik ze nu lang. Geweldig. Maar het mag niet waaien, regenen of wat dan ook. Stel dat het te zien is. Een knot of een strakke paardenstaart op mijn hoofd. En dan 10 keer "effe checken" of alles nog goed zit voordat ik `s ochtends de deur uit ga. En dat valt niet mee, de kale plek is zo groot als 2 bierviltjes. De wimpers boven mijn ogen zijn weg, lang leve de eyeliner! Ik kan niet zonder.

Mijn droom? Lekker een zwembad induiken, ergens kunnen logeren zonder zorgen over het camoufleren de volgende ochtend, door de regen lopen, Trouwen..... Dat wil ik pas met een volle bos haar heb ik me voorgenomen. (als hij tenminste ook wilt..)

En zo kan ik nog wel even doorgaan.... Maar voor vandaag is het genoeg. Ik weet niet hoe het kan, maar het voelt vertrouwd om hier mijn verhaal achter te laten. Jullie horen nog van mij!
x

Hallo.

Ik ben Suzanne, en ben ook 25, ook bij is de ttm in de brugklas begonnen.
Vervolgens snap ik ik ook erg goed dat het fijn is om met lotgenoten te praten die hetzelfde hebben, zij "begrijpen" maar al te goed wat je voelt, wat voor een buitenstaander haast onmogelijk blijkt te zijn. Wat te begrijpen is naar mijns inziens.
IK hoop dat het je helpt hier met ons samen je hart te luchten, en misschien anderen een advies te geven.
Succes.

x suzanne

[petitetoille]

Hallo ,
Ik ben hier nog maar net ingeschreven maar wilde even vertellen dat ik je verhaal zo herkenbaar vind.
Zelf zouden mijn vriend en ik ook misschien over een jaartje willen trouwen, maar net als jij ben ik beschaamd over mijn haar en wil het zo graag laten groeien. Of het ooit gaat lukken durf ik niet te zeggen. Hij moedigt me in iedergeval wel aan, maar ontdanks dat alles blijft het ontzettend moeilijk. Soms is het wel ietsje langer, maar dan gaat het weer fout.
Misschien vind je het wel leuk om te schrijven. Ik zou het leuk vinden als ik een vriendin op deze site vinden om met elkaar over allerlei dingetjes te schrijven en elkaar te stimuleren en aan te moedigen om ons probeem te overwinnen.
Ik woon in Utrecht, maar ben oorspronkelijk Belgische en kwam van Vlaams Brabant.( woon inmiddels al meer dan een jaartje samen met mijn Nederlandse vriend)
Natuurlijk vind ik het ook fijn om samen dingetjes te ondernemen. Misschien ben ik wel een beetje op zoek naar een hartsvriendin waar je gewoon jezelf bij kan zijn.
Heel veel groetjes,
petiteetoille

[marly]

Deze thread verplaats ik even naar het TTMforum,hij hoort niet echt thuis bij de suggesties!