16 jaar en leven zonder haar

daniellexva · 15 april 2013, 18:11

Hoi allemaal!

Ik ben Daniëlle en ik ben 16 jaar, ik word in augustus 17. Toen in 14 jaar was kwam ik er achter dat ik Alopecia had. Tegen de tijd dat ik 15 werd was al mijn weg. De haren vielen zo snel uit dat ik al snel met grote kale plekken rondliep en mijn, altijd al dunne, haar nog dunner werd. Toen heb ik besloten om de zielige overgebleven haartjes er maar af te laten halen. Vanaf dat moment was ik kaal. Vanaf dat moment wist ik ook dat ik opmerkingen zou krijgen, dat mensen zouden denken dat ik een ongeneeslijke ziekte heb en dat ik hoogst waarschijnlijk voor altijd kaal zal blijven. Ik heb steeds heel vaak gedacht van.. geef de hoop niet op want misschien krijg ik mijn haren wel weer terug. Maar ik heb voor mijzelf besloten om die hoop niet meer te hebben.
Ik draag nu pruiken. Ik heb een korte rode, een rode met krullen, een halflange blonde en een hele lange rood/bruine met pony. Ik kan ook net zo goed zonder haar over straat gaan. Hier heb ik geen moeite meer mee.
Mensen denken vaak dat ik zielig ben, of dat ik er heel erg veel moeite mee heb. Tuurlijk heb ik er moeite mee maar ik ben niet zielig. Ik heb hele leuke ouders, ik heb een paar hele leuke vrienden en ik heb een superlieve vriend die mijn totaal accepteert zoals ik ben en mij ook mooi vind zonder mijn pruiken.
Ik heb een tijd gehad dat ik er heel erg veel moeite mee had en dat ik ook niet meer verder wilde met mijn leven. Ik vond mezelf lelijk en kon mijn spiegelbeeld niet verdragen. Een psychologe heeft mij hierbij geholpen en ik heb heel erg veel te danken aan mijn vriend.
Ik denk dat het niet erg is dat je er moeite mee hebt en dat je het 'niet zo leuk vind', om het maar even netjes te zeggen. Je mag er moeite mee hebben en je mag kwaad zijn en huilen en het allemaal even niet meer weten. Maar onthoud altijd dat je op je mooist bent, zolang je jezelf maar blijft.

Ik zou het leuk vinden om met mensen in contact te komen die hetzelfde meemaken als ik. En ik wil er met alle liefde zijn voor degene die zijn/haar verhaal kwijt wil.

X Daniëlle

Roxane · 16 april 2013, 10:07

Hey Daniëlle,

Allereerst: je hebt veel geluk dat je mensen om je heen die houden van je om hoe je bent en niet om hoe je er uit ziet.
Ik snap de het niet leuk is als mensen maar blijven en blijven en blijven zeggen hoe zielig ze je wel niet vinden.
Ik zou het waarschijnlijk ook een beetje gek vinden als iemand geen haren heeft, maar je moet altijd proberen mensen te accepteren.
Xx Roxane

Mireille87 · 18 april 2013, 07:30

Hi Daniëlle,
Wauw, wat een positiviteit en kracht straal je uit, en dat op jouw leeftijd! Wat ontzettend goed! Wat goed ook dat je professionele hulp heb gezocht en dat dit jou zo heeft geholpen. Een goede basis, een fijne familie, vrienden, dat is zo fijn en daar kan je een hoop kracht uit putten. Mijn ervaring daarin is dat hoe lief mijn omgeving ook is voor me, het helpt me wel maar ik heb toch het idee dat ze niet helemaal weten hoe het is, en gelukkig maar!
Zeker op jouw leeftijd is uiterlijk zo belangrijk, ik ben zelf 25 en mijn Alopecia Areata begon rond mijn 17e dus ik kan me er iets bij voorstellen!

Nogmaals, ontzettend knap hoe jij er nu al mee omgaat!
Als je wilt kletsen of even van je af wilt schrijven, stuur me dan gerust een berichtje!

Liefs!

15 april 2013, 18:11	#1
daniellexva HaarWeb lid Geregistreerd: 15 april 2013 Locatie: Noord-Brabant, Nederland Berichten: 1	16 jaar en leven zonder haar Hoi allemaal! Ik ben Daniëlle en ik ben 16 jaar, ik word in augustus 17. Toen in 14 jaar was kwam ik er achter dat ik Alopecia had. Tegen de tijd dat ik 15 werd was al mijn weg. De haren vielen zo snel uit dat ik al snel met grote kale plekken rondliep en mijn, altijd al dunne, haar nog dunner werd. Toen heb ik besloten om de zielige overgebleven haartjes er maar af te laten halen. Vanaf dat moment was ik kaal. Vanaf dat moment wist ik ook dat ik opmerkingen zou krijgen, dat mensen zouden denken dat ik een ongeneeslijke ziekte heb en dat ik hoogst waarschijnlijk voor altijd kaal zal blijven. Ik heb steeds heel vaak gedacht van.. geef de hoop niet op want misschien krijg ik mijn haren wel weer terug. Maar ik heb voor mijzelf besloten om die hoop niet meer te hebben. Ik draag nu pruiken. Ik heb een korte rode, een rode met krullen, een halflange blonde en een hele lange rood/bruine met pony. Ik kan ook net zo goed zonder haar over straat gaan. Hier heb ik geen moeite meer mee. Mensen denken vaak dat ik zielig ben, of dat ik er heel erg veel moeite mee heb. Tuurlijk heb ik er moeite mee maar ik ben niet zielig. Ik heb hele leuke ouders, ik heb een paar hele leuke vrienden en ik heb een superlieve vriend die mijn totaal accepteert zoals ik ben en mij ook mooi vind zonder mijn pruiken. Ik heb een tijd gehad dat ik er heel erg veel moeite mee had en dat ik ook niet meer verder wilde met mijn leven. Ik vond mezelf lelijk en kon mijn spiegelbeeld niet verdragen. Een psychologe heeft mij hierbij geholpen en ik heb heel erg veel te danken aan mijn vriend. Ik denk dat het niet erg is dat je er moeite mee hebt en dat je het 'niet zo leuk vind', om het maar even netjes te zeggen. Je mag er moeite mee hebben en je mag kwaad zijn en huilen en het allemaal even niet meer weten. Maar onthoud altijd dat je op je mooist bent, zolang je jezelf maar blijft. Ik zou het leuk vinden om met mensen in contact te komen die hetzelfde meemaken als ik. En ik wil er met alle liefde zijn voor degene die zijn/haar verhaal kwijt wil. X Daniëlle

Discussietools
Printversie tonen Deze pagina e-mailen
Weergave	Geef een waardering voor deze discussie
Lineaire weergave Switchen naar hybride weergave Switchen naar vertakte weergave	Geef een waardering voor deze discussie:

16 april 2013, 10:07	#2
Roxane HaarWeb lid Geregistreerd: 16 april 2013 Berichten: 2	Hey Daniëlle, Allereerst: je hebt veel geluk dat je mensen om je heen die houden van je om hoe je bent en niet om hoe je er uit ziet. Ik snap de het niet leuk is als mensen maar blijven en blijven en blijven zeggen hoe zielig ze je wel niet vinden. Ik zou het waarschijnlijk ook een beetje gek vinden als iemand geen haren heeft, maar je moet altijd proberen mensen te accepteren. Xx Roxane

18 april 2013, 07:30	#3
Mireille87 HaarWeb lid Geregistreerd: 17 oktober 2012 Berichten: 34	Hi Daniëlle, Wauw, wat een positiviteit en kracht straal je uit, en dat op jouw leeftijd! Wat ontzettend goed! Wat goed ook dat je professionele hulp heb gezocht en dat dit jou zo heeft geholpen. Een goede basis, een fijne familie, vrienden, dat is zo fijn en daar kan je een hoop kracht uit putten. Mijn ervaring daarin is dat hoe lief mijn omgeving ook is voor me, het helpt me wel maar ik heb toch het idee dat ze niet helemaal weten hoe het is, en gelukkig maar! Zeker op jouw leeftijd is uiterlijk zo belangrijk, ik ben zelf 25 en mijn Alopecia Areata begon rond mijn 17e dus ik kan me er iets bij voorstellen! Nogmaals, ontzettend knap hoe jij er nu al mee omgaat! Als je wilt kletsen of even van je af wilt schrijven, stuur me dan gerust een berichtje! Liefs!