Wie kan mij helpen?...

[Madelief]

Het klinkt dramatischer dan het is hoor.......Maar...eh...Ik moet een hulpverlener vinden die mij weer wat op de rails helpt. HOE moet ik dat doen??? Ik wil het liefst niet naar een willekeurig iemand, die wel even weer gedragstherapie geeft......en... ...
Jullie voelen 'm al....weer hetzelfde verhaal, weer.... Ik wil zo graag geholpen worden. Maar HOE?/WAT?/en WAAR???
Ik hik alweer maanden tegen dit probleem aan, maar kom er niet verder mee. Verder gaat het ook goed met me, dus denk dan weer....ach ik weet het ook niet....
Nou ja, al met al een wazig berichtje, maar zo wazig voelt het ook. Wie weet is er iemand met een goed ideee???
groetjes Madelief.

[bolleke]

Hoi Madelief...

Je vraagt een beetje goede raad... Ik weet niet of ik je kan helpen, maar ik wil je wel wat vertellen...
Begin deze week had ik een heftige woordenwisseling met iemand die me nogal nauw aan het hart ligt... We kwamen er op dat moment niet uit en eventjes leek het alsof ik de grond onder mijn voeten voelde wegzakken. Hoe gek het ook mag klinken, de dag erna had ik heel veel trekdrang, op een bepaald moment heb ik er zelfs aan toegegeven, eventjes dus een terugval... Maar het leek net alsof 'haren-trekken' op dat moment mijn enige 'HOU-VAST' was... Ik heb toen mijn gevoelens duidelijk op papier (mail) gezet en verzonden... Pas wanneer ik een 'bevrijdend' antwoord op mijn brief kreeg, verdween de trekdrang als sneeuw voor de zon. We zijn nu alweer vier dagen verder, en ik voel me sterker dan ooit, niet één haartje... heerlijk!!! Sommige dingen MOETEN gewoon uitgepraat worden.
Ik had evengoed bij mezelf kunnen denken; 'Ach wat, het was een misverstand. We wisten allebei dat we de dingen een beetje fout uitgelegd én fout begrepen hadden... dus, hij/zij draait wel bij. Knop omdraaien en gewoon terug er tegenaan!'
Maar neen, voor mij werkt het zo niet. Die hele diepe gevoelens van 'on-vrede' zouden blijven knagen. Ik wéét dat gewoon en hou daar nu ook rekening mee. Ik heb geleerd om te luisteren naar mezelf en om niet meer terug weg te vluchten in een verkeerd denkpatroon. Maar dit proces, die bewustwording... heeft me vele jaren therapie gekost. Nu LIJKT het zo simpel, toch was het een groeiproces...
Nog ivm dit voorval wil ik benadrukken dat ik geen enkel klinisch-wetenschappelijk onderzoek nodig heb om te weten of er misschien een foute gen of een zwakke schakel in mijn 'bovenkast' zit... ik hoef ook geen enkel medicijn om mijn gedachtengang te kunnen verplaatsen.
Ik heb alleen mijn EIGEN inzicht nodig en de KRACHT om mijn EIGEN DENKPATROON te wijzigen. Maar ik kan dit maar door te 'delen' met anderen en op die manier een klankbord te vinden om mijn emoties te uiten en zodoende MEZELF te helpen...
Klinkt het ingewikkeld? Laat er ons over praten, ik maak graag tijd voor jou... en voor jullie...

Dit 'delen' met anderen mag je niet te simpel opvatten. Met die 'anderen' bedoel ik mensen die oprecht bereid zijn om met jou een eind op weg te gaan, die naar jou willen luisteren ZONDER te oordelen, noch te veroordelen. Mensen die je héél veel tijd en ruimte geven om langzaam je 'ding' te doen, om te groeien en te vechten... mensen bij wie je kan 'thuis' komen...
Dat kan een therapeut zijn, maar evengoed een goede vriend...
Want hoe raar het ook mag klinken, hoe meer ik mezelf terugvind in goede vrienden, hoe minder behoefte ik heb aan de gesprekken met mijn therapeut...
Hééééééél langzaamaan kom ik los...

Kijk lieve Madelief, hiermee heb je natuurlijk nog geen antwoord op je vraag.
Je zou het zo kunnen doen, sla de telefoongids open. Zoek onder 'therapeuten' of 'psychologen', maakt niet uit... een vijftal namen, niet te ver uit de buurt ('t moet practisch blijven) en volg gewoon je intuïtie! Het heeft geen zin om te zeggen wie voor jou de geschikte persoon is, dat moet je zelf aanvoelen. Wie mij helpt, is daarom voor jou niet oké.
Bel de eerste van je lijstje en waag het erop! Waarom zou je twijfelen, wat heb je te verliezen? Geef jezelf en hem/haar een kans om op verhaal te komen en VOEL!!! Voel of het klikt, voel of jij belangrijk bent voor die persoon, voel hoe hij/zij naar je kijkt, voel of er écht medeleven is, voel de handdruk, voel de sfeer... is die ongedwongen, hartelijk, kan en mag je jezelf zijn, denk je dat je hier ALLES kwijt kan??? Dan zit je goed...
Heb jij het gevoel dat het NIET klikt, stop er dan mee, verspil geen onnodige energie, die heb je nodig voor jezelf. Een therapeut moet er zijn om je energie en kracht te geven, niet om je verwijten te maken of om je pijn te doen!
Als je beslist om een andere therapeut op te zoeken, neem dan eerst een rustpauze... laat het bezinken, forceer niets!

Ik heb op 18 jaar tijd 10 therapeuten 'versleten'. Bij één van hen hield ik het zelfs niet 1 sessie vol, ik ging gewoon lopen, de manier waarop die man mij behandelde hoefde ik echt niet te nemen. Bewaar je zelfrespect!
Zoek je ook niet te pletter naar een gedragstherapeut met ervaring in TTM. Misschien zal je die man/vrouw nooit vinden...
Mijn huidige therapeut (géén gedragstherapeut!) wist niets af van TTM (ondertussen wel natuurlijk, ik heb hem opgeleid! haha)
Maar hij was (en is nog steeds) bereid om te luisteren. Hij geeft me alle tijd die ik nodig heb. Hij laat de dingen rustig naar boven komen en forceert niets. Hij vraagt niet hoeveel haren er getrokken zijn, NOOIT hebben we het daarover...
We praten over gevoelens van vriendschap, vertrouwen, geborgenheid, los-laten, angsten, relaties, boosheid, verdriet, gemis, ergernis, zelfrespect en kracht...
Als je dààraan werkt, dan komt de rest vanzelf...

Maar zoals voor iedereen de 'kwaal' het gevolg is van een ander 'verhaal', zo zal ook de weg naar 'bevrijding' voor iedereen anders zijn...
Dit was mijn verhaal, het jouwe kan en zal er heel anders uitzien, als je maar nooit vergeet dat je moet blijven hopen en blijven zoeken en blijven vechten!!!
Twijfel niet langer, ga ervoor... therapie is vermoeiend maar werkt ZO bevrijdend àls je goed zit!!!

PS: Denk niet dat je door een slechte ervaring bij een therapeut een stap achteruit hebt gezet. Je zal integendeel alweer iets bijgeleerd hebben. Niets is zin-loos, uit je 'fouten' kan je leren.. je kan de tijd en je eigen proces niet forceren. Ook dàt was te lang mijn eigen betrachting. Nu weet ik wel beter...

SUCCES!!!
En heel veel liefs, bolleke

[Madelief]

Bedankt voor je woorden, voor alles........en ja ik moet iets ondernemen en ga dat doen ook.
liefs xxx Madelief.

[ilseke]

Ik heb eigenlijk niet veel toe te voegen met datgene wat bolleke schrijft. Sta daar 100% achter.
Ook mijn therapeute is niet louter gespecialiseerd in TTM, maar ze staat open voor mijn verhaal. Begrijpt me (althans zo voel het toch) en begeleidt me. Ik moet ook langzaam loskomen van haar en inderdaad wetende dat ik hier een paar luisterende oren vind + ook enkele hele goede vriendinnen heb helpt. Ik ben na een slechte ervaring met eeen psychiater doorverwezen naar een begeleidingscentrum waar verschillende therapeuten werken en ben waarschijnlijk op goed geluk bij haar terechtgekomen. Ik heb het gevoel dat ik bof! Ik denk ook wel dat zij samen met mij meer ontdekt over TTM (ik heb haar nu die tekst bezorgd die je ons hebt gegeven een ze wou die heel graag eens lezen) Zie je, ik leid haar ook verder op! A propos, die tekst heeft al heel wat voor me betekend, ik heb hem al doorgegeven aan mijn 2 vriendinnen en al een heel fijne babbel erover gehad!
Zoals bolleke zegt, stap gewoon naar een paar therapeuten toe en je zal gauw genoeg merken of het klikt of niet. Als het niet klikt ga je gewoon door naar de volgende, er zal heus wel iemand tussen zitten die je au serieus neemt hoor!
Goede moed,
Ilse

[Oilily]

Hey madelief

Ik zou eens rondhoren in je omgeving, zo heb ik de mijne gevonden waar ik wel blij om ben. Hoor eens rond, steek je licht eens op of er niemand iemand kent die in behandeling is/al goed is behandeld. Ken je niemand die er zo wat over weet. Vraag desnoods eens aan je huisarts of hij zo iemand kent die een beetje met jouw karakter overeenstemt. En zoals bolleke het heeft beschreven, 'voel' of het klikt en of je er jezelf kan zijn. Dat vooral, laat je nooit door iemand intimideren zoals ik bij mijn vorige psychotherapeute lang, veel te lang, heb laten doen. En ga ervoor, zelfs als het wat beter gaat. Ik ken dat gevoel van uitstellen, uitstellen... Veel geluk!

groetjes

Kim

[Madelief]

Bedankt,
Het zoeken naar een juiste therapeut vind ik m.n. moeilijk, omdat ik er net als velen van jullie ook al meerderen gehad heb. Moeilijk om weer helemaal opnieuw te beginnen.........of nee, eigenlijk wil ik opnieuw beginnen, een frisse start met 'afkicken'. Altijd wordt weer naar vorige therapieen terug gekeken en altijd de vraag wat vind jezelf, hoe denk jezelf. Ik kom toch met een hulpvraag, als ik het zelf wist deed ik dat wel. Het klinkt zo wat neg. misschien, maar zo bedoel ik het niet. Ik zou het liefst willen dat me gezegd wordt wat te doen en de therapeut moet daarin zeker overkomen en mij niet laten zwemmen in die onzekerheid. Ik blijf pos. hoor en hoop ooit de TTM ver achter me te laten.....
groetjes Madelief

[ernestina]

Hoi Madelief,

Ik ben vorige week ook weer eens bij een therapeut langsgeweest. Zijn naam had ik van een lijst van de Vereniging voor gedragstherapeuten (Vgt) afgehaald. Die lijst heb ik opgevraagd via de e-mail mogelijkheid op de site van de Vgt. Hier staan alle aangesloten therapeuten op door het hele land en ik heb dus gekeken wat bij mij in de buurt was.
Afijn, eerst maar eens gebeld en gevraagd of hij ervaring had in het behandelen van mensen met ttm. Ja, dat had hij, zei hij.
Toen ik daar kwam, vroeg hij of ik van het haren trekken af wilde (ja, duh) of dat er meer was waar ik voor kwam. Nou, alleen maar van het haren trekken af, dus.
Dat is heel gemakkelijk, zei hij, waarop ik in de lach schoot. Hoezo gemakkelijk, waarom heb ik het dan al vanaf mijn 11e?
Je moet gewoon het tegenovergestelde doen, zei hij en daar had hij mij even aan het nadenken (degenen die al eens gedragstherapie gehad hebben, weten het meteen denk ik, maar goed, ik dus niet). Nou, toen moest ik dus eens laten zien hoe ik het altijd doe en ik dus met mijn hand naar mijn hoofd. Kijk, zegt ie, en nu het tegenovergestelde, van je hoofd af met een gesloten hand. Een vuist maken dus van me af gericht.
Is dat alles? vroeg ik? Dat was alles, en over twee weken moet ik bellen hoe het is gegaan, maar in principe moet ik er vanaf zijn binnen twee weken!!

Hoe vinden jullie die? Geweldig toch Zoals jullie begrijpen ben ik een beetje teleurgesteld, maar nog niet helemaal, want ik moet toegeven, tot nu toe gaat het best. Daartegenover staat dat ik al eens eerder vier weken trekvrij ben geweest, dus weet ik natuurlijk niet met zekerheid te zeggen hoe het komt.

In ieder geval, ik zal hem bellen volgende week en misschien dat ik nog eens bij hem langs ga (hangt van het telefoongesprek af) en anders ga ik gewoon verder mijn lijstje afwerken. Net zolang totdat ik ook iemand heb gevonden waarvan ik denk dat hij iets voor mij kan betekenen. Ik ga geen energie steken in iemand die mij niet aanspreekt of waarvan ik het idee heb dat wij elkaar niet aanvoelen!

Veel succes Madelief, je bent niet alleen.
Groeten, Ernestina

[bolleke]

Hoi Ernestina,

Ik had je berichtje gelezen maar heel bewust niet direct gereageerd omdat ik eerst een beetje mezelf de tijd wou geven om 'af te koelen'.
Kijk meid, ik zal proberen om me voorzichtig uit te drukken...
De manier waarop jij behandeld bent is gewoon te gek voor woorden en onaanvaardbaar. En dàt noemt zich therapeut... bedroevend vind ik dat. Dit verdien jij niet!
Als het zò simpel was, gewoon je vuisten ballen en ermee stoppen... nou moe, dan waren we d'er wel allemaal vanaf zeker???
Er is méér! Dat weet jij best en dat zou die peut ook moeten weten. Maar het begon al fout, met de vraag of je alleen voor het haren-trekken kwam. Die vraag had hij niet moeten stellen. Dat jouw antwoord 'ja' was, lijkt me nogal logisch. Zo bekìjken wij ook het probleem (verkeerd dus). Wij trekken onze haren. PUNT. Voor de rest zijn we normale mensen, we leiden een normaal leven, we werken, eten, slapen, voeden kinderen op enz...
Zo bekeek ik het ook, héél die tijd, en héél die tijd kwam ik er niet uit. Oh ja, bij elke therapeut was er wel enige vorm van 'herstel' te bemerken... maar altijd opnieuw herviel ik in mijn oude vertrouwde gewoonte. Tot ik eindelijk mijn laatste therapeut ontmoette. Die sprak NIET over haren-trekken.
Denken dus dat TTM alleen maar haren-trekken is is een grote mis-opvatting. Net zo fout als denken dat alcoholisme alleen maar drinken is en dat anorexia alleen maar niet willen eten is...

Lieve moedige Ernestina, ik hoop dat je niet te veel geld, tijd en energie meer verspilt aan die therapeut. Jij verdient echt beter! (En ieder van ons trouwens...)

Zeg bij je volgende therapeut:
"Oké, haren-trekken is wat ik DOE. WAAROM ik dit doe en HOE HET KOMT dat ik dit BLIJF doen... dat is iets waar ik SAMEN met jou, wil achter zien te komen."
Er zijn echt wel een aantal dingen die je mag verwachten van een therapeut. In de eerste plaats dat hij jouw belangen boven de zijne zet!

SUCCES!!! Bolleke

[lotte]

Ik heb de informatie over de onderzoeksresultaten gelezen,het leek me wel zo handig om hier op te reageren.
IK wil niemand beledigen en niet negatief doen overkomen maar ik lees een overeenkomst met het ambulatorium;Jou een manier willen aanreiken om zuiver en alleen het gedrag af te leren.
Als ze in nijmegen willen promoveren dan mogen ze wel aan een andere soort behandeling denken.
Ook in het verslag lees ik dat er veel mensen zijn teruggevallen na 14 weken. Ze zeggen; Voor elke 10 jaar dat je trekt, moet je 1 jaar moeite doen,Een rekensommetje van mij leert dat ik er dus ruim 2 jaar veel moeite voor moet doen.Bovendien zijn ze in 1999 begonnen met het onderzoek en ik lees niet(en dit wil ik wel zo graag)of dat er mensen zijn die na alle controleafspraken helemaal klachtenvrij zijn!
Als ze zich willen verdiepen in ttm en de persoon die daarachter zit dan moeten ze maar eens hier gaan lezen. en wij hebben behalve het trekken samen nog een overeenkomst; we willen er vanaf!!!.
Ik heb 4 weken mezelf moeten tegenhouden om te trekken, daarna was ik op. toen gebeurde het gewoon weer.
en wat die seroxat betreftok niet iedere auto loopt op diesel zeg, ja sorry ik wil niemand kwetsen maar waarom krijgt de groep van medicatie allemaal hetzelfde (de piekeraars, de wat labielere en de stabiele ttm,ers tesamen)Een psychiater die moet toch naar het individu kijken en dan zoiemand instellen op een medicijn wat past bij zijn persoonlijkheid.Dan is die uitslag al voorspelbaar wat mij betreft.Ja ik wil niemand voor het hoofd stoten hoor, maar ik ben nou eenmaal teleurgesteld in de hulpverlening van ttm in het algemeen.
Ik ben in behandeling geweest bij het ambulatorium nadat ik jaren terug ook een behandeling had afgebroken omdat deze mijn insziens niet hielp. Ik heb echt in het begin het vertrouwen gehad in nijmegen maar dit is aardig aan het wegebben..
Het is inderdaad moeilijk om goede hulp hiervoor te zoeken en net als madelief heb ik ook gedacht, waar kan ik terecht?, In het ambulatorium,dacht ik.
groetjes lotte.

[bolleke]

hoi Lotte,

Ik was blij met je bericht ivm de onderzoeksresultaten. Ik deelde, bij het lezen van die resultaten, dezelfde gevoelens. Vroeg me óók af hoe het nu met die mensen gesteld is (hierover wordt trouwens ook geschreven in een andere thread)...
Ook ik heb duidelijk mijn negatieve ervaring bij TTM-hulpverlening, en sta nog steeds wantrouwig tov 90% van de therapeuten én hun visie én hun behandelwijze.
Want méér nog dan voorheen ben ik ervan overtuigd dat elk individu op zijn/haar eigen, aparte, unieke wijze moet behandeld worden OMDAT TTM een kwaal is als antwoord op een EIGEN verhaal! Ook al hebben we dan allemaal raakvlakken, toch zijn we ànders! Bovenal wil ik ook benadrukken dat 'herstellen' van TTM een GROEI-proces is, een RIJPINGS-proces. En dat jij, noch een ander dit proces kan forceren. Hoe moeilijk de meesten van ons het nu ook hebben. Dit MOETEN we gewoon DOOR-maken... met heel veel verdriet en boosheid en tranen.. maar we moeten het niet ALLEEN doormaken en dat maakt toch veel goed... denk ik...
Je mag echt niet opgeven Lotte. Misschien zit je nu in een put en bekijk je het allemaal even behoorlijk negatief. Misschien ben je het nu allemaal wel een beetje moe. Dit is jouw goed recht. Want het IS ook niet zo positief. Surf het hele internet maar door, lees maar alle TTM-verhalen... er zijn nog duizenden 'wachtenden voor u'... Je bent dus niet alleen met je gevoel. En TTM is best klote... je mag het zeggen...
En zoals je ook ergens in een ander berichtje schreef, inderdaad, ook ik vecht nog elke dag en ook ik ben niet echt trek-vrij. Juist Lotte, en misschien word ik dat wel nooit, wie zal het zeggen. Maar zelfs dàt heb ik aanvaard. Ik ben 'stabiel' en ik voel me d'er heel goed bij. Ik zit nu veel beter in mijn vel dan vorig jaar en al die jaren daarvoor. En dat is voor mij het belangrijkste. Ik heb geen trances meer, ben dagen na elkaar helemaal trekvrij, herval eventjes, een paar haartjes of zelfs iets meer... maakt me eigenlijk niet zo veel uit... mijn haar is eigenlijk niet zo belangrijk, IK ben belangrijk. En ik leer ook uit elke terugval. Dus hou ik mezelf goed in de gaten... ik kan nu op tijd 'stop' zeggen... het hoeft immers niet meer.
Maar om te kunnen zeggen 'het hoeft niet meer'... moet het ook echt niet meer 'hoeven'. Ik bedoel maar, zolang je met jezelf geen vrede hebt, zolang je in een stress-situatie zit waar je niet direct uitkomt, zolang je relatie niet de voldoening brengt die je verwacht had of zolang je verleden je nog dwarsboomt... zolang je dingen nog niet hebt kunnen los-laten... Tot ZOLANG zal jij het gevoel hebben dat je wèl moet trekken en dat je soms zelfs WIL trekken. Ik herken het wel hoor, heb dat gevoel ook nog regelmatig...
Dus, moeten we eerst dààraan werken.

Beste Lotte, blijf op zoek gaan naar een goede therapeut. Iemand die met hart en ziel naar je luistert en die een eind met jou op weg wil gaan. Staar je niet blind op wat onderzoeken en statistieken proberen te bewijzen. Er ZIJN zeker en vast goede therapeuten te vinden. OOK OP JOUW 'WEG' STAAT ER IEMAND KLAAR. DE VRAAG IS ALLEEN 'WAAR'???

Weet je Lotte, toen ik 15 was en bijna zo goed als helemaal kaalgeplukt... Toen was Ramses Shaffy een populaire zanger (ja, zó lang geleden). Eén van zijn liedjes was toen mijn lijflied: "Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder!"
Ondanks de TTM zijn dit nog steeds de dingen die we KUNNEN doen. Probeer het een beetje positief te zien, vergooi je leven niet aan TTM!!! Je leven gaat snel voorbij, en TTM zou je wel eens heel lang kunnen vergezellen...

Ik wens jou (en alle anderen die dit lezen) oprecht veel moed en sterkte toe.
Liefs, bolleke

[Oilily]

Hey bolleke

Maar om te kunnen zeggen 'het hoeft niet meer'... moet het ook echt niet meer 'hoeven'. Ik bedoel maar, zolang je met jezelf geen vrede hebt, zolang je in een stress-situatie zit waar je niet direct uitkomt, zolang je relatie niet de voldoening brengt die je verwacht had of zolang je verleden je nog dwarsboomt... zolang je dingen nog niet hebt kunnen los-laten... Tot ZOLANG zal jij het gevoel hebben dat je wèl moet trekken en dat je soms zelfs WIL trekken. Ik herken het wel hoor, heb dat gevoel ook nog regelmatig...

Deze passage is zo toepasselijk voor mij. Ik wou een thread starten maar wist gewoon niet hoe omdat ik me zo in de war voel. Ik had gehoopt dat deze vier dagen (die voorbij zijn) echt ontspannend voor mij zouden zijn maar ik heb heel veel ruzie gemaakt met mijn vriend en hij is drie dagen elders gaan slapen. Ik heb die drie dagen precies in een 'roes' doorgebracht. Echt supernefast voor ttm... Ik wist niet hoe ik het moest omschrijven maar tis zoals jij zegt, ik kon het niet los-laten. Ik kon mezelf niet toespreken dat het niet hoefde want ik deed eigenlijk helemaal niets om het te belemmeren. Ik zal maar denken... Vanavond gaan we samen praten over hoe het verder gaat en dan moet ik maar uit die verwarde toestand kruipen. Morgen ga ik naar de psy en eigenlijk heb ik helemaal geen zin om heel dat voorval weer op te rakelen. Ik verlies er zo mijn moed door, als ik weer zo superverward ben geweest. Ik heb niet echt mijn leven in mijn eigen handen. Deed ook niet echt iets om mezelf te verwennen, buiten lezen dan maar dan is de ttm al even erg (lees: op zijn hoogtepunt). Pff, wat een teleurstelling... Ik wil echt er even tussenuit, hoe vermoeiend allemaal...

Bedankt om dit zo mooi te omschrijven.

groetjes
Kim