bang

[Kristel]

Hallo,

Ik ben al een tijdje aan het denken wat er moet gebeuren als ik zwanger geraak en kinderen krijg. Ik ben ontzettend bang dat mijn kinderen dit ook zouden gaan doen omdat ze het mij zien doen.
Ik heb hier al gelezen dat er moeders zijn waarvan de kinderen dit ook doen of deden.
Ik voel nu zo'n druk op mezelf, want ik moet mezelf in de hand houden en dit nog vooraleer ik zwanger geraak.
Het is erg dat ik dit mezelf aandoe, maar het zou voor mezelf nog erger zijn als ik dit ook m'n kinderen aanleer en aandoe !!!

pfffff

[tinneke]

hey kristel

ik heb helemaal geen kids en weet echt niet of het erfelijk is ofzo... maar ik wil je gewoon even een hart onder de riem steken omdat je zo aan het stressen bent, hopelijk komen er een paar reacties die je verder kunnen helpen

liefs
10

[gretha]

Volgens mij is dit best een heel gevoelig onderwerp aangezien er nog geen mensen gereageerd hebben. Ten eerste is het mij niet helemaal duidelijk of je altijd al een kinderwens hebt gehad. Verder ken ik je persoonlijk ook niet. Ik vond wel dat ik op een een of andere manier moest reageren want ik vind het gewoon te verdrietig voor woorden dat we ons hele leven willen aan passen aan de rottige rot ttm! Ook wij leven maar een keer en willen er toch het beste van maken? Ik heb nooit getwijfeld of ik hierdoor kinderen wilde hebben of niet, maar ik moet ook zeggen dat ik al kinderen had voordat ik hier op het forum was en hoorde van eventuele erfelijkheid. Ik hoefde mij daar gelukkig niet mee bezig te houden. Ik weet niet of ik dan anders gedacht had, ik denk het eigenlijk ook niet. Wat voor kansje is het dat onze kinderen het ook krijgen? Het weerhoud mij ook niet in de auto te stappen terwijl ik weet dat er een kans bestaat........Snap je wat ik bedoel? Je moet jezelf terade gaan hoe groot je kinderwens is los van je ttm. Verder moet je natuurlijk een sterke relatie hebben waar je er allebei aan toebent. Maar wat nog belangrijker is: als jij je sterk genoeg voelt en zoveel liefde en warmte te bieden hebt, dan zou ik er niet zo over in zitten. Ik weet ook niet of je trekt in het bijzijn van anderen. Ik kan je wel vertellen dat ik dit eigenlijk zelf nooit gedaan heb. IK moet er ook niet aan denken dat de kinderen de gewoonte van mij zouden overnemen. Ik kan me dus gelukkig inhouden als de kinderen er bij zijn. Verder zijn zij voor mij overigens de enige reden geweest om het gevecht tegen deze ziekte echt aan te kunnen gaan en willen. Ik trek al bijna een jaar niet meer aan mijn wimpers en wenkbrouwen! Zelfs te willen trouwen kon me niet weerhouden en noem nog maar meer........Het kan dus ook positief werken. Let wel, dit is mijn verhaal, maar kinderen, dit is het mooiste wat mij overkomen is..............Je krijgt er zoveel levensvreugde voor terug......Verder is het wel belangrijk denk ik voor jezelf te weten in wat voor fase van acceptatie je zit, is het voor jou hoofdzaak of bijzaak. Probeer wat positiever te worden en dingen van een andere kant te zien. Echt, het leven heeft zoveel meer te bieden. En echt waar, ik weet er ook over mee te praten hoor..... Ik hoor nog van je he?
Je mag me ook een private message sturen hoor.


Groetjes Gretha

[zonnestraal]

Ik heb je uitingen vol bezorgdheid gelezen, en vermoed dat je ook mijn verhaal dus hebt gelezen van mijn zoontje.......................Ik kan alleen maar zeggen dat ik hem juist wel goed heb kunnen begeleiden tot nu toe, en daarmee bedoel ik dat ik zijn gevoelens begrijp,maar ook goed weet hoe ik hem in de beginfase kon laten stoppen. Ik denk dat het niet een alleen een kwestie is van dat hij mij heeft beziggezien, het zal toch in de aard van het beestje zitten wellicht?

Bovendien vind ik mezelf een gelukkig mens,met een eigenaardigheid die niet onoverkomelijk,maar wel hinderlijk is. Ik drink niet,rook niet, bijt zelfs geen nagels(!) maar heb wel minder haar..................okè.Ik denk dat 99% van de bevolking een of andere moeilijke eigenschap bezit hoor !!

Niemand hoeft toch perfect te zijn ? Ik wens je toe dat je je daar geen zorgen meer om maakt, want dat is zonde van je positieve energie !! Echt waar, maak je geen zorgen..... Veel sterkte en rust gewenst !!
liefs, zonnestraal

[naomi2005]

hoi kirsten,

wat ontzettend rot dat je zo ongerust bent over de eventuele gevolgen van TTM bij kinderen....
daarom wil ik je meteen een positief verhaal vertellen....
zelf ben ik een alleenstaande moeder van een dochter van 2.5, en weet je wat....zij trekt niet aan haar haar!!!!!ze heeft echt een geweldig grote bos met krullen, ben er gewoon soms jalours op, hahaha!!!
toen zij nog maar 1 jaar ongeveer was zzag ik wel dat ze af en toe met haar handjes aan haar haar zat, maar dit is maar van zeer korte duur geweest!!!
du het hoeft heus niet altijd negatief te zijn hoor!!
ook ben ik er niet zeker van of het wel erfelijk is, misschien heb je wel gelezen dat ik 1 van een tweeling ben, en mijn zus trekt ook niet.....
verder wil ik net als mijn voorgangers zeggen dat kinderen inderdaad een grote verrijking zijn van je leven.....
ik heb mijn dochter onder de minst ideale omstandigheden gekregen, ik was 22 jaar, met een jongen samen die totaal geen verantwoordelijksgevoel kent, verschrikkelijk jalours was, vreemd ging en later ook nog een zware psychose ontwikkelde....en weet je....ze is het allemaal dubbel en dwars waard geweest...ik zou zo weer door die ellende gaan als ik wist dat zij de beloning was....
ik heb er ook van geleerd dat je niet alles kunt plannen in je leven, sommige dingen gebeuren nu eenmaal omdat ze moeten gebeuren...
en ookal vraag je je soms af waar het allemaal voor nodig is, als je terug kijkt weet je vaak zelf wel wat de les is die je moest leren......
dus lieve Kristel, maak je aub geen zorgen over de eventuele gevolgen van je TTM bij je toekomstige baby, het is al die zorgen niet waard, want het leven ontwikkeld zich toch op een manier die je 9 van de 10 keer niet in de hand hebt....
en een mooie bijkomstigheid van kinderen hebben is dat je vaak letterlijk handen tekort komt voor je TTM!!!! al mag dit natuurlijk niet de reden zijn....
wat ik gewoon wil zeggen is dat ikz zelfs geen ideale relatie of stabiele thuissituatie had voor mijn kind, ik woonde nog bij mijn moeder, had een baan in de horeca en was gewoon nog best wel jong....maar nu 2.5 jaar later heb ik mijn eigen huis, ben ik bij de vader van mijn dochter weggegaan, heb ik een opleiding met succes afgerond en ik geniet elke dag van mijn dochter....
als ik dit allemaal eerder had geweten had ik ook wat onbezorgder van mijn zwangerschap en mijn baby kunnen genieten.....alles komt dus wel goed, als je je eigen kracht maar kent en gebruikt!!!!
het leven is te mooi om elke dag te laten overschaduwen door zorgen...!!!!geniet ervan en maak er het beste van!!!!!
veel liefs en sterkte toegewenst door mij!!!!!!en volg je hart.....

[Kristel]

bedankt voor jullie reacties

Ik heb echt een grote kinderwens en van zodra ons huisje (bijna) klaar is zullen we proberen deze wens in vervulling te doen gaan. Mijn vriend en ik praten hier regelmatig over en willen dit beiden heel graag.
Ik heb goede moed en het gaat redelijk goed met me, maar ik zou zo graag niet meer trekken als ik kinderen heb.

Ik trek ook soms in bijzijn van anderen, maar op zo'n manier dat niemand het ziet. Maar ik weet dat ik een hele tijd geleden als ik een weekje ging babysitten op een achterneefje en nichtje dat ik het niet zo moest verbergen omdat ze het toch niet beseffen of doorhebben of kunnen zeggen.
Nu denk ik daar anders over. Als ik hoor dat kinderen van rond de 2 jaar ook al trekken heb ik nu zo'n gevoel dat ik zeker niet mag trekken zodat ze het (misschien) kunnen zien want ik wil echt niet dat zij dit ook zouden doen.
Daarom zou ik veel liever hebben dat ik niet meer trek, dan dat ik het moet verbergen.

En soms overvalt deze gedachte me (als kinderen ineens zo dichtbij lijken) en krijg ik het warm en ben ik nerveus. Als een soort paniek zit dit dan in m'n hoofd en por ik mezelf aan dat ik moet stoppen.
En soms (zoals nu) besef ik dat ik gewoon m'n best moet doen, mezelf de tijd geven en we zullen wel zien.

Maar helaas is m'n gevoel zoals het is en blijf ik toch nog met die angst zitten (want die zit toch wel diep) en is het een vraag die waarschijnlijk een onzekerheid zal blijven totdat zo'n lief klein wezentje op de wereld is en opgroeit en dan nog ... je zal het nooit weten denk ik ...

[gretha]

Ik snap je gevoelens heel goed hoor, en het is ook niet gemakkelijk om dit gevoel los te laten, ik denk dat het gevoel inderdaad bij iedereen erg diep zit. Maar zoals gezegd wij zijn de ervaren professionele experts hier op dit gebied en we zullen er extra allert op zijn. Ik denk dat wij, als het al gebeurt, dat we de meeste kennis in huis hebben om het gedrag zo vroeg mogelijk kunnen doobreken. We weten dat we het op een een of andere manier nodig hebben om met spanningen om te gaan. Ik denk ook dat het erg zinvol is om dan zo vroeg mogelijk een alternatief aan te bieden en aan de oorzaak te werken natuurlijk. Maar Kristel , er zijn zoveel dingen waar we geen grip op hebben...Laten we nou eens met zijn allen proberen om niet zoveel te piekeren...... Dan zouden we veel opgewekter en vrolijker zijn ( makklijk gezegd natuurlijk). Maar als jezelf de kracht hebt gevonden om wat positiever in het leven te staan en dingen van een andere kant bekijkent, dan geef je deze kracht ook weer over naar je kinderen toe, en krijg je het ook weer terug. Dit betekent ook voor alle contacten overigens die je in het dagelijkse leven hebt. Wat ik maar wilde zeggen is dat een kind zich beter zal ontplooiien zonder een overbezorgde moeder. Ik bedoel natuurlijk niet te zeggen dat je dat zou zijn maar het leven zou veel gemakkelijker zijn als we het pad blijven volgen en kijken naar datgene wat we op ons pad tegenomen. (Komt tijd komt raad) en we ons niet niet steeds blijven afvragen wat ons daar in de verte zal naderen. Ik denk dat dit trouwens ook een ttm trekje is: Blijven hangen in problemen die zijn geweest of die er nog helemaal niet zijn, bij mij in ieder geval heel herkenbaar, maar ook onzekerheid, we willen alles van tevoren weten, inzicht hebben. Dat zal dus nooit lukken. Stel, je kindje krijgt er nooit last van, dan heb je je altijd zo bezorgd gevoeld om niets. Eigenlijk zonde van de tijd toch? Pluk de dag!
Ik zeg dit sinds kort elke morgen tegen mezelf in de spiegel en ik moet zeggen dat ik veel meer aan het genieten ben. Misschien ook een tip voor anderen?

Groetjes Gretha

[Kristel]

Hallo,

Iedereen bedankt voor de mailtjes. Ik moet hierover nog eens diep nadenken, wat waarschijnlijk op piekeren gaat uitdraaien, maar ja ...

Ik voel me de laatste dagen niet zo goed. Ik probeer te vermageren wat niet lukt, ik mis mijn vriend (die ik al 14 dagen niet gezien heb), ik worstel met die kinderwens en de vrees hieromtrent, ik kan de 0 niet houden wat ik ook doe (pleisters hangen, haren wassen, me bezig houden met andere zaken, ...), ik ben voor het minste aan het huilen en voel me rottig en verdrietig.

Ik weet niet wat dat met me is, maar ik voel me zo ongelukkig.
Ik wil gewoon naar huis gaan en in m'n bed kruipen of een weekendje weg ofzo ... pfff ik heb gewoon geen zin meer, in niets ...

Maar toch bedankt voor jullie berichtjes he.
Een dipje, maar dat zal wel overgaan (hoop ik)

[Nien]

Hoi Kristel,

wat ontzettend vervelend voor je dat je je zo rot voelt. Ik wilde dat ik er iets aan kon doen, maar dat kan ik niet, want jij bent de enige die dat kan. Ik kan je alleen maar het allerbeste wensen en dat doe ik bij deze ook, kop op, hou je taai! Betere tijden komen wel weer!

Veel liefs Nien