"alleen wimpers"

[Nienke]

Hallo allemaal,

Ik ben ook nieuw hier. Ik had wel gereageerd op een bericht van Mandy2 op de thread van Zonnestraat "Hallo allemaal" en ook een bericht geplaatst naar aanleiding van het artikel in het blad Vriendin. Maar ik heb inmiddels begrepen (alle begin is moeilijk...) dat het het eenvoudigst is om een eigen thread te starten, als je lotgenoten zoekt tussen de TTM-ers. De meesten trekken nl.
het hoofdhaar uit, maar ik trek "alleen" mijn wimpers uit. En dat vind ik al een geweldig probleem! Ik doe het al ruim twintig jaar (ben nu 35) en wil er echt wat aan doen! Ik ben het zat te denken dat ik mijn problemen zelf wel kan oplossen, dus heb nu hulp gezocht bij een psychiater. Hiervoor wist alleen mijn man en mijn beste vriendin ervan. Ik heb nooit gedurfd het aan anderen te vertellen. Met het artikel uitVriendin in de hand, heb ik het met horten en stoten ook aan mijn ouders verteld.
Het feit dat ik echt wil proberen eraf te komen, heeft ook te maken met het feit dat ik twee kindjes heb, waarvan 1 dochtertje van 4 met prachtige lange wimpers! En ik moet er niet aan denken dat zij dat gekke gedrag van mij gaanovernemen... Bovendien, als ik nog veel langer doorga, dan ben ik bang dat de wimperhaartjes definitief stoppen met teruggroeien.
Graag wissel ik ervaringen uit.

Groetjes allemaal! Nienke

[marretje]

Ha Nienke,

allereerst van harte welkom hier. Het is vast een openbaring voor je dat er zoveel mensen zijn met deze tic. Dat was het voor mij tenminste wel. Ik zit hier ook nog niet zo lang, en vind het elke keer weer verbazend om zoveel verhalen te lezen over dingen waar jezelf ook mee zit.

ik trek mijn wimpers en wenkbrauwen uit. Dus ook niet mijn hoofdhaar. Het gaat op het moment even heel slecht, want ik heb het erg druk, en dat verergert de zaak vaak enorm. ik ben het gaan doen omdat ik het zag van mijn vader. Dus wat dat betreft heb je gelijk als je je zorgen maakt over je dochter! ik heb nooit hulp ingeschakeld. Trek ook nog relatief kort. Kben nu 19 en ktrek sinds mijn 10e jaar.

veel sterkte met het hulp vragen en de pogingen om te stoppen!!!! het is vreselijk moeilijk, maar hou vol!!!!!!!!!!

groetjes, Marretje

[Nienke]

Hoi Marretje,

Dank voor je berichtje. Dit is de eerste keer dat ik lees dat iemand deze tic van iemand anders heeft overgenomen (maar misschien heb ik er nog niet genoeg over gelezen)!
Het is inderdaad een hele openbaring voor me! Ik heb lang gedacht dat ik de enige was, en dat maakt het ook gelijk zo moeilijk bespreekbaar met anderen. Ik zit dus nu (eindelijk) in de fase dat ik er iets aan wil/ga doen. En ik vraag me af of het goed voor me is om er met anderen wat meer over te praten. Met een aantal vriendinnen heb ik het er nooit over gehad, maar ze moeten het ongetwijfeld gezien hebben. Het blijft dan altijd "het vermeden onderwerp" en dat voelt aan een kant gek binnen een vriendschap. Aan de andere kant ben ik bang dat ze gaan denken dat ik gek, of in elk geval maar raar ben. Hoe kijk jij daar tegenaan?
Ik ben in elk geval blij dat ik hier dingen van me af kan schrijven.
Groetjes! Nienke

[Nien]

Dag Nienke,

ook welkom namens mij! ik wilde even reageren op het wel of niet aan vriendinnen vertellen. ik trek zelf vanaf mijn twaalfde voornamelijk mijn hoofdhaar uit (ben nu 22). ik heb eigenlijk vrijwel vanaf het begin aan vriendinnen vertelt dat ik dat doe, eerst alleen aan mijn beste vriendin en met de jaren eigenlijk aan steeds meer vriendinnen. nog nooit heb ik een vervelende of rare reactie gehad en ik heb ook helemaal nooit het gevoel gehad dat mijn vriendinnen me met andere ogen bekeken of raar vonden (dit tot mijn eigen verbazing). het is ook eigenlijk heel handig dat ze ervan af weten, zo kunnen zij mij bijvoorbeeld altijd waarschuwen als er bijv. een pluk verkeerd zit waardoor er een kale plek zichtbaar is. kortom ik ondervind er veel steun aan en ik denk dat jij het ook best aan je vriendinnen kan vertellen, want als het echte vriendschap is zullen ook jouw vriendinnen je nog steeds als dezelfde persoon zien en je steunen.

Groetjes Nien

[marretje]

Ha Nienke,

hier ben ik weer. Mijn familie weet het omdat mijn vader het natuurlijk ook doet. Verder weet mijn vriend het. Hij gaat er goed mee om, maar ik merk dat hij het niet begrijpt. Wel zegt hij dat hij ziet dat ik het er moeilijk mee heb, en daarom probeert hij zo min mogelijk commentaar te geven. Een aantal vriendinnen weet dat ik deze tic heb. Dat het een naam heeft weten zij niet en ik weet ook niet of ik dat wil vertellen. Nien, jij vertelt dat je geen negatieve ervaringen hebt met het vertellen tegen vriendinnen. Dat is mooi!!! bij mij reageerden ze een beetje vreemd. Zo van: nouja, die is gek, trekt ze haar eigen wimpers en wenkbrauwen eruit. Zo is ze hartstikke lelijk. Maar dat zeggen ze niet hardop, want ze zagen dat ik het moeilijk vond om te vertellen.
Als het echt goede vriendinnen zijn, kun je het wel vertellen. Maar dat waren deze meiden niet echt van mij.

probeer het gewoon. Misschien ervaar je er net zoveel steun aan als Nien. Ik hoop het voor je!!!! Fijn weekend , en tot horens.
groetjes, Marretje

[Nienke]

Hoi Marretje,

Wat naar dat je vervelende reacties kreeg! Dat is natuurlijk het allerlaatste wat je kon gebruiken. Ik denk wel dat ik kan inschatten wie er wel of niet begrijpend reageert. Maar die drempel is gewoon zo groot! Aan de ene kant wil ik mijn verhaal kwijt, en aan de andere kant wil ik soms net doen alsof er niets aan de hand is. Maar als ik heel eerlijk ben, dan beheerst het een groot deel van mijn leven. Ik merk dat ik er nu ook meer over aan het nadenken ben (piekeren dus) en dat bevordert het allemaal niet. Heb weer veel te veel haartjes uitgetrokken en weet dan dat het minstens drie weken duurt voordat het er een beetje normaal uitziet (met make-up dan). En dan moet ik in die weken wel heel sterk in mijn schoenen staan. Ik zou bijna die verjaardag voor vanavond afzeggen met een rotsmoes. Erg he!
Nien, nog bedankt ook voor jouw reactie. Fijn dat je vriendinnen je steunen. Dat moet toch ergens ook wat rust geven of zo.
Zullen we proberen het vanaf vandaag niet meer te doen??? Ik ga turven vanaf nu...
Groetjes! (een beetje moedeloze) Nienke.

[marretje]

Ha Nienke
tgaat bij mij nu ook super slecht! veel stress voor school en kheb pas stage gehad. kheb bijna geen wenkbrauwen meer op het moment. echt niet leuk! wimpers moeten het ook ontgelden. ik camoufleer het ook met make-up, maar voel me toch niet zeker.
tlijkt me een goed idee om te turven! maar weet je wat mijn probleem is: ik ben pas tevreden als ik het een week lang niet gedaan heb, terwijl beginnen met een dag veel beter is! een dag is al zolang! morgen ga ik het proberen!
Je verhaal kun je pas echt goed kwijt aan mensen die de moeite doen om je te begrijpen en niet direct naar je gaan kijken alsof je een psychoot ben. Dat is heel belangrijk. laat ze eerst maar luisteren, en vooral niet direct een oordeel trekken. Als ze dat doen, zullen ze ook horen dat je het er moeilijk mee hebt, en dat je er ook niet zomaar mee kan stoppen!
succes meid, enne, verjaardagen afzeggen lijkt me niet de goede manier! probeer niet in een sociaal isolement te komen als je getrokken hebt. Juist je gedachten verzetten helpt om even niet te trekken. Tenminste, bij mij dan!
succes ermee, en tot horens!
groetjes, Marretje

[Nienke]

Hoi Marretje en anderen,

Ik noem het dus plukken of frummelen, want trekken vind ik zo'n naar woord. Ik weet niet waarom. Waarschijnlijk omdat dat het meest tot de verbeelding spreekt.
Is het op school en met je stage wel goed gegaan? Meestal maken we ons drukker dan eigenlijk nodig is.
Ja, die stress he, die kan zomaar weer veel schade aanrichten! Bij mij gaat het nu alweer vier dagen goed. Volgens mij komt dat, omdat ik vandeweek weer heel erg geschrokken ben van mezelf. Daarna gaat het een kleine week goed, zie ik verbetering, waarna ik weer een beetje laks word... Maar dat wil ik dus aanpakken! Ik heb nu vanaf dat de kids 's avonds op bed liggen tot en met de volgende ochtend pleisters op mijn duimen. En dat helpt mij wel. Misschien is het voor jou ook een goed idee (al weet ik zelf dat er een moment moet komen dat je daartoe overgaat, want die oplossing had ik zelf ook al lang bedacht, maar toch heeft het maanden geduurd voordat ik ze ging gebruiken....).
Succes en groetjes!
Marieke

[Stepel]

Ik ben Stefanie, pluk ook wimpers en wenkbrauwen ( eerste jaren alleen wimpers ) vanaf mijn 17e en ben nu 30. Ik heb een zoontje met ook prachtige lange wimpers, confronterend he? Hij heeft ze van mij, maar ik trek ze er steeds uit..........Ik hoop dat er nog eens een dag komt dat ik ze ook allemaal weer heb en dan mooi kan maken met mascara. Ik merk wel dat ze steeds een beetje moeilijker terug groeien. Maar godzijdank groeien ze steeds weer terug. Hoe gaat dat bij jou? Soms zijn ze snel weer terug en soms duurt het wat langer, ze worden ook dunner. Oh, ik wil er vanaf blijven en heb al zoveel therapie gehad maar het is en blijft mijn valkuil. Een beetje stress en ik sta weer voor de spiegel. Maar doordat ik het een beetje heb geaccepteerd blijf ik me niet zolang meer rottig voelen want dat verdien ik niet. Visite afzeggen, zovaak gedaan maar ik doe het nu niet meer. Ik heb mezelf voorgenomen: Ook al heb ik geplukt, mijn afspraken gaan altijd door. Dat helpt me wel anders bleef ik er altijd in. Huilen en me steeds rottiger voelen.......
Hoe oud zijn jouw kindertjes? Zien ze het jou wel eens doen? Ik heb een zoontje van 3 en ik doe het wel waar hij bij is en hij maakt wel eens opmerkingen.
Dat wil ik echt voorkomen maar het is zo'n moeilijk te weerstane drang.......
Liefs van Stefanie

[Nienke]

Hoi Stepel,

Mijn dochter is vier en heeft mooie donkere ogen met lange donkere wimpers. Misschien wel van mij, maar ik moet zeggen dat ik het me niet kan herinneren hoe het ooit was. Het is inderdaad heel confronterend, vooral omdat ze verder zoveel op mij lijkt!
Mijn man heeft lichte ogen en lichte wimpers, maar wel lang. Net als mijn zoontje van 10 maanden.
Ik had zelf altijd het idee dat ik niet aan mijn ogen zit te "rommelen" waar anderen bij zijn. Maar mijn man heeft me uit die droom geholpen. Tenminste... ik zit in elk geval wel vaak aan mijn wimpers te voelen. Dat is op zich niet erg, maar daar begint het allemaal wel mee. Dat zouden de kinderen dus ook niet moeten zien eigenlijk. Echt plukken doe ik pas als ik alleen ben, of alleen met mijn man. Hij geeft me vaak een seintje dat ik moet stoppen (op mijn eigen verzoek), zodat ik me er meer van bewust word. Wat een gedoe he.
Antwoord op je vraag: Als ik een paar weken mijn best doe, dan groeien mijn wimpers weer zodanig aan, dat het niet opvalt als ik make-up op heb. Maar ze zijn niet meer mooi lang en ze worden inderdaad steeds dunner. Ik ga nu snel mijn pleisters weer zoeken!
Lieve groetjes,
Marieke