Hallo allemaal!

[marly]

Zonnestraal...geweldig nieuws is het...van harte meid!!! Hopelijk kan je er heeeel snel terecht. Ik ben blij voor je. Je hebt het verdient,op deze werkplek heb je het ondanks alles toch maar mooi volgehouden he?! Een ander had zich allang in de ziektewet gegooid,maar jij hebt je kracht gebruikt en laten zien dat je geen opgever bent...Complimenten! En niet bang zijn meid,het gaat allemaal wel komen zoals besproken. Het is immers al overlegt en besproken. Geniet van het heerlijke gevoel,dat jij het al weet en de rest nog niet . Ik wens je een fijn weekend,neem er een roseetje op.

Liefs,Marly

[lies]

Hey zonnestraal,

Ik sluit me helemaal aan bij marly.

Maar echt super nieuws hoor. ben zo blij voor je. Tof! Gefeliciteerd!

Liefs LIes

[zonnestraal]

...........voor jullie felicitaties ! het is nog heel onwerkelijk,maar ik ben ZO blij dat ik nu al sinds donderdag helemaal hoteldebotel ben, haast geen eetlust meer heb en mijn weegschaal gistermorgen ineens twee kilo minder aangaf !!
Wel lijkt op sommige momenten ook ineens alle spanning van de afgelopen tijd eruit te komen door de opluchting die ik nu voel,want ik heb me toch een hoofdpijn gehad de afgelopen dagen !
Maar....ik ben werkelijk euforisch !

Op deze plek wil ik Karin ook nog eens feleiciteren,want ik heb van haar vernomen dat ook zij sinds afgelopen vrijdag eindelijk een baan heeft die haar zo toekomt !! Als je eenmaal ergens binnen bent in een omgeving van waaruit je verder kunt solliciteren,is de eerste stap in de goede richting gezet !! Proficiat,Karin ! Ook fantastisch dat het op hetzelfde moment komt aanwaaien,misschien begint er nu een heerlijke tijd voor ons !

ik heb tot as. donderdag vrij genomen, en het wordt toch lekker weer !! Het is hier nu al 19,3 graden in de schaduw,dus dat belooft wat !!!

Dag allemaal,geniet van alle mooie dagen die gaan komen !!

liefs,Zonnestraal

[lies]

Hey Karin,

Super joh dat het eindelijk gelukt is. Echt geweldig. De aanhouder wint dat blijkt maar weer.
Ik ben echt helemaal blij voor je ( alletwee dus eigenlijk).
en idd zonnestraal genieten maar van de mooie dagen en ach dat geldt natuurlijk oiok voor iedereen.

Liefs Lies

[marly]

...ik begrijp dat je werk hebt gevonden? Fantastisch voor je! Wil je er iets meer over kwijt. Gefeliciteerd meis...bedenk dat je in de Breda-kwestie dus duidelijk de goede keuze hebt gemaakt

Liefs,Marly

[karin_inline]

Hoi Allemaal!
Ik wilde eigenlijk gewoon even niet de aandacht van zonnestraal afleiden, die was ook zo blij en nu had ik op het zelfde moment ook wel een dergelijke mededeling maar nouja...
Op de een of andere manier durf ik ook niet blij te zijn en vertrouw ik het gewoon niet. Ik heb zo lang zonder werk gezeten en het lot is al zo lang tegen mij dat ik me niet kan voorstellen bijna dat het nu goed zou gaan ineens... Het verhaal compleet?
Ik heb een EHBO "collega", Janneke, zij werkt op het laboratoriumcentrum (LC) van het academisch ziekenhuis in Gronngen (UMCG). Zij weet uiteraard ook dat ik geen baan heb en dus elke keer als zij ergens iets hoorde van intern kreeg ik een mededeling daarover. Echt heel lief want we zien elkaar alleen verder in de winter bij EHBO. Ze had me al een keer gewezen op twee functies maar daar was ik net te laat. nu mailde ze me ineens dat er een functie vrij kwam, ver onder mijn kunnen maar wellicht een goed idee om toch eens na te vragen want binnen is binnen en interne kandidaten genieten de voorkeur boven externe kandidaten tenslotte. Ik moest haar maar eens even bellen. Uiteraard, ik haar bellen, bleek dat zij coordinator was nu van een groep mensen die de monsterinname deed (bloedbuizen) en klaar maakte voor verdere verzending. Heel simpel werk maar toch...ik moest haar baas maar eens even bellen, hij wist er al van dat ik zou bellen. Nou, klaar, ik bellen op woensdag, dat werd een heel kort gesprek, wanneer ik even kon komen kennismaken...vrijdag dus op kennismaking en het gesprek waggelde wat heen en weer tussen zeer informeel en wat formeler. Erg leuk. hij was een man van de korte klap zei hij (dat had ik aan de telefoon ook al gemerkt) en hij ging, als Janneke het er ook mee eens was even een aanstellingsformulier halen. Nou.,..eh, graag
Heb nog een rondleiding gehad over de afdeling die ik al een beetje kende (was er wel vaker geweest) en daar werd meteen tegen een collega gezegt: dit is Karin en ik ga proberen dat ze 1 september gaat beginnen. Die collega blij, goh leuk, welkom. Nouja, uiteindelijk ik naar huis met een baan. En toch geloof ik het nog niet... hij heeft mij toegezegt me zo hoog mogelijk in de geldende schaal voor het salaris in te laten delen en hij hoopte dat mijn sollicitatie (ik heb een brief gestuurd voor een functie bij de afdeling cytogenetica) zou leiden tot een baan aldaar want het was zonde dat iemand met zo'n indrukwekkend CV geen werk had. Het stomme is dat ik dat zo vaak te horen krijg, dat ik een indrukwekkende staat van dienst heb en dat ik het zelf helemaal niet zo bijzonder vind. Gunst nee, ik heb gewoon gewerkt en gewerkt naar mijn kunnen....daar hoef ik geen bewondering of schouderklopjes voor hoor.
maar erg fijn dat hij me de andere baan toewenst, dan hoef ik me ook geen zorgen te gaan maken wanneer ze me bij genetica missschien willen aannemen dat ik dan al weer heel snel weg ga van de monsterinname, maargoed, ik loop op zaken vooruit, moet nu nog een aanstellingsgesprek krijgen voor monsterinname (en van genetica hoor ik op zijn vroegst pas iets na 14 september) en ik hoop van harte dat ze mijn salaris inderdaad een beetje bovenuit de schaal halen want het is natuurlijk wel een slecht betaalde baan omdat het werk ook maar heel simpel is.

Kortom, als de afdeling P&O een beetje opschiet en mijn aanstellingsgesprek kan regelen voor 1 september, dan kan ik vanaf 1 september full time (36 uur) aan het werk in Groningen. Wordt het leven ineens een stuk leuker van denk ik. En zo'n simpele baan is wel wat voor mij want ik heb lang genoeg niet gewerkt om heel onzeker te zijn over mijn kunnen. Maakt me alleen maar sterker. En sowieso, nu kom ik niet meer in de bijstand op 1 november, PHEW!! Ik heb al gezegt: zolang mijn salaris dan maar op zijn minst gelijk is aan mijn WW ben ik al blij, leuker zou zijn als het wat meer was natuurlijk dat ik mijn oude salaris niet terug krijg vind ik niet erg en ook heel logisch.
Dus kortom (lang verhaal maargoed), ik heb een baan, waarschijnlijk start ik per 1 september, het is voor een half jaar en ik hoop ondertussen dus iets anders te vinden maar dan bij voorkeur ook in het UMCG want dat vind ik een heel fijne werkplek. Ben nog niet blij, durf het niet te geloven...maar ben wel heeeeel blij dat ik niet naar Breda ga!! Schijnbaar was dat een test van het leven, kijken of ik wel voor mezelf durfde te kiezen ofzo...

Nou dames, een fijne dag, het is hier wat wisselvallig, lang niet zo warm als bij zonnestraal. Ik hoop dat het morgen ook fijn weer is want we gaan naar de Efteling (voor het eerst in mijn leven!! WHOEPIE!!)

[karin_inline]

Hoi
zit alweer in een dip. Het wordt me langzaam duidelijk dat ik echt niet een normaal persoon ben helaas. Iedereen die altijd roept dat ik zo lief, aardig, meelevend, sterk en weet ik wat al niet ben, ze hebben vast gelijk maar dan kennen ze de depri Karin nog niet en daar heeft iedereen een hekel aan, daar kan niemand mee overweg. Heb het dus WEER verknald. Aan een kant wil ik heel graag mijn verhaal kwijt maar aan de andere kant ben ik heel erg bang dat ik dan dus op de een of andere manier teruggepakt wordt, dan mensen misbruik gaan maken van wat ik hier schrijf en me ontoerekeningsvatbaar verklaren zeg maar... Ik schrijf het toch op maarja...

Gisteren naar de Efteling, met mijn Ex en zijn zoontje. Ik hield me de hele tijd in het park wat afzijdig en schikte me naar wat zij wilden doen, het maakte mij niet uit, kende de efteling niet en of ik nu eerst de python zag en dan de wildwaterbaan of andersom, who cares... Sowieso wilde ik niet tussen mijn ex en zijn zoontje in staan, we waren daar voor hem (en omdat ik er ook nog nooit geweest was). Het ging redelijk, ik deed alle moeite om geen aandacht te vragen maar voelde me er niet gelukkig onder. Moest toezien hoe zijn zoontje alle aandacht kreeg en regelmatig een liefdevolle knuffel of kus. En ik vind het zo moeilijk. Ik wilde ook zo graag weer dat alles weer okay was, dat mijn ex toch als bij toverslag van mij ging houden maarja, liefde is niet te dwingen... op een gegeven moment wij naar het sprookjesbos, en mijn ex had al zo vaak gezegt dat dat zoooo geweldig was, dat hij dat als kind al super vond en dat dat zooo leuk was.... dus toen ik daar kwam, met alle drukte van dien en alle krijsende kinderen om mij heen ging het fout...ik ztond niet vol verwondering te kijken, het deed mij uiteraard zoals gewoonlijk weer eens niets...en zo gaat het altijd, mensen zeggen me dat dingen geweldig zijn (en dat van het sprookjesbos had ik van zoveel mensen gehoord) en dan zie ik het en dan klap ik dicht, dan voel ik niet de opgetogenheid die die mensen uitstraalden en dan vind ik het niet zoooo leuk en dan kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om te zeggen dat ik het niet zo ervaar. Ik wil ze immers niet teleurstellen? Gevolg: mijn ex merkte dat ik dichtklapte, vroeg wat er was, ik heb alleen gezegt dat het niet aan mij besteed was en dat was genoeg. Ik kreeg meteen de snauw: nou, dan gaan we elk wel ons weegs, hoe laat zullen we waar afspreken? Kortom: ik had WEER gefaald, ik had WEER mensen teleurgesteld. Net als vroeger. Altijd kreeg ik te horen van mijn ouders: jij verpest altijd alles, of: we zijn hier speciaal voor JOU heengegaan en nu vind je het niks? Hadden we net zo goed thuis kunnen blijven....
Nouja, het ging van kwaad tot erger natuurlijk, we zouden de sprookjesroute volgen en ik raakte ze kwijt, dat wil zeggenl, ik dacht dat ik de goede route liep maar ze kwamen maar niet, dus ik ben op een paddestoel gaan zitten wachten... zijn zoontje vond mij en nam mij mee terug waar mijn ex het niet kon nalaten sarcastisch te zeggen op mijn woord dat ik op een paddestoel op ze zat te wachten: nou dat schiet op! Daar kom je er mee.
ik heb me vervolgens nog verder terug getrokken in mezelf, ik had alles al verpest en achteraf had ik denk ik beter de trein naar huis kunnen nemen ofzo. Ik had alleen geen huissleutels bij me dus dat was wat minder handig. Kortom, ik moet maar nooit meer met mijn ex en zijn zoontje op stap. Sterker nog, ik moet nu eindelijk in zien dat ik ver weg moet blijven bij mijn ex en niet meer mijn illusie en droom najagen. hij houdt niet van me, hij is niet verliefd op me. Ik ben leuk als ik vrolijk ben en anders niet en ik kan er niet tegen als hij zijn zoontje aandacht geeft en mij niet. Hij is geen een keer samen met mij in een attractie geweest, elke keer zat hij naast zijn zoontje (die is 10) en ik snap het echt wel hoor, ik snap wel dat zijn zoontje alle aandacht behoort te krijgen en dat ik niks ben van hun maar als hij toch maar een keer gezegt had tegen zijn zoontje: nu wil ik een keer naast Karin... Ik zat elke keer achter ze in een karretje, elke keer alleen. Zijn zoontje wilde niet naast mij zitten en dat begrijp ik ook wel maar was mijn ex nu maar een keer zo geweest dat ie naast mij was gaan zitten. Maarja, hij zei zelf al: dat had je moeten zeggen, je had moeten zeggen dat je je het derde wiel aan de wagen voelde. Maarja, wat dan? Ik ben degene die zo kinderachtig is dat ze aandacht wil tenslotte. Ik snap het echt wel en ik gun zijn zoontje ook echt alle aandacht en ik heb mijn best gedaan, ben in bijna alle attracties meegeweest (behalve de python want die durf ik niet) en op het sprookjesbos na heb ik geprobeert me te gedragen maar ik schijn een gezicht als een donderwok gehad te hebben. Heel jammer want ik had dat echt niet door. Als ze me daar nog op gewezen hadden, als ik toch een maar een zoen gehad had...maarja, ik heb nergens recht op want ik ben de ex en niet de vriendin hoe graag ik het ook anders wilde.

Ik heb besloten dat ik nooit meer op stap ga met meer mensen dan een en nooit me meer ergens op wil verheugen en nooit meer van te voren wil horen dat iets geweldig is want dan draait het er altijd op uit dat ik het verknal, dat ik het niet leuk vind, dat ik me teveel voel. Ik word altijd chagrijnig in groepen en ik verpest daardoor altijd de sfeer.

Mijn ex en ik, nouja, ik zou hem eigenlijk vanaf nu nooit meer moeten zien. Practisch onmogelijk tenzij ik mijn sport opzeg. Maar eigenlijk zou ik het liefset gewoon helemaal niet meer bestaan. Ik word alleen maar geaccepteerd als de leuke vrolijke Karin en de andere Karin die ook echt een vreselijk mens is mag bergens zijn en krijgt nergens begrip.Oja, mensen zeggen altijd van te voren dat ze het wel aan kunnen, zo erg kan het niet zijn...totdat ze er wel kennis mee maken en dan is het over.

eigenlijk wil ik liever niet meer leven want ik zit alleen maar iedereen in de weg incl mezelf. Het ontbreekt me alleen aan de moed om daadwerkelijk eruit te stappen dus ik vrees dat ik hier nog wel even rondloop depressief te zijn, sorry.

Dat wilde ik kwijt, sorry voor mijn egoistische geblaat.

[marly]

Lieve Karin, wat ik nu op ga schrijven is misschien niet leuk om te lezen....maar daar ga ik me niet voor verontschuldigen.
Jij bent jij...ja je zit in een dip,en daar werk je zelf aan mee. Het enige wat je op het moment wilt,is je ex tevreden stellen. En wat ik een beetje begrijp uit al je verhalen,verwacht hij dat ook een beetje. Hij heeft daar het recht niet toe! Jij moet leren aan jezelf te gaan denken...en snel ook! Als er iets niet klopt,is het wel je leven compleet in dienst stellen van een ander,die jou niet terug geeft wat je verdient. Dat is ook logisch,hij geeft immers niet om je,zoals je dat graag zou willen. Je zult hem moeten loslaten meisje! Ook het feit dat je anderen steeds maar niet teleur wilt stellen....ga eerst eens proberen jezelf niet teleur te stellen. Als het ervoor nodig is,dat je H (voorlopig) niet meer ziet,so be it. Moeilijk...dat snap ik.
Vergeet niet,dat je in een hele moeilijke periode zit nu...lang werkloos geweest,een nieuwe baan op komst,blijven houden van en hangen aan je ex,ontdekken dat je supergevoelig bent,depressief zijn. Nu is het leven inderdaad voor jou niet leuk. En geloof me,ik weet waar je over praat. Maar er is maar 1 persoon die dat kan aanpakken en veranderen...Karin zelf! Je hoeft niet altijd leuk lief sterk en aardig te zijn. Dat is niemand...zo werkt het gewoon niet. En tuurlijk zijn er mensen die jou alleen maar leuk en vrolijk willen zien...die weten geen raad met de depri-Karin. Maar daar gaat het niet om,jijzelf moet raad weten met je depri-kant en daar moet je aan gaan werken. Lieve meid,ga naar die dokter en zoek hulp. Het is geen schande!! Ik heb de eerste x bij de huisarts 20 minuten zitten huilen,zonder een woord uit te kunnen brengen. Daarna heb ik een nieuwe afspraak gemaakt om te vertellen wat er aan de hand was. Geloof me,je zit nu zo ontzettend diep dat je alleen nog maar omhoog kunt. Maar dat moet je wel zelf doen meis. Zonder je ex,neem hem niet mee. Je kunt niet aan hem blijven hangen. Dit is jouw strijd,een strijd die je echt kunt winnen,daar geloof ik in. Ga dit helemaal zelf doen,want H kan je hier niet bij helpen. Alle sterkte,en je weet me te vinden he! Bel maar,of schrijf...al er iets is of als je even wilt babbelen...I'll be there.

liefs en een hele dikke knuffel
marly

[Oilily]

Dag Karin

Ik zit een beetje met hetzelfde gevoel als marly. Je moet er vanaf want je haalt jezelf er helemaal mee neer en hij brengt niet de beste Karin naar boven. Da's feitelijk nog de beste indicator die je moet hebben bij een liefde. Hij moet het beste in je naar boven brengen en van wat ik zoal lees van jou, doet Hans net het tegenovergestelde. Je krijgt negatieve gedachte, wordt somber, denkt niet de tofste dingen over de driehoek Hans-Karin-zoontje... Jij moet volledig op je eigen benen gaan staan. Ik weet het, da's ni het leukste wat er bestaat... om je klaar te stomen voor een nieuw hoofdstuk. The new improved Karin die haar mannetje staat en binnenkort klaar is voor een nieuwe wind in haar leven (andere job en na verloop van tijd op een onverwacht moment een nieuwe vent) --> hé, da rijmt
Je zit al in de goeie richting met die nieuwe uitdaging, je hebt nieuwe vrienden gemaakt, je woning is piekfijn dus er zijn redenen genoeg om happy te zijn, alleen die sleep-aan-relatie-met-je-ex moet nog even van de baan. Het is inderdaad het beste van het een tijdje niet te bellen. Tip: wis zijn gsm-nummer (als je het niet van buiten kent tenminste). Er zwemmen echt nog veel meer visjes in de zee... Succes!

Kim

[kada]

ik wil ook wel even kort reageren...ik ken je verder natuurlijk niet karin maar als ik je stukje lees denk ik 'ohhh meisje toch....je haalt jezelf zodanig naar beneden dat anderen niet ander kunnen dan jouw geloven in je zelfwantrouwen'.
ik weet wel dat als je je zo ellendig voelt je ook heel moeilijk positief kunt blijven maar als jij jezelf al zo zielig vind en de moed zo opgeeft, wat verwacht je dan van anderen? al die mooie kanten die je wel hebt veeg je zelf op deze manier van tafel.....niet doen! probeer eens te bedenken wat je wel hebt en wel goed doet in plaats van je alleen maar op het negatieve te richten. als dat niet lukt op eigen kracht...idd zoek hulp hoor. daar is het voor en je hoeft echt neit alles in je uppie op te knappen.
ik sluit me helemaal aan bij marly.....richt je aandacht eens jezelf in plaats van anderen. leer jezelf liefde geven ipv van afhankelijk te zijn van de liefde die je van buitenaf krijgt.
da's moeilijk en ingewikkeld en lukt ook niet overnight maar daar heb je weer die hulp voor als het je niet op eigen kracht lukt.

sterkte in elk geval!
groetjes

[bolleke]

He Karin,

Als ik zo jouw verhalen lees dan kom jij me heel onrustig en onzeker over. Je wilt blijkbaar ook altijd goed doen voor anderen, maar zo werkt het niet. Want je kan eigenlijk maar geven wat je zelf hebt. En daar bedoel ik dan Liefde mee. Liefde voor jezelf. Misschien eens tijd voor een rustpauze, meditatie, wandelingen in de natuur, sauna en watervalmuziek... gezond eten, tot rust komen bij jezelf en jezelf dan afvragen waar je precies mee bezig bent...
Probeer niet te hollen. Stel je open voor nieuwigheden en vertrouw op de wereld rondom jou. Die zal je geven wat je nodig hebt... op het moment dat jij er aan toe bent, niet eerder. Forceren heeft dus geen zin. Wacht geduldig af. Loslaten is belangrijk. En eens je dat geleerd hebt, blijkt dat je veel meer hebt dan je vreesde te zullen missen...
Een dipje mag, we zijn mensen van vlees en bloed, ebbe en vloed, hormonen en jaargetijden, zon en regen... we zijn niet van steen en zullen het nooit worden. GUN jezelf het anders-zijn, dit hoort bij jou. En als het voelt alsof het niet bij je hoort, zoek dan hulp... ook daar heb je recht op!

Ik wens je heel veel moed en sterkte, rust en een nieuwe uitdaging in je job!
Knuffels, Daniëla

[karin_inline]

Ik had net een heel lange post geschreven maar het voelt allemaal niet goed. ik heb niet de reacties gehad die ik graag wilde. Ik vroeg niet om psychologische verhandelingen over wie ik ben en wat ik moet, ik wilde alleen maar even een knuffel...

Jullie hebben allemaal ongetwijfeld gelijk, ik ga echter niet naar een dokter en niet in therapie. Niet weer. Het heeft geen nut en het helpt niets. Het helpt allemaal tijdelijk maar ik ga er nooit zelf in geloven. Ik geloof mij niet als ik zeg dat ik geweldig ben en lief en dat ik van mij hou. Mijn ouders hebben dat goed de kop in gedrukt vroeger en het is ze erg goed gelukt. AD neem ik ook niet want ik durf het gewoon niet weer aan. Te slechte ervaring ermee, ook al zijn er massa's. De negatieve bijwerkingen zijn mijn grote angst en ik ga er niet mee experimenteren. Ook voor mij geldt: been there done that.

Ik zal niet meer hier posten als ik een dip heb zolang ik jullie advies niet heb opgevolgt. Zal laten weten of ik de baan nu wel of niet heb, want voorlopig heb ik hem dus toch nog niet het was ook te mooi...

Let wel, ik begrijp jullie reacties volkomen en ben ook niet boos ofzo, had echter alleen behoefte aan een knuffel maar jullie hebben me wel duidelijk gemaakt dat ik die niet verdien. Teveel zelfmedelijden, tja... jullie hebben gelijk.

[Oilily]

Dag Karin

Je zit jezelf onrealistische zaken op te leggen: 'Ik zal niet meer hier posten als ik een dip heb zolang ik jullie advies niet heb opgevolgd.', 'Ik heb besloten dat ik nooit meer op stap ga met meer mensen dan een en nooit me meer ergens op wil verheugen en nooit meer van te voren wil horen dat iets geweldig is want dan draait het er altijd op uit dat ik het verknal, dat ik het niet leuk vind, dat ik me teveel voel.'

Op wat slaan die dingen nu eigenlijk? Tuurlijk mag je hier altijd je ding zeggen, daarvoor is het ook, natuurlijk ga jij nog dingen doen met meer dan één persoon... Maar je had kunnen verwachten dat als je hier post, dat je reacties krijgt. En of je die opvolgt? Dat is jouw zaak natuurlijk. Jij schrijft vaak dingen die gewoonweg reacties uitlokken maar om dan te zeggen 'dat het niet was wat je verwacht' en gewoon een knuffel wou.... Komaan, we zijn geen kleine kinderen meer hé... Iedereen tracht hier iedereen te helpen op zijn best mogelijke manier en spreekt vanuit eigen levenservaring. Ook jij doet dat. Jij hebt ook bedenkingen bij andermans post en uit die ook. Daarvoor dient het forum toch zeker. Als uithaalklep. Je màg hier alles posten wat op je lever ligt. Hoeveel mensen op de wereld kunnen dat zeggen? Dat ze eventueel hun diepste zielenoerselen kunnen vertellen en elke dag reacties krijgen? Niet veel hé. Blijf daarom gewoon verder doen en hou je niet in. Met zijn allen zoeken we naar de juiste weg voor ons.

[bolleke]

Karin,
Je schrijft: ..."had alleen behoefte aan een knuffel maar jullie hebben me duidelijk gemaakt dat ik die niet verdien..." En waar heb jij dat gelezen??? Ik ben bang dat jij alleen maar leest wat je wilt lezen en alleen maar hoort wat je wilt horen. Wat voor zin heeft het dan dat anderen je willen helpen en steunen? Waarschijnlijk is dit net zo met hulpverleners... Je moet hulp WILLEN aanvaarden. Je blijft maar vechten tegen jezelf. En oké, je ouders hebben daar zeker een aandeel aan. Maar wat gebeurd is, is verleden tijd. Ook al neem je altijd een deel mee, het is belangrijker wat je ermee doet! Dus, neen, ik hou niet op. Mijn knuffels heb je (ik had ze toch geschreven??).
Misschien wil je te veel tegelijk en ben je overhaast, zie je niet wat je wèl hebt bereikt, kijk je alleen maar achterom...
Karin, iedereen wil gezien worden en iedereen wil graag gezien worden. Dit geldt ook voor jou. Je bent uniek, bijzonder en geslaagd (ook in je onvolmaaktheid). Ik blijf geloven in jou, net zolang tot je weer in jezelf gelooft. En nu gedaan met preken. Een virtuele knuffel heb je maar dat is makkelijk geschreven... een andere knuffel kan ik je helaas van hier (nog) niet geven, maar ongetwijfeld komt ie... misschien niet van mij, misschien van een kind, van een vriendin of van iemand anders...
Begin alsjeblief eerst met jezelf. En nestel je nu maar even in een dipje, ook dat mag, huil als je kan... 'ogen die hebben geweend, zien beter'

KNUFFEL, Daniëla

[Jente]

Sterkte, Karin.
Liefs van Janika