Kaal worden is ruk!!!!

[dave523]

Oorspronkelijk geplaatst door Hanna

Ik geloof eigenlijk niet dat je 't wilt accepteren oftewel nu al wilt opgeven, want dan zat je niet op Haarweb, maar op een kaalweb zoals www.baldrus.com

Persoonlijk wil ik het wel degelijk accepteren, ik ben er alleen nog lang niet aan toe. Ik sta nog helemaal vooraan in het proces van kaal worden, maar het idee dat het kan jaagt me echt de stuipen op het lijf. Dit is een site voor mensen met haarproblemen en één van de oplossingen is acceptatie (naast een hoop andere oplossingen). Zou fiijn zijn als er voor dit onderwerp ook ruimte is. Ik hoop hier mensen te kunnen vinden die me daarbij kunnen helpen.

Die site (www.baldrus.com) ken ik. Naar mijn mening is dat een site voor mensen die kaal 'zijn' of 'zeker worden' en er stiekum hele grote problemen mee hebben. Op die manier proberen ze heel erg de andere kant te laten zien en zoveel mogelijk lotgenoten verzamelen om zichzelf te overtuigen dat het heel normaal is en geen probleem is. Geloof me, die gasten willen allemaal het liefste een volle kop haar. Als het helemaal geen 'issue' zou zijn zouden ze ook niet de behoefte hebben om een site op te zetten of er lid van te worden (als het nou een fetisj-site was kon ik het begrijpen, maar dat is het niet). Maar goed dat is mijn ongenuanceerde mening. Vind het een beetje een triest kliekje.

Wees gegroet, Bob

[Hanna]

Oorspronkelijk geplaatst door dave523

Geloof me, die gasten willen allemaal het liefste een volle kop haar.

Wie niet?
Zelfs Yglodokus, onze grootste voorvechter van acceptatie.

[Yglodokus]

Haha, spreek voor jezelf Hanna

Dave ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en euh... heb mijzelf "kaal" geschoren. Dat is natuurlijk ook niet helemaal accepteren, maar zo ziet het er nog een beetje fatsoenlijk uit.

Wat wil je horen? Wat lukt niet aan het accepteren?


Groeten

[dave523]

Ik ben erg benieuwd hoe je bent omgegaan met het feit dat je kaal werd. Heb je bijvoorbeeld medicijnen geprobeerd? Heeft het lang geduurd voordat je er aan toe was om de tondeuze te pakken? Hoe ging je om met opmerkingen uit je omgeving?

Ik vind het moeilijk om te accepteren omdat het op de een of andere manier vernederend voelt. Klinkt kinderachtig, maar ik ken mezelf alleen met haar en ben daar eigenlijk ook erg aan gewend.

Wil eigenlijk geen rotzooi in mijn lijf en een HT gaat me echt te ver. Ken vrienden die kaal worden en er helemaal geen probleem mee hebben (die haat ik ). Ben daar eigenlijk jaloers op. en juist zij nemen je in de zeik als je vertelt dat je doodsbang bent om kaal te worden. Wil er ook geen probleem mee hebben.

GrBob

Oorspronkelijk geplaatst door Yglodokus

Haha, spreek voor jezelf Hanna

Dave ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en euh... heb mijzelf "kaal" geschoren. Dat is natuurlijk ook niet helemaal accepteren, maar zo ziet het er nog een beetje fatsoenlijk uit.

Wat wil je horen? Wat lukt niet aan het accepteren?


Groeten

[Ed1]

Hmmm, de reden waarom ik mn haar zo kort heb geschoren (dus niet helemaal kaal) is omdat ik welleens jongens/mannen zie met een paar plukjes haar, of super doorzichtig haar, dat ziet er niet uit... Kaal of mili.. ziet in 99% van de gevallen gewoon veel beter uit..

Ik heb het ook niet geaccepteerd, en ik zou er alles aan doen om een volle kop haar te mogen hebben en weer lekker allerlei gekke kapsels te mogen maken, helaas weet ik al dat dat er voor mij niet (meer) inzit.

Ik slik nogwel Fina, al weet ik heel stiekem dat ik een volle bos haar vast niet meer terugkrijg... Tsja, ik denk dat er maar heel weinig kalende mannen zijn die het echt geen moer intresseert en stiekem hebben velen vast een volle kop; maar dat zit dr gewoon voor veel mannen niet in.

Nja, hoe ik ermee omgegaan ben? Niet echt goed, ik vind/vond het zwaar klote natuurlijk... Geaccepteerd heb ik het ook nog niet helemaal, maarja wat wil ik? Stel Fina en nog wat rotzooi helpen wat dons haartjes terug te krijgen, ik heb nog geen resultaten gezien waarbij iemand een mooie volle dikke bos haar ervan kreeg...

Opmerkingen... Gelukkig vielen/vallen die nog best mee, een vriend heeft het er soms over (vooral in dronken bui ofzo... behoorlijk sfeerverpestend! ) enja; in zo'n geval pieker ik in mijzelf de hele avond erover, wel kan het bij mij helpen als ik andere kalende jongens zie en weet; ik ben niet de enige..

Naar de kapper ga ik niet meer (zelf een tondeuze aangeschaft) dus ik hoef niet naar mn kalende kop te kijken en geen opmerkingen van de kapster te verwachten

Jij hebt nog een beetje 'geluk' vind ik, je hebt kalende vrienden... Dat zou het toch iets eenvoudiger maken moeten lijkt me. Helaas hebben ze hier allemaal een 'perfecte' haarlijn zonder enige inhammen of kalende plekken nog...

Als jij trouwens verteld dat je er bang van word kan je, als vrienden onder elkaar, vaak wel zo'n opmerkingen verwachten... Je kan zoiets beter bespreken als je alleen bent met een vriend... Aan de andere kant denk ik dat het beter is om te zwijgen.

Het enige wat mij een beetje bangmaakt is als ik naar mn neef kijk; die heeft bovenop eigenlijk niets meer... Zwaar kalend, zó erg wil ik het niet, mocht het ervan komen, dan maar volledig kaal.

Zo, hopenlijk helpt het je iets

[cees]

Finas helpt met name voor het behoud van je haar. Dus wat je op dat moment van gebruik hebt, behoud je (voorlopig)!!! Sommige hebben het geluk haar terug te krijgen...

[Ed1]

Tsjah, het is natuurlijk toch maar de vraag óf je het behoud hé Maar ik hoop het wel.

[Yglodokus]

Oorspronkelijk geplaatst door dave523

Ik ben erg benieuwd hoe je bent omgegaan met het feit dat je kaal werd. Heb je bijvoorbeeld medicijnen geprobeerd? Heeft het lang geduurd voordat je er aan toe was om de tondeuze te pakken? Hoe ging je om met opmerkingen uit je omgeving?

Ik vind het moeilijk om te accepteren omdat het op de een of andere manier vernederend voelt. Klinkt kinderachtig, maar ik ken mezelf alleen met haar en ben daar eigenlijk ook erg aan gewend.

Wil eigenlijk geen rotzooi in mijn lijf en een HT gaat me echt te ver. Ken vrienden die kaal worden en er helemaal geen probleem mee hebben (die haat ik ). Ben daar eigenlijk jaloers op. en juist zij nemen je in de zeik als je vertelt dat je doodsbang bent om kaal te worden. Wil er ook geen probleem mee hebben.

GrBob

Toen ik nog een bos met haar had, had ik vrij lang haar. Het kwam voor mijn ogen. Toen het begon uit te vallen was dit natuurlijk vreselijk. Al die lange haren op het kussen en tussen je vingers, daar word je echt niet goed van.

Ikzelf ben een tijdje depressief geweest in mijn puberteit. Een aantal jaren voordat mijn haar begon uit te vallen. Ik heb mezelf daar met een hoop knopjes omzetten (een heel proces) weer uit geholpen. Daarom dacht ik bij mezelf, toen ik kaal werd, laat ik ff het knopje vinden om het niet meer erg te vinden. Want ik bedoel, IS het erg? Nee. Je kan het hooguit erg vinden. Het lijkt natuurlijk erg als je lange haren ziet verdwijnen. Ik besloot het te millimeteren, met voornaamste reden dat ik er in mijn hoofd niet teveel meer mee bezig wou houden. Korte haartjes zie je namelijk sneller over het hoofd en het leek me wel prettig om niet iedere keer haren naar beneden te zien dwarrelen.

Sindsdien heb ik het iedere keer een standje korter gedaan op de tondeuse, met als gevolg dat ik me er helemaal niet meer mee bezig houd. Tuurlijk, af en toe in de spiegel zie je wel weer dat "het gat" groter is geworden, maar ik vraag me af of anderen het zien. Het stoort ze in ieder geval niet.

Heb ook nooit lullig bedoelde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Tenminste, je kunt veel lullig opvatten, maar veel opmerkingen, vooral die van vrienden, zijn natuurlijk grappig bedoeld. Die schaar ik onder dezelfde categorie als "je krijgt ook al een bierpens"-grappen. Typische mannendingen. Enkel is de leeftijd waarop ik kaal begon te worden (17 jaar) een beetje vroeg. In de zomervakantie (van middelbare school naar hogeschool) heb ik de tondeuse voor t eerst er over gehaald) Mensen die ik kende zouden me niet zien, als het echt totaal niet zou staan.

Maar het stond me wel. Prima hoor. Krijg ook wel s opmerkingen dat ik "er wel een hoofd voor heb" enzo. Maar over t algemeen ben ik redelijk immuun voor opmerkingen over mijn "haar" geworden. 't kan me niet zoveel schelen of men het niet leuk vindt staan of wel. Mijn ma vroeg me laatst of ik mee ging met haar naar een haar kliniek (voor mijn eigen haar dus) maar ik hoefde niet. Ik voelde me eigenlijk een beetje beledigd. Dit is wie ik ben, dit is mij nou eenmaal overkomen. Ik voel me er goed bij. Het is geen ramp. Het is zelfs hip. Ik hoef er nou ook niet bij te lopen als Gerald Joling. Want voor mij is er geen verschil tussen iemand waarvan je weet dat ie kaal is en iemand die kaal is. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Maar aan t begin heb ik wel medicijnen gebruikt hoor. Eerst nizoral en topicorte, dat zijn van die cremes/shampoos die bij mij de boel verergerden (het was ook vooral tegen eczeem/roos) en daarna aan de proscar geweest. Volgens mij hielp dat wel bij het behouden van sommigen van mijn haren, maar ik had er geen zin meer in. Je wordt zo afhankelijk van die shit (en ik heb moeite met medicijnen slikken) plus ik merkte hormonale bijwerkingen. Daarna heb ik besloten (dat is niet in 1 dag gebeurd, maar daar heb ik wel maanden over nagedacht) om het maar te accepteren, en tot de dag van vandaag lukt dat aardig.

Dus tja, het ligt er een beetje aan hoe sterk jezelf bent in je hoofd zeg maar. Bedenk wel dat kort/kaal op dit moment hip is en dat het niet 1 2 3 wordt geassocieerd met nazi's (misschien door mensen met vooroordelen, maar die zijn sowieso niet echt de moeite waard om mee om te gaan)

Ik hoop dat ik je een beetje heb geholpen. Voor mij lijkt het eigenlijk ver weg dat ik in jouw schoenen stond (iedere dag ervan balen) en misschien kon ik je beter helpen als het probleem bij mij nog wat verser was, maar tegenwoordig is mijn hoofd 'clean' van nare onzekerheidgedachten wat betreft mijn haar. De eerste jaren dat ik er nog mee bezig was keek ik nog best veel naar andere kaalwordende dudes. Maar dat interesseert me nu zelfs niet eens meer. Hoewel ik wel kan lachen om dudes met alleen nog van die randjes die de rest er niet af durven te halen. Hoewel ik daar ook wel respect voor heb, als ze dat bewust er niet af halen. Dan heb je het pas echt geaccepteerd.

En als afsluiter: dames vallen op zelfverzekerde dudes. Als die een mooie bos met haar hebben is dat voor hen mooi meegenomen, maar daar gaat het niet om.

Groeten

[INT]

Oorspronkelijk geplaatst door Yglodokus

Haha, spreek voor jezelf Hanna

Dave ik heb ook in jouw schoenen gestaan. Ik heb het inmiddels geaccepteerd en euh... heb mijzelf "kaal" geschoren. Dat is natuurlijk ook niet helemaal accepteren, maar zo ziet het er nog een beetje fatsoenlijk uit.

Wat wil je horen? Wat lukt niet aan het accepteren?


Groeten

Voor sommige is het makkelijker voor als voor andere... Aan mijn uiterlijk zijn donkere krullen gewoon het belangrijkst, ik krijg er zoo vaak opmerkingen over (positief) het is zegmaar mijn wapen als het gaat om schoonheid en zonder dat ben ik mijn belangrijkste wapen kwijt... Geloof me ik zou het NOOOIT accepteren voor mijn 35ste ofzo...

[fuck]

Oorspronkelijk geplaatst door Yglodokus

Toen ik nog een bos met haar had, had ik vrij lang haar. Het kwam voor mijn ogen. Toen het begon uit te vallen was dit natuurlijk vreselijk. Al die lange haren op het kussen en tussen je vingers, daar word je echt niet goed van.

Ikzelf ben een tijdje depressief geweest in mijn puberteit. Een aantal jaren voordat mijn haar begon uit te vallen. Ik heb mezelf daar met een hoop knopjes omzetten (een heel proces) weer uit geholpen. Daarom dacht ik bij mezelf, toen ik kaal werd, laat ik ff het knopje vinden om het niet meer erg te vinden. Want ik bedoel, IS het erg? Nee. Je kan het hooguit erg vinden. Het lijkt natuurlijk erg als je lange haren ziet verdwijnen. Ik besloot het te millimeteren, met voornaamste reden dat ik er in mijn hoofd niet teveel meer mee bezig wou houden. Korte haartjes zie je namelijk sneller over het hoofd en het leek me wel prettig om niet iedere keer haren naar beneden te zien dwarrelen.

Sindsdien heb ik het iedere keer een standje korter gedaan op de tondeuse, met als gevolg dat ik me er helemaal niet meer mee bezig houd. Tuurlijk, af en toe in de spiegel zie je wel weer dat "het gat" groter is geworden, maar ik vraag me af of anderen het zien. Het stoort ze in ieder geval niet.

Heb ook nooit lullig bedoelde opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd gekregen. Tenminste, je kunt veel lullig opvatten, maar veel opmerkingen, vooral die van vrienden, zijn natuurlijk grappig bedoeld. Die schaar ik onder dezelfde categorie als "je krijgt ook al een bierpens"-grappen. Typische mannendingen. Enkel is de leeftijd waarop ik kaal begon te worden (17 jaar) een beetje vroeg. In de zomervakantie (van middelbare school naar hogeschool) heb ik de tondeuse voor t eerst er over gehaald) Mensen die ik kende zouden me niet zien, als het echt totaal niet zou staan.

Maar het stond me wel. Prima hoor. Krijg ook wel s opmerkingen dat ik "er wel een hoofd voor heb" enzo. Maar over t algemeen ben ik redelijk immuun voor opmerkingen over mijn "haar" geworden. 't kan me niet zoveel schelen of men het niet leuk vindt staan of wel. Mijn ma vroeg me laatst of ik mee ging met haar naar een haar kliniek (voor mijn eigen haar dus) maar ik hoefde niet. Ik voelde me eigenlijk een beetje beledigd. Dit is wie ik ben, dit is mij nou eenmaal overkomen. Ik voel me er goed bij. Het is geen ramp. Het is zelfs hip. Ik hoef er nou ook niet bij te lopen als Gerald Joling. Want voor mij is er geen verschil tussen iemand waarvan je weet dat ie kaal is en iemand die kaal is. Als je begrijpt wat ik bedoel.

Maar aan t begin heb ik wel medicijnen gebruikt hoor. Eerst nizoral en topicorte, dat zijn van die cremes/shampoos die bij mij de boel verergerden (het was ook vooral tegen eczeem/roos) en daarna aan de proscar geweest. Volgens mij hielp dat wel bij het behouden van sommigen van mijn haren, maar ik had er geen zin meer in. Je wordt zo afhankelijk van die shit (en ik heb moeite met medicijnen slikken) plus ik merkte hormonale bijwerkingen. Daarna heb ik besloten (dat is niet in 1 dag gebeurd, maar daar heb ik wel maanden over nagedacht) om het maar te accepteren, en tot de dag van vandaag lukt dat aardig.

Dus tja, het ligt er een beetje aan hoe sterk jezelf bent in je hoofd zeg maar. Bedenk wel dat kort/kaal op dit moment hip is en dat het niet 1 2 3 wordt geassocieerd met nazi's (misschien door mensen met vooroordelen, maar die zijn sowieso niet echt de moeite waard om mee om te gaan)

Ik hoop dat ik je een beetje heb geholpen. Voor mij lijkt het eigenlijk ver weg dat ik in jouw schoenen stond (iedere dag ervan balen) en misschien kon ik je beter helpen als het probleem bij mij nog wat verser was, maar tegenwoordig is mijn hoofd 'clean' van nare onzekerheidgedachten wat betreft mijn haar. De eerste jaren dat ik er nog mee bezig was keek ik nog best veel naar andere kaalwordende dudes. Maar dat interesseert me nu zelfs niet eens meer. Hoewel ik wel kan lachen om dudes met alleen nog van die randjes die de rest er niet af durven te halen. Hoewel ik daar ook wel respect voor heb, als ze dat bewust er niet af halen. Dan heb je het pas echt geaccepteerd.

En als afsluiter: dames vallen op zelfverzekerde dudes. Als die een mooie bos met haar hebben is dat voor hen mooi meegenomen, maar daar gaat het niet om.

Groeten

hehe, mooi verhaal man.
17 is idd verhipte vroeg. Ik dacht dat ik snel was met mijn 21. Maar goed, ik zie sinds ik op haarweb kom opeens overal om mij heen kalende jongemannen van mijn leeftijd of iets ouder. Ik merk tevens op dat een deel van hun alles er gewoon afscheert en lekker milimetert. Als je idd zorgt dat je lekker in je vel zit, zelfverzekerd bent en veel lacht dan kan je alle vrouwen krijgen die je wilt. Dat is in ieder geval mijn filosofie. Andersom is het een ander verhaal wat kaalheid bij vrouwen betreft. Wij, als mannen, zijn immers extreem op uiterlijk gefixeerd. (ik in ieder geval wel ) Ook niet altijd goed trouwens. Voor de vrouwen hier met haarproblemen: niet alle mannen zijn zo natuurlijk, en ik spreek voornamelijk voor mijzelf