Schaamte

[bruder]

Van het weekend moest ik naar de kapper. Tot nu toe ben ik van mijn hoofdhaar afgebleven, dus daar zal de kapster niets aan merken. Maar wat ze duidelijk ziet zijn mijn wimperloze ogen en mijn gehavende wenkbrauwen, aangezien ik geen make-up gebruik. Ze is te beleefd om ernaar te vragen, maar ik schaam me dood als ik daar zit. En nadat ik naar de kapper ben geweest, houdt de schaamte niet op. Mijn pony is dan kortgeknipt en mijn (halve) wenkbrauwen zijn een poos voor iedereen zichtbaar. Mijn vrienden hebben nog nooit gevraagd hoe het komt, maar oppervlakkige kennisen vragen het wel eens. Dan is er weer die schaamte. Voor mij is schaamte haast een symptoom van ttm geworden. Want wat moet je zeggen, hoe moet je kijken, wat moet je dóen als mensen het zien of als ze er iets over zeggen? Ik antwoord altijd maar dat ik het niet weet en spring over op een ander onderwerp. Ik schaam me te diep om erop in te gaan, om het uit te leggen. Zelfs aan mijn vrienden en familie.
Ach ja, de schaamte...

Tineke

[Oilily]

Ik heb een zevende zintuig voor mensen die over mijn haar gaan beginnen. Je ziet dat aan hun ogen en vaak kan ik de vraag nog ontwijken voor ze wordt gesteld door hun aandacht af te leiden. Wij zijn daar meester in maar het is oh zo vermoeiend. Tegen sommige mensen kan ik het dan wel gewoon zeggen... Voel ik me niet lastig door maar anderen... ja het verschilt heel veel van persoon tot persoon. Mijn psychiater zegt dat als ik het een keer gewoon schaamteloos kan zeggen: 'ja, ik trek mijn haar uit en wat doe jij?' dat ik 'genezen' ben verklaard (hij zei het wel op een grappige manier) maar eigenlijk zit er wel iets van waarheid in.

groetjes

[bolleke]

Hoi Tineke en Oilily,

Schaamte... we kennen het gevoel.
Toch zit er een groot stuk waarheid in de woorden van jouw psychiater Oilily. Maar beter nog zou zijn dat je kan zeggen: "Ja, af en toe trek ik eens een haartje uit, en jij, wat doe jij om met je gevoelens om te gaan?"
Want dààr komt het toch op neer. Weet je, toen ik in het psychotherapeutisch centrum zat had ik er in eerste instantie problemen mee om mezelf 'bloot' te geven. Ik had de TTM onder controle (meestal), dus niemand hoefde mijn onderliggend probleem te kennen. Ik was oververmoeid, burn-out, had 't een en 't ander te verwerken enz...
Toch viel ik na drie weken door de mand. TTM is nu eenmaal zo verweven met ons hele doen en laten dat je niet over gevoelens kan praten zonder TTM te vermelden. In het begin had ik het er moeilijk mee. Maar...
Na twee maanden zaten we met 10 mensen buiten, te genieten van een zomerse zwoele avond. Er was een prachtige sterrenhemel boven ons en de gesprekken gingen heel diep en waren bijzonder emotioneel geladen. Op een bepaald moment zei iemand: "Kijk, ik heb boulimie, jij hebt anorexia, jij kan het drinken niet laten, jij trekt je eigen haren uit, jij bent verslaafd aan de medicijnen enz. enz..." Hij benoemde elk probleem in één adem en opeens kreeg ik een bijzonder, warm gevoel over me heen. Ik voelde me niet beledigd, ik had er zelfs totaal geen moeite mee, integendeel. De woorden gaven me een bevrijdend gevoel.
Sindsdien praat ik er heel normaal over, de schaamte voorbij...
En het gekke is, sinds ik er normaal over praat, heb ik veel veel minder trekdrang. Meer nog, als de trekdrang er is dan kan ik heel gemakkelijk bij mezelf zeggen; "Oké, ik doe dit, een ander doet wat anders, maar heb ik het eigenlijk nog wel nodig? Neen, echt waar, het hoeft niet meer..."
Misschien moeten we daar naartoe, schuld-en schaamtegevoelens verwerken, LOSLATEN. Het hoeft echt niet. Wij hebben er geen schuld aan en we hoeven ons niet te schamen! En zo hoeft ook de TTM niet meer...
Probeer het maar!

Lieve groetjes, Daniëla

[Madelief]

Ja Bolleke, het is waar. We hoeven/moeten ons zelfs niet schamen voor wat we doen. We hebben het zelf niet bedacht....., maar doen het gewoon. De schaamte en het niet durven praten over het haren uit trekken is waarschijnlijk het grootste probleem!
Ik ben nu 9 maanden zo goed als trek vrij, ik kan er goed met belangrijke personen voor mij over praten....en dat doe ik ook nog regelmatig. Door het meer mensen te vertellen wordt de schaamte minder, je ervaart dat de mensen je niet laten vallen om wat je doet. Ze vinden je niet aardig om je haar, maar om wie je bent!! Echt! en ik kan best zeggen dat ik het al aan vrij veel mensen heb verteld, daardoor is er een bepaalde spanning af en word je rustiger en de drang neemt af. Dit had ik een jaar geleden niet durven dromen, ik dacht nog dat ik er nooit af zou komen, het tegendeel is waar. Ik zal er alles aan doen om het zo te houden en daar zal ik alert op moeten blijven, maar a la
Allemaal succes met alles, groetjes Madelief

[Marike]

Ha Bruder,

Het gevoel van schaamte is zo herkenbaar...je voelt je kwetsbaar en bent bang dat iemand je 'raar' vindt en je anders gaat bekijken of behandelen.

Naar mijn idee zal dat gevoel altijd wel blijven, zolang je last hebt van TTM...Ik weet van mezelf dat als dé vraag kwam ik me heel opgelaten voelde en met een rood hoofd hakkelde dat ik het onbewust deed, in mijn slaap ofzo...

Inmiddels ben ik verder en ik besef dat het 'wachten' op de vraag me zó zenuwachtig maakt, dat ik er voor kies om er zelf over te beginnen. Continu de angst dat iemand er over begint, maakt dat ik onrustig word en ga trekken...averechtse werking dus.

Opvallend is dat als je zélf bepaalt om het te zeggen, je je kan voorbereiden en zélf het moment kan kiezen. Nie makkelijk natuurlijk, maar naar mijn idee prettiger dan dat iemand mij met zijn of haar vraag 'overvalt'. Wat ik op zich wel grappig vind is dat als ik zelf iemand vertel dat ik haren uit mijn hoofd trek, zij juist degene zijn die zich overvallen voelen...waardoor ik me meer 'in control' voel.

De drempel om het te vertellen is enorm hoog, maar wat mij sterkt is dat als je het eenmaal doet, je merkt dat mensen helemaal niet onaardig reageren; de één is nieuwsgierig, de ander vindt het vervelend voor je, enzovoorts...Wanneer mensen goed reageren, sterkt je dat in de volgende keer.

Het voordeel van mensen op de hoogte brengen is dat het onderwerp van gesprek kan zijn...(niet bij iedereen natuurlijk, maar goed) Ik merk dat mensen in mijn directe omgeving mij met mn TTM accepteren en ernaar informeren. Dit maakt weer dat ik mezelf mét TTM kan accepteren, hoewel het knokken blijft, want dat ze informeren is heerlijk, maar graag wel dat ik goede berichten kan vertellen...in plaats van "tja, het gaat bar slecht'...

Ik weet het, Bruder, het is makkelijk praten als je de drempel genomen hebt, maar probeer al je moed te verzamelen en spring in het diepe... je zal merken dat er een last van je schouders valt...

Heel erg veel sterkte en bedenk dat écht fijne mensen verder kijken dan alleen het uiterlijk...

Marike

[Ellis]

Ik ben het volledig met de rest eens !
Het klinkt inderdaad wel allemaal erg gemakkelijk , maar je zal zien en ervaren dat als je die eerste enge stap genomen hebt het echt beter met je zal gaan omdat de meeste mensen positief reageren !
Nu ik ermee op tv ben geweest is er een enorme last van me af en krijg ik veel meer steun van buitenaf , dat is zo ontzettend fijn !!
Ik heb daardoor ook mijn wenkbrauwen weer terug , het klinkt zo maf , maar voor mij is dit echt DE oplossing geweest !
Mijn wimpers blijf ik nog wel steeds slopen ,maar ik WEET nu dat dat ook een keer goed komt en dat ik nu meer schouders erbij heb om op terug te vallen !
Wat ik nu wel een rare gedachte van mezelf vind is dat ik nu denk dat ervoor uitkomen DE oplossing voor iedereen is....en dat vind ik soms wel eng.....
Al jaren zijn er artsen en deskundigen naar een oplossing aan het zoeken en nu LIJKT het ineens zo simpel , gooi je schaamte weg en je "geneest" ???!!!
Ik wens je heel veel sterkte !
Groetjes Ellis !