moeders met hirsutisme

[haxxje]

hoi allemaal,

mijn man en ik willen graag kinderen, maar door mijn overbeharing heb ik bepaalde remmingen en vele vragen. daarom wil ik vragen of er hier onder ons nog meerdere vrouwen zijn met overbeharing die pas moeder zijn, willen worden of allang zijn. en hopelijk kan ik mijn vragen aan jullie stellen...


groetjes

Haxxje

[haxxje]

115 views en geen 1 reply? ik hoop dat iemand zo lief is om mijn vragen te willen aanhoren en beantwoorden, je zou me er een hele eind mee helpen....



groetjes

[Marte]

dag haxxje, ik ben helaas geen moeder, en een van de (vele)redenen is dat ik het mijn kind neit aan wil doen haar of hem met overbeharing op te zadelen. Hoe moeilijk ik de keuze persoonlijk ook vind. En aangezien dit zeer waarschijnlijk niet de reactie is die je gehoop had te krijgen, heb ik vooralsnog niet gereageerd. Ik kan je alleen zeggen dat mijn moeder er nauwelijks mee bezig id geweest, daar zijzelf neit echt last had van overbeharing, inmiddels wel wat meer. Ik moet hier wen aal toevoegen dat het inderdaad vaak in de familie zit, ook in mijn geval.

Sorry.

Alleszins heel veel succes met je keuze.


groeten marte

[Nique]

Ik heb van de week uren zitten denken en overwegen wat ik zou doen als ik in de positie zou zitten van Haxxje.. een echte conclusie heb ik niet maar ik wil jullie niet onthouden van wat dingen waar ik over na heb gedacht..

Ook hier zit hirsutisme in de familie. Niet alleen mijn moeder maar ook mijn beide zusjes en ik zelf hebben het.

De manier waarop er bij mij thuis mee omgegaan werd en waarop ik er zelf mee omging hebben ontzettend veel invloed gehad op mijn kijk op het krijgen van kinderen.

Voor mijn moeder is haar en onze hirsutisme altijd een taboe geweest (en gebleven). Net als velen met hirsutisme schaamt zij zich en heeft al die jaren haar uiterste best gedaan het te verbergen. Niet alleen aan haar haren maar ook aan die van ons werd veel aandacht besteed. Terwijl ik me er zelf toen nog niet erg druk over maakte (echt in mijn jonge jaren dus) kon zij het niet laten weer even te zeggen dat we ze hadden en dat het later van die dikke zwarte haren zouden worden (waar we ons voor moesten schamen). Dit had als resultaat dat ik er al heel jong mee bezig was wat anderen zouden vinden als ze die 'smerige behaarde benen' zouden zien. Bovendien walgde ik er zelf ook van en deed in de loop der jaren steeds meer dingen niet. Hiermee doel ik bijvoorbeeld op zwemmen, in een korte broek in de tuin lopen enz. Ik kleedde me zelfs redelijk mannelijk om niet op te vallen.

Ik heb dan ook altijd gedacht dat ik mijn kindje met hirsutisme zou opzadelen als ik voor kinderen zou gaan.

In het afgelopen jaar is mijn gedachte hierover verandert.

Ik ben ervan overtuigd, en ik besef heel goed hoe onlogisch dat misschien klinkt, dat als het je lukt echt te accepteren dat je hirsutisme hebt, de angst voor het leed waar je dat kindje mee zou kunnen opzadelen verdwijnt omdat je er zelf goed mee om kunt gaan en dit kunt overbrengen op je kind.

Ik zou het echt heel zonde vinden als iemand besluit niet voor een kindje te gaan puur om hirsutisme.

Ik zou het zelf in ieder geval jammer vinden als mijn ouders die beslissing destijds hadden gemaakt...

De tekst hierboven is lang niet alles wat ik heb overdacht maar misschien wel de overweging die het zwaarste was.

Hoop dat je er wat mee kunt..

Heel veel succes bij het doorhakken van knopen...

Groetjes Nique

[Marte]

Dag nique,

je tekst raakt me zeker en ik kan met volle overtuiging zeggen dat ik met je meega. En je een duidelijk punt hebt. Anderzijds, bij mij thuis is het eveneens een taboe maar dan wel het volgende; er mag neit over gepraat worden en het bestaat neit eens. Met gevolg dat ik nergens terecht kon, en overigens ook niet op steun van mijn ouders kan rekenen, wanneer ik weer eens een paar vervelende opmerkingen van voorbijgangers krijg, of als 'peepshow' wordt gebruikt.

De reden dat ik neit voor een kind kies is natuurlijk erg persoonlijk, en niet alleen gebaseerd op de overbeharing. Het heeft voor mij echter wel een belangrijke rol gespeeld, daari k er erg negatieve ervaringen mee heb en het daardoor sterk mijn leven beheerst(ook vanwege het feit dat het een permanente verergering betreft bij het minste of geringste lichamelijk en mentale stress) en mijn toekomst bepaalt en heeft beperkt. Dat in combinatie met een aantal genetische aspecten die neit erg gunstig zijn, nog een 50tal andere minder belangrijke redenen, en het feit dat er de kans inzit dat het kind mijn karakter bezit en dus ook mijn onzekerheid...

Wat ik wil zeggen is het volgende, de keuze al dan neit een kind te krijgen, hangt van zeer veel factoren af, ik denk dat je voor jezelf moet uitmaken of het een groot probleem vormt, vormde of zou kunnen vormen, en of je dat bepalend genoeg vindt voor je keuze.

Alleszins veel succes haxxje

[Nique]

Moet zeggen dat de blikken van mensen, het onbegrip en dat onzekere gevoel me heel bekend voorkomen. Ik herinner me nog de tijd (toen ik nog geen zakgeld kreeg) dat ik het thuis niet voor elkaar kreeg dat mijn ouders een trainingsbroek voor me regelden (met lange pijpen)... met als resultaat dat klasgenootjes die benen uitgebreid bekeken en me alsmaar onzekerder maakten.

Dat ik niet voor een kindje kies (nu) heeft eerlijk is eerlijk onder andere te maken met hirsutisme. In de maatschappij is acceptatie op hirsutisme-gebied helaas vaak ver te zoeken De reden dat ik niet voor een kind kies heeft net als wat jij schreef met veel meer andere aspecten te maken.

Wat ik probeerde te zeggen is dat als ik voor een kindje zou gaan en dus accepteer dat het wat vrijheid, tijd, geduld enzovoort 'kost', hirsutisme geen doorslaggevende factor zou zijn.

Overigens kan ik me het gevoel dat je een kindje opzadelt met iets, heel goed voorstellen. Het zou zelfs zo kunnen zijn dat het voor een kindje niet te accepteren is dat je hirsutisme hebt zelfs al zou dat kindje zelf nergens last van hebben...

Het blijft al met al ontzettend lastig..

Haxxje nogmaals, ontzettend veel succes!

[Mona lisa]

Hallo Haxxje,
Hier ben ik dan. Een moeder met veel haar, en twee kinderen (4 en 6 jaar oud). Ik wil wel graag wat van je vragen beantwoorden.
Zelf heb ik nooit aan gedacht om overbeharing als een reden te zien om kinderloos te blijven. Bij kinderen gaat het om leven en dood, een haartje meer of minder maakt dan echt niet uit.
groetjes

Mona Lisa.

[Marte]

Dag mona lisa, ik weet niet hoe vaak haxxje online is, maar mss is het beter en sneller om contact met haar te zoeken via een rechtstreekse mail naar haar, dan wordt ze daarvan op de hoogte gebracht, terwijl, indien zen iet online is, en dus je berichtje hier neit leest.... het zou zonde zijn van je aanbod.

[Nique]

Ik heb Haxxje ook per pb'tje benaderd. Dan heb je binnen enkele dagen een reactie.

Nique

[Mona lisa]

Hallo,
Ik ben hier voor het eerst op het forum. Fijn dat jullie zo attent reageren. De link stond in een artikel van de Volkskrant magazine, in de katern de verleiding. Zelf ben ik Belgische maar ik woon in Eindhoven. Het forum is erg verrijkend. Dit jaar had ik me voorgenomen iets aan mijn overbeharing te gaan doen, ... het begint bij lezen.
groetjes,
Mona Lisa.

[haxxje]

hoi allemaal,

ik ben wat lang weggebleven en ondertussen zijn er al enkele reacties gekomen. ik wil nu graag de tijd nemen om een reactie te geven en in elk geval jullie bedanken voor de tijd die jullie namen om hier jullie meningen te delen.

ik ga zo per reply reageren.

[haxxje]

Dag Martje

toen ik je teksten las, kwam er een grote zware last in beeld, op de schouders van iemand die het amper lijkt te kunnen dragen. ik kan me in elk geval wel voorstellen hoe ernstig het bij je is, en vooral, hoe zwaar en moeilijk het voor je is.

je onzekerheid is duidelijk gebaseerd op verschillende factoren ja, het feit dat het een taboe is, en nagekeken worden, bah, dat is het ergste wat mensen kunnen doen om je nog dieper de grond in te duwen, je nakijken of aankijken of aanstaren.....

maar weet je, ik heb dat ook gedaan. ik herinner me dat ik een periode heb gehad waarin ik op straat elke vrouw aanstaarde, bekeek, "onderzocht''...zoekend naar een misplaatst haartje, om me een beetje beter te voelen en minder eenzaam.

dit verdween toen ik hierover begon te praten met mijn zus. want tot de leeftijd van 18jaar, heb ik er noooooit met iemand over gehad. het was ook een taboe, maar een taboe uit schaamte voor mezelf. en toen ik mijn man destijds leerde kennen, speelde mijn overbeharing erg remmend en zat ik voortdurend in de knoop met mezelf. tot ik er met mijn zus over begon te praten en later met mijn man, toen nog mijn vriendje.

acceptatie door anderen, brengt zelf-acceptatie met zich mee. dat is vooral bij mensen het geval die zo onzeker zijn over zich zelf. maar het erge is, wanneer je merkt dat die acceptatie door anderen wegblijft. en erger nog, je ziet dan alleen het tegenovergestelde van acceptatie: nagekekenworden, of nagewezen enz.

wat ik eigenlijk wil zeggen is. voordat ik mijn man leerde kennen had ik me voorgenomen nooit verliefd te worden en nooit te trouwen. toen ik verliefd werd had ik me voorgenomen hem niet over mijn probleem te vertellen, maar er snel wat drastisch aan te doen. natuurlijk had ik het geld er niet voor, voor die dure behandelingen en de relatie serieuzer werd, heb ik besloten hem toch over mijn probleem te spreken.

het is nu zover gekomen, sinds een paar weken nog maar zelfs, dat ik er gemakkelijk met hem over kan praten, dat ik de oplossingen met hem doorneem, ik probeer hem erbij te betrekken, en hij ziet het als een kwestie die hem evenveel aangaat als mijzelf.

in elk geval, na dat ik met hem trouwde, nam ik me voor niet aan kinderen te beginnen. maar hoe ik het ook wend of keer, ik wil graag kinderen. een ziel voortkomend uit mijn man en mijzelf, ik wil deze wonder meemaken... en hoe langer ik erover nadenk, des te groter mijn wens wordt.

ik ben nu als over de gedachte heen, dat ik mijn kind zou doorgeven wat ik zelf heb. de kans zie ik niet meer zo groot, aangezien ik de enige ben in de familie die dit probleem heeft. en mocht het zo uitdraaien dat mijn kind een meisje wordt die ook ongewenste haargroei blijkt te hebben later, dan weet ik zelf hoe dat voelt en kan ik haar vanuit mijn eigen ervaringen helpen en bijstaan. ik denk dat acceptatie begint in je eigen huis, tussen je familieleden. daar bouw je je zelfvertrouwen op, daar leer je jezelf positief te bekijken, van jezelf te houden zoals je bent en leer je dat anderen van je kunnen houden zoals je bent.

ik begrijp uit je tekst dat jij dit gemist hebt en dat het een enorme invloed heeft gehad op heel je leven. ik weet niet hoe oud je bent maar hoe dan ook, dit kan geen invloed blijven spelen op je leven of wel?

met het lezen van je stukjes moest ik steeds denken aan een tante van me. zij is nu ergens in de 40 en nog niet getrouwd. ik heb het nooit echt beseft, tot ik eroverging nadenken. zij is nogal bleek van huidskleur, en heeft erg erg donker haar, bijna zwart, en ja, zwart op wit, is heeel duidelijk zichtbaar. dus voor haar, was dit ook een remming om haar en heeft ze zichzelf daardoor grenzen opgelegd. vaak zei ze dat ze in het verkeerde lichaam was geboren. dat ze knapper was geweest als ze een man was. ik vond deze uitspraak grappig van r, maar later toen ik besefte wat ze eigenlijk bedoelde met die opmerking, was het eigenlijk best wel triest.

ik weet niet in welke mate jij je leven laat leiden door je overbeharing, maar hoe je het ook draait of keert, de kracht die je bezit heeft niks met je uiterlijk te maken, het is pure innerlijke kracht. wat dat betreft kom je op me over als een erg sterke persoonlijkheid, maar ik zie daarin een stukje zwakte waarbij ik wou dat ik je kon helpen.

in hoeverre heb jij jezelf en je lichaam geaccepteerd?
en heb jij ooit laserontharing ed overwogen of geprobeerd?

ik besef dat overbeharing niet bij iedereen even erg of ernstig is. het spijtige blijft dat het je leven kan beheersen meer dan dat de persoon zelf HET kan beheersen.....

[haxxje]

Hoi Nique

ik moet eerlijk zeggen dat je een heldere blik hebt op de zaken, ondanks de manier waarop er bij jullie thuis met hirsutisme is omgegaan. ik denk het ergste is altijd de blikken van de mensen. natuurlijk is dat het ergste. als iedereen het gewoon normaal vond, zouden wij het ook geen probleem vinden om die haartjes te tonen.

maar goed, zo zit de maatschappij in elkaar nu. ik denk dat een sterke persoonlijkheid werkelijk alle obstakels kan doorbreken. het is de onzekerheid die we in onszelf hebben gekweekt of die in ons is gekweekt, die maakt dat we nu zo tegen die haartjes aankijken.

zoals je zegt, het is belangrijk hoe jij tegen jezelf aankijkt, als je meer zelfverzekerd bent, met de haartjes op je lijf, dan weet je hoe je je kind kan begeleiden of helpen als ze met hetzelfde probleem zit. natuurlijk is t alleen een echt probleem als het een meisje is. ik denk altijd, als het een jongen is, maakt een extra haartje echt niet uit, bij een meisje is het een pak te veel.

maar goed, ik denk dat ik nu wel op het punt sta dat ik bezig ben met volledige zelfacceptatie als gevolg van acceptatie door mensen in mijn omgeving, heeft me moed gegeven kinderen te overwegen.

ik kan niet zeggen dat ik er nu volledig ben, want ik zit nog met bepaalde twijfels, vandaar de start van deze topic. ik heb nood aan wat adviezen en bevestigingen.

via mail heb je me al een stukje vooruit geholpen Nique en daarvoor mijn dank.

ik wil jou en martje heeeel erg bedanken voor de tijd en de moeite die jullie namen om jullie visie op de dingen met me te delen. elk woord is een extra hulp!


ik wens jullie in elk geval ook heel veel sterkte in jullie dagelijks leven.

warme groetjes van moi
Haxxje

[haxxje]

hoi mona lisa

wat leuk dat je hier ook op reageert. in je reactie daar zeg je dat je je overbeharing nooit hebt gezien als reden om kinderloos te blijven. ik dus wel, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik mijn grenzen steeds weer heb verlegd, en nu ben ik aangekomen op het punt waar ik dus graag kinderen wil, maar waar ik toch nog onzeker ben over enkele zaakjes.

het liefst wil ik je hierover benaderen via een mailtje als je het goed vindt.
bedankt voor je aanbod om mijn vragen te beantwoorden!!!

groetjess

Haxxje

[Nique]

He Haxxje!

Jij ook super bedankt voor je uitgebreide reacties!

Heb nog één klein dingetje in je reactie waar ik nog wel iets over kwijt wil.

Ik dacht vroeger ook altijd dat ik 'gewoon' een jongen moest krijgen omdat het daarvoor geen probleem zou zijn.

Nu denk ik dat het voor een meisje moeilijker is omdat het taboe dat daarbij hoort veel groter is dan bij een jongen met een beetje meer haar dan normaal. Maar hoe makkelijk het nou echt zou zijn voor een jongen met erg behaarde wangen of een zwaarbehaarde buik of rug... ik weet het niet.

Blijft lastig...

Uiteraard veel sterkte Haxxje!

Heel veel groetjes!

Nique