Ervaring met jonge kinderen en TTM

[jacoliz]

Hallo allemaal,

Onze dochter van 6 heeft TTM. Ik herken zoveel dingen uit jullie verhalen hier op haarweb. Toen zij 4 1/2 was kwamen we door het consultatieburo bij de BAVO terecht, maar de hulpverleenster daar praate liever met ons en vooral over mijn rottiige jeugd als over onze dochter. Dus daar zijn wij mee gestopt. Wat we heel goed merken is dat stress oorzaak nummer1 is. Zij was 11 maart jarig en in december begon haar gedrag te veranderen en in januari/februari is zij weer gaan plukken met als resultaat weer een grote kale plek.Nu is haar verjaardag geweest en het haren trekken is weer gestopt. Maar zo gaan we van moment naar moment.

Heeft er iemand van jullie tips voor mij en mijn man.

Carolien

[bolleke]

Goeiemorgen!

Ik kan me voorstellen dat het voor jullie erg moet zijn om je eigen kind zijn haren te zien uittrekken. Ga ervan uit dat er geen pasklaar medicijn bestaat en dat vooral jullie reactie, jullie aanpak zeer belangrijk is!

Je zegt dat stress hoofdzaak nr 1 is. Natuurlijk is het dan belangrijk om haar leefwereldje zo stressloos te maken. Daarmee bedoel ik niet alleen de sfeer thuis, op school, in de familierelaties (oma, opa...), maar ook haar leefritme; structuur aanbieden (voldoende slaap), grenzen stellen, en gezonde voeding (vermijd suikers, cola, koekjes enz...).
Daarnaast is het belangrijk dat je weet dat zijzèlf diegene is die reageert op stress. Dus wat stress is voor iemand anders, is daarom geen stress voor haar. Anderzijds kan zij stress ervaren bij een - voor jullie totaal onbelangrijk - gegeven, vb het bezoek van een buurvrouw die overdreven praat.
Belangrijk is dus om AANDACHT te schenken aan haar reacties en om te LUISTEREN naar haar verhaal. Kijk naar haar lichaamstaal en probeer te begrijpen wat ze bedoelt.
Zeer belangrijk is te weten dat een kind de perfecte spiegel is! Dus, hoe jij of jullie reageren, dààr gaat zij zich aan identificeren. Jullie zijn het voorbeeld. Als jij panikeert bij een kale plek, zal zij zich ontredderd voelen en als reactie nog meer gaan trekken. Als jij boos of nukkig reageert na een vermoeide dag, zal zij dit aanvoelen en zich terugtrekken in haar eigen, veilige wereldje van harentrekken (zij voelt zich hier ècht goed, hoe moeilijk dat ook voor buitenstaanders te begrijpen is).
Relativeer de zaken, en laat zien dat je onvoorwaardelijk van haar houdt (met of zonder haar!)

Dit is al een hele boterham om te beginnen. Je kan misschien een dagboekje bijhouden om haar gedrag en de gebeurtenissen thuis een beetje te observeren. (Doe dit niet waar ze bij is, zorgt voor stress). Ik zou dit alleen doen om voor jullie duidelijkheid te scheppen in haar gedragspatroon...

Wat bijna altijd helpt is om een tijdje weg te zijn van de gewone omgeving; op vakantie, ergens bij oma gaan wonen voor een tijdje, met vriendinnetjes op kamp...
Veel succes!!

[Lila]

Ik heb nog wat aanvullingen op de tips van Bolleke.

Ik ben er zelf een beetje huiverig voor om zo'n jong kind van therapie naar therapie te slepen, zoals je wel eens hoort. Dat geeft een kind alleen maar het gevoel dat het niet is zoals het zou moeten zijn, en dus 'slecht' is of 'faalt'. Zeker als de therapie ook nog eens niet helpt (waar je eigenlijk wel vanuit kunt gaan). Daardoor gaan kinderen alleen maar meer plukken en heeft de therapie dus een averechts effect. Zoals Bolleke al zegt is acceptatie heel belangrijk.

En dan nog iets over de voeding: Cola en drop zijn absoluut uit den boze. Verder zou het inderdaad het beste zijn om zo min mogelijk suikers te eten en drinken(!), maar dat is voor een kind natuurlijk een marteling, en dat is ook weer niet bevorderlijk voor het plukken. Probeer daarom een balans te vinden tussen het niet eten van suikers en de spanningen die dat geeft.
Als je bij koek of snoep een glas melk geeft, worden de negatieve effecten van de suikers aanzienlijk beperkt, dus daar kun je je voordeel mee doen.

Veel Succes!

[jacoliz]

Bedankt voor jullie tips. Het is zo lastig om hier mee om te gaan, niet alleen voor ons maar ook voor haar.We proberen haar zo stressvrij door het leven te laten gaan, maar nu heeft ze binnen een paar weken zo'n grote plek kaal geplukt voor haar verjaardag. Het is gewoon even moeilijk om hier mee om te gaan, niet wetende wat je kan doen en wat dan ook nog eens goed is voor iedereen.

Gelukkig drinkt ze al veel water en is het geen zoetekauw, maar toch krijg je ongemerkt meer suiker binnen dan dat je denkt. Ik zal er zeker op gaan letten en de tip van de melk in mijn geheugen opslaan.

Ik lees veelal dat TTM voorkomt bij pubers, onze dochter is nu 6 en heeft er al zolang last van. Helaas heeft ze ook vanaf haar 2e jaar zoveel stress en moeilijke situaties mee gemaakt waar we ongewild in terecht gekomen zijn. Heeft er iemand ervaring met spelteraphie? Dit zou in tegenstelling tot gedragteraphie wel werken bij jonge kinderen? Of kan ik dit ook naar het land der fabelen verwijzen?

Ik ben blij dat ik in iedergeval dit forum ontdekt heb en hier e.e.a. aan jullie kan vragen.

Bedankt hiervoor.

Carolien

[Ericaatjuh1972]

hallo Carolien

ik wil je eventjes laten weten,dat ik zelf een eigen site heb gemaakt over TTM, aangezien ik het zelf al vanaf mijn 13/14de ook heb....
ik wil je deze site laten kijken,en je zo iets proberen te steunen met je dochtertje.... ik hoop dat je er iets aan hebt
hier is de link;

http://trychotillomanie.hyves.nl/

groeten;
Erica

[Lila]

Oorspronkelijk geplaatst door jacoliz

Heeft er iemand ervaring met spelteraphie? Dit zou in tegenstelling tot gedragteraphie wel werken bij jonge kinderen? Of kan ik dit ook naar het land der fabelen verwijzen?

Had je dat ergens gelezen dat speltherapie wel zou helpen? Ik ben wel benieuwd wie dat zegt en waar dat op gebaseerd is.

Naar mijn idee werkt er geen enkele therapie die direct gericht is op het stoppen met plukken, in welke vorm dan ook. Bij volwassenen zijn de resultaten al erg mager, en voor kinderen is het nog veel moeilijker omdat er veel zelfinzicht nodig is.

Therapie kan in mijn ogen alleen helpen als het erop gericht is om je dochter zich over het algemeen wat beter te laten voelen, om het verleden te verwerken etc. Daardoor kan het plukken verminderen. Het lijkt mij goed als bij zulke therapie het onderwerp 'plukken' helemaal niet ter sprake komt. Maarja, maak dat een therapeut maar eens wijs.

Oh ja... Duimt je dochter o.i.d? Heeft ze een favoriete knuffel?

[jacoliz]

Er was tegen mij gezegd dat speltherapie in het algemeen beter werkt om er bij een kind achter te komen wat de reden van het plukken is. Bij een jong kind zou gedragterephie helemaal nog niet aankomen. Via het Radbout ZKH heb ik begrepen dat er momenteel nog zeer weinig bekend is m.b.t. de kinderen. helaas. Ik roep al jaren op het consultatieburo en bij de huisarts dat ze vaak aan haar haren zit , pas nadat ze deze ook ging opeten werd er iemand bij het consultatiebureau wakker, maar ze stuurde me door naar de Bavo voor gesprekken. Daar schoten we dus niets mee op.

Mijn dochter heeft nooit geduimd o.i.d., ook is ze niet echt gehecht aan een vaste knuffel. We hebben "Nijntje" bij haar in bed gelegd en verteld dat ze daar zoveel mogelijk aan moet voelen ipv aan haaar haar.
Maar het haren trekken gebeurd ook overdag op school.

[bolleke]

Goedemorgen Carolien,

Speltherapie kan idd helpen om onverwerkte trauma's op te sporen, om stressbronnen te dedecteren bij kinderen... om te zien en te vatten waar ze mee bezig zijn, wat hen blokkeert en wat aanleiding geeft tot 'ander' gedrag. Daarna moet het hele gezin actief meewerken om de situatie te erkennen en te veranderen, met het oog op verandering van het verstoord gedrag van het kind. Dat is een hele klus, niet alleen voor het kind dus, ook voor jullie. Een therapeut die alleen met het kind werkt, kan - volgens mij - nooit blijvend resultaat bereiken. Jullie reactie op haar gedrag is te belangrijk!

Ik sta niet negatief tov hulpverlening bij kinderen, zolang het kind zèlf er zich goed bij voelt. Het mag geen extra druk meebrengen. Het moet aanvoelen als 'daar kom ik graag!' Uiteraard zal de keuze van een goede speltherapeut van cruciaal belang zijn. Neem tijd om te zoeken en vertrouw op je intuïtie (wij vrouwen zijn daar goed in )

Maar, niets moet! Speltherapie is evenmin een garantie op verbetering, het is een mogelijk hulpmiddel. Het positieve eraan is dat je als ouders ànders tegen bepaalde gedragingen gaat aankijken omdat je zelf als ouder te dicht en te emotioneel verbonden bent met je kind. Je hebt dan de 'blinde vlek' en ziet absoluut niet wat recht voor je ligt.
Nog heel belangrijk wat Lila geschreven heeft; een goede hulpverlener zal het niet over 'haar' hebben, dat is slechts bijzaak, dat is het symptoom. Het gaat om het algemeen goed gevoel, om ZELFvertrouwen bij je kind!
Als je dus een eerste kennismakingsgesprek hebt bij de therapeut, spreek op voorhand (vb aan de telefoon waar je kind niet bij is) af wat ze doet en waarom je dat zorgen baart. Zodat zij niet het gevoel heeft dat het weerom om die haartjes gaat (en niet om haarzelf). Het harentrekken zelf kan in een later stadium aan de orde komen. Eerst moet gewerkt worden aan die onuitgesproken gevoelens. Je moet het plukken zien als een vorm van communicatie, die in een speltherapie kan omgebogen worden naar andere communicatie. Eenmaal er een veilige en geborgen situatie gecreëerd wordt, kan je kind uit haar eigen 'veilig en vertrouwd' gedrag stappen. Met de nadruk op 'kan'. Niets is zeker...

Maar nogmaals, het is een keuze. Net zoals je ook kan opteren voor het beloningssysteem (kan goed zijn of totaal verkeerd uitdraaien) of je kan kiezen voor negeren (de druk om goed te zijn voor mama en papa kan hierdoor wegvallen maar als gevolg... niet meer trekken).
Opgelet, bij negeren bedoel ik alleen het gedrag op zich. Dit impliceert dus ook dat je vb bij het slapengaan niet zegt: 'Neem maar lekker je knuffel en voel maar niet aan je haar', want zo breng je haar alweer op het idee wat niet mag...
Het gedrag negeren (en ondertussen werken aan een stabiele leefomgeving, met aandacht voor signalen), is als ouder zèèr moeilijk! Maar het toont dat je om haar geeft om wie ze is en niet om hoe ze eruit ziet.

Verder nog een paar tips.
Er bestaan voor kinderen ook assertiviteitstrainingen. Misschien wordt ze gepest op school...
Soms helpt ook confronteren. Zo heeft mijn eigen dochter (die aan haar wenkbrauw pulkt) ooit gezegd: 'Zo ver als bij jou zal ik het nooit laten komen!' Idd, ze heeft zichzelf goed onder controle. Alleen bij heel hoge stress zie je een gaatje in haar wenkbrauw, nooit meer dan dat...
Confrontatie met iemand met ttm (met blijvende letsels) kan voor een schokeffect zorgen...

Geef je kind op tijd ademruimte. Sleur het niet mee van de ene naar de andere dokter. Geef ook jezelf die ademruimte. Tijd om op vakantie te gaan, om de dingen vanop een afstand te bekijken... om het ritme van het leven zijn eigen ding te laten doen. Soms gaat ttm vanzelf over, zeker bij jonge kinderen...

Ik wens je veel sterkte en een dikke knuffel voor jullie dochtertje! Ze is vast een bijzondere meid!

[Diksy]

Oorspronkelijk geplaatst door jacoliz

Hallo allemaal,

Onze dochter van 6 heeft TTM. Ik herken zoveel dingen uit jullie verhalen hier op haarweb. Toen zij 4 1/2 was kwamen we door het consultatieburo bij de BAVO terecht, maar de hulpverleenster daar praate liever met ons en vooral over mijn rottiige jeugd als over onze dochter. Dus daar zijn wij mee gestopt. Wat we heel goed merken is dat stress oorzaak nummer1 is. Zij was 11 maart jarig en in december begon haar gedrag te veranderen en in januari/februari is zij weer gaan plukken met als resultaat weer een grote kale plek.Nu is haar verjaardag geweest en het haren trekken is weer gestopt. Maar zo gaan we van moment naar moment.

Heeft er iemand van jullie tips voor mij en mijn man.

Carolien

Hallo Carolien,

Ik heb niet direct een tip voor je maar wellicht kan je eens kijken op www.childrenwithhairloss.com . Een onafhankelijke site over dit onderwerp.

Gegroet,

Diksy

[Webmaster]

Oorspronkelijk geplaatst door Diksy

Hallo Carolien,

Ik heb niet direct een tip voor je maar wellicht kan je eens kijken op www.childrenwithhairloss.com . Een onafhankelijke site over dit onderwerp.

Gegroet,

Diksy

Beste Diksy,

Wij waarderen het als je je kennis (op het gebied van alopecia androgenetica en oplossingen daarvoor) deelt met onze leden. Het ontgaat mij echter hoe Carolien geholpen wordt met een verwijzing naar een website die niets met Trichotillomanie te maken heeft?

[anne ke]

Hoi Carolien,

Ik ben ook moeder van een kind met TTM. Dus je bent niet de enige.
Wij zijn al geruime tijd op zoek naar andere ouders ( en hun kinderen!!)
Ook wij hebben van alles geprobeerd om het plukken te laten verminderen. Medicatie, afleiden, aan iets anders laten wriemelen, handschoentjes aan in bed ect.
Maar niets is toereikend genoeg om het te laten stoppen.
Op dit moment probeert een hulpverlener een kort traject te starten in het kader van stop-denk-doe. Onze zoon weet precies te vertellen wanneer hij plukt. In zijn geval zeker niet alleen spanning, maar juist ook ontspanning.

Wij hebben er in ieder geval voor gekozen om bekendheid te geven aan TTM. Zo kunnen wij ons steentje bijdragen in onze eigen familie en kennissenkring om te laten weten dat de kale plekken geen toeval is, maar voortkomt uit TTM.
Wij hebben gemerkt dat begrip de sleutel tot rust is. (hoe moeilijk eht ook is om dan weer kale wimperplekken te zien)
groetjes
Anneke

[Lila]

Ik zei dat van die knuffel en duimen omdat je wel eens hoort dat kinderen gaan plukken als ze moeten stoppen met duimen of hun knuffel niet meer (altijd) mogen hebben. Ze zijn hun rustgever dan kwijt. Niet dat dat een oorzaak is voor TTM, maar wel een trigger.

Vanwege de leeftijd van je dochter dacht ik dat het misschien speelde, maar dat is dus niet zo.