Sorry, maar ik vind geen titeltje

[karin_68]

Dag allemaal,

Ik wist niet zo goed waar dit te plaatsen, dus, dacht ik, ik begin maar een nieuw stukje.

Vandaag is het vrijdag ... 9 dagen nadat ik het vorige haartje heb getrokken. Het voelt nog steeds goed. En niet zoals de vorige keer dat ik niet trok (toen heb ik het 10 dagen volgehouden), want toen werd ik na verloop van enkele dagen enorm zenuwachtig, en wist met mezelf geen blijf.
Het is bij tijden wel moeilijk, maar het gaat. Ik denk dat de chocolade echt een extra drang opwekt bij mij. (chocolade, maar geen cacao-poeder, want ik heb vorig weekend een chocoladecake gebakken met cacaopoeder, en dit heeft helemaal geen invloed gehad, terwijl ik er toch een stvig stuk van gegeten had. )
Eerlijk gezegd weet ik niet wanneer ik het volgende haartje zal trekken. Ik hoop nooit, maar het kan even goed wel gebeuren. Ik heb nu eenmaal de ziekte ttm.

ik heb de afgelopen maanden enorm veel nagedacht, en het kan zeemzoeterig lijken, maar voro mij waren dit echt heel belangrijke maanden op verschillend vlak.
Voor het eerst in mijn leven ben ik een beetje meer in het reine gekomen met mezelf, en aanvaard ik mezelf meer zoals ik ben. Voor mij was dit de allergrootste stap die ik nodig had, om te kunnen te beginnen te strijden met ttm. Ik voel me dan ook zekerder in mijn schoenen over het aanpakken van de ttm. het zal zeker en vast moeilijkheden opleveren, maar ik denk dat ik nu maar pas echt de kans heb de kracht te vinden mezelf een halt toe te roepen als ik begin te trekken.
Heel veel van die kracht, heb ik te danken aan dit forum en aan alanon (dat eigenlijk ook op hetzelfde neerkomt. Spreken met lotgenoten over zaken die je hebt meegemaakt, werken aan onszelf, ons zelfbeeld, leren de aandacht te verschuiven zodat dat ene ons minder hindert.
Ik vind dit echt een schitterend forum, en ik wil jullie allemaal danken voor jullie bijdragen. Zonder jullie was dit maar niets.

En mochten jullie nu denken dat dit een afscheidsbijdrage is...
neen hoor. Ik blijf dit forum zeker en vast nog bezoeken, volkribbelen, ... maar ik wou gewoon eigenlijk eens een balans opmaken van hoe ik me nu voel en dit met jullie delen.

vr; gr. en een prettig weekend !
Sterkte,

[ilseke]

Hoi Karin,
uit je mailtje krijg ik echt het gevoel dat je een evenwicht met jezelf hebt gevonden. Ik heb hiervoor heel veel bewondering en ik hoop dat je dit keer echt vertrokken bent voor een lange tijd- zoniet voor altijd- plukvrij mag blijven! Dag voor dag aanpakken is de boodschap en ik hoop dat ook ik - en vele van onze collega's- ooit die rust mogen vinden!
Ik vind deze site ook een hele verademing en ook al breng ik niet zoveel in, het feit dat ik weet dat er lotgenoten zijn is al heel bemoedigend!
Liefs,
Ilse

[bolleke]

Hallo Karin,

Hé hé, negen dagen, dat is toch fantastisch goed hé!!!
Doe er elke dag een dagje bij... maar draag goed zorg voor jezelf. TTM is méér dan haartrekken alleen, maar dat wist je natuurlijk al... blijven vechten, blijven zoeken, jezelf op tijd rust gunnen, jezelf niet voorbij willen hollen... denk daaraan, als je onrustig wordt...
En komt er een dag, misschien zelfs morgen, dat je trekdrang toch groter wordt dan je eigen kracht... wees dan niet ontmoedigd, herpak je gewoon... die dingen gebeuren, het zou mooi zijn van niet natuurlijk en dat wéns ik jou van ganser harte!!!
Maar bedenk, voor welke keuze je ook komt te staan, trekken HOEFT niet, het is JOUW keuze!
Oh ja, en bedankt voor het 'delen' van je gevoelens... ik vind dit heel waardevol, ik denk dat we d'er allemaal wat aan hebben, doorgaan hé!

Sterkte meid!
Lieve groet, bolleke

[Isabelle]

Hey Karen,

Wat goed van jou! :-) negen dagen en morgen een andere dag... heel sterk van jou! :-)
In de 10 jaar dat ik nu ttm heb, ben ik nog geen enkele dag trekvrij geweest. Ik denk dat het bij mij ook echt nodig is evenwicht te gaan zoeken in/bijmezelf... Ik bewonder jullie hier ook allemaal dat jullie dit echt zo goed kunnen neerschrijven. Ik weet echt niet hoe ik dat zou moeten doen, ik voel wel vanalles en het wil er uit..maar het lukt me niet. Ik kan het nog steeds niet goed onder woorden brengen. Zoals je zei Karen, is het voor mij misschien ook nodig wat vrede inmezelf te gaan zoeken.
Ik heb ook al verschillende therapeuten achter de rug, maar nooit kon ik vertellen wat ik eigenlijk echt voelde. Iedere keer als ik bij therapeut ging/ ga klap ik een beetje toe... Het is niet dat ik me daar niet goed voel ofzo..maar ik schakel automatisch over naar een Isabelle die 'de wereld maar al te goed aan kan' en dat alles 'ogenschijnlijk' goed kan verwoorden..maar is jammer genoeg zo niet. Misschien moet ik er ook gewoon wat aan gaan werken en ook gewoon zo goed mogelijk proberen neer te schrijven wat ik voel...als ik dat kon zou ik misschien al een hele stap verder zijn. Ik heb nu ook een afspraak gemaakt met een andere therapeut in de hoop dat die me beter kan helpen. Ligt dit aan mij dat ik me nooit echt goed voelde bij de vorige therapeuten? Of is dit normaal dat je echt wel op zoek moet gaan naar waar je je heb best bij voelt? Dit is echt heel verwarrend voor me...Ik weet wel, ik ben nog jong en heb nog heel wat te gaan, maar juist daarmee...

Leuk dat je die dingen kan delen hier op de forum. Ik wil jullie zeggen, ik probeer de dingen die ik aanvoel zo goed mogelijk neer te schrijven, maar ik besef al te goed dat ik er nog niet helemaal ben en dat het me niet echt goed lijkt te lukken...

Nogmaals Karen , heel goed van jou en geef de moed niet op als het bepaalde dagen niet zo goed lukt! :-)

vele groetjes,

Isabelle*:

[eus]

Hoi Isabelle en de anderen,

. Ligt dit aan mij dat ik me nooit echt goed voelde bij de vorige therapeuten? Of is dit normaal dat je echt wel op zoek moet gaan naar waar je je heb best bij voelt?

Ik denk dat het niet alleen aan, of bij jou ligt dat je je niet echt goed voelde bij vorige therapeuten. ik vind het juist goed dat je dit aanvoeld/oppikt, en je therapie bent gestopt...
Ik denk dat iedereen zijn eigen weg moet zoeken wat betreft de hulpverlening enzo. Er is tegenwoordig ook zoveel mogelijk, he? De keuze maken is moeilijk en blijft een gok. Ik geloof wel dat je door te blijven zoeken wel steeds beter te weten komt wat bij jou past, waar JIJ je goed bijvoelt, wat jou helpt.
Voor de een kan een (korte) gedragstherapie misschien wel heel helend zijn, terwijl een ander bijvoorbeeld meer baat heeft bij langdurige gesprekstherapie, waarbij bijvoorbeeld ook heel andere thema's als enkel ttm naar boven komen....
Ikzelf heb een tijd gedragstherapie gehad, echt veel heb ik er niet geleerd. Wel een stukje bewustwording over hoe vaak, en wanneer ik trek. Ik zie dit ook als een belangrijk stuk, maar ik voel nu dat ik meer op het 'persoonlijk-emotioneel' vlak mezelf ga onderzoeken. Ik ben ergens wel op zoek naar een vorm van hulp hierbij, maar weet nog niet zo goed waar of wat. Ik zie wel.

maar ik schakel automatisch over naar een Isabelle die 'de wereld maar al te goed aan kan' en dat alles 'ogenschijnlijk' goed kan verwoorden..maar is jammer genoeg zo niet.

In deze zin herken ik mezelf. Tot een aantal jaar gelden was ik iemand die alles zelf deed, alles zelf regelde, ik had niemand nodig. ik was eigenlijk nooit ziek, of echt blij/verdrietig. Deze 'sterke' schild heb ik denk ik van jongs af aan opgebouwd om mezelf staande te houden in mijn leven, waarin zoveel gebeurde...
De laatste jaren begint dit 'harnas' langzaam te smelten, beetje bij beetje. Ik wordt letterlijk en figuurlijk kwetsbaarder, leer heeel voorzichtig weer om eens te huilen, en te lachen. Al met al heb ik het idee dat ik dichter bij mijn werkelijke gevoel kom, en da's ook wel eng, en nieuw. Maar ook voel ik me meer 'heel', meer mens ofzo. Niet perfect, niet altijd sterk en stoer, maar soms ook bang of alleen of vertwijfeld en verdrietig. Ik kan het allemaal steeds meer toelaten, maar het is niet altijd makkelijk.

Ik wil jullie zeggen, ik probeer de dingen die ik aanvoel zo goed mogelijk neer te schrijven, maar ik besef al te goed dat ik er nog niet helemaal ben en dat het me niet echt goed lijkt te lukken...

Ik vind dat je hardstikke goed schrijft, maak je maar geen zorgen.
Alles wat je hier op het forum schrijft is o.k., iedereen schrijft op zijn eigen manier, en het is toch heerlijk om te weten dat er mensen zijn die je woorden lezen, en die vaak veel begrijpen en herkennen. Schrijf maar wat je wilt, het is altijd goed....
Om tenslotte nog even terug te komen op een berichtje van jou wat betreft de ttm-ontmoeting; natuurlijk ben je welkom!!! OOkal ben je hier pas 1 dag of al 1 jaar, dat doet er helemaal niet toe.
Als we dingen met elkaar kunnen delen is dat gewoon fijn, toch?
Veel groeten van eus.

[monique3]

Fijn om te lezen dat er weer meer ttm-ers de weg hebben gevonden naar dit forum.
Fijn voor hen, maar ook voor ons die hier al waren.
Het is allemaal zo herkenbaar en dat doet je elke dag toch weer goed, gezien het feit dat we het jaren alleen hebben moeten dragen.
Omdat gewoonweg niemand je begrijpt!
Dus gewoon lekker van je afschrijven ,er is altijd wel iemand die zich er mee kan identificeren.
Steun, herkenbaarheid, erkenning, dat is o zo belangrijk voor ons tm-ers.
Kun of wil je niet schrijven, dat is ook goed, maar lees dan gewoon, dat is ook al helend.

En Karin, GEWELDIG MEID!!!
Van deze succesjes moet je het toch hebben, die geven je weer moed en kracht om door te gaan , als je even terugvalt.
Ik heb zelf ook jaren gedacht , wanneer kom ik er nu vanaf, en dan vooral als ik weer eens was teruggevallen.
En kijk nu dan, al ruim 8 maanden PLUKVRIJ!!!!!
Dus wees blij met elke dag dat je niet plukt, die haren zitten er dan lekker nog, en die hoeven niet weer niet terug te groeien.
Het is zo zonde van die haren, die moeten weer zoveel moeite doen om terug te komen, en dat duurt ook weer zolang.
En je gaat er dan op zitten letten, en wachten duurt lang.
Nee, probeer het niet zover te laten komen, beter voorkomen dan genezen.
NIET PLUKKEN MAAR PRATEN!!!!
Carpe Diem, pluk de dag, en niet je haar!!
Sterkte en groeten van Monique3.

[Diable]

Originally posted by monique3

En kijk nu dan, al ruim 8 maanden PLUKVRIJ!!!!!

Monique, hoe flik je dat? Vertel ons je geheim!

jaja was het maar zo makkelijk: een toverdrankje o.i.d.
Maar je kan ons vast wel wat tips geven die jou echt geholpen hebben, nietwaar?

[karin_68]

Leuk, jullie reacties.

Ik ben het weekend goed doorgekomen. Alleen die m&m's gisterenavond, ... wetende dat chocolade een trekdrang kan generen. Maar ja, ik had het al 's avonds gegeten, de trekdrang van chocolade komt volgens John Kender vrij snel, dus, als ik 's nachts niet wakker werd, zou ik ook geen last hebben va de drang, en vandaag maar eens extra mijn haar wassen.
Totnogtoe nog niet getrokken. Dus, al 11 dagen, ... het langste ooit. Mijn vorig record stond op 10 dagen.

Ik volg gesprekstherapie. Enne, het gevoel, van het beeld te moeten ophangen van Karin kan alles aan. Tja, dat heb ik ook heel lang gekend. Ik wou altijd overkomen als de sterke meid, maar op die manier kon er nooit iemand me helpen, en eigenlijk, de mens van nature uit, wil anderen helpen. Het is heel moeilijk om te leren dit masker af te zetten, maar dat je beseft dat je het doet, is al de eerste stap.

Ik moet zelfs een beetje toegeven, er is meer. Ik heb het voorbije jaar enorm veel over mezelf nagedacht, en ik ben tot de volgende conclusie gekomen: ik wentel me zelfs in dit kader af en toe in zelfmedelijden. Ik genoot ervan als mensen vertelden dat ik toch niet in een gemakkelijke situatie leefde, en me toch sterk hield. Ik heb die neiging al heel lang, en ja, ok, er zijn een aantal erge zaken gebeurd in mijn leven, maar op deze manier kon ik niet verder. Het feit dat ik met een alcoholist samen leef, was natuurlijk op dat gebied ook een versterking van mijn martelaarschap. Doch, ok, ik kreeg aandacht, mensen hadden medelijden, en ik ook erg veel met mezelf. Maar dit maakte me niet gelukkiger. Dus, wat heeft dit voor zin. Nu probeer ik er iets aan te doen, en me telkens terug te roepen wanneer ik eraan begin. Ik kan beter aandacht voor mezelf hebben, en me goed verzorgen, en aandacht aan mezelf besteden. Dan heb ik ook aandacht, en veel positievere. Trouwens, van anderen krijg ik ook aandacht op deze manier, en aandacht waar ik wel gelukkiger van wordt.
Het heeft me heel wat tijd en moeite gekost om tot dit inzicht te komen, maar ik wil er gerust aan werken.

Eigenlijk, ook, ik ben niet naar de therapeut gegaan omdat ik ttm heb. Gewoon, ... er was te veel dat tesamen kwam. En ttm was daar een onderdeel van, en ja, ik wou er wel vanaf, maar er waren zoveel andere zaken die ik een plaatsje wou geven. Ik had in de tijd dat ik ging ook telkens een nachtmerrie over zelfmoord. En dat is toen eigenlijk de druppel geweest. Ik denk dat toen mijn lichaam mij verteld heeft dat ik mezelf moest leren liefhebben, dat het anders de verkeerde kant uitging.
En ja, Bolleke, ik denk ook dat ttm meer is dan trekken alleen. Het is een totaalziekte.

Allee, dit stukje wordt al veel te lang, ... (en ik heb er nog te schrijven, want tijdens de weekend schrijf ik niet)
sterkte allemaal.

[ilseke]

ik wentel me zelfs in dit kader af en toe in zelfmedelijden. Ik genoot ervan als mensen vertelden dat ik toch niet in een gemakkelijke situatie leefde, en me toch sterk hield. Ik heb die neiging al heel lang, en ja, ok, er zijn een aantal erge zaken gebeurd in mijn leven, maar op deze manier kon ik niet verder.

Hier betrap ik mezelf ook op. Ergens hou ik ervan om aandacht te krijgen door te mensen te confronteren met de 'erge gebeurtenissen' uit mijn leventje. Meestal word ik hierin bevestigd en dat vind ik aangenaam. Dit geeft mij een excuus om mij te wentelen in mijn miserie!
Mijn glas is altijd eerder halfleeg dan halfvol en ik hou ervan wanneer mensen mijn miserabel gevoel erkennen. Langzaamaan probeer ik tegen deze ingesteldheid te vechten, maar het is niet gemakkelijk!
Wanneer ik aan de ilse van vroeger denk walg ik soms van mezelf, hoe ik met bepaalde mensen omging en geen rekening hield met hun gevoelens is niet echt om trots op te zijn. Nu heb ik zo'n schuldgevoel ontwikkeld -na al die gebeurtenissen die minder positief waren- dat mijn zelfbeeld niet al te fraai is. Ik moet terug leren mezelf graag te zien...maar het is dubbel hoor. Ergens vind ik mezelf wel heeeeel belangrijk en wil ik altijd in het middelpunt staan...maar tergelijkertijd kan ik mezelf niet uitstaan!
Ben waarschijnlijk wat te kritisch voor mezelf?
Liefs,
Ilse

[karin_68]

Beste Ilseke,

Je moet geen slechter zelfbeeld krijgen doordat je voor jezelf onderzoekt wat een mogelijk werkpunt is. Trouwens, ik denk dat deze neiging ook al voorkomt uit een slecht zelfbeeld. (en trouwens, ik denk dat weinigen met onze ziekte een goed zelfbeeld hebben.)
Ik leg uit waarom ik denk dat dit voorkomt uit een slecht zelfbeeld. Wel, allee, zeker voor mezelf, ... ik vond mezelf nooit goed genoeg, interessant genoeg om aandacht aan te besteden. Maar iedereen heeft behoefte aan aandacht ... dus, probeerde ik onbewust op een andere manier aandacht te vragen.

het is juist heel goed om voor jezelf werkpunten te onderzoeken. Je kan er maar fier op zijn, dat dat nu juist iets is waar jij op let. Daar wordt je toch een beter mens van, en dat is toch ook goed voor je zelfbeeld.
ja, ... je kan het glas halfvol laten zijn, of halfleeg.

Voor mij, ik moet af en toe denken, aan werkpunten, en mijn vooruitgang (of status quo, ...) bekijken, en dan voel ik toch dat ik iets doe aan mezelf, en dan voel ik me beter.
Hetgeen wel heel gevaarlijk is, ... je mag niet enkel aan je werkpunten denken, maar iedereen heeft ook punten die goed zijn, ... die proberen onder ogen te zien, en daarvoor een pluimpje op je eigen hoed steken.

Het is allemaal veel werk, (nadenkwerk dan), maar uiteindelijk, voor mij tot nog toe, ... ik voel me er gelukkiger door. En wie weet kan dit voor jullie ook zo zijn.

vr. gr.

[Diable]

Ik kan mezelf ook flink op m'n donder geven en vervolgens ga ik dan alleen maar meer pulken uit verdriet... Ik geloof dat het goed is om streng te zijn voor jezelf, maar niet op die manier.

Even over die chocolade: Ik heb gisteren chocolade gegeten 9tussen de middag) en de trekdrang kwam pas uren later, op momenten dat ik 'm sowieso sterk heb. het kan er mee te maken hebben dat het van die kinderchocolaatjes waren, ookwel "cacaofantasie" genoemd. Dat is dus cacaopoeder en geen chocola. Dus tip: probeer een koetjesrepen als je chocoladebehoefte te groot wordt! Bij mij veroorzaakte het geen drang)

[karin_68]

Ja, Diable, ... je kunt gelijk hebben. Het zou de (theo)bromine zijn, die sowieso in chocolade aanwezig is, maar niet in cacaopoeder.
De trekdrang komt volgens John Kender altijd een halve dag tot 3-4 dagen later, afhankelijk van het product. (chocolade zou 0.5-1 dag later komen, dus, mijn truuk om het 's avonds te eten, is dom. )
Nu ja, ik moet toch oppassen, want ondanks het gebrek aan chocolade, heb ik de laatste weken toch nogal wat dessertjes gemaakt en gegeten natuurlijk. (het opzet was om mijn zoon te charmeren, en ja, dat is gelukt, maar mijn lijn is niet gecharmeerd)

Dus, ik probeer eraf (en van de chocolade en van de haren) te blijven, en appeltjes, enz. te eten.

(de eerste helft van vandaag ben ik al doorgesparteld. Oef!
Maar wat ik ook lees, is dat er nog een aantal mensen zijn die 's avonds meer trekdrang hebben. Tiens, tiens. (er zal dus vanavond weer veel gebreid worden, want breien en trekken gaan niet samen. Mijn trui gaat afgeraken!)

vr. gr.

[Diable]

Goed idee, dat breien. dat schin je ook te kunnen doen zonder te kijken, zodat je het voor de tv kan doen, nietwaar?

Ik zit vaak hele dagen achter de computer en draag nu (strakke)handschoenen. Ik vond ze in een twedehands winkeltje afgelopen weekeinde. Het is wel wennen met typen, maar wieweet houd ik het vol ze te dragen... Ik kan ze natuurlijk ook aantrekken als ik tv kijk!

[karin_68]

Goed diabletje, dat dat jouw helpt.
We hebben allemaal zo van die kleine truukjes waardoor we minder gaan trekken.

Misschien is het eens een idee om al onze truukjes te bundelen, zodat er ergens een overzicht ontstaat van onze truukjes. Wat denken jullie hiervan?

Ik heb de handschoenentruuk tijdnes mijn univ. ook geprobeerd, maar dat liep ercht op niets uit, ik trok ze en trok aan mijn haren, en deed ze dan weer aan. Ik denk nu dat ik toen zeker en vast nog niet echt klaar was om te stoppen met trekken.
De plakkertjes-truuk hielp bij mij goed een aantal maanden geleden.

Ik ben nu al 13 dagen trekvrij. En ik ben fier op mezelf. Vanavond ga ik naar de peut, en het ziet er dus naar uit dat ik haar met opgeheven hoofd kan vertellen dat sinds ik bij haar geweest ben, niet meer getrokken heb. (als ik het vandaag tot dan volhoud)

vr. gr.

[Diable]

ja, ik heb mijn handschoenen vandaag voor het eerst aan, maar ik heb ze idd ook al uitgetrokken om te kunnen krabben *zucht*