'voor de lieve vrede'

[bolleke]

Dag iedereen,

Om even bij stil te staan...
We doen zo veel omdat het 'zo hoort', of 'voor de lieve vrede'...
Al van kindsbeen af, passen we ons aan, aan patronen die van ons verwacht worden... door ouders, grootouders, school...
Ook later, op het werk of in ons huwelijk... raken we zo veel van onszelf kwijt. Het hoeven niet altijd traumatische ervaringen te zijn, zeker niet. Meestal gaat het heel geleidelijk, maar we VERLIEZEN ons-zelf...
De weg terug, heel diep... is ZIN-vol!
Bedenk maar eens wat je niet allemaal doet om je man, je kinderen of je (schoon)moeder te behagen... En ja, natuurlijk heb je een goede man, ik ook. Maar na 20 jaar zijn er nog steeds kleine ergernissen. Die neem je er-bij.. je praat er niet over (zó erg is het toch ook weer niet). Toch kan je er beter wél over praten. Hem veranderen doe je niet, maar hij mag wel weten dat jij dit niet leuk vindt, en door het te zeggen, geen ruzie maken, gewoon op het gepaste moment zeggen... ben jij van dit gevoel vanaf.
Zo is er mijn moeder. Zij 'eist' dat ik haar éénmaal per week opbel. Ik doe dat (om de lieve vrede), maar betrap mezelf erop dat mijn hand heel dikwijls naar mijn hoofd gaat terwijl ik aan het bellen ben... Nu had ik de laatste 10 dagen niet meer gebeld. Ik had er geen zin in en wou ook geen komedie spelen, basta. Als zij daar boos om is, dan is dat haar probleem... Nu heeft ze zelf gebeld, ze was niet boos, alleen een beetje ongerust, oké, dat is goed, mag wel...
Ga bij jezelf eens te rade hoeveel keren per dag je eigenlijk dingen doet 'omdat het zo hoort' of voor de 'lieve vrede'... het huis 'moet' gepoetst, de auto 'moet' gewassen, de kinderen 'moeten' zus of zo aangekleed zijn... het gras 'moet' dringend afgereden worden... en op je 'vrije' dag mag je ook al niet 'niksen'...
Als wij (mijn man en ik) tegen mensen zeggen dat we ergens geen tijd voor hebben, dan antwoorden ze dikwijls nogal bemoeierig; "Je hebt toch maandag." Dat is inderdaad onze 'vrije' dag en dan hebben we het zo moeilijk om op die dag ook NIETS te doen... schuldgevoelens alom...
Ik WEET dat dit (bij mij) mede oorzaak is van TTM. Ik werk hier nog elke dag aan. Ik wist alleen niet dat het zo erg was... dat alles er zo diep ingebakken zat...
Nu kan je wel zeggen; "Maar iedereen heeft toch dingen waar hij/zij zich aan ergert." Klopt.
Maar niet iedereen heeft 'aanleg' voor TTM. Dit oer-gedrag is bij ons blijkbaar sterker ontwikkeld dan bij andere mensen. Maar om 'ergernissen' van je af te zetten zijn er ook mensen die vb drinken, nagels bijten, joggen, heel hard roepen, aan yoga doen of mediteren... Je kan er ook gewoon 'mee leren omgaan', en dat betekent niet hetzelfde als 'er mee leren leven'.
Het beste is nog om, wat ons ergert, aan te pakken, maar dan komen we terug op het onderwerp 'KRACHT' en zo is de cirkel rond...

Lieve groetjes, bolleke

[Madelief]

Even kort, maar ik herken je verhaal helemaal. Zo werkt het bij mij ook wel zo'n beetje. Doe veel om het iedereen maar naar de zin te doen. Ik was vaak degene bij de vriendinnen die het iniatief nam, even bellen/een kaartje/ verjaardagen vooral niet vergeten............ De laatste jaren is dit minder geworden, ik kom er ook niet meer aantoe en heb toch ook wel geleerd dat ik niet altijd degene hoef te zijn die eerst reageerd. Toch zeggen ze nog wel, O jij bent altijd zo attent....ach en dat doet me ook wel weer goed, maar op een gegeven moment wordt het ook steeds van je verwacht ....en dat kan ik niet meer waarmaken.....en wordt me trouwens ook niet kwalijk genomen.
He de groetjes van Madelief en een dikke kus voor jou.

[eus]

Hoi lieve Bolleke,
Ik herken het stuk in je verhaal over alles voor andere over hebben , en jezelf eigenlijk vergeten. Van alles doen om de ander te behagen.
Door bezig te zijn met anderen hoef ik minder bezig te zijn met mezelf, en dat vond ik denk ik heel lang wel fijn. Bezig zijn met wat IK denk en voel, en dit dan ook nog naar buiten brengen is moeilijk. Door dit te wel te doen zet ik mezelf als een duidelijk persoon neer, met een mening, en het soms niet eens met de ander zijn, kan een discussie geven.
Ik merk dat ik de laatste jaren steeds duidelijker durf te zijn, en ook kan zeggen als ik het ergens niet mee eens ben, of als ik bepaald gedrag van iemand niet leuk vind. Ik merk wel dat ik hierdoor meer 'conflict' krijg. Nouja, conflict is niet het goede woord, eerder discussies. Soms is dat lastig en moeilijk, maar ik blijf wel bij mijn gevoel en draai niet mee met alle andere winden. En dat voelt goed, ik ga eerlijk om met mezelf. Dat probeer ik dus...
Het is gewoon zo belangrijk dat je 'in vrede' leeft met jezelf, dat je weet waarvan JIJ gelukkig word. Gewoon goed voor jezelf zorgen. Een beetje hulp van anderen is heel fijn, maar je moet het uiteindelijk zelf doen.
Hoe is het verder met jou? Na je laatste dip toch de draad weer opgepikt las ik? Goed hoor. Heel knap dat je je niet uit het veld laat slaan door een terugval!!
Bij mijn zijn de haren eruit, maar mijn depri gevoel is minder, zit nu nog in een soort van passieve periode, maar ik voel dat ik de 'strijd' binnenkort weer aanga. Ik ben nu psychisch een beetje aan het uitrusten ofzo. ik trek geen haren, want er zit niks meer, dus da's makkelijk. ik zie de terugval ook als een enorme leerschool, niet leuk, grote schade, maarja, dat is helaas inherent aan ttm. Nu nog laten bezinken, en straks weer serieus er tegenaan.
Dag Bolleke en de rest, allemaal veel sterkte, moed en kracht.
Liefs eus.

[ilseke]

ook ik herken me volledig in jouw verhaal!
Ik kan het niet verdragen om te beseffen dat er iemand is die mij niet kan uitstaan. Ik lig daar echt wakker van. Neem nu ons geburen. Naast ons woont er een oud koppel dat van meet af aan niet al te vriendelijk was tegen ons. Nu hebben wij zo'n 2x per jaar al onze vrienden bij ons thuis (je kent dat wel, voor verjaardagen of een barbeque) en soms durft de muziek wat te luid gaan. Ik pleit hieraan schuldig. Nu op oudejaar 2002 was het terug zo (ik dacht werkelijk dat ze niet thuis waren en had de volumeknop helemaal opengedraaid) Nu de volgende dag hebben van deze mensen -terecht- op onze donder gekregen.
Ik heb dan onmiddelijk een kaartje met onze excuses en ons tel.nr. in de bus gestoken met de mededeling dat we in de toekomst extra zullen opletten, het aantal feestjes heel beperkt zullen houden en mocht er toch enige overlast is zij ons kunnen bellen (op de muur bonken horen we toch niet)
Ik dacht dat hiermee een aantal plooien glad zouden gestreken zijn en er tenminste eens een groet afkan in de toekomst, maar neen. Ze zouden nog liever hun hoofd in de grond steken dan eens te glimlachen. Ik zit hiermee erg in mijn maag. Tegen mijn vriend zullen ze wel wat vlugger goedendag zeggen dan tegen mij. Ik denk dat ik wat stugger overkom (mensen denken nogal gauw van mij dat ik het wat hoog op heb, wat niet zo is, maar dit is enkel om mijn onzekerheid te verbergen).
Nu ben ik binnenkort jarig en ik heb me al suf gepiekerd wat ik zou organiseren. Ik heb geen zin om uitbundig te gaan feesten en heb uiteindelijk toch terug ons vrienden bij ons thuis uitgenodigd. 'k Ga er wel opletten dat er geen luide muziek gedraaid wordt, maar het feit dat ik nu al met de zenuwen zit om de geburen te behagen is toch niet normaal!
Ik denk erover om een paar dagen ervoor nogmaals een briefje bij hen binnen te steken met ons tel.nr en het feit dat ik een feestje geef. Zo zijn ze al verwittigd.
De beschrijving van dit voorvalletje is iets langer uitgevallen, maar het is er 1 van de velen waarin ik altijd probeer goed te doen voor aan ander! Zo kan ik nog uren doorgaan, maar moet nu stoppen want het werk roept!
Liefs,
Ilse

[mirjam]

Hoi!

Heel herkenbaar je verhaal hierboven. Ik heb het ook dat ik in feite gewoon bang ben voor afwijzing. Ik ben zo onzeker af en toe, dan baal ik daar zelf van want het maakt je zwak in een conflict/discussie. Ik ben altijd al wel onzeker geweest maar met de ttm is dat een negatieve wisselwerking geworden. Altijd iedereen te vriend willen houden, bang dat ik iets verkeerds heb gezegd, bang dat er achter mijn rug om over me wordt gepraat,... Doodvermoeiend.
Ik kan ook heel moeilijk dingen los laten, wil alles gepland hebben, weten wat ik kan verwchten, waar ik me op in moet stellen. Alle mogelijke problemen van te voren al ingecalculeerd hebben het het liefst de oplossing al bedacht hebben voor er ook maar iets gebeurt. Mijn man zegt vaak "wacht nou maar af, het valt vast wel mee", maar die omslag is op de één of andere manier bijna niet meer te maken.
Toch blijf ik het wel proberen hoor, maar bepaalde denkprocessen zijn moeilijk te stoppen...

Liefs van Mirjam

[ilseke]

Ik ben zo onzeker af en toe, dan baal ik daar zelf van want het maakt je zwak in een conflict/discussie. Ik ben altijd al wel onzeker geweest maar met de ttm is dat een negatieve wisselwerking geworden. Altijd iedereen te vriend willen houden, bang dat ik iets verkeerds heb gezegd, bang dat er achter mijn rug om over me wordt gepraat,... Doodvermoeiend.

Alsof het over mij gaat, zo herkenbaar!
Ga daarom discussies zoveel mogelijk uit de weg, of ik klap helemaal of begin te huilen... Ik kan me nooit verweren. Hatelijk gewoon!!!
Ilse

[mirjam]

Hoi!

Dat is inderdaad mijn angst altijd als ik weet dat er een moeilijk gesprek met bijv. een collega aan zit te komen, dat ik dan zal gaan huilen. Met als gevolg dat het dan nog weleens gebeurt ook, dan kan ik daar zo van balen...

Groetjes, Mirjam

[bolleke]

Hé hé meiden allemaal,

Hebben wij onze ogen open en lezen wij goed?? En dringt het dan ook door??
Allemaal herkenbare verhalen hier...
Maar DOEN wij daar ook iets mee?
Wat ik bedoel... je trekgedrag analyseren aan de hand van een boekje, haren tellen en pleisters omdoen... allemaal goede hulpmiddeltjes om het gedrag een beetje in de hand te houden.
Maar 'voor de lieve vrede' en 'omdat het zo hoort' zijn GEVOELENS die van BINNENUIT zijn vastgeroest en die ons 'ont-krachten' (en daar gaan we weer...)
Maar daar gaat het ook om! Mij is geleerd om DAAR aan te werken... dan komt de rest 'van-zelf'...

Mijn therapeut heeft me nog nooit gevraagd hoeveel haren ik getrokken heb... eerlijk waar, nog NOOIT! In het begin vond ik dit vreemd, was het ànders gewoon... Ik voelde me daar onwennig bij, maar hij vertelde dat ik dàt van hem niet moest verwachten want dat hij dat niet belangrijk vond, hoezo, niet belangrijk??? Later heb ik gesnapt waar het om ging...
Hij vraagt me hoe ik me voel, of ik te-vrede-n ben met mezelf, of ik passie heb in mijn leven, of ik genoeg tot rust kan komen, of ik opkom voor mezelf, of ik geen zaken opkrop, of ik voldoende tijd neem om met creatieve en expressieve dingen bezig te zijn, hij vraagt me om mezelf niet voorbij te hollen...'take it easy' is de openingszin op mijn gsm (die ik trouwens bijna niet meer gebruik)...
Dit zijn allemaal dingen waar we zelf kunnen aan werken. Als ik me vanbinnen goed voel, dan HOEFT het niet meer, het trekken... en ik dàcht dat ik me vanbinnen altijd goed voelde...

En ja EUS, langzaamaan kom ik terug uit mijn 'dip', omdat ik geleerd heb om goed naar de signalen van mijn lichaam te luisteren. En ik geloof vast dat jij dat nu ook aan het doen bent... wacht maar, nog een week of misschien wel twee en dan ben jij terug één en al actie! Maar het HOEFT ook niet...

Lieve groet, bolleke

[lotte]

Ja Bolleke je hebt daarin natuurlijk wel gelijk,ik snap het wel maar dat is juist waarvoor ik nu hulp nodig heb; ik wil van het haren trekken af! Het verleden zal best meespelen maar wie kan me leren om van mijn gepieker af te komen? Oke, neerslachtige gevoelens hebben te maken met invloeden van jezelf[aanleg] Maar ook van situaties en gebeurtenissen die je niet in de hand hebt. En daar kan ik niet mee overweg.En dan kan ik me zo onmachtig bij voelen Dan begint het dus. En inderdaad, als pleisters werkelijk hielpen, Nou, dan was ik het allang afgeleerd,maar ieder verzint een manier om zich tegen deze tic te verzetten, voor de een dit en voor mij weet ik het niet meer.Ik zie de zin niet van de haren bewaren in een doosje, alleen al bij die gedachte word ik al onrustig, Als ik niet trek dan ben ik bang dat ik andere dingen hiervoor in de plaats doe. Dat heb ik mezelf in het verleden ook nog weleens aangedaan, Het is voor mij zo dubbel; aan de ene kant zal ik meewerken aan gedragstherapie,maar ik verdom het om mee te werken aan de haren in een doosje mee te nemen! daar maak ik me nu al kwaad over! [Ondanks dat ik hier ook echt NIET aan meewerk blijf ik boos!]
groetjes lotte.

[karin_68]

Bolleke,

Echt groot gelijk met wat je schrijft. Eigenlijk laten we ons leven. We doen voornamelijk zaken omdat deze van ons verwacht worden. We zijn er niet altijd mee akkoord, en voelen ons eigenlijk ongemakkelijk diep in ons binnenste, maar toch doen we diet of dat omdat het zo verwacht wordt, en eigenlijk we dan ons niet hoeven te verdedigen. Het is eigenlijk de gemakkelijkste weg, doch, achteraf voro onszelf de moeilijkste.
Ik heb het gevoel voor mezelf, dat enkel als ik in het reine ben met mezelf, ik ook kan stoppen met trekken.
Voor mezelf vind ik dat ik het afgelopen jaar daar wel al heel aan gewerkt heb, maar echt veel heeft het nog niet uitgehaald. Nu ja, een houding die ik me al lang heb aangeleerd, kan ook niet op 123 weg geraken.
Een ander iets waar ik me zorgen over maak, is het zorgen maken. (klinkt wel raar, maar laat me het uitleggen). Ik heb enorm de neiging mij voor er iets gebeurt mij er al zorgen over te maken. Ik ben een ehct piekeraartje, en ja, jullie kunnen het al raden, welke activiteit is hierbij aanwezig: trekken.
Vanaf vandaag ga ik weer eens proberen te stoppen. Ik voel me iets sterker, de zon schijnt, ... en ik ga ook terug wat meer aan mezelf werken. (dit heb ik de laatste weken wat laten slabakken, en dat is niet goed).
Hopelijk geraak ik even ver als jij Bolleke.

lieve groetjes,

[bolleke]

Hoi Lotte,

Je schrijft;

En daar kan ik niet mee overweg.En dan kan ik me zo onmachtig bij voelen Dan begint het dus

Herken ik hélemaal. En dàt is het juist wat we terug moeten VINDEN bij onszelf. Die 'onmacht' moet ombuigen in KRACHT! En dat je zegt dat je daar hulp bij nodig hebt... lijkt me een wijs besluit. Je bent je dus bewust van het feit dat je nu al genoeg alleen geprobeerd hebt en dat je iemand nodig hebt. MAAR, we hebben NIET iemand nodig om ons van dat 'trekken' af te helpen. We hebben iemand nodig die ons begrijpt en ons constant steunt, bij wie we terecht kunnen, iemand die luistert en 'kapstokken' meegeeft... zo van die dingen waar je iets aan 'kwijt' kan, iemand die je voorzichtig begeleidt naar een 'andere manier van leven', iemand die ervaring heeft met verslaving (ik zei dus niet met ttm), en die WEET dat dit 'soort mensen' eigenlijk constante begeleiding nodig heeft, totdat ze het alleen aankunnen... en dan nog...
NIET iemand dus die je vraagt om je haren in een doosje mee te brengen. En ALS je dat dan al zou doen, dan moet dat zijn omdat JIJ dat wil, omdat JIJ aan-voelt dat deze manier van werken voor jou zin-vol is. Als jij nu al boos wordt bij de gedachte alleen, doe het dan NIET!!!
Maar ga na bij jezelf waarom je daar boos om wordt... de confrontatie met je eigen gedrag...? Het feit dat je voor jezelf nog steeds niet aanvaard hebt dat je ttm hebt... misschien?
Kijk, dit was lang één van mijn hinderpalen, ik kon dit gedrag maar niet accepteren, was razend op mezelf toen ik weer eens uit een trance kwam, verwenste mezelf, boorde mezelf de grond in... en ja, het werd een vicieuze cirkel, want ik haatte mezelf, vond dat ik toch niets waard was... vond dat ik ook niets 'verdiende'...
Ik had dan wel op 10, 15 jaar tijd 5x promotie gemaakt, stond op het laatst als Planning Coordinatie Manager aan het hoofd van een hele productieafdeling met de verantwoordelijkheid voor 70 mensen. Ik had een groot huis, met de nodige zorgen, had twee prachtige kinderen waar ik een goede moeder wou (moest) voor zijn, ik probeerde daarnaast ook nog de perfecte echtgenote te zijn, de voorbeeldige dochter én schoondochter (want er werd zo veel van mij verwacht waar ik allemaal moest aan voldoen)... ik was ook nog een sportieve ploegspeelster (conditie op peil houden) én nam deel aan de ouderverenigingen van zowel de school van de kinderen als van hun jeugdbeweging... Maar in MIJN OGEN was ik NIETS waard, enkel en alleen omdat ik die verdomde TTM niet kon overwinnen! Ik liep dan wel constant op de tippen van mijn tenen om toch maar het hoofd boven water te kunnen houden... had het gevoel dat ik mezelf voortdurend MOEST bewijzen....
Je zou van minder depressief worden... een keerpunt in mijn leven...
"MIsschien moet je jezelf wel accepteren".. de woorden van mijn therapeut, vorig jaar..."gewoon aanvaarden dat je zo bent, mèt ttm." Ik keek hem toen heel diep aan, want mijn frank (ja, in die tijd nog) was gevallen.
"Ja", zei ik... "Inderdaad, ik zal moeten accepteren dat ik zo ben, dat ttm bij mij hoort, dat ik daar rekening moet mee houden, maar ook dat ik daar geen schuld aan heb en dat ik me van hem (is ttm eigenlijk mannelijk?) niet moet laten doen."

Dus; om een lang verhaal kort te maken:
"Accepteer wie je bent en wat je hebt, accepteer dat ttm bij jou hoort én dat je daar rekening moet mee houden, maar, accepteer NOOIT wat je DOET!!!" Je hébt ttm, maar je HOEFT daarom niet je haren uit te trekken...

De drang zal je blijven voelen, misschien voor altijd, misschien ook niet... maar je kan je eigen kracht ontwikkelen. Want hoe goed een therapeut je ook zal helpen of begeleiden, vergeet niet dat het JOUW HANDEN zijn, oké?!

Veel sterkte, en Lotte, maak je niet zo onnodig boos op jezelf, is niet goed voor je ttm...
Liefs, bolleke

[bolleke]

Dag Karin,

Blij dat je schrijft... hopelijk gaat het op het 'thuisfront' een beetje beter nu...

Voor mezelf vind ik dat ik het afgelopen jaar daar wel al heel aan gewerkt heb, maar echt veel heeft het nog niet uitgehaald. Nu ja, een houding die ik me al lang heb aangeleerd, kan ook niet op 123 weg geraken.

Ik vind dit heel positief dat je toch van jezelf kan zeggen dat je er al heel veel aan gewerkt hebt. En denk daarbij niet te snel dat het niets heeft uitgehaald. Een bewustwordingsproces gebeurt vanbinnen. De resultaten zijn niet direct 'meetbaar' of zichtbaar, maar er GEBEURT wel wat. En ja, zoals je zelf zegt... zo'n aangeleerd gedrag dat we al zo lang 'koesteren'... geven we niet zo snel af...

En Karin, van dat gepieker en die zorgen... heel herkenbaar hoor... angst, angst, angst... Maar angst is een heel slechte raadgever, daarenboven verlamt hij ook nog eens je kracht. En toch moeten we leren er tegen in te gaan. Weet je dat een hele hoop zaken waar we op voorhand bang voor zijn, uiteindelijk toch goed aflopen?! Zonde hé van die energie die we in die angst gestopt hebben. Maar ik herken het hoor... probeer er ook nog dagelijks mee om te gaan. Alleen is het niet altijd gemakkelijk. Angst is een gevoel en gevoelens heb je niet altijd in de hand...
Weet je wat mij soms helpt? Een uitspraak van mijn moeder: "Als God een deur dicht doet, laat hij altijd wel ergens een venster openstaan."... en ik heb al veel 'ramen' ontdenkt in mijn 'huis' hoor! Dus voor alles is een uitkomst, maar als die deur toevallig heel hard tegen je neus is geslagen, dan doet het wel effe pijn, en die pijn kan je dan weer zo verblinden dat je het 'raam' niet vindt... soms zoeken we op de tast, of op handen en knieën maar VINDEN zullen we! Ja toch?!

Komaan allemaal, laten we morgen een pluk-vrije dag inlassen.

"PLUK DE DAG EN LAAT JE HAREN STAAN!"

Goede moed, bolleke

[lotte]

dank je wel bolleke, jouw tekst is me heel duidelijk overgekomen.
Zo werkt het denk ik ook wel. Alleen....acceptatie?nou,nee,
ik accepteer het inderdaad niet. Ik begrijp eerlijk gezegd niet waarom ik het heb en DATik het doe. Volgens mij gaat dit samen want als ik toch niet meer trek dan heb ik toch ook geen ttm meer? Volgens mij ben ik niet de enige als ik zeg; niemand weet dat ik ttm heb. Ik weet zelfs noch maar zo kort dat het zo heet, Sterker nog; ik heb het woord alleen nog maar ingetypt! Ik kan het gewoon niet over mijn lippen krijgen. Tegen mijn man heb ik wel eens gezegd dat ik inderdaad veel aan mijn haren zit maar kale plekken ziet hij niet [Of zegt er niks van, dat kan ook]
Kale oogleden idem dito. Dat zal ook wel een van de reden zijn waarom ik me prettig voel bij hem, hij zegt er niks van.
Ik wil er dus ook niks over horen en er ook niet over praten,
Ja en dan is het er ook niet denk ik dan.
Maar ..als ik de reactie van bolleke lees denk ik inderdaad dat ik niet goed bezig ben,Voor mij is het soms moeilijk om de theori om te zetten naar de praktijk.Ik kan niet altijd wat met teksten maar ik las graag jou tekst ; Ik haal uit jou schrijven dat je woorden oprecht zijn; Je meent het ook want je schrijft wat voor jou zo belangrijk is en dit wil je overbrengen naar ons.
Ik denk dat ik je tekst nog een paar keer aandachtig ga lezen,
Overigens; die trekvrije dag;de eerste dag dat ik geen enkel haartje heb getrokken zal ik melden op het forum!!
bOLLEKE BEDANKT,
lotte.

[eus]

Dag allemaal,
Deze zin bleef me erg bij:

"Accepteer wie je bent en wat je hebt, accepteer dat ttm bij jou hoort én dat je daar rekening moet mee houden, maar, accepteer NOOIT wat je DOET!!!" Je hébt ttm, maar je HOEFT daarom niet je haren uit te trekken...

Door het zo te zien maak ik een scheiding tussen ttm hebben, regelmatig (om wat voor reden dan ook) enorme drang voelen, onrust voelen EN daadwereklijk trekken.
Ik kan en wil accepteren dat ik dit mechanisme in mij heb, het is een soort feit, al 17 jaar.
Maar ik kan en wil niet accepteren dat ik de haren uittrek. (ookal is dit ook een feit, al 17 jaar)
Tja, misschien moet ik die ttm in mij als iets anders gaan zien als de persoon die haren uittrekt. Het zijn toch eigenlijk ook twee verschillende dingen?
Nou, ik schrijf zelf momenteel wat minder op het forum, maar ik denk wel aan jullie en lees elke dag jullie berichten!
Als ik iets te schrijven heb zal ik het gelijk doen, maar nu is het even rustig.
Allemaal veel liefs en sterkte, en geniet van de zon.
Groetjes eus.

[karin_68]

Bolleke,

Ikzelf heb voor mezelf al een tijdje de vergelijking tussen trekken en verslaving gemaakt. Het doet me goed je dat nu ook zo te horen zeggen.
Vooral het feit dat ik echt heel onrustig en onhandelbaar word als ik niet trek, doet me hieraan denken.
Ik ben er ook van overtuigd dat ik het mijn ganse leven zal hebben. vb. als ik stop, en vb. na 10 jaar trek ik terug voor misschien iets absurd 1 haartje, dan denk dat het hele systeem dan terug in gang gezet wordt. Het zal gewoon een constante aandacht vragen.

Gisteren is het me niet gelukt niet te trekken, wel wat minder te trekken dan tijdens het weekend, maar niets, neen, dat ging niet. Vandaag proberen we het opnieuw. Misschien zal ik het proberen per uur.

Ja, Bolleke, thuis komt de rust langzamerhand terug. Patrick volgt nu een therapie, en die lijkt wel interessant te zijn. Nu ja, angst heb ik nog steeds, maar uiteindelijk, wat haalt het uit, niets, ... zoals je zegt, misschien loopt het beter af dan ik me inbeeld, en dan heb ik angst gehad voor niets.
Ik zal je mama haar wijze woorden in gedachten houden.

Wijze woorden die ik ook in gedachten hou voor de ttm zijn de volgende/
God, geef me alstublieft de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen,
en de wijsheid om tussen deze twee onderscheid te maken.

(wat ik kan veranderen, is voor mij het trekken, in dit geval. Wat ik niet kan veranderen is dat ik ttm heb)

vr. gr.