Accepteren: leven met TTM

[Jente]

Er zit inderdaad wel iets in, Tiuri, dat ik er extra mee zit dat ik kale plekken heb omdat je in deze maatschappij geacht wordt om mooi vol haar te hebben. Het draait allemaal om uiterlijk, en ik ga daar helemaal in mee, ik wil er ook goed uitzien, en kale plekken is voor mij niet 'er goed uitzien'. Er is in die zin inderdaad een druk van buitenaf om dat harentrekken onacceptabel en geschift te vinden.
Anderzijds wil ik het harentrekken niet aanvaarden voor mezélf, omdat ik het zo erg vind dat ik iets doe dat aan mijn eigen controle ontsnapt. In ben niet de enige hier op het forum die een controlefreak is. Hoe kan het ene nou samengaan met het andere? Ik wil alles onder controle hebben, en om even voor mezelf te bevestigen dat dat niet kan, heb ik een gedrag gekweekt dat ik niet kan beheersen.

[Madelief]

Voor mij geldt dat als haren trekken maatschappelijk geaccepteerd zou zijn, niemand er raar van op zou kijken, ik het zeker niet zou laten. Het trekken geeft me toch de momenten van rust die ik blijkbaar nodig heb. Andere manieren om die rust te vinden zijn er tot nu toe voor mij niet (...en ik heb al veel geprobeerd hoor ) De gevolgen van het trekken zijn voor mij te erg, ik kan ze moeilijk accepteren, maar toch ben ik al heel erg ver. Ik heb jaren 'gedwongen' lang haar gehad, zodat ik de kale plekken met een staartje kon camoufleren. Ik heb een aantal jaren een haarwerk gebruikt, maar sinds een paar jaren heb ik mijn haren kort laten knippen, omdat het erg goed ging. Ik had geen kale plekken meer. Helaas ben ik na anderhalf jaar weer begonnen met plukken en kale plekken dus..., maar mijn haren heb ik nog steeds echt kort. Ik camoufleer de open plekken met full more spray en voor de rest denk ik nu; wie het wel ziet, Pech. Ze kunnen me vragen en anders denken ze maar Het weten van de naam en weten dat er meer mensen zijn die dit gedrag vertonen en op de vrijwel dezelfde manier beleven en ervaren is voor mij erg belangrijk geweest om te kunnen komen tot 'acceptatie'.
Erg leuk dat een niet ttm-er zo meedenkt, ook heel begrijpelijk dat je bepaalde vraagtekens hebt, want die hebben wij ook....nog steeds. Als ik zie wat er de afgelopen 5 jaar gepubliceerd en getoond is wat betreft ttm heb ik goede moed dat er steeds meer stukjes van de ttm-puzzel gevonden zullen worden.

groetjes Madelief

[jolien]

Oorspronkelijk geplaatst door marly

Ik ben het er dus niet mee eens,dat er iets mis is met mijn levenswijze...dat dat de oorzaak is. Ik geloof meer in het neuro-transmitter verhaal.

Ik wil niet beweren dat het aan je levenswijze ligt hoor... Ik geloof óók dat serotonine ermee heeft te maken. TTM is een symptoom dat er iets in je leven niet pluis is, soms zelfs je hele levenswijze. Dat iets kan zijn: tekort/teveel aan serotonine (weet niet juist hoe het zit), te laag zelfbeeld, een bepaald gen, eender wat en combinaties ervan. Zó bedoel ik het hé. Ik wil niet verkondigen dat je 'beter' moet gaan leven, en dat het trekken dan over gaat gaan. Er zijn meerdere factoren die een rol spelen voor het veroorzaken van TTM. Maar is het ook niet zo, dat we door de TTM onszelf naar beneden halen zo af en toe, en juist daardoor weer gaan trekken dan?

Groetjes

[bolleke]

Dag allemaal,

Wat ik geleerd heb na al die jaren (en de studie) dat het nooit of/of is maar wel en/en, dus, een combinatie van factoren waarbij voor de ene mens de ene factor meer doorweegt dan de andere...waarmee ik natuurlijk niet de waarheid verkondig, maar op deze manier is het makkelijker om te accepteren dat is wat is... pff wat een zin.

Verder Tiuri, je had nog een paar vragen.
Je schrijft dat ik op heel jonge leeftijd de beslissing heb genomen om zonder pruik door het leven te gaan. Even rechtzetten. Ik was 15 toen ik mijn eerste pruik kreeg en 42 toen ik de laatste wegdeed. Dus... lang tijd...

Verder schrijf je dat ik mezelf 'straf' door pijn en schuldgevoelens en boosheid te hebben achteraf. Ten eerste, ik vind dit niet straffen, het is gewoon een gevoel, ik kan er echt niet blij om zijn...
Ten tweede, die pijn is niet letterlijk, het is mentale pijn omdat ik heb toegegeven aan iets wat ik zelf niet wil, heb dus gefaald...
Ten derde die schuldgevoelens zijn er omdat ik nog steeds diegene ben die mezelf dit aandoe, ik kan dus moeilijk een ander de schuld geven...
Want dat ik er niets kan aan doen... omdat het een ziekte is, daar ben ik het niet mee eens. Een ziekte hoor je te verzorgen, maw, je moet goed voor jezelf zorgen. Als ik in 'overdrive' ga, als ik werk maar mezelf geen tijd geef om te 'ver-werken', dan komt mijn lichaam in opstand. Misschien gebeuren er dan wel een heleboel rare chemische processen in mijn hersenen, waardoor mijn impulscontrole begint te flippen, weet ik veel...
Ik wil zeggen, de mens moet je in zijn geheel zien, én biologisch, en neurologisch, én in zijn sociaal milieu, én in zijn opvoeding, én zijn leef/slaap/voedingswijze, én zijn erfelijkheid, zijn aanleg, én zijn persoonlijkheid, zijn psyché én zijn directe en indirecte omgeving... alles dus.

Slaapzacht.
Bolleke

[Grover]

Interessante discussie. Ik wil er ook nog wel wat over kwijt, maar laat ik om te beginnen eerst deze vraag stellen:

Wat is acceptatie?

Wat verstaan jullie onder acceptatie? Ik ben benieuwd hoe ieder dat voor zich invult, hoe je dat ziet in relatie tot je ziekte en -uiteraard- jezelf.

[Oilily]

Acceptatie is voor mij het aanvaarden van het gedrag. Je hebt ttm, je moet er mee leren leven wat soms erg frustrerend kan zijn maar je probeert, in de mate van jouw eigen mogelijkheden en kennis, er wat aan te doen. Accepteren is voor mij niet berusten. Ik accepteer dat ik ttm heb, kan er bijgevolg ook met anderen over praten (wat een lange weg was) maar ik wil er niet in berusten. Ik wil mogelijkheden en tips blijven uitproberen om dit gedrag zo min mogelijk te vertonen. Ik denk dat leren relativeren een grote stap is om ttm te accepteren. Hoe meer je kan relativeren, hoe minder groot het probleem in je hoofd wordt. Je dringt als het ware de vijand een beetje terug door hem te negeren maar alsnog op je hoede te zijn voor nieuwe aanvallen.

Groetjes
Kim

[marly]

Das een goeie...wat is acceptatie.... Voor mij begint het met aanvaarden. Ik heb TTM..kan er lang en breed over 'zeuren' maar dat helpt niet. Dan komt acceptatie. TTM hoort bij mij,ik heb het al mijn hele leven lang en zolang mijn leven voortduurt,zal ik het ook houden. Mijn humeur word er niet buitensporig meer door beinvloed,ik voel mij er niet meer slecht of afgewezen door,word niet meer boos op mijzelf. Het enige wat ik graag wil,is controle houden. Lukt dat niet...so be it.

Een combinatie van aanvaarden en mijzelf boven TTM stellen. Zoiets

[kada]

interessant! al die verschillende gevoelens bij het eigen gedrag. iedereen heeft zijn eigen beleving en waarschijnlijk is de oorzaak dus ook voor iedereen anders.
mij is inmiddels wel duidelijk dat het met innerlijke onrust te maken heeft. ik trek velletjes, geen haar maar beiden zijn een manier van ontluchten, loslaten. bij mij maakt het geen bal uit of ik me nou zenuwachtig voel of niet, het is iets wat ik altijd doe en altijd in gelijke mate van ernst. ik heb 1 periode gehad waarin ik bijna geheel gestopt was maar het was geen extreem gelukkige periode hoor, dat had er niets mee te maken. waar het wel mee te maken had weet ik nog steeds niet.
dat serotinine ermee te maken heeft, daar ben ik inmiddels ook wel van overtuigd. chronisch tekort eraan zorgt ervoor dat je onbewust altijd gespannen bent immers, dat je gewoon geen volledige inwendige rust hebt.
bij de een die dat tekort misschien al voor de geboorte ontstaan, bij de ander ontstaat het door een heftige klap, een trauma. bij weer een ander is het helemaal een raadsel.
ik kan mij totaal niet vinden in de stelling dat het een vorm van automutulatie is. voor sommigen is dit misschien wel zo hoor maar voor het gros denk ik dus van niet.
ik doe dit niet om mezelf pijn te doen, ik ben echt niet blij als ik mijn huid zover kapot trek dat het gaat bloeden. dat is niet waarom ik het doe. ik maak mijn huid uiteraard kapot maar niet om het kapot maken. ik zou het heerlijk vinden als ik velletjes kon trekken zonder dat je er iets van zag of voelde hoor.
automutulatie heeft vaak te maken met een groot probleem van zelfacceptatie, of idd zoals marly schrijft het onderdrukken van een groot trauma of probleem wat zwaarder weegt dan de pijn van het snijden. dit alles heeft voor mij helemaal niets te maken met datgene wat ik doe.
ik ben een zeer gelukkig mens! heb alles wat ik maar zou willen, heb al mijn vroegere trauma's behoorlijk goed verwerkt. ik heb geen enkele reden om mezelf pijn te doen, ik hou erg veel van mezelf namelijk.

over acceptatie....voor mij is het ook de key in het omgaan hiermee. ik trek mezelf soms helemaal lam, tot ik kramp in mijn vingers heb, mijn handen niet meer voel en op meerdere plekken bloed. toch lach ik net zo hard en laat ik het snel weer los. ik denk wel eens bij mezelf 'jemig..karin wat ben je weer tekeer gegaan' maar that's it. ik ga er niet chagerijnig van worden, ga mezelf niet beschuldigen of boos maken. ik ga me ook allang niet meer druk maken over stoppen want ik weet dat het niet lukt. dit hoort gewoon bij me, klaar. ik ben er niet minder mens om en wie dat niet ziet is mij bij voorbaat al niet waard!

xx

[marly]

chronisch tekort eraan zorgt ervoor dat je onbewust altijd gespannen bent immers

Hier ben ik het persoonlijk niet mee eens. Het is geen tekort aan serotonine,maar de serotonine-werking is verstoord. Bij 'denken' word serotonine even losgelaten,en daarna weer 'teruggetrokken' in de cel. Bij 'ons' word de serotonine te snel weer teruggetrokken,waardoor het 'denken' niet afgemaakt kan worden. Overigens,zo is het mij uitgelegd door een psych,dit verzin ik niet zelf . Hoe dit in verband staat met TTM kon ze niet verklaren. Maar omdat zoveel mensen die TTm hebben,of zo'n zelfde soort ziekte,paroxetine (of iets soortgelijks) slikken geloof ik wel dat het met elkaar te maken heeft.

Liefs,Marly

[kada]

hmm, thanx voor de uitleg!! vreemd he..ik heb behoorlijk wat gezocht naar serotinine en alles wat daarmee te maken had op het internet en ik vond zoveel verschillende verhalen en verschillende uitleg dat dit voor mij heel verhelderend is want ik ben min of meer op den duur maar een beetje mijn eigen conclusie gaan trekken uit alle verhalen die ik las.

het zet mij aan het denken weer want ik weet nu niet of het bij iedereen met serotinine te maken heeft. misschien is er bij veel mensen met dwanggedrag wel een tekort aan een ander stofje in de hersenen. misschien is het voor sommigen wel het serotinine-probleem en voor anderen weer iets anders.

ik laat het in met midden hihi...ik ben nu lichtelijk in de war