oorzaken van TTM ??

[Ice_Queen]

Dag lieve mensen allemaal,

Een tijdje geleden hoor ... Het gaat eigenlijk wel goed met mij. Zeker niet trekvrij maar het blijft nog binnen de perken.

Ik ben zo aan het denken dat er toch achter TTM een diepere oorzaak moet zijn waardoor we dit eigenaardige gedrag vertonen.
Bij mij moeten alle imperfecties op het lichaam gewoon weg ... een ingegroeide haar op mijn benen, die pulk ik eruit; een bultje hier een bobbelig haartje daar; een grijs haartje, een puistje dat krab ik direct open; ...

Hoe komt it toch ... wat heeft er ooit de aanleiding gegeven voor TTM. Onzekerheid over je uiterlijk? Iemand die ooit een opmerking maakte over je uiterlijk?

In mijn geval zou het dit kunnen zijn: Mijn jongere broer heeft me dikwijls gekwetst vroeger. Dat raakte me altijd heel diep. Hij noemde me altijd onverzorgd en een "oermens" omdat ik veel en dik zwart haar had.
Zou dat inderdaad de oorzaak kunnen zijn van mijn TTM?

Groetjes, Ice Queen

[fashiongirl]

Ik voel ook dat het bij mij te maken heeft met "perfect" willen zijn. Hoewel dat tegenstrijdig kan klinken- kaal is niet perfect...
Al vanaf ik 2,5 ben trek ik mijn haartjes uit en ook vanaf die tijd heb ik niet zo'n leuk leven gehad. Later werd ik op school ook gepest.
Ik dacht altijd en nog steeds is dit een basisgedachte van mij: Als ik maar perfect ben aan de buitenkant, dan mogen mensen me. Dán word ik wel geaccepteerd.
Dus iedere "vreemde" haar, ieder pukkeltje moet weg.

Ergens anders in mijn hoofd klinkt weer: Als je er leuk uit ziet, zul je juist nare dingen meemaken. Waarop mijn reactie is hoe kaler hoe beter...
Voor mij is het nogal een strijd, maar ik merk wel dat het vooral ook de gedachten zijn waar ik tegen moet vechten. Want niemand ziet er perfect uit en er perfect uit zien zegt niks over de persoon die ik bén. Nare dingen kunnen iedereen overkomen en heeft uiteindelijk niks te maken hoe je er uit ziet.
Het kost tijd maar ik kom er wel

[Grover]

Erg herkenbaar deze verhalen over perfect willen zijn. Het wordt gevoed denk ik door de overtuiging die je hebt over jezelf dat je niet perfect bent nu, dat je niet goed bent zoals je bent. Zelf-haat dus. Dé algemene deler in zo ontzettend veel ziektes...

Ik heb hier in de begintijd van dit forum op HaarWeb geschreven wat mijn visie is op Trichotillomanie, nl : het ont-krachten van jezelf. Haren staan nl. symbool voor Kracht. De Kracht in jezelf. Door al mijn ervaringen met mijn eigen ziekte en die van vele andere mensen ben ik steeds meer bevestigd in deze zienswijze. Sterker nog : de afgelopen weken heb ik zélf weer 2 treffende praktijkvoorbeelden meegemaakt.

De ene situatie was dat ik tijdens een telefoongesprek met mijn accountant in conflict met hem kwam. Hij wees mij op een aantal fouten die ik -onbewust- had gemaakt in mijn administratie en hij bracht zijn kritiek op een behoorlijk belerende, verwijtende geladen wijze. Ik merkte dat het mij behoorlijk raakte (zijn geladen reactie stond op geen enkele wijze in verhouding met de piepkleine foutjes die ik had gemaakt) en heb hem ook meegegeven op het einde van het gesprek dat ik niet gediend was van de wijze waarop hij mij te woord had gestaan.

Na het gesprek voelde ik mijn knieën knikken want ik was behoorlijk geraakt en nog steeds kwaad. Ik heb altijd behoorlijk veel moeite met conflicten, want bijna altijd zoek ik de fout/schuld bij mijzelf. Ook nu weer vroeg ik mij af...ben ik nu niet té kwaad geworden? Ik voelde me min of meer schuldig dat ik me voelde zoals ik me voelde...

Ik ging naar boven, stond voor de spiegel in de badkamer en ben daar 1,5 uur later pas weer weggegaan.... ik zat 1,5 uur lang gevangen in een dwang. Mijn haren moesten perfect zitten, zoals ik het wilde. Maar hoe ik het ook kamde... het zat gewoon niet zoals het moest zitten...een vicieuze cirkel van 90 minuten lang...

Toen ik eenmaal van de spiegel wegliep besefte ik waarom ik weer (na lange tijd) in een dwang terecht was gekomen. Ik ontkrachtte mijzelf. Ik ontkrachtte mijzelf, omdat ik mijzelf niet toestond te VOELEN. Ik voelde woede naar mijn accountant toe, maar dat mocht er niet zijn van mijzelf. Ik heb grote moeite met het uiten van woede... ik voel me dan schuldig, het mag er niet zijn als ik het uit naar de buitenwereld en als ik het voel. Ik onderdruk het en daarmee ontneem ik mijzelf van mijn eigen kracht... de woede slaat als het ware naar binnen toe en ik ben weer 1,5 uur verzeild in een oneindige dwang...

Een week later... de 2e situatie. Een aantal mensen in mijn omgeving hadden een grap met mij uitgehaald. Een hele onschuldige grap, waar ik normaal gesproken hard om zou moeten lachen (want het was werkelijk ontzettend knap uitgevoerd), alleen deze keer had dit kleine grapje hele grote gevolgen. Ik zal niet in detail treden, maar het kwam er op neer dat ik niet doorhad dat het een grap was en mij ontzettend veel zorgen ging maken om zowel mijzelf als een bevriende vriendin waar het om ging. Het was lang geleden dat ik mij zó ontzettend slecht had gevoeld...zóveel zorgen en (weer) een groot schuldgevoel.

Ik ben naar huis gegaan in de veronderstelling dat het nog steeds serieus was. Ik had niet door dat het een grap was, totdat 1 van de grappenmakers mij belde om in geuren en kleuren te vertellen dat ze een briljante onschuldige grap met me hadden uitgehaald. En wat was mijn reactie? Welnu... ik verontschuldigde mij (3 keer!) dat ik geïrriteerd had gereageerd op hun en feliciteerde hen met hun briljant uitgevoerde grap.

Ik hing de telefoon op en vlak daarna, jawel...weer belandde ik met m'n neus voor mijn beste vriend de spiegel. En weer duurde dat meer dan 60 minuten... ... : nog geen week geleden stond ik met een oneindige dwang voor de spiegel en deze recente geschiedenis herhaalde zich nu wederom.

Vóórdat ik voor de spiegel belandde had ik de bewuste grappenmakers nog laten weten dat het een geweldige grap was, maar ik besefte nadat ik de greep van de spiegel had losgelaten... dat ik wéderom mijn gevoel niet erkende. Oké, het was in principe een briljante grap. Ware het niet dat het verstrekkende gevolgen voor mijn gemoedsrust had, aangezien ik niet door had dat het een grap was. Het gevolg van deze situatie was dat ik mij gigantische zorgen maakte, ik voelde angst, ik voelde mij heel naar en ik voelde ook woede naar deze grappenmakers toe. Allemaal gevoelens die ik NIET erkende (ik verontschuldigde mij notabene voor mijn reactie naar hun toe.....), allemaal gevoelens waar ik voor wegliep en uiteindelijk verloor ik mijzelf in de spiegel. Feitelijk hield mijn eigen fysieke spiegel mij letterlijk en figuurlijk een spiegel voor.... want ik ONT-KRACHTTE wéér mijn GEVOEL en dus MIJZELF.

De sleutel tot werkelijke bevrijding van Trichotillomanie is jezelf niet meer ontkrachten. Is jezelf liefhebben (ik begon mijn verhaal met zelf-haat als oorzaak) in AL je facetten.

[Hanna]

Hallo Grover,
Ik heb zelf helemaal geen TTM, misschien dat ik daardoor jouw verhaal niet begrijp........ maar je schrijft over mijn accountant.....
Die accountant is dus in dienst van jou! Waartoe neemt iemand een accountant in dienst?.... Me dunkt om alle fouten er uit te halen, want daar wordt hij voor betaald !
Waar haalt hij dan het lef vandaan om jou iets te verwijten?

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Hallo Grover,
Ik heb zelf helemaal geen TTM, misschien dat ik daardoor jouw verhaal niet begrijp........ maar je schrijft over mijn accountant.....
Die accountant is dus in dienst van jou! Waartoe neemt iemand een accountant in dienst?.... Me dunkt om alle fouten er uit te halen, want daar wordt hij voor betaald !
Waar haalt hij dan het lef vandaan om jou iets te verwijten?

Inderdaad... zijn probleem is dat hij een enorme grote lading legt op de fouten die zijn klanten maken. Uiteindelijk gaf hij dan wel toe aan me dat hij erg kritisch was en nam hij ook alle tijd om mij uit te leggen wat er bij zijn werkzaamheden komt kijken en waarom hij reageerde zoals hij reageerde.
Dus ik kon wel merken dat mijn opmerkingen aan zijn adres hem wel iets hadden gedaan en daarbij is het ook een goede accountant. Maar goed, de situatie met hem leerde mij weer iets over mijzelf en dat was het punt van mijn verhaal.

[Hanna]

Nou Grover, ik hoop dat je geleerd hebt om van je af te snauwen en als ik jou was, had ik direct een andere accountant genomen; keuze genoeg!

Een andere accountant nemen omdat deze nog steeds geen excuses heeft gemaakt en per slot van rekening ondergeschikt is aan jou als werkgever;
dat zal jouw zelfvertrouwen opkrikken. Doe je dat niet, dan zal hij hoogstwaarschijnlijk in herhaling vallen.

Sterkte!

[fashiongirl]

Ik herken daar wel heel veel in Grover, dát is de voornaamste reden dat ik nu thuis zit met een depressie/burnout. Doordat er continu gesnauwd en de stem werd verheft stond ik alleen maar "uit" dwang, dissociatie etc...En ik heb zeker gezegd wat het me deed en dat ik zo niet behandeld wilde worden -in het begin in ieder geval...- maar van me afzetten is zo'n mega probleem
Eigenlijk zijn alle negatieve dingen die je jezelf aandoet een ontkrachting van jezelf, alsof je er niet mag zijn met je kwetsbaarheden...Of zoals ik het zelf uitleg: het creëren van een "nep veiligheid", alsof: zolang je het bij jezelf houdt -verdriet, wanhoop, onzekerheid, angst, woede etc- het er dan niet is, alsof je dan sterk bent.
Terwijl ruimte maken voor jezelf de écht kracht is...nu nog ff doen

[Kristel]

Hanna,
je moet ook alle verwijten niet naar de accountant sturen he. Die persoon wordt aangenomen en betaald om zijn werk te doen en de fouten eruit halen maar het werk omvat wel meer dan dat alleen. De toon waarop het gesprek gebeurd was had waarschijnlijk beter gekund maar iedereen kan al eens een slechte dag hebben (misschien heeft hij al 100 keer die fout moeten uitleggen aan klanten en ze blijven het maar fout doen) en daarom moet je die toch niet direct ontslagen. Ik weet niet of jij werkt en waar maar je moet dingen ook leren relativeren, ze zouden jou eens moeten ontslaan omdat je op een minder aangename toon iets zei of iets doet ofzo. Hij heeft nadien toch uitgelegd waarom hij zo gereageerd had en de reactie van Grover had hem dan toch ook even wakkergeschud. Blijf menselijk he.

Grover,
Das natuurlijk minder leuk voor jou dat je jezelf slecht gevoeld hebt door zulke situaties. Ik begrijp jouw redenering van ontkrachten wel, maar ik denk dat dit wel niet voor iedereen, iedere situatie toepasbaar is. Ik heb TTM, klopt, maar ik trek niet omdat er een situatie voorgevallen is waardoor ik me slecht voel ofzo en dat die reactie uitlokt. Ttm is voor ons veel meer dan dat.

Gr

[Hanna]

Kristel,

Ik heb bij verschillende bedrijfstakken gewerkt, o.a. bij een belastingadviseur/accountant........en overal was de klant koning!

Maar nou ja, de tijden zijn veranderd; normen en waarden zijn helaas ver te zoeken.

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door Kristel

Hanna,
je moet ook alle verwijten niet naar de accountant sturen he. Die persoon wordt aangenomen en betaald om zijn werk te doen en de fouten eruit halen maar het werk omvat wel meer dan dat alleen. De toon waarop het gesprek gebeurd was had waarschijnlijk beter gekund maar iedereen kan al eens een slechte dag hebben (misschien heeft hij al 100 keer die fout moeten uitleggen aan klanten en ze blijven het maar fout doen) en daarom moet je die toch niet direct ontslagen. Ik weet niet of jij werkt en waar maar je moet dingen ook leren relativeren, ze zouden jou eens moeten ontslaan omdat je op een minder aangename toon iets zei of iets doet ofzo. Hij heeft nadien toch uitgelegd waarom hij zo gereageerd had en de reactie van Grover had hem dan toch ook even wakkergeschud. Blijf menselijk he.

Hi Kristel,

Ik heb niets meer toe te voegen aan je duidelijke verhaal. Je verwoord perfect wat mijn eigen beleving hierin is!

Oorspronkelijk geplaatst door Kristel

Grover,
Das natuurlijk minder leuk voor jou dat je jezelf slecht gevoeld hebt door zulke situaties. Ik begrijp jouw redenering van ontkrachten wel, maar ik denk dat dit wel niet voor iedereen, iedere situatie toepasbaar is. Ik heb TTM, klopt, maar ik trek niet omdat er een situatie voorgevallen is waardoor ik me slecht voel ofzo en dat die reactie uitlokt. Ttm is voor ons veel meer dan dat.

Gr

Nee, ook daarin heb je gelijk : je kunt zeker niet iedereen over 1 kam scheren en bij de één zal de oorzaak van TTM dieper liggen dan bij de ander inderdaad. En de situaties die ik schetste waren slechts 2 voorbeelden uit mijn eigen leven waarbij ik achteraf weer tot een inzicht kwam m.b.t. tot mijzelf.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat TTM alleen dán optreedt in soortgelijke situaties. Ik weet dat TTM veel breder is (of kán zijn) dan dat. Wat ik echter zie in de meeste mensen die ik ken met TTM is de enorme zelf-haat... en natuurlijk wellicht klinkt 'haat' voor sommigen te zwaar, want als je kijkt naar mijn 2 voorbeelden dan zou je dat eerder labellen als 'jezelf c.q. je gevoel niet erkennen' ipv 'haat'. Maar goed, het is maar net hoe je het zelf wilt omschrijven. Ikzelf heb altijd de visie gehad dat TTM staat voor het ont-krachten van jezelf. Nooit gelezen in een boek of gehoord van een therapeut of watdanook : het is mijn eigen visie en ik ben er van overtuigd dat deze visie in de toekomst meer gemeengoed gaat worden.

Ik herken veel in wat Fashiongirl schrijft, nl :

Oorspronkelijk geplaatst door fashiongirl

Ik herken daar wel heel veel in Grover, dát is de voornaamste reden dat ik nu thuis zit met een depressie/burnout. Doordat er continu gesnauwd en de stem werd verheft stond ik alleen maar "uit" dwang, dissociatie etc...En ik heb zeker gezegd wat het me deed en dat ik zo niet behandeld wilde worden -in het begin in ieder geval...- maar van me afzetten is zo'n mega probleem
Eigenlijk zijn alle negatieve dingen die je jezelf aandoet een ontkrachting van jezelf, alsof je er niet mag zijn met je kwetsbaarheden...Of zoals ik het zelf uitleg: het creëren van een "nep veiligheid", alsof: zolang je het bij jezelf houdt -verdriet, wanhoop, onzekerheid, angst, woede etc- het er dan niet is, alsof je dan sterk bent.
Terwijl ruimte maken voor jezelf de écht kracht is...nu nog ff doen

Die uitspraken in het groen en oranje (de rest trouwens ook) zijn zó waar.

'Alles wat je jezelf in negatieve zin aandoet is een ontkrachting van jezelf'...dit is klare taal en nu ik deze zin van Fashiongirl tot mij laat doordringen besef ik weer hoeveel ik mijzelf nog dagelijks ontkracht...

[Kristel]

Oorspronkelijk geplaatst door Grover

Nee, ook daarin heb je gelijk : je kunt zeker niet iedereen over 1 kam scheren en bij de één zal de oorzaak van TTM dieper liggen dan bij de ander inderdaad. En de situaties die ik schetste waren slechts 2 voorbeelden uit mijn eigen leven waarbij ik achteraf weer tot een inzicht kwam m.b.t. tot mijzelf.

Dat wil natuurlijk niet zeggen dat TTM alleen dán optreedt in soortgelijke situaties. Ik weet dat TTM veel breder is (of kán zijn) dan dat. Wat ik echter zie in de meeste mensen die ik ken met TTM is de enorme zelf-haat... en natuurlijk wellicht klinkt 'haat' voor sommigen te zwaar, want als je kijkt naar mijn 2 voorbeelden dan zou je dat eerder labellen als 'jezelf c.q. je gevoel niet erkennen' ipv 'haat'. Maar goed, het is maar net hoe je het zelf wilt omschrijven. Ikzelf heb altijd de visie gehad dat TTM staat voor het ont-krachten van jezelf. Nooit gelezen in een boek of gehoord van een therapeut of watdanook : het is mijn eigen visie en ik ben er van overtuigd dat deze visie in de toekomst meer gemeengoed gaat worden.


'Alles wat je jezelf in negatieve zin aandoet is een ontkrachting van jezelf'....

Ik begrijp meer en meer wat je bedoelt. Als je iets tegenkomt waarvan je jezelf slecht voelt en anders had willen reageren maar het niet gedaan hebt of kon of ??? en waardoor je jezelf nog slechter voelt dan ontkracht je jezelf inderdaad door niet voor jezelf op te komen of te zeggen wat je eigenlijk wou. In het dagelijkse leven kom je zoiets al eens tegen.
Helaas met TTM is dit, voor mij persoonlijk, niet te linken. Misschien best wel spijtig want ik heb geleerd mijn mening en gedacht te zeggen op een fatsoenlijke manier waardoor ik me verlucht voel en niet met een slecht gevoel rondloop. Het zal weinig of nooit voorvallen dat ik iets niet zeg of doe wat ik eigenlijk wel wil zeggen of doen (soms moet je natuurlijk wel om iemand te sparen ofzo maar dan voel je jezelf daar ook niet slecher bij). Ttm hangt voor veel mensen ook fel samen met gevoelens en als je je niet goed in je vel voelt dan heb je ook de kracht niet om te vechten tegen ttm maar ... helaas kan ttm ook de kop opsteken in een ontspannen sfeer zonder enige aanleiding of dergelijke gewoon omdat het dwangmatig is.

Ik denk ook niet dat ttm-ers zelfhaters zijn. We kunnen wel eens zeggen dat we onszelf haten omdat we ttm hebben (maar dat kan iedereen al eens zeggen omdat vb een broek niet past die we graag zouden kopen maar net een maatje te klein is). Eigenlijk erkennen wij onze gevoelens enorm veel. Wij zijn veel met onze gevoelens bezig om te zoeken naar oorzaken, te vechten tegen ttm, ons gelukkig voelen en één persoon zijn, ... We erkennen ons gevoel juist wel daarom dat we het (soms) moeilijk hebben met ttm en het vechten ertegen.

Toch zit er waarheid in je woorden maar dan meer voor het alledaagse leven en ter ondersteuning maar niet voor ttm specifiek, volgens mij.

Gr en het beste

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door Kristel

Helaas met TTM is dit, voor mij persoonlijk, niet te linken. Misschien best wel spijtig want ik heb geleerd mijn mening en gedacht te zeggen op een fatsoenlijke manier waardoor ik me verlucht voel en niet met een slecht gevoel rondloop. Het zal weinig of nooit voorvallen dat ik iets niet zeg of doe wat ik eigenlijk wel wil zeggen of doen (soms moet je natuurlijk wel om iemand te sparen ofzo maar dan voel je jezelf daar ook niet slecher bij). Ttm hangt voor veel mensen ook fel samen met gevoelens en als je je niet goed in je vel voelt dan heb je ook de kracht niet om te vechten tegen ttm maar ... helaas kan ttm ook de kop opsteken in een ontspannen sfeer zonder enige aanleiding of dergelijke gewoon omdat het dwangmatig is.

Yes, ik snap wat je bedoeld. Natuurlijk kan TTM ook optreden in een ontspannen sfeer zonder enige (bewuste) aanleiding. Sterker nog, juist dán treedt het bij sommigen hardnekkig op. Nogmaals, mijn voorbeelden waren slechts voorbeelden van bepaalde situaties waarin je jezelf ontkracht en aldus vervalt in een dwangmatig patroon. Je schrijft: '....gewoon omdat het dwangmatig is'. Maar wát zit er dan áchter die dwang? Ik ben ervan overtuigd dat als je bezig gaat met de (vaak onbewuste) oorzaken áchter de drang/dwang dat dát je werkelijke genezing brengt. In tegenstelling tot bepaalde vormen van gedragstherapie waarbij eerder het symptoom (het trekken/de dwang) bestreden wordt. Op de omschrijving 'bestreden' c.q. 'strijd' c.q. 'vechten' ligt sowieso al een grote lading... het vechten tégen een ziekte helpt nl. nooit.

Alles waar je tegen vecht, blijft bij je....

Oorspronkelijk geplaatst door Kristel

Ik denk ook niet dat ttm-ers zelfhaters zijn. We kunnen wel eens zeggen dat we onszelf haten omdat we ttm hebben (maar dat kan iedereen al eens zeggen omdat vb een broek niet past die we graag zouden kopen maar net een maatje te klein is). Eigenlijk erkennen wij onze gevoelens enorm veel. Wij zijn veel met onze gevoelens bezig om te zoeken naar oorzaken, te vechten tegen ttm, ons gelukkig voelen en één persoon zijn, ... We erkennen ons gevoel juist wel daarom dat we het (soms) moeilijk hebben met ttm en het vechten ertegen.

Toch zit er waarheid in je woorden maar dan meer voor het alledaagse leven en ter ondersteuning maar niet voor ttm specifiek, volgens mij.

Gr en het beste

Ah ja, dan kijk ik er iets anders tegenaan.

Specifiek voor TTM-ers is dat ze zichzelf ontkrachten. Ik ken onderhand zoveel mensen met TTM en het is voor mij overduidelijk geworden dat dit vaak de rode draad is in het leven van velen van hen. Jezelf (in de breedste zin van het woord) niet erkennen, niet van jezelf houden (lees : zelf-haat) is dé gemeenschappelijke deler in het ontstaan van veel ziektebeelden.

Natuurlijk, ik begrijp wat je bedoeld met dat je juist wél met je gevoel bezig bent in de voorbeelden die je aangeeft. Maar wat ik meer bedoel is dat je naast die gevoelens die je wél voelt/ervaart er ook ergens een weerstand (voortkomend uit ANGST) is. Een weerstand om bepaalde emoties toe te laten, een weerstand om de rust in jezelf te zoeken (ipv te vluchtten in een dwang), een weerstand om in je eigen kracht te gaan staan, enz.

Ik kom er voor mijzelf steeds meer achter dat hetgeen ik weleens in boeken ed. las omtrent LIEFDE en ANGST steeds meer waarheid wordt. Ik heb mij in het slopende, slopende gevecht tegen mijn ziekte altijd (onbewust) laten voeden door ANGST. Dus leefde ik jarenlang in een continue gevecht tegen mijn ziekte en daarmee feitelijk tegen mijzelf... en ik kom stapje voor stapje steeds dichter bij het besef dat alles wat ik nodig heb om te genezen van mijn ziekte simpelweg neerkomt op.... LIEFDE voor mijzelf.

Ik las kort geleden de volgende tekst:

Hetzelfde geldt voor liefde en angst: liefde is licht en angst is duisternis. Wanneer je door angst wordt beheerst zul je nooit tot een oplossing komen. Het is alsof je met de duisternis in gevecht bent, je raakt op den duur uitgeput, doodmoe en verslagen. (...) En wanneer je verslagen bent, voel je echt de kracht van de duisternis, de kracht van de angst.

Een treffende omschrijving van het leven wat ik de afgelopen jaren geleefd heb. De tijd is aangebroken dat LIEFDE mijn drijfveer gaat worden!

[Kristel]

Oorspronkelijk geplaatst door Grover

ik kom stapje voor stapje steeds dichter bij het besef dat alles wat ik nodig heb om te genezen van mijn ziekte simpelweg neerkomt op.... LIEFDE voor mijzelf.
De tijd is aangebroken dat LIEFDE mijn drijfveer gaat worden!

Hierover kunnen we alvast luidkeels eens zijn:
"liefde voor jezelf ... de stap om gelukkig te zijn"

Gr

[petra00]

Ikzag laats op de school waar ik schoonmaak een briefje hangen met de zin:
Een pond veren vliegt niet als er geen vogel in zit.(reclame van TNT geloof ik.)
Die raakte me meteen.
Die veren heb ik wel,ik ben redelijk intelligent,creatief,kan heel sociaal zijn en nog wel meer geschenken meegekregen om fantastische vluchten te kunnen maken(welk kind droomt er niet van vliegen)
Maar bij mij zijn het te vaak een hoop veren.Mijn hoofd isnog te vaak een
chaos.Vaak,als ik iets probeer moet het meteen perfect zijn.En ik heb verrekt weinig doorzettings vermogen.
Ik gun mezelf te weinig vallen en opstaan en val nog maar een keer.
Het gaat met de jaren wel beter hoor,en ik verras mezelf ook nog wel eens door dingen"zomaar"te doen,en het gaat dan meestal gewoon goed!
Maar de vogel,de ziel laat ik te weinig binnen.
Niet omdat een ander zegt dat ik het niet kan,maar omdat ik allang weer heb zitten denken dat ik zou kunnen vallen.

Mensen zijn gemaakt om te vliegen

Die moet ik onthouden voor mezelf!

[Grover]

Oorspronkelijk geplaatst door petra kits

Ikzag laats op de school waar ik schoonmaak een briefje hangen met de zin:
Een pond veren vliegt niet als er geen vogel in zit.(reclame van TNT geloof ik.)
Die raakte me meteen.
Die veren heb ik wel,ik ben redelijk intelligent,creatief,kan heel sociaal zijn en nog wel meer geschenken meegekregen om fantastische vluchten te kunnen maken(welk kind droomt er niet van vliegen)
Maar bij mij zijn het te vaak een hoop veren.Mijn hoofd isnog te vaak een
chaos.Vaak,als ik iets probeer moet het meteen perfect zijn.En ik heb verrekt weinig doorzettings vermogen.
Ik gun mezelf te weinig vallen en opstaan en val nog maar een keer.
Het gaat met de jaren wel beter hoor,en ik verras mezelf ook nog wel eens door dingen"zomaar"te doen,en het gaat dan meestal gewoon goed!
Maar de vogel,de ziel laat ik te weinig binnen.
Niet omdat een ander zegt dat ik het niet kan,maar omdat ik allang weer heb zitten denken dat ik zou kunnen vallen.

Mensen zijn gemaakt om te vliegen

Die moet ik onthouden voor mezelf!

Ja, ook weer super herkenbaar. Ik merk aan mijzelf dat ik mij vooral richt op die dingen waarvan ik weet dat ik ze écht goed kan. Zaken waarin ik erg onzeker ben, laat ik het liefst links liggen. Met als gevolg, dat ik feitelijk niet groei... alleen dan op die gebieden die vertrouwd voor me zijn. En daar gaan we weer...wéér het woord: vertrouwen, oftewel het gebrek daaraan, oftewel : ANGST.

Wat het vliegen betreft...toevallig kwam ik met hetzelfde onderwerp in aanraking vorige week tijdens een groepsmeditatie. Tijdens die meditatie kreeg ik een beeld voor me, waarin ik 'vaag' een klein kind (mijn eigen innerlijk kind) zag die mij wenkte. Op de grond vóór hem lag een stuk tekenpapier. Hij wenkte mij om te kijken naar wat hij aan het tekenen was. Maar ik kon het niet zien...en het beeld verdween uiteindelijk.

De groepsmeditatie ging nog een half uur door en daarna volgde er een evaluatie waarin iedereen zijn/haar ervaringen deelde. Ik vertelde over het beeld wat ik gezien had en toen ik mijn verhaal gedaan had was mijn buurvrouw aan de beurt. 'Nou', zei ze, 'ik kon al niet thuisbrengen waar het beeld wat ik voor ogen kreeg vandaag kwam, want ik had het idee dat het niet van mijzelf was'. Het bleek dus dat zij óók het beeld van mijn innerlijke kleine kind die aan het tekenen was had gezien! Deze vrouw nam mij na de evaluatie apart en vertelde me dat zij vaak beelden/indrukken etc van andere mensen oppikt en dat ze me graag wilde vertellen wat het kind had getekend, want dat had ze óók gezien!

Welnu, wat ze gezien had was dat ik een libelle aan het tekenen was. 'Maar ik zag het in eerste instantie wel heel strak', zei ze. 'Hele strakke harde lijnen en ik zag alleen het lijfje...zónder vleugels en ogen'. Na een tijdje verschenen er echter ook de ogen en vleugels op haar beeld, vertelde ze. 'Voel jij je soms vleugel-lam, dat je niet kunt vliegen?', vroeg ze. Het antwoord mag duidelijk zijn...

Ik heb inderdaad het gevoel dat mijn ziekte mij enorm beperkt... dat ik niet verder kom in het leven, dat ik niet meer die dingen kan doen die ik zó graag doe en zou willen doen. Dat ik aan de grond genageld zit (géén vleugels) en daarbij heb ik ook nog eens enorme last van mijn ogen (géén ogen)...

Maar wat ik óók weet is dat ik volledig genees van mijn ziekte: het is geen hoop ofzo, het is een weten. Dat zij uiteindelijk die libelle mét vleugels en mét ogen zag vind ik dan ook erg mooi. Het punt is alleen dat ik nog steeds zó ontzettend veel moeite heb te accepteren dat ik nog steeds ziek ben...ik keur mijn ziekte/mijzelf nog elke dag (bewust/onbewust) af omdat ik niet goed genoeg ben zolang ik nog ziek ben.

'Zie je in dat jij een prachtig kado gekregen hebt?', vroeg de vrouw. 'Gebruik de enorme ellende die jij hebt meegemaakt, gebruik je ziekte als jouw KRACHT'.

Tja, makkelijk gezegd. Het merendeel van de tijd voel ik me juist zó enorm krachteloos...