Hoi, ik ben nieuw hier! Even voorstellen!

[Poema]

Hallo !

Ik ben hier nieuw, ondanks dat ik al vanaf mijn 16e pluk (en ben nu 34).
Ben hier wel eens eerder komen lezen, maar nooit lang blijven hangen.
Nu wil ik wel graag mee komen lezen hier en schrijven want ik merk toch dat als ik hier weer eens heb gelezen dat ik me meer gestimuleerd voel om weer een stoppoging te wagen!

Ik zal me even voorstellen:
Mijn naam is Inge, 34 jaar, getrouwd en een zoontje van drie.
Ik pluk als sinds mijn 16e. Een half jaar daarna leerde ik mijn man kennen en die heeft dus ook alles meegemaakt.
Mijn vader plukt een beetje dus misschien zit het in de genen..

Ik wist jarenlang niet dat dit TTM was en dacht zoals zovelen dat ik gek was.
Ik trek ze uit, ik voel met de haarwortel langs mijn mond, en eet de haarwortels op (oef! dat valt niet mee zeg omdat op te 'schrijven' )
Dat zelf dit meer voorkomt, daarvan viel ik echt bijna van mijn stoel.

Ik kwam erachter dat het een aandoening met een naam was door een krantenartikel en het viva artikel van Monique. Er ging een wereld voor me open!! (bedankt!)

Na jaren van stopperiodes en plukperiodes en pruiken, haar extensions, vele camoufleermanieren verder en weer kaal en petjes en hoedjes, en weer eigen haar en toch weer beginnen ben ik nu weer sinds twee jaar aan een pruik.

Ik wil graag weer stoppen, maar ik moet dan wel HET moment voelen van wilskracht anders heeft t weer geen zin. Vannacht was mijn zoontje wakker en was ik eruit en ik ging daarna naar de toilet...en tja...een uur later lag ik pas in bed...jullie kennen het wel..

Ik heb tijdenlang ook een pincet gebruikt omdat mijn haartjes te kort waren. Uiteindelijk ben ik hier nu vanaf (dankzij mijn man) en daar ben ik wel blij om. Het wordt nu niet zo kaal (hoewel t nog steeds kaal is) dan met een pincet.

Bijna al mijn haren zijn wit ondertussen. momenteel blijft t zo dun dat ik bang ben dat het niet meer terugkomt..

Ik wil zooooo graag mijzelf vrij voelen. Ik voel me vaak alsof ik iedereen voor de gek houdt, mijn ouders, mijn familie, mijn man..
terwijl zij het allemaal weten. Maar toch voel ik een soort van muur. alsof ik mezelf niet ben en ik een afstand blijf voelen met iedereen. Ik denk dat dit door mijn kale kop en mijn zelfbeeld en pruik komt. Herkenbaar voor iemand?

Ik wil zoooo graag een 'gewone' mama zijn voor onze zoon die vrij mee kan zwemmen en in de wind lopen en fietsen zonder altijd gestresst te zijn dat mijn pruik raar waait of erger...

Ik wordt zooo gek van al die haartjes overal op de vloer, op mijn buro enz..
en ik help heel mijn vingers naar de %&#&% omdat alle gewrichten pijn doen, vingers stijf worden en pijnlijk en ik zoveel eelt op mijn vingertoppen heb en dezezo'n pijn doen en hard worden..daarbij wordt ik er daardoor elke keer weer aan herrinert en dan ga ik weer...mede omdat mijn vingers met het plukken weer soepel worden (tijdens het plukken)
Het voelt zelfs akelig als mijn armen omlaag zijn ipv omhoog.

Pfff...dit is best heftig om naar vreemden op te schrijven zeg...
Maar ik zet door..

Ik herken zoooveel in jullie verhalen, de prikkels, de kriebels, de extreme drang, de woede en agressie en spijt, het genot (het uittrekken op een kriebelplekje voelt soms als het uiterste genot) enz.
Ik wil hier dus mee gaan schrijven als dat mag, want ik denk dat ik veel aan jullie kan hebben.

Nou dit was wel even genoeg voor de eerste keer he? hihihi!


groetjes van Inge

[Poema]

Ik zie nu dat er nog een nieuw lid genaamd Inge is! Maf!

IK ga nog even verder met mijn info:
Wat ik ook doe ik krabben aan korstjes en die opeten. Klinkt eigenlijk wel goor he, maar op de een of andere manier denk ik dat ik dat hier best kan neerzetten.

Ik slik ook al jaren antidepresiva maar het werkt niet voor de TTM bij mij. Ik las net nog wat over onbegrip bij huisartsen. De mijne stuurde mij ook naar een psycholoog. Die kende de term wel vaag maar wist er verder niks van. HIj kwam met een methode dat ik per dag zoveel honderd moest uittrekken en die moest bewaren, daar voelde ik echter niks voor. Uiteindelijk hadden deze sessies niet veel zin. Ik heb ook later nog eens hypnotherapie gevolgt en ook dat hielp qua ttm niet veel.

Ik heb ook veel dingen geprobeerd zoals pleisters en op mijn handen zitten enzo maar dat helpt niks. Iets op mijn hoofd zetten ook niet. de drang is 1000x maal sterker.
Het enige wat hielp wat ik heel lang heb gedaan is cocos-haarvet kopen en dit in dikke lagen op mijn hoofd smeren! Dan kun je dus echt geen haar te pakken krijgen. Probleem was dat ik het 6x achter elkaar moest wassen om het er weer uit te krijgen.
Vroeger smeerde ik om plekken te verbergen mijn hoofdhuid vol met bruine of zwarte (welke haarkleur ik op dat moment had) mascara! 1 a 2 rollers per week. Als je dan plukt en opeet is het ook erg smerig maar zelfs dat hielt me niet tegen.

ZOals ik al eerder schreef draag ik nu dus weer een pruik. IK had op mijn 18e en 19e een pruik. Daarna een tijdje goed gegaan, daarna veel opsteken, masceren, smeren enz..toen periode met petjes en hoedjes, toen weer pruik, daarna weer eigen haar toen weer plekken, enz. (ik val in herhaling he?? ) en daarna extensions. Toen weer lange tijd petjes en hoedjes en daarna weer zo goed als kaal. En nu dus alweer twee jaar aan de pruik. En soms gaat het best een tijd goed en denk ik nog een paar weekjes en dan kan ik weer zo 'los' rondlopen (hhaha) en dan jawel...begint het weer...eerst alleen voelen,...dan alleen rukjes geven voor de prikkel te voelen...dan eruit trekken (maar ik eet ze niet op hoor!! zeg ik dan heel zelfverzekerd) en jawel dan erop kauwen (maar ik slik ze niet door hoor!!! zeg ik dan......) en voor je het weet ben je weer terug bij af....ga ik weer plekken zien en moet ik weer daan camoufleren en / of aan de petten en pruiken. op dat moment dat ik weer zie wat ik heb gedaan dan lig ik uren te janken.

Maar nu ga ik slapen en hopen dat ik niet op de wc blijf hangen !!!!!
heb de hele avond mijn pruik opgehouden!! en dus niet geplukt! Goed he!!!

Groetjes en tot morgen,
Inge (pOema)

[AThone]

Hoi Inge,

Welkom hier fijn dat je er bent, ik ben zelf nu 4 maanden vrij actief op het forum en heb er ontzettend veel baat bij. Hopelijk werkt het bij jouw ook.
Sterkte in de strijd tegen TTM.
Liefs Angela

[mirjam]

Hé lieve Poem, ik kan het niet laten om hier toch even te reageren hoor. Goed van je dat je jezelf hier hebt voorgesteld en ik heb met tranen in m'n ogen je stukje zitten lezen omdat het zoooo herkenbaar is maar dat weet je wel. Vooral ook dat stukje wat je schrijft van altijd een muur tussen jezelf en anderen in voelen dat herken ik heel sterk.
Ik hoop dat je echt wat aan dit forum hebt, je hebt mij in ieder geval gestimuleerd om ook weer eens hier te schrijven dat was erg lang geleden.

liefs,
Mirjam

[Poema]

He lieve Mir! Wat lief dat je reageerd.
Ja best heftig om hier alles 'ff' neer te schrijven zeg....
maar ik merk nu al dat ik er baat bij heb. Heb er ook vandaag nog niet aangezeten!
Fijn dat je dat muur-gevoel herkent, ik kan dat nooit plaatsen en het is toch wel fijn om te horen dat het verband heeft met de ttm.

Ik hoop dat er snel meer reacties komen! Wil iedereen graag leren kennen hier.

Groetjes
Poem

[ingevdb]

heeeey andere nieuwe inge!


welkom! ben hier zelf nog maar n paar dagen, maar het doet zoveel deugd om eindelijk verhalen van lotgenoten te lezen, zo herkenbaar allemaal, en wat je zegt: het is heel eng om je verhaal neer te schrijven, even voel je je weer zo "vreemd", maar de reacties van begrip zijn zo fijn...

succes!

lieve groet
inge

[gogo]

Oorspronkelijk geplaatst door Poema

Hallo !

Ik ben hier nieuw, ondanks dat ik al vanaf mijn 16e pluk (en ben nu 34).
Ben hier wel eens eerder komen lezen, maar nooit lang blijven hangen.
Nu wil ik wel graag mee komen lezen hier en schrijven want ik merk toch dat als ik hier weer eens heb gelezen dat ik me meer gestimuleerd voel om weer een stoppoging te wagen!

Ik zal me even voorstellen:
Mijn naam is Inge, 34 jaar, getrouwd en een zoontje van drie.
Ik pluk als sinds mijn 16e. Een half jaar daarna leerde ik mijn man kennen en die heeft dus ook alles meegemaakt.
Mijn vader plukt een beetje dus misschien zit het in de genen..

Ik wist jarenlang niet dat dit TTM was en dacht zoals zovelen dat ik gek was.
Ik trek ze uit, ik voel met de haarwortel langs mijn mond, en eet de haarwortels op (oef! dat valt niet mee zeg omdat op te 'schrijven' )
Dat zelf dit meer voorkomt, daarvan viel ik echt bijna van mijn stoel.

Ik kwam erachter dat het een aandoening met een naam was door een krantenartikel en het viva artikel van Monique. Er ging een wereld voor me open!! (bedankt!)

Na jaren van stopperiodes en plukperiodes en pruiken, haar extensions, vele camoufleermanieren verder en weer kaal en petjes en hoedjes, en weer eigen haar en toch weer beginnen ben ik nu weer sinds twee jaar aan een pruik.

Ik wil graag weer stoppen, maar ik moet dan wel HET moment voelen van wilskracht anders heeft t weer geen zin. Vannacht was mijn zoontje wakker en was ik eruit en ik ging daarna naar de toilet...en tja...een uur later lag ik pas in bed...jullie kennen het wel..

Ik heb tijdenlang ook een pincet gebruikt omdat mijn haartjes te kort waren. Uiteindelijk ben ik hier nu vanaf (dankzij mijn man) en daar ben ik wel blij om. Het wordt nu niet zo kaal (hoewel t nog steeds kaal is) dan met een pincet.

Bijna al mijn haren zijn wit ondertussen. momenteel blijft t zo dun dat ik bang ben dat het niet meer terugkomt..

Ik wil zooooo graag mijzelf vrij voelen. Ik voel me vaak alsof ik iedereen voor de gek houdt, mijn ouders, mijn familie, mijn man..
terwijl zij het allemaal weten. Maar toch voel ik een soort van muur. alsof ik mezelf niet ben en ik een afstand blijf voelen met iedereen. Ik denk dat dit door mijn kale kop en mijn zelfbeeld en pruik komt. Herkenbaar voor iemand?

Ik wil zoooo graag een 'gewone' mama zijn voor onze zoon die vrij mee kan zwemmen en in de wind lopen en fietsen zonder altijd gestresst te zijn dat mijn pruik raar waait of erger...

Ik wordt zooo gek van al die haartjes overal op de vloer, op mijn buro enz..
en ik help heel mijn vingers naar de %&#&% omdat alle gewrichten pijn doen, vingers stijf worden en pijnlijk en ik zoveel eelt op mijn vingertoppen heb en dezezo'n pijn doen en hard worden..daarbij wordt ik er daardoor elke keer weer aan herrinert en dan ga ik weer...mede omdat mijn vingers met het plukken weer soepel worden (tijdens het plukken)
Het voelt zelfs akelig als mijn armen omlaag zijn ipv omhoog.

Pfff...dit is best heftig om naar vreemden op te schrijven zeg...
Maar ik zet door..

Ik herken zoooveel in jullie verhalen, de prikkels, de kriebels, de extreme drang, de woede en agressie en spijt, het genot (het uittrekken op een kriebelplekje voelt soms als het uiterste genot) enz.
Ik wil hier dus mee gaan schrijven als dat mag, want ik denk dat ik veel aan jullie kan hebben.

Nou dit was wel even genoeg voor de eerste keer he? hihihi!


groetjes van Inge

Hoi

ik ben hier ook lang niet meer geweest, maar het lijkt wel of ik mijn eigen levens verhaal gelezen heb. (best eng hé ). Alleen ben ik 38 en pluk vanaf mijn 12e. En heb ik 2 kids:1 zoontje van 6 jaar en 1 dochtertje van 1 jaar.
ben nu ook van plan om weer eens vaker weer hier actief te zijn.

groetjes van Margot

[Poema]

Hier is het weer eens mis gegaan!!
Grrrrrrrrr
Na twee volle dagen ging het gisteravond mis. Zat op de wc en voelde zo´n enorme sterke ´lekkere´ prikkel/kriebel op mijn kop dat ik persee daar die éne haar uit wilde trekken. Eentje maar dacht ik, dat heb ik toch wel verdiend na twee dagen volhouden? Tja..hoe kan ik mezelf zo voor de gek houden he? Ik bedoel, ik weet toch ook wel dat als er één schaap over dam is.....
Pfff...dus jawel...zeker weer een stuk of weet ik het hoeveel eruit getrokken, zou me niks verbazen als ik aan de 100 zou zitten.
MIjn eeltvinger doet weer lekker zeer.
Vanmorgen wel kriebels op mijn hoofd maar niet toegegeven (wel ´gevoeld´)
nou zit ik op mijn werk dus dat is makkelijk hihi...
maar straks thuis...maar weer hopen dat ik het volhoudt en zo lang mogelijk mijn pruik ophouden dan maar.

O ja, Mirjam...jij hebt dus ook dat muur-gevoel. Ik heb het weer heel sterk. Gister wilde mijn man mij knuffelen, strelen..maar ik vind het gewoon niet prettig. Stom he? Kan er niks aan doen. IK voel me met mijn kale kop ook geen vrouw, laat staan een aantrekkelijke...haha...ik voel me eerder een gedrocht . Misschien kan ik daarom niet goed met intimiteit omgaan?
Ik blijf me zooooooo in mezelf gekeerd voelen, zo´n bedrieger. Maar waarom? Hij weet het, hij ziet het me doen, mijn ouders weten het, mijn broers weten het, sommige collega´s weten het, vriendinnen weten het.....dus waarom voel ik me dan zo ? Een verkloot zelfbeeld? Door mijn kale kop? Het idee dat ik ondanks dat ze het weten toch een groot geheim met me mee draag? (zo voelt het zegmaar) Ervaar jij dit ook zo Mirjam?
Herkenbaar voor iemand anders ?

Pffff...heb echt ff een dipje..(mede een hormoondipje, hahhaa, dan lijkt alles 10x erger he, hihi)

[ingevdb]

poema, inge,

ja, wat herken ik dit... voel me met momenten net zo... volledig alleen en heel erg vies. zo onaantrekkelijk, de schaamte is dan enorm, kan niet id spiegelkijken zonder te vloeken op mezelf en te huilen, en ja, dan voel k me de enige op de wereld. doet echt zoveel pijn dan.en dan kan ik ook niet verdragen dat mijn man me wil troosten of zegt dat hij me wél mooi vindt, ik geloof het dan totaal niet en zeg hem dat hij beter verdient, een vrouw met mooi lang dik haar.
het doet echt iets met mn vrouwelijkheid ja...
he inge, niet vergeten: mooi zijn heeft niks met dit stomme TTM te maken! ik wil het je toch nog s op je hart drukken, al vergeet ik het zelf soms ook wel s...

sterkte!!
Inge

[mirjam]

Hé Poem, tja ook dat is zeer herkenbaar. Ik vind het wel heel fijn als m'n man gewoon door m'n haar voelt of m'n rug aait maar bij verdere intimiteiten heb ik dat ook dat ik het niet prettig vind. Ook al weet ik dat hij mij echt lief en mooi vind, ik weet ook niet waar het aan ligt maar ik baal er gigantisch van en voel me er heel schuldig over.
Ik vind het sowieso moeilijk om me helemaal te ontspannen, ik heb erg de neiging te gaan malen over van alles en nog wat. Alles onder controle willen houden, doodmoe word ik ervan...
Balen trouwens dat het met je haar niet goed ging, hier idem dito, een plekje/kortstje op m'n hoofd en inderdaad de redenatie alleen die ene haar, tja,...
Maar nu is het de kunst om de draad gewoon weer op te pakken!
Succes meid en de andere Inge ook natuurlijk en de rest die dit leest!

liefs,
Mir

[Limburgse]

Hallo,

Welkom hier op `t forum. Ook jou verhaal is voor mij heel herkenbaar. Ik trek nu 13 jaar en ben 26. Je schrijft dat je man je ook aan je haren ziet trekken. Dat is bij mij niet zo. Niemand zal het me zien doen. Hoe reageert jou man als hij dat ziet? Zegt hij er iets van, maakt het jou iets uit als hij dat ziet? Dat vroeg ik me even af.
Daarnaast is het echt heel herkenbaar.
Ik hoop dat jij steun zult vinden bij onze verhalen. Zo helpen / begrijpen we elkaar!

De Limburgse

[susa30]

hoi hoi
poema wat knap van je, omdat alles ff bloot te gooien..
ik was ook zo blij toen ik een hele tijd hier iets actiever was en had ontdekt dat dit beestje een naam heeft, ook via de viva of flair geloof ik..

ik herken me helemaal alleen is mijn trekken iets meer gedosseerd en heb ik af en toe een kale plek bovenop mijn kruin (want daar zitten de dikste haren) dus kan het redelijk camoufleren..

ik heb ook een kindje, ze is net 1 jaar geworden en wat moet je je opgesloten voelen om idd bezig te zijn met je pruik...

met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal zitten lezen en moet zeggen PETJE af voor je vriend om je zo te steunen en petje af voor jou om dat TOE te laten, mijn vriend weet ervan maar ik verberg het het liefste ook voor hem...

Liefs Susa

[musse]

Halokes,

Bedankt voor te reageren, zo heb ik een idee van wat er te wachten staat, heb heel veel steun van mijn ma ook van ja gemoet het u niet aantrekken tzijn al slechtere dingen in de wereld. Maar toch had toch liever een mooi koppeke had tzal voor binnen paar maanden zijn. Mijn huisdokter zegd ook van trek het u niet aan na uw zwangerschap gaan we er werk van maken zeg ok.

Kzie heel veel gelijkenissen betreft ook de vingers dat doet verschrikkellijk pijn ik heb zo'n knobbel staan langs de buitenkant zie je het niet maar als je er over wrijfd dan doet het er mij aan denken van te trekken ook al van alles geprobeerd lakers, nagellak voor mij is de enige oplossing elke maand mijn haren goed kort laten zetten, zo geef je je haren de kans om terug te groeien allee bij mij toch. Momenteel staat het langs de dunne kant terug. Ik ga zo graag naar concerten(ben ne grote fan van Rammstein) en ik zou zo graag ne keer gaan zonder pet op, gekunt u zo niet kleden ook gemoet altijd rekening houden met uw pet. Maar ja we zullen wel zien zeker wat de toekomst brengt.

Groeten Musse, An en ne Rammsteinfan

[Poema]

He Musse,

ja dat ken ik, je niet kunnen kleden door altijd rekening te moeten houden emt pet of pruik...
IK ga 2 juli naar guns n´ roses en daar staat dan lekker iedereen te headbangen en met zijn haren te draaien...tja...sta je dan met je pruik...zal ik maar niet bengen, anders vliegt mijn haar écht weg, hahaha...
Maarreee....herkenbaar probleem dus ja..

en hoe kort het ook is, ik krijg er altijd wel wat uit, wel ten koste van mijn vingers, dikke eeltplekken en zeer pijnlijke gewrichten in mijn handen en vingers. Gaat met zoveeeeel kracht en woede...pfff..

en...als ge eenmaal vertrokken bent....
dan kun je niet meer stoppen nee...zucht...


enne....hebben ze bij Large geen leuke rammstein petjes ?