Nieuw hier, even voorstellen.

[meisje22]

Hallo allemaal,

Ik ben de laatste weken al vaker op deze site geweest, veel gelezen, veel gezien... Nu wil ik toch graag even mijn verhaal doen....

Bij mij begon het toen ik ongeveer 11 jaar was, zover ik me kan herinneren begon het met een klein plekje. en na een tijdje was al het haar achter mijn oren weg. dat kon ik toen nog wel bedekken, maar toen ik 13/14 was kreeg ik midden in mijn scheiding bij mijn voorhoofd een grote plek, ik droeg elke dag brede haarbanden en doekjes (die toen gelukkig erg in waren) ik heb er toen nooit zo heel erg bij stil gestaan, wel veel tijden gehad dat ik erg down was.. en mijn jeugd is niet zo geweldig geweest als ik nu terug kijk.. altijd die haarbanden in, soms sliep ik er zelfs mee. Mensen die als grap je petje afpakken. dat was geen grapje voor mij, dokter in dokter uit met mijn moeder. ik besefte nog niet veel. Alopecia Areata ? ik had er nog nooit van gehoord... Ook had ik aan 1 kant bijna geen wimpers en ook geen wenkbrauw, kinderen zien zoiets bijna niet. dus nog steeds stond ik er nog niet echt bij stil.. Er kwamen weer haren op de plekken, en ik kon gelukkig mijn middelbare school beginnen zonder haarbanden..

Nog wel af en toe een plekje, maar dat zag niemand en ik kon het goed bedekken met mijn lange haren... maar toen begon de onzekerheid steeds meer toe te nemen. als iemand achter me zat in de klas.. als iemand achter me stond.. ondanks alles toch die tijd doorgekomen, en mijn diploma behaald.

Ik ging toen naar mijn opleiding. omdat het al een tijd geleden was dat ik plekjes had heb ik er eigenlijk niet echt veel meer bij stil gestaan.. soms vroeg me mam, het gaat goed nu he? ja zei ik.. het gaat goed.. en stopte het weer weg.

Nu ben ik inmiddels 22. Ik heb inmiddels ook erg veel meegemaakt.. 2 jaar geleden was ik erg depressief, en had geen fut meer. in die tijd geen 1 plekje gehad, tenminste niet dat ik weet...
Ik slikte anti depressiva, en t ging weer oke... ik kon er weer even tegenaan.. tot nu. zo een 5 mnd geleden hebben we te horen gekregen dat mijn tante een ernstige vorm van kanker heeft.. ze zijn nu bezig met een nieuwe chemo, en dit is haar laatste kans.. ik slik nu weer andere anti depressiva. en heb dagelijks last van hyperventilatie. het gaat nu iets beter door de medicijnen. Maar sorry ik ben hier niet om het daar over te hebben.. maar ik besef gewoon steeds meer dat alles wel te maken kan hebben met wat ik heb, AA dus...


Het gaat erom dat mijn wenkbrauw een paar mnd terug wat dunner werd.. ik dacht.. het zal toch niet waar zijn he.. maar ik tekende hem wat bij en het zag er pico bello uit. niks aan het handje.. maar nu een tijdje verder, is mijn rechtse wenkbrauw voor de helft "weg" als ik hem bijteken heb ik de haartjes op mijn potloodje hangen en als ik mascara opdoe zitten er elke dag wel 1 of 2 wimpertjes aan het borsteltje.. aan de linkse kant is er niks aan de hand, die blijven groeien en moet ik ook epileren maar rechts komen er wat donshaartjes die al snel weer wegzijn..

ik heb het al die jaren zo hard proberen weg te stoppen, maar nu moet ik er toch maar eens aan gaan geloven..... maar verdomme wat is dit moeilijk
ik heb veel verhalen gelezen hier. en ik besef echt dat ik nog geluk heb en dat het veel erger kan zijn.. maar dit is voor mij echt een hel.... ik heb altijd heel erg veel om mijn uiterlijk gegeven en zag er altijd netjes opgemaakt uit. wenkbrauwen perfect geepileerd etc.. het valt erg op ik heb mijn haar donker geverfd en mijn wenkbrauwen zijn al donker van zichzelf... ik heb 100 potloodjes geprobeerd, maar omdat er geen haartjes zitten zal het altijd erg zichtbaar zijn tegenover de andere kant...
Ook op andere plekken heb ik dit, behalve op mijn hoofd, maar wat er niet is kan nog altijd komen..

maar goed...

ik weet even niet meer wat ik moet doen, ik heb nu 4,5 jr een vriend die me door dik en dun steunt. maar ik ben zo onzeker als wat...

Ik zit in mijn examen jaar en moet het halen, ik moet elke dag op school zijn en veel met mensen praten.. mensen komen altijd een praatje met me maken als we huiswerk aan het maken zijn maar op dit moment ontwijk ik alles en iedereen.. als ik zie dat iemand naar me toe komt loop ik of weg of ik doe net of ik iets aan het zoeken ben in mijn tas...

ik ben altijd een vreselijk onzeker meisje geweest maar ..ik heb me nog nooit van mijn leven zo onzeker gevoeld..als nu...
ik durf niemand meer aan te kijken. en kijk constant weg of naarde grond. ik kan het NIET accepteren ook al heb ik mijn wenkbrauw getekend. en ook al ziet het er oke uit, nog steeds kan ik dit niet accepteren. ik voel me vreselijk... Ik heb het gevoel dat ik beetje aan het doordraaien ben... ik pluk ergens anders haartjes uit of ik knip haartjes van mn hoofdhaar om die er vervolgens bij mijn wenkbrauw op te plakken, het lukt soms wel maar als ik op school kom zijn ze er meestal al af..

ik heb veel foto's bekeken op google wat ik nooit had moeten doen...
ik zoek elke dag heel internet af naar oplossingen, en ik weet heel goed dat die er niet is voor AA. En nogmaals ik weet dat mensen het 1000 x zo erg hebben als mij maar.. ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt. ik ben er 24/7 mee bezig, de hele dag.. als ik op school kom kies ik een computer uit waarbij er niemand aan mijn rechtste kant kan zitten.. als ik naar de supermarkt ga, ga ik naar een cassiere die er naar mijn idee niet echt op zal letten.. het neemt op dit moment echt mijn leven over. elke ochtend sta ik op met het idee shit, ik moet mn wenkbrauw zo goed mogelijk tekenen.. Als ik ga slapen, slaap ik nooit op mijn rechtste kant, bang dat ik haartjes "afbreek" .. het liefst blijf ik elke thuis..

Ik heb er zolang over na moeten denken om mijn verhaal hier te plaatsen ik ben zo bang dat iemand erachter komt, hoe weet ik niet. maar ben een beetje door aan het trippen denk ik

En sorry sorry voor mijn lange en negatieve verhaal. ik wil niemand kwetsen of wat dan ook. maar ik weet het even echt niet meer.......

Iedereen veel sterkte ermee. En de mensen die het kunnen accepteren, petje af echt waar..


Heel veel groetjes.

[Ms_Lonely]

Jeetje.. ik weet wat je voelt
Ik zelf ben 16 en ben al mijn hoofdhaar kwijt en draag een pruik, Mijn wenkbrauwen waren vroeger zo mooi dik en donker en nu.. wimpers gaan ook steeds ahcteruit. En of jij het nu beter hebt dan andere maakt helemaal geen reet uit! Je hebt AA that's it. Mijn probleem is en blijft helaas het ''accepteren'' Ik heb er zo een moeite mee en ik draag me pruik nu al 2 jaar en heb AA sinds mn 7de. Vroeger zat ik er nooit mee en stond er ook nooit bij stil omdat het altijd kleine plekjes waren. Maar toen het echt menes werd hoopte ik op steun van andere(me ouders bijv.) en op het moment dat ik dat nodig had werd ik in de steek gelaten. Ik heb letterlijk in een zwart gat geleefd.. Zag nooit iemand of iets, ging nooit naar buiten, ging anderhalf jaar lang elke week in mn eentje naar de derm. en het ergste was dat ze altijd zeiden; ''hey, ben je weer alleen gekomen, komt je moeder niet mee volgende week tc.''
Ik hoef nu letterlijk alleen in de spiegel te kijken of reclamespotjes van kappers, shampoo's te zien en mn dag is helemaal verziekt!
Ik stress me ook heel erg veel en snel.. maak me druk om de kleinste dingen.. Bijv.; kan me shirtje niet vinden, schreeuw ik heel de straat bijmekaar, vloeken in huis..
Zulke dingen deed ik noooit maar dan ook echt nooit vroeger. Maar ach ja.. ik probeer het elke dag te accepteren, hoe moeilijk het ook is.

Sterkte!!

x

[meisje22]

ten eerste dankjewel voor je reactie..
en ik lees dat jij ook echt diep zit..
ik moet wel zeggen dat mijn medicijnen die ik nu een paar weken heb me wel een beetje op de been houden.
ikweet natuurlijk niet hoe ver je zit maar zoals je het beschrijft... ik weet niet of ik het je kan aanraden maar ben je al eens naar de dokter geweest om te vragen of je iets kan krijgen wat je een beetje positiever kan laten denken...

bij mij vertelde ze even op n makkelijke manier; dat je positieve en negatieve stofjes in je hoofd hebt zitten en als je alleen negatieve hebt heb je even hulp nodig...

en het is heel erg vervelend als je mensen nodig hebt, en die er dan niet zijn. en al helemaal je ouders..

je zegt;
Ik hoef nu letterlijk alleen in de spiegel te kijken of reclamespotjes van kappers, shampoo's te zien en mn dag is helemaal verziekt!
Ik stress me ook heel erg veel en snel.. maak me druk om de kleinste dingen..

het lijkt alsof ik het zelf heb getypt..

je bent echt jong, probeer wat te doen met mijn advies. het kan best zijn dat je je beter gaat voelen door medicijnen. en dan is dat mooi meegenomen. er zijn wel een paar bijwerkingen maar dat hou je toch..
en ik vind het zoiezo erg knap dat je toch de moeite neemt om je pruik op te doen.
En je zegt wel; ach ik moet het toch maar accepteren.

maar mij lukt het al niet met mijn wenkbrauw.

ik weet echt hoe je je voelt, geloof me. probeer toch steun te vinden bij mensen die je kan vertrouwen..

take care
x

[Elorya]

meisje22:

Jeetje, ik vind het echt niet zo gek dat jij je druk maakt om je wekbrauw, hoor! Het is bij mij vorige week in mijn wenkbrauw begonnen (sinds 2 maanden of zo al op mijn hoofd; dat gaat echt hard achteruit) en ik voel me bij vlagen ook verschrikkelijk. Dan wil ik niemand zien en is naar de supermarkt gaan al een opgave voor me.

Ik herken wel wat Ms_Lonely zegt over die reclames op tv... Mooi en glanzend lang haar. Djeez, ik liep altijd op mijn eigen haar af te geven (heb vrij dun haar), maar dat kon ik in ieder geval fatsoenlijk halflang laten groeien en sinds ik AA heb, kan ik alleen maar daar naar terug verlangen.

Ik ben bezig met een haarwerk (pruik... Ik vind 'pruik' zo'n naar woord, maar het is wel gewoon echt een pruik) nu. Mijn wenkbrauw teken ik nu bij. Ik hoop dat dat nog hele lange tijd goed gaat, maar ik merk dat je je grenzen wel steeds meer gaat verleggen.

Het begon bij mij met een klein plekje in mijn nek. Inmiddels is mijn hele achterhoofd, beide zijkanten en een plek in de buurt van mijn kruin uitgevallen. En nu dus een wenkbrauw. In twee maanden tijd!

Ik weet heel goed dat er ergere dingen zijn dan dit; dat maak ik in mijn directe omgeving ook dagelijks mee. En dan voel ik me weer schuldig omdat ik me hier zo druk over maak. Maar toch... Het is echt een probleem voor me; ik voel me ZO onzeker!!

meisje22 en Ms_Lonely: ik schrik er wel heel erg van dat jullie het al zo lang hebben... Mijn huisarts hield me voor dat 80% van de mensen binnen 1 tot 2 jaar weer volledige haargroei krijgt.
Ik begrijp hoe klote jullie je voelen; dit is echt een (soms door de omgeving onderschatte) k*taandoening!

[Ambo]

Weten jullie dat je wenkbrauwen ook heel mooi haartje voor haartje kan laten tatoeëren?

http://www.irmahulscher.nl/fotos/wenkbrauwen/irma

[Hanna]

Tatoeëren vind ik niet zo'n goed idee bij AA, omdat de haartjes meestal na een paar maanden of een half jaartje weer terug groeien.

Dan zijn nepwenkbrauwen van echt mensenhaar een beter alternatief: http://www.headcovers.com/cosmetics/eyebrows/