Ik ben genezen van TTM

[Sara29]

Hallo,

Ik heb meer dan 18 jaar hardnekkig mijn haren uit mijn hoofd getrokken en uiteindelijk had ik gewoon geaccepteerd dat ik deze nare gewoonte heb. Ik heb geleerd om er mee te leven en mijn dagelijkse leven bestond uit het verbergen van mijn kale plekken en checken of mijn haarstuk nog goed zit. In januari van dit jaar heb ik een training gevolgd voor mijn persoonlijke ontwikkeling en aan het eind had ik aan de hoofdtrainer gevraagd of hij TTM kent en of daar misschien iets aan te doen is. Hij zei meteen dat ie dit kon behandelen en dat ik er dan vanaf ben. Ik was natuurlijk heel erg sceptisch want ik had al van alles geprobeerd en was ook in behandling bij het ambulatorium in Nijmegen. Het mocht allemaal niet baten. Dus had het allang opgegeven. Weet niet precies waarom maar ik maakte toch een afspraak met de hoofdtrainer en ging zitten. We bespraken mijn gedrag en wanneer ik mijn haren uit mijn hoofd trok. Al meteen zag ik dat ik het ergens wel onder controle had omdat ik het bijvoorbeeld niet bij andere mensen deed of op mijn werk. Tijdens het gesprek had ik de ene inzicht na de andere en ik werd me bewust van mijn trek-gedrag. Alsof ik een deel wat eerst onbewust was ineens heel helder zag. Het gesprek duurde 1,5 uur en toen ik naar huis ging, bedacht ik in de auto dat ik het snapte maar dat ik het straks gewoon weer ging proberen. En ik kwam thuis en had de perfecte haar vast alleen maakte ik het niet af. Ik kon wel trekken maar ik koos ervoor om het niet te doen. Ik was helemaal in de war en kon er niet van slapen. Het was behoorlijk confronterend om te zien dat de vreselijke afschuwelijke tic waar ik al 18 jaar last van heb ineens was opgelost. In het begin had ikk nog wel 'last' van de drang om te trekken en ik koos er elke keer voor om het niet te doen. Heel simpel, helemaal niet moeilijk omdat ik gewoon zag wat ik deed, heel bewust. Ik ben nu 4 maanden trekvrij en de drang is helemaal verdwenen. Mijn haar groeit en groeit en dat maakt me zo gelukkig. Ik wilde dit graag met jullie delen. Ik weet heel goed wat TTM is en wat voor invloed het heeft gehad op mijn leven en zelfvertrouwen.

De trainingen die ik heb gevolgd zijn Essence&Source bij Essence trainingen: http://www.essencetrainingen.nl/nl/index.php

De trainingen zelf gingen over mijn persoonlijke ontwikkeling waar ik ook heel veel uitgehaald heb. TTM heb ik aangepakt met de hoofdtrainer in slechts 1 sessie.

De kwaliteit van mijn leven is sterk verbeterd en als ik zo'n vreselijke afschuwelijke onbegrijpelijke gewoonte kan afleren, geeft me dat zoveel zelfvertrouwen op veel meer gebieden in mijn leven.

Liefs Sara

[sailormoon]

Super Sara!! Geniet van je 'nieuwe' leven.

[Nanya]

amai, wat leuk om te horen!!! er is dus nog hoop Ben heel blij voor je. ik hoop dat ik ook ooit op dit punt kom...

groetjes nanya

[Stitch]

Super Sara om te lezen dat het na al die tijd nog steeds zo goed gaat! Ik ben nu sinds 2 maanden gestopt met haartrekken. Ik vind het nog steeds eng om uit te spreken, alsof het tij keert als je het hardop uitspreekt... Ik heb 17 jaar last (gehad?!) van ttm, iets meer als de helft van mijn leven (33 jaar ben ik)! Het is voor mij heel lang taboe geweest erover te spreken, mijn ouders, schoonouders, partner en 2 vriendinnen had ik het verteld, maar wee gebeente als ze er ooit over begonnen, dan klapte ik dicht en zat op slot. Diverse behandelingen gevolgd, bij 3 psychologen geweest, cognitieve therapie, gedragstherapie, bij orthomanueel arts geweest om 'blokkades' op te heffen, medicijnen geslikt, zelf 100.000 x geprobeerd te stoppen, enfin niks mocht baten.

In mei jl. vond ik een aantekeningenboekje van 2004, waarin ik opdrachtjes had geschreven die een psycholoog mij had opgedragen. Ik werd helemaal verdrietig van het teruglezen. Maar ook gesterkt! Vooral omdat ik nu een dochtertje heb van bijna 3 jaar. Volgend jaar gaat zij naar school. Het idee dat ZIJ misschien aangesproken gaat worden op hoe ik er uit zie (getekende wenkbrauwen, eyeliner ipv wimpers en altijd en eeuwig een bandana/doekje op mijn hoofd vanwege de kale plekken, ttm in de ergste gradatie denk ik zo) was voor mij doorslaggevend. Ik kan dit niet meer, ik wil dit niet meer, deze poppenkast, mezelf verstoppen, de energie die het mij kost om te leven met de ttm. Het leven met dit geheim voelde zwaar, ontnam mij mijn levensvreugde. Het altijd en overal mezelf afvragen wat zien andere mensen, wat denken zij over me. Als het regent of waait eigenlijk niet naar buiten willen. Niet naar het zwembad durven, etc. Ik, die altijd een vrije, blije, spontane meid was begon weg te kwijnen. De ttm legde mij aan banden en ontnam me waar ik altijd plezier in had. Het moest een halt toegeroepen worden en wel nu!

Meer gesterkt dan ooit ben ik het internet gaan afstruinen naar positieve ervaringen. En oei, wat zijn deze moeilijk te vinden! Wat een hardnekkige 'ziekte' is die ttm toch en wat lijden er veel mensen aan! Wat wordt er gestreden! Chapeau voor iedereen die telkens weer de moed verzamelt een stoppoging te ondernemen! Zo ook ik! Sinds mei ben ik onder behandeling bij een hypnotherapeut. We zijn nog niet aangekomen bij de wortel van de ttm, maar wel geven de sessies hypnotherapie mij bepaalde inzichten, nemen onrust weg. Dit in combinatie met mijn zeer sterke drang (meer dan ooit!) de ttm te overwinnen maakt dat ik nu ruim 2 maanden plukvrij ben! Ik besef heel goed dat ik nog aan het begin sta van een mogelijk lang traject. Maar iedere dag is er 1, stapje voor stapje ga ik mij beter voelen, sterker voelen, ik kan dit! Als ik geen succesverhalen kan vinden dan maak ik er zelf 1 dacht ik. Blij hier toch op het forum te lezen dat het anderen ook lukt, samen staan we sterk!

Nu, 2 maanden later, ik krijg weer wat wimpers terug. Nog geen volle bos, maar ze zijn duidelijk te zien (zelfs voor de niet geoefende kijker ). Mijn hoofdhaar groeit her en der ook terug, best veel witte haren, als ik er niet naar kijk kan ik ze nu in ieder geval laten zitten. Daar verzinnen we tzt wel iets op (hoop ik!). Nog niet op alle plekken zit hoofdhaar maar ik houd goede hoop dat er meer terugkomt. Tenslotte is er een groot deel 2 maanden geleden nog bruut uit gerukt dus ik beredeneer maar zo dat dat even nodig heeft om helemaal van binnen uit terug te groeien.

In mijn omgeving weten nu ook broer, zwagers en schoonzussen van mijn probleem/gevecht af. En hoe moeilijk ook in het begin, merk ik dat het mij toch helpt er open over te zijn en erover te kunnen praten met een select groepje. Ook heb ik de ttm een brief geschreven. Daarin mijn haat/liefde verhouding met 'haar' beschreven en gemeld dat ik de vriendschap wil beeindigen.

Maar het allerbelangrijkste is dat de drang om te plukken er (momenteel) niet is. Daar was door mij niet tegen te vechten. Ja 1 dag, 2 dagen, hooguit 3 en dan gaf ik afgemat en poepiechagrijnig weer toe, wat leidde tot hevige pluksessies gevolgd door even een heerlijke serene roes maar al gauw gevolgd door een eenzaam, ellendig, schuldbewuste en frustrerende leegte...

Tot slot: ik weet nu, nu er licht lijkt na een donkere periode, wij ttm-ers hebben altijd een keuze! We kunnen er altijd voor kiezen om niet te plukken! Hoe moeilijk ook. De keuze is aan onszelf. Klinkt als mosterd na de maaltijd misschien , maar ik had het graag eerder willen weten. Of dat zeg ik misschien verkeerd, eerder willen realiseren, dat ik die keuze altijd had, maar nooit zag. Van naasten wilde ik het niet horen, die weten per slot van rekening niet wat het is om te leven met ttm. Dus hopelijk opent deze zin iemand eerder de ogen: WIJ TTM-ERS HEBBEN ALTIJD DE KEUZE OM NIET TE PLUKKEN!!

Hiermee wil ik graag afsluiten. Hopelijk draagt mijn verhaal bij aan jullie pogingen om te stoppen, of inspireert het op een of andere manier. Heel veel succes in ieder geval!!

Tot op het forum?

Liefs, Stitch.