ik zit in een diep putteke

[musse]

Halokes iedereen,

Ik zie dat er al veel mensen zijn bijgekomen. Momenteel gaat het niet zo goed meer met mij. Relatieproblemen, de laatste tijd hebben we meer en meer ruzie en dat er maar 1 probleem is waarom we ruzie maken mijn haren. Mijn vriend wil nieverands met mij naar toe. Vanaf dat onze dochter is geboren(mei 2008 2 jaar) kan echt niet zeggen wanneer we nog iets te samen hebben gedaan.Hij schaamd zich voormij, en als we eens samen weg zijn, voorhem hij voeld zich niet op zijn gemak. Ik ben te dik ik verzorg mij niet ik kleed mij als een slonze. Dan is hij altijd bezig zou ne keer omgekeerd moeten geweest zijn. Ik denk de laatste tijd dat ik beter alleen zou gaan wonen met merel dat er geen spanningen zijn.Maarja gemakkellijk gezegd dan gedaan. Ik slaap 's nachts moeilijk ben er ongelooflijk mee bezig wat ik zou doen het spookt door mijn hoofd.

Paar maanden geleden ben ik bij een zenuwarts geweest. Die vroeg van de eerste dag zijn er spanningen in de relatie hoe reageerd je partner erop. Had vanaf de eerste dag de waarheid moeten zeggen maarja.
Van hem moest ik noteren wanneer ik trek en de hoeveelheid ik nam dan een medicijn kweet de naam niet meer. dan was hij ook aant zagen dat het niet beterde.

Ben content dat de website er is dan kan ik eens alles noteren en/of er nog mensen zijn die in dezelfde situatie zitten als ik.


Vele groeten An De Blieck
Musse

[Kellietje]

Hee Musse,

Heb je verhaal gelezen. Ik vind het bijzonder rot voor je dat je je zo voelt de laatste tijd en dat je, naar wat ik lees, weinig steun krijgt van je partner. Op deze manier maakt hij het zijn probleem en doet hij alsof wanneer jij haren bij jezelf uittrekt hem direct pijn doet. Dat is voor jou niet leuk, en het doet zeer wanneer je denkt dat hij zich voor jou schaamt.

Maar weet je wat ook zo is, en ik type nu gewoon wat ik denk, want ik weet niet hoe jouw partner is en hoe hij in het leven staat en dergelijke. Het doet hem waarschijnlijk pijn om te zien hoe jij met jezelf in de knoop zit en inderdaad in de put zit. Omdat hij van je houdt. TTM is voor hem dan net zo'n vijand als voor jou en hij wilt het liefste dat het 'gewoon' ophoudt. Het is moeilijk voor mensen te begrijpen als ze zelf geen TTM hebben, ook ik en mn vriendje hebben er regelmatig ruzie over gehad.

En dat je zegt ik ben te dik, en ik kleed me slonzig. Al deze dingen zorgen ervoor dat je steeds ongelukkiger met jezelf wordt en je zelfwaarde naar 0 gaat. Ik ben zelf ook te dik, maar dat betekent niet dat ik niet mooi ben. Ik ben goed naar mezelf gaan kijken en mezelf gaan waarderen. Ik had moeite om uit mn joggingpak te komen of mezelf te verzorgen. Maar je moet goed voor jezelf zorgen voor jezelf en niet voor je partner. Ga eens lekker naar de stad, koop eens wat moois voor jou en Merel. Dan merk je dat je je lekkerder voelt en dan waardeer je jezelf ook meer. Als je maar ziet dat jij de moeite waard bent, en dat je dat naar jezelf toe ziet. Ik weet dat dit makkelijker klinkt als gedaan, maar ik ben ook daar geweest dat ik mezelf haatte, dat ik vond dat een lelijkerd als ik het gewoon verdiende om TTM te hebben, dat het toch niks uitmaakte. Maar wanneer je dát overwint, ben je al heel ver naar de overwinning op TTM.

En allemaal niet te snel, met babystapjes. En je partner, laat de tijd eroverheen gaan, het leven is kort, maar lang genoeg om geen overhaaste beslissingen te nemen. Zorg ervoor dat je praat, dat je vertelt wanneer je het moeilijk hebt, laat hem op sites als deze lezen. Als je samen tegen TTM ingaat en je merkt dat je gesteund wordt gaat het allemaal makkelijker.

Liefs

[musse]

hoi,

Ik heb het hem al duizenden keren gezegd van de website dat hij daar eens moet naar kijken en lezen, hij zegd dat het een verslaving is zoals iemand die rookt en drinkt, en dat het puur karakter is voor te kunnen afblijven. Momenteel weet ik het efkes niet wat te doen. On den duur zijn we uit elkaar aan het groeien hij zijn leven en ik het mijne. Kweet zo kan het niet verder. S'avonds lig ik al een paar nachten te piekeren van wat ik zou doen. Ik zijn content dat ik kan gaan werken maarja op het werk zien ze ook dat er iets scheeld ik loop vies en anders loop ik altijd opgewekt tegen 1 collega het ik het verteld, het moest eruit. Ik heb al een fout begaan om dinges tegen mijn ouders te zeggen.
We zullen wel zien zeker hoe het uitdraaid.

Groeten an

[Tai]

Is dat medicijn soms Paroxetine? Zo ja, dan is het misschien interessant te weten dat dat valt onder de lichtere versie van anti-depressiva. Voorkomt de pieken in je gemoedstoestand.

Misschien dat je dit helemaal niet wil(de) weten, maar het lijkt mij persoonlijk wel handig te weten wat je slikt en waarvoor het is.

Het tellen van de uitgetrokken haren is iets dat Nijmegen (het ambulatorium dat onderzoek doet naar TTM) mij ook liet doen. Het confronteert je 1 op 1 met je TTM. Leuk is anders, want je schrikt je kapot omdat het meer is dan dat je dacht qua haren die je uittrekt.
Doel hiervan in uiteraard de echte confrontatie, maar ook een middel om je trekgedrag omlaag te krijgen door afspraken te maken hoeveel je nog mag trekken.
Ook geeft het, als je per uur bijhoud hoeveel je trekt, een indicatie op welke tijdstippen je veel trekt. Aan de hand daarvan kan je weer proberen te analyseren wat er aan de hand wat op zo'n tijdstip dat je veel trok...stress...onrust...rust...anything.
En als je dat inzichtelijker hebt, kan gekeken worden naar iets wat toch je stress/onrust even afleidt van het trekken...kneedgummetje gebruiken hielp bij mij.

Wat je partner betreft...het is ook lastig voor omstanders/partners/familie TTM te begrijpen. Ik denk dat we allemaal op het forum hier de opmerkingen kennen dat het een verslaving is en dat je het "gewoon iet moet doen". Dat is echt een opmerking waar mijn broek van afzakt
Ik denk maar "ze weten niet beter, laat ik er maar niet op reageren".

Het laten lezen van het forum kan helpen, maar is geen garantie. Als je echter aangeeft dat er duizenden mensen (1% van de bevolking geloof ik) last heeft van TTM en dat er ook serieus onderzoek naar wordt gedaan, kan dit iets helpen.
Door zelf echter goed je TTM te leren kennen en weten wat het precies is kan je mensen vaak voor zijn en je niet in een hoekje laten duwen met hun commentaar.
Iemand die weet wat ie mankeert staat altijd sterker dan iemand die het zelf ook niet zeker weet. Die wordt nl overspoelt met adviezen, hoe goed bedoelt ook, die vaak niet kloppen.

Je komt resoluut over en dat kan wel eens helpen, ook in je relatie.

Mijn vriendin weet van mijn TTM, weet dat ik tijden bij de KUN in Nijmegen heb gelopen...weet ook wat mijn zwaktes zijn waardoor ik ga trekken.
Ze begrijpt het, ook al weet/snapt ze niet alles...maar ze begrijpt het in iedergeval. Meer vraag ik niet van haar.
Als ik trek, laat ze het toe totdat het teveel wordt. Dan attendeert ze me erop omdat ik zelf dan even ' te ver' wil gaan. Dat zet me weer even terug op de plaats en dat duwtje is meestal genoeg.

Hoe vervelend je situatie thuis nu is...doe wel(!) dingen die je zelf ook een goed gevoel geven!!! Ga juist expres (ook al heb je misschien weinig zin) eens shoppen voor leuke kleren. Daarmee help je jezelf, maar ook je partner. Hij vindt dat je slonzig erbij loopt....met nieuwe leuke kleren kan hij dat niet meer zeggen. Je geeft naar hem ook meteen een signaal dat je heus wel bereid bent jezelf te 'verbeteren/er iets aan te doen'. Maar TTM is onderdeel van je, dat zal hij moeten accepteren. 100% weg zal TTM (denk ik) niet gaan, ook na mijn ettelijke bezoeken aan de KUN is het niet weg. Maar het is wel verminderd. En de ander/partner...die zal je moeten nemen en accepteren zoals je bent. TTM kan je niets aan doen, net zo min als hij een of andere handicap heeft waar hij niks aan kan doen (niet dat ik TTM vergelijk met een handicap hoewel het soms wel zo voelt).
Take it...or leave it.

Zo...misschien dat je hier wat aan hebt. Anders moet je het ons even laten weten, okay?

[bolleke]

Dag Musse,

Ben van gisteren terug uit Frankrijk en lees nu jouw verhaal...
Kan me voorstellen dat je je rot voelt. Ttm is zo al erg en moeilijk en lastig genoeg. Nog meer zorgen en stress verbeteren de situatie niet. Dat op zich is natuurlijk geen excuus om te gebruiken in een relatie. Maar het is wel een signaal voor jezelf. Doe er iets mee!
Wees om te beginnen eerlijk, vast en zeker tegen je dokter (heb je een goede relatie met je huisdokter?) Wees niet te beroerd om eerlijk te vertellen hoe je je voelt en waar het schoentje wringt. Hoe kunnen we van iemand verwachten dat ze ons helpen als we geen open kaart spelen? Als je huisdokter verkeerd reageert op je ttm (wat nog wel eens gebeurt, uit onwetendheid), zoek dan de hulp op van een deskundige hulpverlener. (Die kan je vinden via een centrum voor geestelijke gezondheidszorg, of via een caw). Soms is het even zoeken, maar je mag nooit de moed opgeven!

Wat je partner betreft, zijn reactie is niet oké, maar wel begrijpelijk. We begrijpen onszelf niet, we weten zelf niet waar die verdomde trekdrang vandaan komt, we kunnen er zelf met momenten niet mee ophouden en hebben onszelf al duizend keren afgevraagd 'Waarom???'...
Logisch dus dat anderen er geen bal van snappen. Misschien heeft hij wel gedacht: 'Ach, als we samenwonen, stopt het wel vanzelf'. Misschien dacht (hoopte) hij dat zijn liefde en vooral de liefde van en voor Merel meer dan voldoende zouden zijn om er 'van af' te zijn...
Helaas, zo simpel ligt het niet. Hij kan daardoor zwaar ontgoocheld zijn in zichzelf (en reageert dat af op jou, op je ttm?). Belangrijk is dat jullie hier heel open over praten. Als dat niet lukt kan je ook schrijven... zeg hem dat die ttm sterker is dan jezelf, dat het niets met zijn of jullie liefde te maken heeft. Dat het een aandoening is waar je heel hard moet aan werken. En dat je daarbij hulp nodig hebt. Eis die hulp niet van hem, hij heeft een andere taak in je leven. Maar zeg wel dat het je helpt als hij je steunt en geen verwijten stuurt...

Wat je uiterlijke betreft, dat is natuurlijk een vicieuze cirkel. Je voelt je slecht in je vel en daarom ga je jezelf ook niet goed verzorgen. Misschien denk je wel, "Wat maakt het uit? Ik ben toch al lelijk." Ik heb ook heel lang zo gedacht. Tot een paar vrienden me wezen op mijn mooie kanten. Want iedereen heeft mooie kanten! Twee jaar terug sleurde mijn dochter me mee om gaatjes te laten schieten in mijn oren. Sindsdien kan ik niet meer zonder oorbellen . Mijn haar zal nooit meer dik en vol zijn, de hoofdhuid komt er steeds door. Maar ik laat het wel kort knippen, ik laat (wat er staat) kleuren (zodat ook de hoofdhuid gekleurd is), ik maak mijn ogen op en loop met opgeheven hoofd door het leven, het helpt. mensen zeggen me dat ik er goed uitzie (en dat terwijl er op sommige plaatsen maar hooguit tien haren per vierkante centimer staan)...

Snap je waar ik naartoe wil? Jij bent vast en zeker de moeite waard om mee en om voor te leven, anders was hij toch nooit verliefd op je geworden! Jullie houden allebei zielsveel van Mereltje, ja toch?
Maar nu gaat het even niet meer, je zit in de put, voelt jezelf slecht, lelijk, dom en wat allemaal nog meer... je voelt je niet gesteund, maar je durft met je verhaal nergens naartoe. Toch heb je recht op hulp hoor, want je bent het waard!
Lieve An, blijf niet bij de pakken zitten, zoek hulp, voor jezelf, jullie relatie...

Ik wens je veel sterkte toe.
Liefs, Daniëla