Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Alopecia Areata > AA - Algemeen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 23 september 2006, 22:30   #16
Annewil
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 23 mei 2005
Berichten: 107
In de lift...

Ik zou wel wat magerder willen zijn op sommige plaatsen... dus denk ik af en toe, zou ik de trap niet nemen, inplaats van de lift? (Dat wordt toch zo aangeraden voor lieden van beiderlei sekse, en van mijn leeftijd, die in conditie willen blijven?) Maar ja, met twee tassen boodschappen voor weer een hele week met misschien gasten en logees, denk ik, nee toch maar de lift, ik woon tenslotte zeshoog....

De lift is niet leeg, een medeflatbewoonster van een lagere verdieping - vele kilo's zwaarder dan ik en minstens de helft jonger - stapt met mij in, in gezelschap van haar hondje. Ik heb haar al vaker gezien, soms met een kind ook, soms zelfs met twee. We hebben ook wel gepraat, zij over haar uitkering, haar scheiding, haar kinderen en moeilijke omstandigheden, dat ze hulp krijgt van maatschappelijk werk.... ik min of meer bemoedigend, dat ze het goed doet en zo...

"Buurvrouw" (fluistert ze haast in de lift) "Gaat het wel goed met je?" Ik vind dit weer zo ontroerend ook, zij is nog zo jong en worstelt al met zoveel problemen en zo weinig geld, maar ze heeft me een nu paar keer zonder haren gezien en maakt zich kennelijk zorgen. Omdat ik ineens geen haar meer heb... Ondanks al haar ellende maakt ze zich zorgen om mij; is het een ernstige ziekte?
Ik leg het haar uit, alles rond mijn haarverlies... de lift staat daarom nogal lang stil op de derde verdieping.

Met mijn haar intact waren we vast nooit tot zo'n echte wederzijdsheid gekomen. Dan was ze me blijven zien als een praatpaal of zo... de zoveelste in haar beleving (want zij altijd "the underdog", want geen man, geen baan, buitenechtelijke kinderen, schulden, geen ervaring.... alles tegen en de ene maatschappelijk werker na de andere) En nu ineens kwam zij in de positie van iemand die acceptatie en troost kon bieden... en ze deed het van harte.

Kwamen we elkaar in onze samenleving, auto- of allochtoon allemaal maar af en toe zo tegen..... dan raakten we vast allemaal "in de lift"!

Annewil

En nu als we elkaar zien is het weer: "Ha buurvrouw! Gaat het?" Maar daar zit wel een diepgang achter intussen.... We durven elkaar nu ook zeggen dat het niet gaat...... Hoe anders we ook zijn.

Laatst gewijzigd door Annewil; 27 september 2006 om 02:33
Annewil is offline   Met citaat reageren
Oud 24 september 2006, 10:45   #17
JaRule17
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 24 december 2001
Berichten: 54
Hi ik heb alopecia universalis sinds me 16e en ik ben nu 21.
Ik rap onder de naam Alopecia en op een Nationale radio zender heb ik laatst Fun X Factor geworden en daarbij leg ik altijd uit wat de naam Alopecia betekend zodat het hopelijk meer aandacht kan krijgen.
Gister trad ik op... en mensen in het publiek... ookal versta ik ze niet,kan ik altijd wel liplezen,wat heeft hij met ze wenkbrauwen gedaan???(zijn namelijk tattoo)
Maar ik vind dit niet meer erg Alopecia maakt je bijzonder en als mensen je niet accepteren is het gelijk een filter of die persoon bevooroordeeld is of een mooi persoon met een open hart.


Groetjes,

Alooooooooo

JaRule17 is offline   Met citaat reageren
Oud 25 september 2006, 15:11   #18
kas
kas
 
Geregistreerd: 29 juni 2005
Locatie: Eindhoven
Berichten: 1.797
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Annewil
In de lift...

Ik zou wel wat magerder willen zijn op sommige plaatsen... dus denk ik af en toe, zou ik de trap niet nemen, inplaats van de lift? (Dat wordt toch zo aangeraden voor lieden van beiderlei secte, en van mijn leeftijd, die in conditie willen blijven?) Maar ja, met twee tassen boodschappen voor weer een hele week met misschien gasten en logees, denk ik, nee toch maar de lift, ik woon tenslotte zeshoog....

De lift is niet leeg, een medeflatbewoonster van een lagere verdieping - vele kilo's zwaarder dan ik en minstens de helft jonger - stapt met mij in, in gezelschap van haar hondje. Ik heb haar al vaker gezien, soms met een kind ook, soms zelfs met twee. We hebben ook wel gepraat, zij over haar uitkering, haar scheiding, haar kinderen en moeilijke omstandigheden, dat ze hulp krijgt van maatschappelijk werk.... ik min of meer bemoedigend, dat ze het goed doet en zo...

"Buurvrouw" (fluistert ze haast in de lift) "Gaat het wel goed met je?" Ik vind dit weer zo ontroerend ook, zij is nog zo jong en worstelt al met zoveel problemen en zo weinig geld, maar ze heeft me een nu paar keer zonder haren gezien en maakt zich kennelijk zorgen. Omdat ik ineens geen haar meer heb... Ondanks al haar ellende maakt ze zich zorgen om mij; is het een ernstige ziekte?
Ik leg het haar uit, alles rond mijn haarverlies... de lift staat daarom nogal lang stil op de derde verdieping.

Met mijn haar intact waren we vast nooit tot zo'n echte wederzijdsheid gekomen. Dan was ze me blijven zien als een praatpaal of zo... de zoveelste in haar beleving (want zij altijd "the underdog", want geen man, geen baan, buitenechtelijke kinderen, schulden, geen ervaring.... alles tegen en de ene maatschappelijk werker na de andere) En nu ineens kwam zij in de positie van iemand die acceptatie en troost kon bieden... en ze deed het van harte.

Kwamen we elkaar in onze samenleving, auto- of allochtoon allemaal maar af en toe zo tegen..... dan raakten we vast allemaal "in de lift"!

Annewil

En nu als we elkaar zien is het weer: "Ha buurvrouw! Gaat het?" Maar daar zit wel een diepgang achter intussen.... We durven elkaar nu ook zeggen dat het niet gaat...... Hoe anders we ook zijn.
Wat een mooi verhaal weer Annewil
Kitty
__________________
diane 35 + androcur
kas is offline   Met citaat reageren
Oud 27 september 2006, 02:40   #19
Annewil
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 23 mei 2005
Berichten: 107
Dank je wel Kitty,

en JaRule... perfect hee, wat jij doet! Ik vind je er kek uitzien op de foto! (Is dat nog een term die vandaag de dag gebruikt wordt? Ik bedoel "hip" "gaaf" "personality") Go for it man!

Annewil
Annewil is offline   Met citaat reageren
Oud 29 september 2006, 01:02   #20
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Nog wat verhaaltjes van mijn kant.... We kunnen wel een boek schrijven!

Ik heb sinds afgelopen zaterdag een nieuwe baan. Deze had ik 5 maanden geleden ook al, maar op de plek waar ik tot zaterdag werkte had ik het niet echt bepaald naar mijn zin. Ik kon niet echt mezelf zijn. Dus werd er besloten om me over te plaatsen naar een plek waar ik het wel naar mijn zin had.
Omdat ze me daar nog niet zo goed kennen kom ik weer allemaal nieuwe en leuke situaties tegen:

Vandaag ging er een client (18 jr) compleet volledig uit zijn dak.
Tis zo erg geweest de afgelopen weken dat hij morgen voorlopig naar delta (psychiatrische inrichting) op een gesloten afdeling gebracht wordt.
Dus toen mijn collega's riepen stonden bij mij de 'haren' alweer overeind.
Daar gaan we....... Zelf had ik het nog niet meegemaakt omdat ik er net werk, maar de verhalen die ik had gehoord waren niet al te prettig.
Na bijna een uur geworsteld te hebben, (ben ook behoorlijk blauw nu) was hij nog steeds niet rustig, medicatie doorbrak hij en hielp dus niet meer.
Op een gegeven moment was iedereen moe behalve hij.
Zat ik daar met zijn armen op zijn rug, en zijn hoofd op de grond, boven op hem, drie andere collega's om me heen die hem ook in bedwang hielden en maar op hem inpraten..........
Roeptie ineens....
HEEY WAAR IS JOU HAAR????
Dus ik rustig vertellen wat ik heb, en dat mijn haar niet meer groeit.
Het voorbeeld van de boom nog eens gebruikt.
Het leek door te dringen bij hem, en hij werd steeds rustiger, verzette zich ook wat minder.
Das ook zielig voor jou..... Zijn bui was meteen over, gebiologeerd heeft hij nog een tijd naar mijn hoofd zitten staren, om vervolgens als een blok in slaap te vallen.....
(voordat mensen denken dat we hem mishandelen ofzo, dat is absoluut niet zo!! Omdat we niet beschikken over een separeerruimte, en hij alles om hem heen al gesloopt heeft proberen we hem zolang hij bij ons is te beschermen tegen zichzelf en daarbij de andere clienten ook veiligheid te bieden die ze verdienen zodra ze bij ons komen wonen. Dat we daarbij zelf lichtelijk blauw worden is pech...
Veiligheid voor de clienten staat boven aan. We weten wat we doen, zijn ervoor opgeleid en doen hem zo min mogelijk pijn!!!)

Daarnaast is er ook een man van 50.
Lange gezette man, loopt krom, en erg droog van humor.
Toen ik voor het eerst de deur open deed toen hij thuis kwam stelde ik me netjes voor... Hoi ik ben Annelies, en wie bent u?
Ik verwachtte dat hij zijn naam zou noemen, maar hij keek me eens doordringend aan, en zei Jij bent kaal...
Liep vervolgens door, hangt zijn jas op en gaat koffie zetten....
Daar sta je dan met je goeie gedrag en een bek vol tanden.
Hij heeft er geen woord meer over gerept.
Zo'n binnen komst had ik nog nooit gehad.

Later op die middag kwam er nog een client thuis van school.
Dus ik me weer netjes voorstellen, hij ook.
Toen zei die, heb jij kanker?
Nee hoor waarom denk je dat?
Jij hebt geen haar, een jongen in mijn klas had ook geen haar, die had kanker en is nu dood.
Dus ik verteld wat ik heb en waardoor het komt en vooral dat ik niet ziek ben, er niet dood aan ga en het niet erg vind om kaal te zijn.
hij keek me eens aan, stond op en voelde voorzichtig aan mijn hoofd.
Vind het best mooi jou kale hoofd. En nu iedere keer als hij binnen komt voelt hij even aan mijn hoofd... Mooi zegtie dan. En dan is het weer goed.
Het is gewoon zijn manier van gedag zeggen.
Tegen zijn vader had hij gezegd. Bij ons werkt er een meisjesmevrouw met zonder haar. Daar kan ze niets aan doen, het doet niet zeer en ze gaat niet dood. Maar het is wel mooi.

Geweldig toch???
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 29 september 2006, 01:16   #21
Lies86
Be a miracle
 
Lies86's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 17 september 2004
Berichten: 932
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Annewil
Echt de eerste keer in mijn leven dat ik voor een man wordt aangezien... en ik heb nog wel 20 minuten met die oude baas staan praten... dit vind ik helemaal niet leuk, het schrijnt!
Annewil
Dit overkomt mij ook nog wel regelmatig!
Terwijl ik toch een flinke voorgevel heb!!! Soms snap ik de mensen echt niet hoor!
__________________

Kaal of niet, je innerlijk verandert niet!
Lies86 is offline   Met citaat reageren
Oud 29 september 2006, 22:11   #22
Nicole Louweret
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 17 september 2006
Berichten: 14
geweldig om te lezen al deze belevenissen
Nicole Louweret is offline   Met citaat reageren
Oud 2 oktober 2006, 00:05   #23
Juffie Judith
Judith Mom
 
Geregistreerd: 24 april 2005
Locatie: Ik woon in Montfort
Berichten: 109
Lightbulb

Ook even een klein kort verhaaltje van mij.

Laatst belde ik op naar een plaats waar de mensen mij wel kennen maar nog niet allemaal zo goed, dat ze mijn naam ook kennen. Een mevrouw pakt op en ik vraag aan haar of ik een collega van haar aan de telefoon zou kunnen krijgen. dat kan en zij gaat met de telefoon naar die collega toe. Als ze bij de collega komt zegt ze dat ze mij aan de telefoon heb. Blijkbaar weet de collega niet meteen wie ik ben en ik hoor haar zeggen: "Je weet wel, die met die getekende wenkbrauwen."
__________________
GOD BLESS YOU
Juffie Judith is offline   Met citaat reageren
Oud 4 oktober 2006, 03:46   #24
Annewil
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 23 mei 2005
Berichten: 107
Echt een "big smile" hier bij mij terwijl ik jullie verhalen zit te lezen! Zo herkenbaar allemaal... de reacties van de mensen om ons heen bedoel ik. Maar juist in situaties waar je met "anders" reagerende cliënten werkt herken ik in het bijzonder.

Zo werk ik al jaren met een cliënte met het "borderline" syndroom. Zij deed een half jaar lang heel meelevend over mijn haarverlies, daarna begon ze me uit en te na te testen en uit te proberen. Ik deed alles verkeerd en kon haar toch niet helpen. Ik had haar in de steek gelaten enzovoort.... Zijzelf was bij alles wat ik zei dwars tegen de draad in en na dat tweede half jaar kwam het hoge woord eruit: "Kale neet, jij doet niks goed! Je begrijpt niks van mij, stomme kale neet!" Ze begon regelmatig op me te schelden en tieren, ik reageerde daar dan weer op met: "Ik hoor dat je boos bent, maar hoe je nu doet, zo kan ik niet met je praten" (walgelijk therapeutisch klinkt dat he? Maar verdomd, als iemand alleen maar scheldt dan is er ook niet mee te praten). Ik kapte het contact af als ze alleen maar wilde schelden, ik vroeg weer door als ze rustig was.
Ik hoorde medecliënten mopperen en uitvallen als ze te ver ging naar hun idee... (ze leven in een groepsverband), maar nu, weer een half jaar later is ze toch van overtuigd dat "ik het nog ben" dat ik in wezen niet veranderd ben. Onlangs vertrouwde ze me toe dat ze dacht dat ik wel dood zou gaan zonder haar... want wellicht kanker? Ze ziet nu dat ik gewoon blijf leven. Ze vond het confronterend, zegt ze. Als iemand zo plotseling van uiterlijk verandert... hoe kan je dan vertrouwen dat die persoon nog dezelfde is? Hoe kan je dat weten? Alleen door het uit te proberen toch? Dat snap ik wel, maar het was dus wel erg heftig met haar.

Dat vind ik zo indrukwekkend ook... de worsteling van cliënten om mij heen. Net als Lies beschrijft in haar verhaal. Ik heb ook een cliënt die al vijftig of meer keren gevraagd heeft hoe ik mijn hoofd zo glad houd, of ik het elke dag scheer. En elke keer weer antwoord ik dat ik dat niet hoef te doen, omdat ik geen haren meer heb, nergens.... en elke nieuwe dag vraagt hij het weer. Hoe ik mijn hoofd zo glad...... enzovoort. Ik denk dat hij het inmiddels wel weet, maar dat hij het ziet als een manier om in contact te komen. Een manier om een gesprek aan te gaan. Hij lacht er ook hard om. Want hij weet al wat ik ga antwoorden. Dat is een veilig gevoel voor hem, dat hij dat al weet. Dat het antwoord al vast staat.

Mijn collega's, althans de nieuwe, weten het niet. Die accepteren mij zoals ik ben. Ze kennen mij niet anders dan zonder haar. En kennelijk hebben ze ook niet precies gehoord hoe dat zo gekomen is. Want afgelopen week hadden we een "teamdag" waarin we met elkaar optrokken. Toen vroeg er eentje waarom ik er voor "gekozen had" zo rond te lopen. Hoezo gekozen? Oooooooooooow, het is je overkomen? Dat wisten we niet? ....... uitleggen........ meer uitleggen.... Goh, bestaat dat? Dat wisten we niet.... En ik dan weer: "Nou het is een veel voorkomend verschijnsel hoor, alopecia areata, maar ja, je ziet het niet vaak want bijna iedereen draagt een haarwerk! Ik niet, want ik wil gewoon vrijuit mezelf zijn en niet bij grote hitte met kriebelende pruiken worstelen" Okee.... ? Ja dat snappen we, okee! (Wel makkelijk dat je je benen niet hoeft te scheren).

Annewil
Annewil is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie

Soortgelijke discussies
Discussie Auteur Forum Reacties Laatste bericht
Dochtertje van twee trekt haar uit haar hoofd! Mieneke TTM bij kinderen 19 26 mei 2006 19:57
Je haarprobleem en je vriendin/vriend. ray AGA - Algemeen 90 22 maart 2006 18:15
Op de koffie... trekdrop Haarproblemen bij vrouwen 86 20 januari 2005 22:37
FF verhaal kwijt Nerakje TTM - Algemeen 3 27 oktober 2004 16:04


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 10:32.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.