heb jullie hulp eve nodig!

[eline]

KHEB JULLIE HULP NODIG

hey iedereen,

Dit jaar ga ik een eindwerk maken voor school rond haarproblemen, dus ook ttm. Omdat er niet zoveel bekend is rond dit probleem (vooral hoe het komt?), zou ik het tof vinden als jullie mij zouden helpen om een antwoord te geven op volgende vragen. Dus gewoon zeggen wat het in jou geval gebeurde...

* hoe je ermee begonnen bent
* wat voel je als je trekt?
* hoe ga je zelf met ttm om?
* wat heb je al ondernomen om ervan af te raken?
* hoe reageert je buitenwereld?

Indien je zelf nog iets hebt toe te voegen, dan is dat meer dan welkom.

Hopelijk kunnen zoveel mogelijk mensen hun "verhaaltje" ff int kort neerzetten.

MERCI aan iedereen die helpt!

groetjes Eline

[bruder]

Ik ben begonnen toen mijn vader vertelde dat als je jeuk in je ogen hebt dat het dan soms helpt een wimper uit te trekken. Ik probeerde het en vond het een lekker gevoel, waarschijnlijk hielp het me toen van de jeuk af en daarna ben ik door blijven gaan. Het voelt prettig om te doen maar ik kan niet uitleggen waarom. Eigenlijk heb ik nog niet geprobeerd ervan af te komen. Tot voor kort wist ik niet dat het ttm heette en dat andere mensen het ook deden. En om antwoord te geven op je laatste vraag: de meeste mensen merken het wel op maar zeggen er niets van en vragen ook niets, ze zijn altijd heel discreet. Sommige mensen vragen wat er is gebeurd maar nog niemand weet het. Dus ze reageren alleen op wat ze zien maar ze weten niets.

Ik hoop dat je er wat aan hebt. Succes met je eindwerk, ben benieuwd hoe het wordt!

Groetjes Tineke

[Oilily]

Beste Eline

Eerst wil ik je zeggen dat ik het ongelooflijk sterk vind wat jij allemaal doet... Je haar afscheren, een eindwerk maken, de schaamte voorbij dus opo jouw leeftijd.... Dat had ik nooit gedurven op school, echt sjiek van je... Jij vat de koe bij de horens! Daarom wil ik meewerken aan jouw vragenlijstje.

*hoe je ermee begonnen bent?
Ik vond mijn haren altijd te dik en te krullerig (ik wou steil haar). Ik vond mijn haren ook geen mooie kleur hebben. Om ze dus 'smaller' te maken, ben ik beginnen trekken op een moment dat ik me heeeel eenzaam voelde (ik was juist mijn beste vriendin kwijt door een ruzie, mijn ouders waren op reis en ik zat ik het eerste jaar hogeschool waar ik de leerstof niet aankon, ik leerde wel maar het was teveel en de talen waren te moeilijk)

* wat voel je als je trekt?
De wortels bekijken en 'voelen' geven me een kick. Ik wil 'orde' op mijn hoofd. Een kaal plekje waar nog enkele haartjes aan de zijkant uitsteken moet egaal worden. Soms voel ik opluchting en het helpt me mijn gevoelens te 'kanaliseren'. Op het einde hoef ik me 'enkel' nog zorgen te maken over de kale plek die ik heb gemaakt.

(Deze vraag was echt raar om te beantwoorden, ik heb het nog nooit zo uitgelegd trouwens maar voel het wel zo!)

* hoe ga je zelf met ttm om?
Ik ga naar een psychiater, ik heb het probleem na enkele jaren tegen de meeste van mijn vrienden verteld (niet op mijn werk), het is mijn vijand (nog steeds) voor een luie avond thuis. Het is nu meer een automatisme geworden waar ik vanaf moet want ik weet dat ik het niet meer nodig heb. Een verslaving dus...

* wat heb je al ondernomen om ervan af te raken?
Psychotherapie, tegen vrienden vertellen, lotgenoten gevonden, haarmasker opdoen, sporten, rusten, ...

* hoe reageert je buitenwereld
Allemaal heel steunend, degene tegen wie ik het vertel.
Mensen die het niet weten, bekijken me soms raar (of ik ervaar dat toch zo) en in het uitgaansleven hoor je soms wat, echt...!)

Voila, ik hoop dat dit je verder helpt,

CU sunday!

[Fara]

Hey Eline!

Zat net een beetje door oudere postjes te lezen en kwam jouw vraag tegen. Om je (voor jouw toch in ieder geval) belangrijke vraag weer ' in the picture' te zetten komen hier mijn antwoorden (en verhuist jouw "oude" berichtje meteen weer naar de eerste pagina )

* Hoe ben je ermee begonnen?
Geen idee om heel eerlijk te zijn... Ik weet zelfs niet eens wanneer ik precies begonnen ben. Ik weet wel dat ik in 2 HAVO (= 2e jaar secundair) een keer een opmerking kreeg van een klasgenootje over mijn wenkbrauwen. Toen had ik het dus al. Maar over de oorsprong tast ik zelf helaas ook nog in het duister

*Wat voel je als je trekt?
euh... eerst een hoop onrust in mijn lijf. Kan het niet anders omschrijven. Dan gaat mijn hand zo'n beetje automatisch richting wimpers of wenkbrauwen. Hangt er een beetje vanaf waar op dat moment de meeste stompjes zitten, want om de een of andere reden voelen die stompjes zooooo lekker. Na wat voelen aan de stompjes (met mijn vingertoppen er overheen 'glijden'), begin ik te trekken. Het doet geen zeer. Maar ook niet echt opluchtend, zoals je soms weleens leest. Het is meer een soort bezig zijn met mezelf (niet dubbelzinnig interpreteren), en ondanks dat ik weet dat het slecht is voor me, dat ik weet dat ik een enorme hekel krijg aan mezelf als ik mijn kale ogen naderhand weer onder ogen krijg, KAN ik gewoon niet stoppen. Ik voel dus wel een soort van weerstand ("ik moet stoppen"), maar kan daar niet zo gauw aan toegeven.

* Hoe ga je zelf met je TTM om?
Ik probeer er zoveel mogelijk over te lezen, probeer het te snappen, waarom we dit doen. Ik ben er langzamerhand (en veel info later) achter dat er niet iets bestaat als DE reden. Ik zal het dus wel nooit snappen. Nu ben ik bezig met een bescheiden vorm van 'coming out'. Ik heb het inmiddels aan enkele vrienden verteld en ga er zelfs een scriptie over schrijven. Wat ook weer inhield dat ik het aan een aantal docenten moest vertellen (nu ja, moest is een groot woord, maar toch...) Voor het grootste gedeelte van de wereld probeer ik het nog te verstoppen, maar sinds kort durf ik de deur weleens uit te gaan zonder camouflerende make-up, ondanks dat het niet altijd even goed gaat met het niet plukken. Ik denk zelf dat ik nu aan het begin van een soort acceptatiefase zit. Tot voor kort durfde ik er met niemand over te praten en probeerde ik het verborgen te houden voor iedereen. Als ik dacht dat iemand er iets over zou kunnen gaan zeggen (een blik naar je kale ogen en dan zijn mond open trekken om iets te gaan zeggen) begom ik gauw ergens anders over te praten. Zo ook als er weer zo'n verschrikkelijke reclame voor mascara op tv was en ik in gezelschap was.

* Heb je al wat ondernomen om eraf te raken?
Niet in de zin van therapie of dokter. Wel in de zin van proberen het te begrijpen (zie boven) en er met anderen op het haarwebforum over praten. Ook het zien van mensen door een ontmoeting doet me enorm veel goed heb ik gemerkt.
Ik overweeg nogsteeds naar de dokter te gaan, maar ben enorm bang dat die niet gaat weten wat TTM is en dat ik HEM moet uitleggen wat ik mankeer.
Maar om je een kort antwoord te geven: nee, ik heb nog nooit professionele hulp gezocht.

*Hoe reageert je buitenwereld?
Wisselend. Mijn moeder is een schat van een mens, maar kan niet met me over mijn TTM praten. Sinds ik heb verteld dat het een naam heeft en dat meer mensen het doen heeft ze zoiets van: "oei, het is psychisch, vertel dat maar niet aan teveel mensen". Ik krijg haar nogsteeds niet aan het verstand dat je niet gek hoeft te zijn om psychisch een afwijking te hebben. Mijn vader probeert het te begrijpen, maar op een pseudo-psychologische manier. Hoe goed bedoelt ook, de 'oplossingen' die hij aandraagt zijn... Nu ja, erg simplistisch. Als het zo simpel zou kunnen zijn zou niemand het meer doen.
Mijn vriend probeert me ook te begrijpen en het lukt hem aardig. Hij begint er zelf nooit over, praat er enkel over als ik erover begin. Vind ik wel zo prettig. Mijn vader wil er nogal eens in gezelschap over beginnen (word ik altijd boos van).
De paar vrienden en docenten die ik het heb verteld reageerden heel goed: ze veroordeelden me niet, zeiden niet dat ze me raar vonden ofzo en doen niet anders tegen me dan voordat ik het vertelde. Op mijn stageplaats vorig jaar zag mijn begeleidster dat mijn wenkbrauwen er raar uitzagen en toen ik het haar vertelde (ik wist toen net van het bestaan van TTM) lachte ze me uit!!!

Zoals je ziet: wisselende reacties.

Ik hoop dat je er iets aan hebt. Veel succes met je eindwerk!!!

Groetjes, Fara

[nijntje]

Hoi Eline,

Hier wat info voor je eindwerk! Misschien ben jij wel degene die meer zal vinden om ttm te bestrijden. Ik wens je alleszins veel succes. Hopelijk kan mijn antwoord helpen.

* hoe je ermee begonnen bent
Ik was in het tweede middelbaar een toets van muziek aan het maken. Ik was al heel lang klaar en zat me te vervelen, tot ik begon te prutsen aan mijn ogen. Vreemd was dat ik onmiddellijk wist dat dit niet snel ging stoppen, en ook dat het goed voelde...

* wat voel je als je trekt?
Een lekkere pijn (vreemd, hee?)

* hoe ga je zelf met ttm om?
Ik verban het zoveel mogelijk (bij mij is het nu beperkt tot de bovenste wimpers)

* wat heb je al ondernomen om ervan af te raken?
1 keer een gesprek met een psycholoog (ik had al een enorm vooroordeel t.o.v. psychologen). Na dat ene gesprek wist ik dat die man het wel goed voorhad met mij, maar dat hij me niet ging kunnen helpen. Alles wat hij zei, wist ik wel. En ik wantrouw vreemden.
Ik probeer het zelf onder controle te houden. Mijn vriend helpt me daarbij.

* hoe reageert je buitenwereld?
Niet, want de meeste weten het niet. Het is ook meestal niet te zien. Ik kan de bovenste wimpers al langer en langer laten staan. Dus meestal valt het niet op dat er een paar te kort zijn...
Mijn vriend begrijpt dat dit iets vreemds is, en dat er geduld voor nodig is (gelukkig!) Maar hij gelooft erin dat ik er vanaf geraak.

Zo, dit was het. Laat je eens iets meer weten over je eindwerk??

Groetjes

Nijntje