schaamte op schaamte

[ietsmethaar]

Ik schaam me geloof ik voor mijn kaalheid, gezien het feit dat ik het altijd probeer te verbergen, soms een petje draag en ik het soms erg vind om oude bekenden tegen te komen. Door de jaren heen heb ik het wel leren relativeren, je maakt immers ook veel andere dingen mee in het leven en er zijn gelukkig heel veel mensen (meiden) die helemaal niet naar je haar zitten te staren. (dat doet eigenlijk niemand) Maar het helemaal leren accepteren is me nog niet gelukt.

Dus het dubbelzinnige is dus dat ik me ook schaam voor mijn schaamte. Waarom ben ik er zo veel mee bezig als ik weet dat leven met kaalheid goed te doen is ? Waarom wil ik er zo perfect uit zien ? Waarom wil ik eeuwig jong blijven ? Waarom denk ik dat ik gelukkiger ben als ik weer meer haar zou hebben ? Want volgens mij werkt het niet zo. Zo houd ik mezelf een beetje gevangen in mijn eigen gedachten.

Nog dubbeler is dat ik het veroordeel bij anderen als zij zich door uiterlijk laten leiden,(vrouwen die zich zelf te dik vinden = lelijk, mollig zijn op zichzelf niet) en ik beoordeel anderen niet op hun uiterlijk (ik wordt niet verliefd op borsten of het haar van een meisje, maar op haar hele persoon). Maar mezelf beoordeel ik wel zo, op uiterlijk.

Hier op dit forum kan ik me heerlijk uitleven. Haar mag hier het belangrijkste onderwerp zijn, zonder me ervoor te schamen. Op straat praat ik nooit over dit onderwerp.

Nou zal een groot deel van mijn zorgen wel een echte grond hebben, immers kaal zijn wordt wel gezien als een soort beschadiging. Volle haardossen krijgen makkelijker aandacht en voelen zich op dat gebied vast zelfverzekerder. Hier is genoeg over te vinden op het net bv bron Radbout Universiteit: "We vroegen hoogleraar Visuele cultuur Anneke Smelik, die onderzoek doet naar haardracht: Welke rol speelt een kapsel bij het hebben van charisma, geloofwaardigheid en leiderspotentie?
“Uiterlijk is een heel belangrijk aspect in onze beeldcultuur. Aan haar wordt allerlei betekenis toegekend. Een volle haardos is bij mannen een teken van seksuele vitaliteit. Kaalheid wordt gezien als een teken van zwakte, ouderdom en verlies van potentie. Als je kijkt naar de presidenten van Amerika zijn dat ook altijd mannen met volle haardossen" (noot Iets: dat geldt voor Rusland overigens totaal niet )

Die sexuele vitaliteit is dus waar het kennelijk allemaal omgaat. Die proberen we dus terug te toveren omdat we er ons van beroofd voelen. Grijs worden gebeurt zelden bij jonge mensen, net als rimpels krijgen. Deze komen meestal in een levensfase waarin er mee te leven valt. Mensen die in hun 20-er jaren al haren verliezen, ervaren dit als te snel.

Toch gebeurt er dan iets geks bij een aantal mannen. Ipv te genieten van hun overgebleven Sexuele Vitaliteit gaat dan de handrem erop, voelt men zich soms tegen het depressieve aan en wordt de situatie alleen maar erger.

In zulke gevallen is er volgens mij meer aan de hand dan kaalheid alleen. Ik kan natuurlijk alleen voor mezelf spreken. Zo denk ik zelf 1) te perfectionistisch over me zelf en kan ik kritisch zijn op veel meer onderwerpen dan alleen mijn haar. 2) is het het blijven hangen in kaalheidgedachten ook een gevolg van het verder te weinig inhoud geven aan mijn leven. Hierdoor heb ik te veel tijd over om te gaan piekeren en aan uiterlijk te veel waarde hechten.

De oplossing van mijn schaamte-op-schaamte-probleem, zoek ik dus in deze twee punten. Andere oplossingen zijn volgens mij minder blijvend.

Excuses voor de lange tekst, bedankt voor het lezen. Ik zou graag vernemen hoe jullie erover denken.

[dfasd]

ik kan me denk ik heel goed vinden in jouw verhaal.

Wat bij mij ook wel een beetje is, hoe ouder ik word, hoe minder het me boeit. Omdat het toch iets normaler wordt om wat dunner haar te hebben als je wat ouder bent

[cueball]

Oorspronkelijk geplaatst door dfasd

Wat bij mij ook wel een beetje is, hoe ouder ik word, hoe minder het me boeit. Omdat het toch iets normaler wordt om wat dunner haar te hebben als je wat ouder bent

Voor mij geld dit ook idd. Het boeit me op zich niet heel erg dat ik kaal word. Maar eerder de leeftijd waarop dit gebeurd. Het is namelijk zo dat de meeste mannen van rond de 20 een dikke volle haarlijn hebben. Dit word dan ook als 'normaal' gezien. Maar ikzelf heb nu op dit moment een dikke norwood 3 en word binnenkort 21. Mensen 'verwachten' het niet van iemand die 21 is om al, op die leeftijd, zo kaal te zijn. Dit is hoe ik er over denk.

[thermaltaker]

Ik kan me ook ontzettend goed vinden in je verhaal. Ik heb ook een dunner wordende haarlijn en ook bij mij zit kaalheid enorm in de familie van beide kanten. Het is echter zo, dat ik sinds mijn relatie voorbij is, er weer meer mee bezig ben dan voorheen. Blijkbaar vind ik het toch belangrijk om er zo goed mogelijk uit te zien, wanneer ik bijvoorbeeld ga stappen. Ik had het tot voor kort min of meer geaccepteerd, mede omdat mijn vriendin er verder helemaal geen punt van maakte. Ikzelf ben ook ontzettend perfectionistisch op alle facetten van het leven en heb ook teveel tijd om over dingen te gaan piekeren. Ik ben namelijk aan het afstuderen, iets wat eigenlijk al veel eerder had moeten gebeuren .

[Sjans]

Herkenbaar.

Ik ben zelf 26 en heb al behoorlijke inhammen. Ik vind dit gewoon veels te vroeg. Als ik 36 zou zijn, dan kon ik het nog wel accepteren, maar dat kan ik nu dus niet.

Ik heb trouwens hetzelfde gevoel wat 'oude bekenden' ontmoeten betreft. Er was laatst een reunie van mijn oude school en daar ben ik dan ook met opzet niet heen gegaan. Was bang dat ik te veel opmerkingen zou krijgen over m'n haar.

[Jappie72]

Die angst om ''ouder te worden door kaler te worden'' heb ik ook gehad. Het probleem zit 'm zoals je al enigzins liet doorschemeren op een dieper niveau dan het kaal worden op zichzelf. Ik ben er eigenlijk ook (vind ikzelf) te laat achter gekomen dat het kaal worden mij eigenlijk niet meer raakt. als ik het een jaar of tien geleden had geaccepteerd, tussen m'n 20ste en 25ste, had ik waarschijnlijk een rustiger, zorgelozer en wellicht ook actiever leven geleid dan ik gedaan heb. Enkel omdat ik geobsedeerd was door iets wat uiteindelijk onvermijdelijk is.

Kaal worden of zijn heeft mijns inziens weinig te maken met maatschappelijk succes. Onderzoeken die dat zogenaamd uitwijzen bevestigen enkel vooroordelen die in het gewone maatschappelijke verkeer niet opgaan. Uiteindelijk wordt je toch afgerekend op je capaciteiten. Ik ken genoeg kale mannen die welicht geen premier of president zijn, maar toch een behoorlijke carriere gemaakt hebben en daarbij hun gebrek aan haar niet als een gemis ervaarden.

Voor mij is haar eigenlijk iets wat er niet meer is en waar ik me dus ook niet meer druk over hoef te maken. Het klinkt wellicht simpel, maar je zult zien dat je ook gelukkig kunt worden met een kale kop.

En dan nog iets... in Rusland zegt men ''Onze leiders zijn om de beurt kaal, of ze hebben een dikke bos haar''. Alexander III was kaal, Nicolaas II had haar, Lenin was kaal, Stalin had haar, Chroesjtjov was kaal, Brezjnev had haar... Andropov, Tsjernenko, Gorbatsjov, Jeltsin... en zie daar... ook Poetin is kalend! Nje bojsja... wees niet bang.

[ietsmethaar]

Oorspronkelijk geplaatst door Sjans

Ik heb trouwens hetzelfde gevoel wat 'oude bekenden' ontmoeten betreft. Er was laatst een reunie van mijn oude school en daar ben ik dan ook met opzet niet heen gegaan. Was bang dat ik te veel opmerkingen zou krijgen over m'n haar.

Idd, op het moment dat ik naar een reunie durf, ben ik w(h)aarschijnlijk 'genezen'. Bedankt overigens voor de reacties. Mijn doel is echt om er voor te gaan. Mijn petje zal ik er graag symbolisch voor verbranden. Desnoods word ik (weer) gelovig, acceptatie en gedachteverlegging is mijn doel. De verhalen op dit forum helpen mij daarbij.

[gletscher]

Oorspronkelijk geplaatst door ietsmethaar

Ik schaam me geloof ik voor mijn kaalheid, gezien het feit dat ik het altijd probeer te verbergen, soms een petje draag en ik het soms erg vind om oude bekenden tegen te komen.

Zo denk ik zelf 1) te perfectionistisch over me zelf en kan ik kritisch zijn op veel meer onderwerpen dan alleen mijn haar. 2) is het het blijven hangen in kaalheidgedachten ook een gevolg van het verder te weinig inhoud geven aan mijn leven. Hierdoor heb ik te veel tijd over om te gaan piekeren en aan uiterlijk te veel waarde hechten.

Waar komt het toch vandaan? Dat schaamtegevoel. Bij de ouderen onder ons is het een kwestie van accepteren, rimpels verschijnen, grijze haren, conditievermindering en noem maar op. We kunnen dit toch redelijk accepteren.
Iedereen wordt onderworpen aan de tand des tijds.
We koppelen deze lichamelijke veranderingen met de groei in ons leven. We veranderen ook innerlijk. Wat 10 a 20 jaar geleden belangrijk was relativeren we nu. We ontdekken nieuwe belangrijke dingen in het leven naarmate we ouder worden.
Voor de jeugdigen onder ons: alles op het gebied van ouder worden, komt vanzelf, ook de acceptatie. Ik heb met weinig zaken moeite gehad. Des te meer met de kaalheidsproblematiek. Kijkende naar ouderen van 70+ met volledige bossen haar doen me nog altijd bewijs geven dat kaalheid niets met ouderdom te maken heeft. Grijs worden wel. Zo ook verslapping van de huid (rimpels). De 70+ er met volle haren heeft laatsgenoemde verouderingsverschijnselen ook!

Hoe meer ik lees, hoe meer ik ontdek, hoe meer ik nadenk, hoe meer ik begrijp van mijn eigen leven. Er is namelijk nog wat meer aan de hand dan het gevoelig zijn voor DHT van de haarwortel. We weten nu allemaal wel dat dit de oorzaak is van het vroegtijdig verliezen van je haren bij erfelijke kaalheid. Maar hoe is het nu mogelijk dat een lichaamseigen "stofje" ervoor kan zorgen dat een lichaamseigen haawortel problemen met dit stofje gaat krijgen?
Da's de echte vraag. En ik raak er steeds meer van overtuigd dat dit te maken heeft zoals "ietsmethaar" ons zo mooi heeft opgeschreven.

Te weinig inhoud geven aan mijn leven.
Da's een hele goeie. Al jaren ben ik bezig om uit te zoeken waarom juist die ene man helemaal niet kaal wordt uit een familie met aan 2 zijden enorme kaalhoofdigheid generaties lang, en al zijn familieleden wel.
En verdomd, ik ben er steeds meer van overtuigd dat je gevoelens er zijn om jou richting te geven in het leven. Al je gevoelens zoals vertrouwen, geloof, hoop, liefde, achterdocht, geluk, verdriet maar ook schaamte heb je natuurlijk in eerste instantie waar ze voor staan.
Nu denk ik dat de mate waarin deze gevoelens manifesteren in je leven, een richtlijn voor je zijn of je werkelijke doel in je leven aan het volgen bent.
Ajajajajajajaj. De heren/dames moderatoren beginnen mijn posting nu misschien al te waarderen voor de New Age thread.
Ik meen te ontdekken dat de ene man uit die familie van kaalhoofdigen, de kaalheidsdans heeft ontsprongen doordat hij zijn geweldig doel heeft ontdekt in zijn leven. Zijn doel! Ik geloof zelfs als dat je je werkelijke doel niet volgt, je lichaam gaat protesteren. Het zal alle middelen aanwenden om ervoor te zorgen dat je je ultime doel zal vinden. En als je maar hard genoeg negeert, dan ....

Je doel kan te maken hebben met je baan, je behulpzaamheid aan je medemens, behulpzaamheid aan de dierenwereld, of dat je hier op deze aardkloot bent neergezet om nieuwe ontdekkingen te doen. Misschien wel uitsluitend voor reproductie van het menselijk ras. Maakt niet uit. Je moet het zeker niet te spiritueel of "New Age" achtig bekijken. Gewoon wat je doet op deze aardkloot. Wat doe je op de gemiddelde dag? Is dat iets waar je vanuit je natuurlijk wezen op bent gekomen, of is dat wat je uit de maatschappij hebt toebedeeld gekregen zoals een beroepskeuze test op school. Of heeft men je aan de hand van punten beoordeeld waar je goed of slecht in bent op school. Dit is voor de jeugdigen onder ons heel moeilijk te zeggen. Maar hoe ouder ik wordt, hoe duidelijker de beelden tot me komen dat mijn werkzaamheden in het leven tot doel hebben mijn beurs te spekken. Niet wat mijn natuurlijk doel is.
En dat geeft allerlei reacties in mijn lichaam. En die kaalhoofdigheid meen ik er ook van overgehouden te hebben. En het is best moeilijk om erachter te komen wat je doel is. Nog moeilijker bij anderen. Maar die volledig uitgedoste niet kaalwordende mannen hebben niets gemeen, maar bij vele ontdekte ik dat ze hun pad beter hebben gevonden dan ik. Betekend dit nu dat iedereen die haren heeft, zijn/haar pad gevonden heeft. NEE natuurlijk niet. Ik denk dat je juist dat erft. Natuurlijk lopen er mannen rond die helemaal niet hun natuurlijke doel in het leven vervullen met een dikke bos haar. Maar zijn die vrij van lichamelijke of geestelijke problematieken?
Ik denk dat het in je genen zit waar je zwakke plek zit, waar je lichaam gaat protesteren als je je echte levenspad niet bewandeld.
Beste mensen van haarweb, het is wat ik denk, wat ik meen te herkennen.
Gooi al je gedachten eens overboord en ga nuchter na of hetgeen jij in je dagelijks leven doet echt is wat vanuit je hart komt.
Misschien zijn mijn beweringen zo gek nog niet.
Ik vind de beweringen van "ietsmethaar" helemaal niet gek.
Dat schaamtegevoel moet je anders vertalen. Dat heb je niet voor niets.
Daar moet je naar luisteren, maar op dit moment leg je verkeert uit waarom je jezelf schaamt.
Nogmaals, ik vind de beweringen van "ietsmethaar" helemaal niet gek.
Integendeel!

Gletscher.

[Haarmannetje]

Begrijpelijke verhalen, maar niet realistisch .

[ietsmethaar]

Interessante tekst Gletscher, echter zie ik dat jij een stapje verder gaat dan ik. Schaamte koppel ik aan acceptatie, terwijl jij het hebt over het tegengaan van haaruitval. Zover wil ik niet gaan. Ik denk wel dat een gezondere levenswijze (geestelijk en lichamelijk) beter is voor het haar. Maar ik denk niet dat dit het fenomeen verklaart van die ene niet kalende man in een kale familie. Dan zou je de kalende mens te kort doen.

[Kretos]

Oorspronkelijk geplaatst door Haarmannetje

Begrijpelijke verhalen, maar niet realistisch .

Kun je uitleggen wat je hier precies mee bedoelt, Haarmannetje? Ik krijg de indruk dat je de verhalen van ietsmethaar en gletscher niet rationeel vindt.

Volgens mij is van het kaalwordingsproces nog niet bekend hoe het in elkaar zit. In ieder geval is er nog geen goede 'oplossing' bekend. Waarom zouden we dan niet alle meningen serieus nemen?

Wie weet is het wel zo dat wanneer je doet wat je het liefst doet in het leven, er een stof vrijkomt in je lichaam die een rol speelt in de ketting van processen die die haaruitval beïnvloeden.

Zolang niet vaststaat hoe het allemaal werkt, vind ik dat we standpunten, ook al zijn ze misschien filosofisch van aard, niet te snel van tafel moeten vegen.

[DHTkiller]

Oorspronkelijk geplaatst door Kretos

Volgens mij is van het kaalwordingsproces nog niet bekend hoe het in elkaar zit. In ieder geval is er nog geen goede 'oplossing' bekend.

Ja, je hebt gelijk, het is nog helemaal niet bekend hoe AGA begint en zo zijn er dus ook geen oplossingen.

Oorspronkelijk geplaatst door Kretos

Wie weet is het wel zo dat wanneer je doet wat je het liefst doet in het leven, er een stof vrijkomt in je lichaam die een rol speelt in de ketting van processen die die haaruitval beïnvloeden..

Ja, dat zou best eens kunnen, androgenen en gevoelige haarwortels vond ik altijd al onzin. Wat voor een stof?

Oorspronkelijk geplaatst door Kretos

Zolang niet vaststaat hoe het allemaal werkt, vind ik dat we standpunten, ook al zijn ze misschien filosofisch van aard, niet te snel van tafel moeten vegen.

DHT en gevoelige haarwortels zeggen helemaal niets bij AGA en daarom moeten we zeker gaan zoeken naar andere mogelijke oorzaken.

[another]

hmm..ik ben ALTIJD blij (toen ik begon te kalen WERD ik minder blij, dus niet "ik was minder blij en mn haar viel uit)...Alle doelen die ik ECHT wil bereiken, lukken me (iig, tot nu toe, wie weet ^_^ )

dus die vlieger gaat niet op...door de redenering draai je oorzaak en gevolg om:

het is niet

"ik ga niet achter mn doelen aan en ben niet altijd blij DUS ik word kaal/lichaam reageert slecht"

maar

"ik word kaal dus vind ik het moeilijker om blij te zijn en achter mn doelen aan te gaan.

Als jou theorie zou kloppen, dan zou ik zoveel haar als (effe denken) david schwimmer hebben

[inham]

Hoi Hoi,

Bij alles wat ik nu doe heb ik het idee van zou dat de oorzaak kunnen zijn van AGA. Daar word je dus langzaam gek van.

[gletscher]

Oorspronkelijk geplaatst door ietsmethaar

Waarom ben ik er zo veel mee bezig als ik weet dat leven met kaalheid goed te doen is ? Waarom wil ik er zo perfect uit zien ? Waarom wil ik eeuwig jong blijven ? Waarom denk ik dat ik gelukkiger ben als ik weer meer haar zou hebben ? Want volgens mij werkt het niet zo. Zo houd ik mezelf een beetje gevangen in mijn eigen gedachten.

Oorspronkelijk geplaatst door ietsmethaar

Interessante tekst Gletscher, echter zie ik dat jij een stapje verder gaat dan ik. Schaamte koppel ik aan acceptatie, terwijl jij het hebt over het tegengaan van haaruitval. Zover wil ik niet gaan. Ik denk wel dat een gezondere levenswijze (geestelijk en lichamelijk) beter is voor het haar.

Hoi ietsmethaar.
Dat klopt. Ik ga een stapje verder.

Naarmate ik ouder wordt heb ik het vermogen versterkt om een stapje verder te kunnen kijken. Met een simpel voorbeeldje als schaken. Als je pas begint concentreer je jezelf op de volgende zet en of deze zet binnen de regels past. Als je dat maar vaak genoeg geschaakt hebt, kijk je zetten vooruit.

Zo ook exact met je gevoelens. Ik heb me altijd afgevragen waarom ik die sterk aanwezige gevoelens heb zoals jij zo mooi omschrijft.
Ik keek altijd naar de eerste zet, en dat is inderdaad het uiterlijk.
Nu kijk ik wat dieper. En meen te herkennen dat die gevoelens gevoed worden uit een dieper gelegen "mechanisme". Inderdaad, primair koppel ik het aan het uiterlijke verschijnsel. Het verlies van de haren. Maar het accepteren gaat niet. Dan zou ik alleen mezelf voor de gek houden en negeren wat mijn lichaam me te vertellen heeft.
Andere ouderdomsverschijnselen kreeg ik ook. Had daar ook problemen mee, maar in veel mindere mate dan het haarverlies. Deze voelden niet zo diep en leken niet gevoed uit een dieper gelegen mechanisme. De acceptatie was gewoon veel makkelijker en voelt ook zo.

Ander voorbeeldje.
Lichamelijk.
Als je een kleine lichamelijke verwonding oploopt in de vorm van een snee, een steek van een insect of geinfecteerd wordt door een griepvirus, detecteert je lichaam dat. Je lichaam zal direct beginnen met allerlei complexe processen om je weer optimaal te laten functioneren. Dat heeft wel tijd nodig. De snee geneest, de stofjes van het insect worden onschadelijk gemaakt en afgevoerd en het virus wordt bestreden. Je wordt weer beter.
Geestelijk.
Als je een kleine geestelijke verwonding oploopt in de vorm van verlies, verdriet, wanhoop e.d. zal je lichaam direct beginnen met allerlei complexe processen om je weer optimaal te laten functioneren. Dat heeft wel tijd nodig. Je lichaam herstelt zich op geestelijk gebied nadat je al die gevoelens hebt doorstaan. Je wordt weer beter.

Deze context zie ik ook als je je natuurljke doel niet nastreeft. Je lichaam zal allerlei complexe processen opstarten om je optimaal te laten functioneren.
Nu weten we als we maar genoeg negeren en doorgaan met wat we eigenlijk niet willen, het lichaam het niet meer voor elkaar krijgt om je weer normaal te laten functioneren. Dan hebben we stress. Je kan dan zelfs lichamelijke ziektes ontwikkelen zoals een maagzweer.
Hoeveel mensen blijven maar doorgaan in een baan die ze, meestal na jaren, eigenlijk niet meer willen maar puur voor de poen blijven? En dat is zelfs best begrijpelijk in deze maatschappij. Het gaat ook niet van de ene op de andere dag. Het gaat heel geleidelijk.

Zo ook denk ik mijn erfelijke kaalheid te zien. Ik meen het in deze hoek te kunnen herkennen. Maar dat is beslist niet wetenschappelijk onderbouwd.
Het pretendeer hier ook niet dat dit voor iedereen zou moeten gelden.
Het zou kunnen dat iemand van jullie eens wat verder kijkt naar de eigen gevoelens en mij kan aanvullen. Dat zou ik graag willen horen.
Ik heb al wat jaartjes levenservaring dat je eigen gevoelens serieus moet nemen.

Gletscher.