Niet-ttm-ers lijden mee !

[leen5]

Hallo, ik ben moeder van een ttm-er en geloof me, het is zeer pijnlijk te zien dat je kind trekt. Je vraagt je af wat je kan doen om ze te helpen. Praten? Kwaad worden? Knuffelen? Lief zijn?.........wat vandaag helpt, is morgen het tegengestelde. Momenteel is het weer heel slecht met het trekken : 's nachts handschoenen aan, terug linten en sjaaltjes dragen , truccendoos terug bovenhaald om de kale plekken te camoufleren,... ja, jullie weten het allemaal beter dan ik hé ? De enige waarmee ze erover wil praten, ben ik, en dat is zowel voor haar als voor mij soms zéér moeilijk. Zijn er misschien niet-ttm-ers (vb. mama's ) die over ttm willen praten , dat lucht toch enorm op. Wij komen hier wel vaak lezen en dat steunt al veel. Liefs, Leen

[soezie]

Dag Leen,

Ik ben Soezie 35 jaar en al van mijn 10 de ttm'er. Als je even de tijd moest vinden zie"mijn verhaal".

Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen "wordt aub nooit kwaad op je kind". Ik kan me voorstellen dat dat zeer moeilijk is met zijn momenten. Maar je gaat het alleen maar erger maken.

Mijn moeder heeft mij als kind en puber de ergste verwijten naar mijn hoofd geslingerd. Schandaal, mottige kop, je bent mijn dochter niet meer, ik steek u in een gesticht enz......

En vragen zoals waarom doe je dat, doe je het om ons te pesten, waarom kan je er gewoon niet vanaf blijven ......

Ik moest ook wantjes en haarnetjes dragen in bed. Ik verzeker u het helpt niet.

Integendeel het verergerde alleen maar en de schaamte en angstwerd steeds maar groter. Vorig jaar heb ik pas eindelijk kunnen zeggen tegen mijn dokter "help me want ik trek mijn haar uit"

Praten, steun geven, liefde geven, angst wegnemen, zeker niet kwaad worden . Want dat creëert dikwijls schuldgevoelens. En daar heb ik jaren mee gezeten. Pas in therapie heb ik hier inzicht in gekregen en ik werk nog elke dag aan mezelf.

In elk geval heel veel sterkte. Positief blijven denken en jullie komen er wel.

Groetjes,

Suzy

[leen5]

Lieve Soezie,
wat jij zegt van dat "niet kwaad worden" is volkomen juist, want ook ik heb dat ooit een tijdje gedaan. Nu probeer ik het wel anders aan te pakken maar 't is en blijft zéér moeilijk. Ik heb dikwijls binnenin zo'n onrustig gevoel daardoor.
Kwestie van die haarlinten en handschoenen te dragen, laat ik aan haar het initiatief want zoiets ligt ook zeer gevoelig natuurlijk, maar blijkbaar voelt zij zich wel wat zekerder als die kale plekken verstopt zijn. ( ). Vandaag zou ze naar de fotograaf moeten voor pasfoto's (wat ze weeral 2 weken aan 't uitstellen is) maar ze heeft altijd uitvluchten om niet te moeten gaan, alhoewel ze morgen haar paspoort moet gaan afhalen. Lastige situaties zijn dat ! Gisteren zei ze nog : 'ik haar maar twee dingen in mijn leven : mijn haar en foto's ' (grrrr !!) .
Ik vind jullie allemaal zo'n geweldige, moedige mensen om hier vrijuit te praten. Ik vind wel heel veel steun bij jullie en hoop dat zo te houden.
Knuffel, xxx Leen

[Oilily]

Dag Leen

Dat herken ik heel goed, die haat voor foto's. Ik heb nu (al enkele jaren hoor) geen bang meer voor foto's die worden genomen maar als ik de brief krijg voor een nieuwe pas krijg ik het warm en koud want ik weet dat ik er steeds problemen mee krijg. Je mag namelijk in België geen foto afgeven waar je ook maar iets op je hoofd hebt.... Door al dat religie-gedoe met die hoofddoeken enzo. Nu met de laatste pasfoto had ik een haarbandje in (ik kon niet anders) en toen zeiden ze hier op het werk (ik werk in het districtshuis) dat ze misschien de pas van Brussel gingen terugsturen omdat dat niet mocht maar gelukkig hebben ze die aanvaard. Nu wacht ik weeral bang af op de volgende pas want de elektronische identiteitskaarten komen eraan voor elke Antwerpenaar... Echt waar, als ik ooit die stomme band eens kan afzetten, ga ik me een voorraad pasfoto's laten maken waar ik de volgende 10 jaar mee toekom.

[marly]

hoi leen en kim,

heel herkenbaar,dat foto-verhaal. ik heb al mijn jeugdfotos verscheurd en weggegooid...ik kon niet aanzien hoe ik erop sta met die kale kop. maar ja,ik heb niet alleen die kale kop weggegooid...ook mijn jeugd herinneringen en alles wat er belangrijk kan zijn aan een foto,is weg. vanaf mn 3de tot zeker mn 8ste jaar heb ik geen enkele foto meer. en eigenlijk heb ik daar soms wel spijt van,als het goed met me gaat iig. als het slecht gaat ben ik blij dat ik ze weggedaan heb. ben trouwens nog steeds camera'schuw'.
liefs,marly

[leen5]

Hey, amai is dat echt zo dat je niks op je hoofd mag voor een pasfoto?
Mijn dochter was daarstraks zowat aan 't experimenteren met linten en haarbanden omdat het wat warm wordt aan haar voeten: ze moét vanavond foto's laten maken , er is geen weg terug ! Leen

[Oilily]

Ja Leen dat is zo...
Probeer dat ze zo weinig mogelijk de voorkant van haar haar bedekt want dan heb je garantie prijs.... Ik hoop dat het lukt, anders zul je een nieuwe foto moeten laten maken.

Groetjes
Kim

[leen5]

Hey, gisterenavond is mijn dochter dus voor pasfoto's gegaan: 10min.voor sluitingstijd (!) en zonder haarlint !
Ze vroeg me haar te helpen bij het modelleren van haar kapsel. Na een voedende haarbalsem , brushen, dan nog vééééeeel haarlak en.... lood in haar schoenen zijn we vertrokken !....en 't is meegevallen ! Leen

[truusvisser]

Hallo Leen,

Fijn dat het meeviel, wat kun je hier als ouder enorm mee zitten he ?
Mijn dochter van 15 begon vorig jaar ook met ttm, ze trok haar wimpers uit.
Ik ben me werkelijk lam geschrokken (lees mijn verhaal "hoop') en hier sindsdien heel erg mee bezig, meer nog dan zijzelf denk ik. Af en toe beheerste het mijn hele leven en kon ik zelf aan niets anders meer denken. Gelukkig gaat het nu beter met haar, ik denk dat zij aan het begin stond van iets wat veel erger kon worden. Ik denk/hoop dat ik haar momenteel op de juiste manier begeleid, zelf vind ik dit af en toe erg zwaar. Ze heeft nu al zo'n 4 wk niet meer getrokken, 1x ging het bijna mis, had ze er 3 wimpertjes uit getrokken, maar kwam ze gelukkig direct bij me, zodat we erover konden praten. Kwaad worden en terleurgesteld reageren werkt niet, begrip tonen,prijzen wanneer het goed gaat wel, het zelfvertrouwen moet terug komen en het is heel fijn om er met iemand over te praten die het goed begrijpt. Zij gebruikt sinds enkele weken morEPA ik denk dat dit een goede ondersteuning biedt. Hopelijk blijft het goed gaan en word het niet erger.
Ik ben al bang als ze ergens anders gaat slapen of een keer heel boos/verdrietig is, dat ze dan een terugval krijgt. Maar eigenlijk moet ik meer vertrouwen in haar hebben, ze is er terecht zo trots op dat het al een tijd goed gaat. Hoe oud is jouw dochter ?

[leen5]

hey truus, het is inderdaad zeer moeilijk als ouder om er , op de juiste manier , mee om te gaan. Ondertussen heb ik ook al ervaren dat lief en geduldig zijn, de beste remedies zijn. Ik ben er , net als jij, al enorm veel mee bezig geweest.
Mijn dochter wordt 17 en trekt ongeveer 2 jaar. Het is een tijdje wat beter geweest maar tijdens de examenperiode is ze hervallen door de stress op school en ook door de zelfmoord van een vriend. Sindsdien is het enorm bergafwaarts gegaan. Toen had ze ook depressieve buien, maar dat is nu iets beter. Ze neemt ook al geruime tijd visolie.
Komt jouw dochter op de site? Ons M. leest hier wel eens maar zelf praten niet. Alleen met mij en het is inderdaad zeer vermoeiend. Zij is daarbij ook nog eens zéér gevoelig en dat speelt dikwijls parten. Als je kind lijdt, lijdt een moeder mee hé? Wat kan het leven soms toch hard zijn hé ! Toch fijn te weten hoe andere moeders er over denken. XXX Leen

[truusvisser]

Hallo Leen,

Mijn dochter komt zelf niet (meer) op deze site, alhoewel ze er in het begin wel e.e.a heeft opgezocht en gelezen. Ze wil er zowieso niet veel over praten, daar moet ik dus wel een beetje voorzichtig mee zijn. Is wel eens moeilijk als je er zelf wel heel veel over denkt en leest. Ben wel blij dat ze mij volledig in vertrouwen heeft genomen. Ook zij is een heel gevoelig kind al ziet de buitenwereld dat lang niet altijd. Het is een heel populair meisje, ze voelt zich momenteel ook wel erg gelukkig. Op school gaat het nu ook goed, in de tijd dat zij begon met trekken mopperden wij veel op haar omdat ze soms erg slecht presteerde (vonden wij) en omdat ze zoveel wilde. Uitgaan e.d, waar wij haar nog veel te jong voor vinden. Nu geven wij haar wat meer de ruimte maar wel gedoseerd en benadrukken ook meer de dingen die heel goed gaan. Daar is zij erg gevoelig voor.Haar zelfbeeld was op een gegeven moment erg laag, daar begreep ik echt niet veel van aangezien het een hele leuke en mooie meid is. Als baby en later als kleuter lag ze altijd al in haar bedje te bonken met haar hoofdje, verder was ze een duimzuigertje/nagelbijtertje (nog steeds) en slaapt ze ook nu nog altijd met haar knuffie van vroeger. Ze vraagt en krijgt heel veel aandacht en is vrij druk. Ik praat hier nooit met anderen over, ik weet niet.....dan is het net of ik haar tekort doe, weet ook niet of een ander dit zou begrijpen. Iedereen kent haar als een vlotte meid die veel durft en doet, haar kwetsbare kant kennen maar weinigen. Wat een gedoe allemaal he ? Je wilt zo graag dat alles goed gaat met je kinderen, daar heb je alles voor over en wil je ook alles aan doen. Helaas is dit iets wat ze zelf moeten doen en hopelijk komen ze hier met onze goedbedoelde hulp goed doorheen. Zou willen dat ik het van haar over kon nemen, dan had ik het tenminste zelf in de hand. Nogmaals, ik heb het er af en toe knap moeilijk mee, terwijl het met haar heel goed gaat, ze is enorm vrolijk en vol vertrouwen. Maar ik hoop maar dat dat zo blijft joh ! Ik zit regelmatig op deze site, maar laat dat aan de rest van ons gezin nooit merken. Gek he ? Net of je het stiekum moet doen, waarom eigenlijk ?

[leen5]

Hoi Truus, ik herken heel veel dingen van jouw dochter in de mijne. Dat nagelbijten is er zo eentje en dat slapen met haar oude vertrouwde(ondertussen versleten )knuffels. Mijn dochter is in tegenstelling van de jouwe dan weer zeer gesloten en onzeker. Ze heeft ook wel een zeer laag zelfbeeld en vindt zich lelijk. Na een week of drukke schooldag kan ze ook zo futloos zijn. Zij geeft alle energie aan het vrolijker willen overkomen dan ze zich voelt en in haar studies natuurlijk. Momenteel heeft ze het zwaar en behaalt ze niet de resultaten in verhouding tot haar inzet ! Ik hoop maar dat ze het volhoudt. Daar steek ik dus ook veel energie in, haar te stimuleren om door te bijten. Zich afreageren doet ze dagelijks door eens goed op haar drumstel te rammen: dat is een fantastisch ding om haar 'frustraties' op kwijt te kunnen. Ik hoop dat wij het samen volhouden om onze meiden te steunen. Gisteren zei mijn dochter nog: Mams, ik kan soms lastig doen maar zonder jou zou ik het allemaal niet volhouden. Wat die enkele woorden toch doen hé? xxx Leen

[truusvisser]

Mijn dochter gaat binnenkort op een zelfverdigingssport,kan ze haar frustaties even lekker van zich af schoppen (lijkt mij) net als dat drummen. Lijkt me zowiezo wel goed voor het zelfvertrouwen. Ben blij jou te hebben ontmoet hier op de site. Heb ondertussen meerdere stukjes van je gelezen en merk dat je er net als ik 'bovenop"zit. Toch hebben onze meiden ook ruimte nodig om het zelf te verwerken. Af en toe vraag ik daarom vrij luchtig hoe het gaat terwijl ik mij op dat moment niet zo luchtig voel maar dat laat ik niet steeds merken anders voelt dat zo belastend voor ze. Heb door dit hele gedoe de afgelopen 4 wk niet kunnen werken moest voor mezelf ook even alles op een rijtje zetten en verwerken. Was enorm moe maar kon er vaak s nachts niet van slapen.

Het gaat nu gelukkig met mijzelf ook weer wat beter, probeer een beetje afstand te nemen om ook weer wat meer aan mijzelf toe te komen.

Wel Leen, laten we er het beste van hopen en doorgaan met veel van onze kinderen te houden

[eva2001]

he he gelukkig nog een ttm mama !!

ik heb je al een mailtje gestuurd ( tenminste als dat gelukt is.....)

[leen5]

Hé mama van Eva, heb je mijn antwoord terug ontvangen?
Liefs, Leen