Voor iemand anders...

[Jente]

YESSSS, het Lot is mij gunstig gezind! Ik heb een tijdje geleden meegedaan aan een wedstrijdje in een plaatselijk krantje, en daarmee blijk ik dus een coole rugzak gewonnen te hebben die je kunt bevestigen op de bagagedrager van je fiets! Ik was daar al lang naar op zoek omdat ik dagelijks op de fiets mijn laptop meeneem van en naar m'n werk. Zoiets kost tientallen euro's in de winkel en dat had ik er vooralsnog niet voor over. Maar nu heb ik dus gewonnen!!!
Vroeger won ik constant dingen, met tekenwedstrijden, gedichtjes, enzovoort. Nu was het lang geleden.
Wat een mens allemaal gelukkig kan maken, mijn hele dag is hierdoor dus goed...

Vandaag ook nog maar 5 haartjes getrokken, dus houden zo (spreek ik mezelf even moed in).
Die laatste eenzame avond zal ik ook wel weer overleven. Morgen is het vrijdag en dan zijn er gelukkig plannen!

groeties
Jani

[karin_inline]

Ha dat maakt veel goed van de dip van gisteren niet? Wat lekker joh dat je zo'n coole rugzak gewonnen hebt!! Ja, TTMers zitten makkelijk in een dip misschien maar er is soms ook niet veel voor nodig om ze blij te maken

Nou, hoop dat je er veel aan hebt, goed hoor!

[Oilily]

Hihi Jani

Inderdaad, uit dipjes kunnen we raken met kleine dingen, die voor een ander helemaal niet zo bijzonder zijn maar voor ons des te meer. Dat is een voordeel van ttm, impulsiviteit en stemming kunnen overslaan naar 'heel blij'.

Ik zwem nog steeds al mijn zenuwen weg en t blijft zalig. Ik ga straks terug. Ik vind dat nog steeds keispannend. Zit hier nu wel met een megakater (gisteren half drie in stamkroeg en te veel wijn gedronken).

Zzzzz

[Jente]

Foei!, een kater Daar heb ik als geheelonthouder gelukkig nooit last van... Maar ik zit er ook niet zo uitgeslapen bij...
Gisterenavond ging het goed, niet getrokken en eigenlijk ook gewoon geen trekdrang.
Inderdaad opvallend dat die rugzak mijn hele dag goed maakte... zo gaat dat met kleine dingen, inderdaad misschien een TTM-kenmerk. Kleine dingen kunnen je dag verpesten of juist goed maken.
Trouwens over dat obsessieve waar we het pas over hadden... ik zat te denken, dat ik dat bv. ook een beetje heb met bepaalde tv-programma's. Zo heb ik een tijdlang ER gevolgd, ik wou dat absoluut zien, maar het ging verder: ik moest er ook vaak aan denken, heb er zelfs van gedroomd. Als ik voorbij het ziekenhuis dichtbij mijn huis fietste, beeldde ik me in dat de knappe ER-dokters daar door de gangen renden... Op dit moment heb ik dat met Sex and the City. Dat komt dagelijks op tv (herhalingen) en ik betrap me erop dat ik het steeds wil zien, ook al erger ik me aan sommige dingen wel (zoals het vreemdgaan). Maar ondertussen loop ik dus overdag ook aan dat programma te denken, en als ik over straat loop beeld ik me soms in dat ik in New York loop en dat ik met Carrie en haar vriendinnen ga lunchen...
Eigenlijk ben ik niet zo iemand die zich helemaal laat meeslepen door tv, en ik besef maar al te goed dat het tv is en dus allemaal 'nep'. Maar toch, mijn fantasie is zo sterk, ik zit direct in dat wereldje dat de tv-makers creëren, en ik kan zo'n dingen moeilijk loslaten...

[Oilily]

Haha, da's natuurlijk wel leuk dat je zo'n hele wereld rondom je kan opzetten. Alles ziet er opeens veel minder saai uit. Ik heb dat nu niet maar ik kan wel écht genieten van mijn dagelijkse portie Home&Away en kan echt balen als ik bij mensen thuis zit en mijn soap is bezig. Dan heb ik dus een onweerstaanbare drang om te vragen of ik even asociaal voor de tv kan gaan zitten om te kijken. Ik kan me op zo'n momenten nog net inhouden omdat dat écht niet beleefd is maar het is moeilijk

[Jente]

Ik zoek even een thread om wat te vertellen, het past nergens in, dus dan maar even hier. Gewoon... even zeggen dat het best wel goed met me gaat (eindelijk nog eens goed nieuws op dit forum...) Gisteren heb ik wel even wat getrokken maar ik heb gauw pleisters geplakt. 's Avonds waren ze eraf, en zodra ik weer naar mijn haar reikte, hups weer pleisters.
Sociaal gezien was het ook een goede dag. Ik heb mijn best gedaan, hier en daar wat gebabbeld, ook met mensen die ik niet zo goed ken. Vroeger was dit een grote opgave voor me, maar nu ging het als vanzelf, en ik was trots.
Mijn wimpers zijn nog steeds lelijk en kaal, ik hoop dat ze vlug aangroeien.

Goeie moed ook aan iedereen. Het leven gaat met ups en downs, voorons TTM-ers des te meer.
Janika

[Oilily]

Goed zo! Misschien helpt het ook om minder gewichtig te doen over sommige zaken... Het leven màg al eens vanzelf gaan. We zijn op heel goede weg

[karin_inline]

Knap dat je pleisters hebt geplakt. Voor mij is dat altijd een enorme stap vooruit. Meestal vind ik wel dat ik dat moet doen maar doe het dan toch niet. Jij wel, echt goed hoor!! Ik hoop dat het de goede kant op blijft gaan! Dan komen die mooie wimpers vanzelf wel weer

[Jente]

Gisteren weer een confrontatie met de familie. Wij hebben een hele grote familie en nog niet iedereen had mijn kortgeknipte haar gezien. Dus heb ik weer een heleboel reacties moeten trotseren: "Haar geknipt!" "Hé, dat is anders!" "Een keer geen sjaaltje!" "Wat mooi!" "Je hebt een heel ander gezicht!" "De kleur staat goed bij je ogen!" "Kijk eens, het krult zelfs!" "je lijkt meer op je moeder!" etcetera... De complimenten zijn leuk, maar na die middag was ik doodmoe, want het kost allemaal zo'n energie. Het geeft ook een druk, dat ik het zo moet houden, dat ik de volgende keer bij een familiebijeenkomst géén sjaaltje mag hebben. Gelukkig waren mijn ouders na afloop heel begrijpend. Mijn vader zei dat hij verbaasd was dat ik het volhield, al die commentaar over me heen. Inderdaad, ik had bijna eruit geflapt dat ik een haarprobleem heb en alles uitgelegd... maar ik vond dat dat geen zin heeft, want blijkbaar zien ze nix speciaals aan me. Waarom zou ik dan over die TTM beginnen?
Wat helemaal gek was, was dat mijn oom die sinds enkele maanden aan alopecia lijdt er ook was. Hij droeg een pruik. Ergens had ik zin om een keer met hem apart te gaan praten en te vertellen dat ik een klein beetje begrijp hoe hij zich voelt en dat ik ook een haarwerk heb gehad. Maar ik heb niet zo'n goeie band met die oom en er was gisteren ook geen gelegenheid voor een gesprekje. Ik was er ook bang voor dat hij boos zou worden, omdat hij niet weet wat zijn kale plekken veroorzaakt, terwijl ik ze zelf veroorzaak. Hier op het forum zijn er natuurlijk begrijpende alopecia-lijders, maar voor hem is het nog allemaal nieuw en hij is nogal opstandig.
Enfin dat was mijn verhaal.
Ik hoop dat het met iedereen dezer dagen een beetje gaat. Goeie moed, allemaal.

[Oilily]

Het is inderdaad zo dat anderen het gewoon niet doorhebben. Bij mij vragen velen of ik mijn haar aan het laten groeien ben en dat het ineens zo snel groeit. Je kunt best alle opmerkingen heel luchtig ontvangen én er luchtig op antwoorden. Maw ttm niet meer als iets gewichtig beschouwen maar als iets wat je nog wel wat hebt maar wat naar de achtergrond is verschoven. Zoals een vijand die je lang genoeg negeert, het uiteindelijk zal opgeven . Stom vergelijk maar kom . Ik begin het al écht gewoon te raken en wil het niet meer opgeven. Leve dingetjes in je haar op toch nog wat te verdoezelen. Ik heb nog vanalles bijgekocht in den hema. Ineens bereikbaar, al die frulletjes voor mij.... Nu zoek ik nog naar een krultang want ik wil echt is proberen op veel krullen in mijn haar te leggen, volgens mij gaat dat supergrappig zijn.

Veel groetjes
Ikke

[Oilily]

o ja, ook ik heb vorige week gewoon tegen een collega van een vriendin mijn haarprobleem efkes 'op den toog' gelegd (zat in mijn stamcafé aan den toog) omdat hij een petje draagt omdat hij zich schaamt voor zijn haar. Ik dacht: Laat ik hem eens informeren. Gewoon zonder boe of ba verteld wat ik heb. Het gaat zoveel makkelijker als er niets meer is om voor te schamen. Dus ik begrijp best dat je je nonkel wou helpen. En die collega van die vriendin vond het supertof dat ik dat gewoon zei, hoorde ik haar daarna tegen me zeggen.

Dada

[sjoukje]

hallo daar,

ook ik heb ervaren dat de meeste mensen best heel nieuwsgierig en begripvol zijn over TTM, sommige mensen willen er ook best veel over weten en vinden het interessant (goed geschreven hoop ik, rotwoord) ik verberg het dan ook niet en meestal zeg ik het gewoon. Of het moeten van die mensen zijn, die het al vragen op zo'n manier van, Wat is dat met je haar? zo van dan moet je wel echt gestoord zijn.....dan zeg ik meestal, ik heb een soort haarziekte, tja je moet toch wat....

[Jente]

Ja, over het algemeen doe ik er ook niet zo moeilijk over om het te vertellen want mensen reageren meestal serieus en geïnteresseerd. Maar bij onze familie moet ik een beetje uitkijken - als ik iets tegen de ene zeg, moet ik het eigenlijk ook tegen de anderen zeggen. Zeker op zo'n gelegenheid waar de een na de ander komt binnendruppelen.
Ik vertel het liever niet als we met een groep aan tafel zitten, maar zal het bewaren tot privé-momenten met kleinere aantallen personen ineens, op een moment dat het ons uitkomt...
En ja, Kim, "de schaamte voorbij", het is zo mooi als je dat stadium bereikt. Jij staat daar ineens heel ver in, vind ik. Volhouden maar!

[Oilily]

Haha, stel je voor: familiebijeenkomst, je klopt met een lepel tegen het wijnglas, gaat rechtstaan en zegt dat je plechtig een mededeling moet doen. Stel je voor.... Privémomenten is veel fijner en dankbaarder om het dan te 'onthullen'.

Ja, de schaamte voorbij, ik vind, als je niets meer ziet of echt verbergt, dan heb ik helemaal geen probleem met dat te vertellen. Dan denken mensen er ook niet verder over na omdat er niets te zien is. En het is zo'n zalig compliment als mensen zeggen dat het helemaal niet opvalt of ze vragen 'waar dan'... Love it. Tis precies alsof ik altijd haar heb gehad )

[bolleke]

Hoi Kim, houwen houwen houwen zo!!! Please... ik weet uit ervaring dat de herfst een vreselijke moeilijke periode is en die tijd... komt er aan. NU is dat nog de 'ver-van-ons-bed-show', de zon straalt en alles is nog zo zomers. Maar laat ons eerlijk en realistisch zijn, hij komt er aan ... de moeilijke tijd. Misschien een idee om elkaar wat meer te zien? Hoe zit het met de bijeenkomst?

Janika, ik vind je bijzonder moedig hoor! Zelf heb ik alle contact met de familie verbroken toen ik 15 was en kaal, ik kon de commentaar absoluut niet aan, schaamde me rot en voelde me vreselijk klein, nietig, ongelukkig...
En dat is jammer, ook wij hadden een mega-grote familie. Maar nonkels en tante's, neven en nichten... ik ken ze niet. En nu vind ik het te laat.
Ik vind het zo bewonderenswaardig van jou om je stap voor stap vooruit te zien gaan in je proces, traag maar zeker. Goed zo!
Eén zinnetje is me opgevallen. Je schrijft: "...terwijl hij niet weet waar de kale plekken vandaan komen.... IK HEB HET ZELF GEDAAN"
Inderdaad, we doen het zelf en het zijn onze handen. Maar is het echt onze vrije wil??? Ik heb (sinds de filosofie-lessen) heel veel nagedacht over de mens, over 'lichaam en geest', 'materie en ziel'... Er zijn verschillende visies, verschillende filosofiën, allemaal heel interessant...
Meer en meer begin ik te geloven dat chemische reacties in onze hersenen een hele grote verantwoordelijkheid hebben op ons gedrag. Is het dan eerlijk om te zeggen dat iemand meer moed heeft, meer wilskracht dan iemand anders? Waarom heeft mijn man het zo veel makkelijker om het leven positief te bekijken en stabiel te leven terwijl ik (zonder medicatie) leef tussen steeds weerkerende stemmingsschommelingen? Waarom heb ik ttm, doe ik dit mezelf aan of zijn het chemische reacties, zijn het genen, hormonen, stoornissen? Zijn we dan gek, nee toch?? Waarom blijven we ons dan zo schamen? De 'schaamte voorbij' kan blijkbaar alleen maar als er niets meer te zien is. Raar, maar zo is het. Waarom toch... er IS niets om ons te schamen. Morgen kan het hun beurt zijn of die van hun kinderen, en dan? Ook met kale plekken moeten we ons kunnen vertonen zoals we zijn, omdat het niet onze schuld is...

Stof tot nadenken...
Misschien nog eens tijd voor een terrasje?

PS: sinds onze laatste ontmoeting gaat het nog steeds heel goed met mijn haar, was zo jaloers op Kim, dat ik het niet meer heb laten knippen en ook niet meer zelf geknipt heb. Ook het trekken is aardig onder controle. Binnen twee weken nog even vitamientjes halen in Malta en dan hop, klaar voor de lange herfst-winter pfff (niet aan denken stomme trien)

Succes!
Daniëla