Psychisch lijden na haartransplantatie

[spinner1]

Iets minder dan een jaar geleden heb ik een haartransplantatie laten doen. Dit omdat mijn voorhoofd wel erg hoog werd.

Op mijn 28e op consult geweest voor 1500 grafts. Vervolgens heb ik erg lang getwijfeld kaalscheren of doen. Helaas bleef de quote in m'n hoofd als het kan waarom niet.

Nu heb ik het gedaan en ben ineens helemaal klaar ermee. Fina, toppik etc en heel veel spijt dat haar er in feite totaal niet toe doet. (technisch goed uitgevoerd maar volgende kaling komt gelijkelijk eraan)

Ik heb het kaalgeschoren en gelukkig zijn de littekens minimaal.

Dagelijks ben ik obsessief ermee bezig, liep bij een psycholoog maar nu ook slecht slapen met piekeren waarom waarom etc.

De haartransplantatie voelt als volledig onnodig. Maar blijf bang voor Littekens, een eiland vooraan en flashbacks... Ik kan nu niet ermee omgaan dat ik niet direct voor kaal ging en fantaseer nu over mijn flassige Voorkant ipv dikke haarlijn.

Zelf ben ik heel erg geschrokken van deze trigger. Terwijl ik ook gewoon mensen zie die zeggen transplant nja boeje het is pijnlijk maar ga snel door kortgeschoren.

Ik dacht dat ik het echt wou, maar tis nu meer van wat een onzin die jaren met haar bezig.