Een idee misschien om elkaar te helpen?

[monique3]

Hallo meiden,
Ik zag dat er best wel weer een aantal onder ons zitten te modderen en dat we elkaar misschien wel kunnen helpen.
Wat denken jullie van het idee om een hulptelefoondienst op te zetten?
Het werkt als volgt, iedereen die mee wil doen om elkaar te steunen en om een soort van stok achter de deur te hebben, kan zich via email: tricho3@msn.com
bij mij opgeven en dan je naam en telefoonnummer erbij vermelden.
Dan maken we een lijst en dan geef ik iedereen een tel.nr. van iemand anders.
Dan bellen we bijv. elke avond op een vast tijdstip allemaal naar iemand van ons op.
Het is dus de bedoeling om maar 1 iemand te bellen, bijv. dus ik bel jou, jij belt...?, die belt vervolgens weer naar..?, enz..
Als je het heel moelijk hebt kun je elke avond bellen, gaat het wat beter dan om de dag bijv.
En voor de belgische dames onder ons, om niet iedereen op hoge belkosten te jagen, dat zij binnen belgie hetzelfde doen.
Natuurlijk mag iedereen meedoen, want ook als het op het moment wel goed gaat is het fijn om dat te kunnen vertellen, toch!

Dus...wat denken jullie ervan, is het een idee???

liefs van Monique3.

[Oilily]

Ik vind het een leuk idee bij wie het helpt maar ik ga niet meedoen. Bij mij helpt het niet als ik erover praat en nog minder aan de telefoon (want dan doe je het net). Bovendien wil ik steeds met iemand anders bellen (dan met een goede vriend, dan met mijn mama enz).

Kan je niet beter elke keer de hulpmiddeltjes in je hoofd houden, als het even moeilijk wordt? Bv. op tijd gaan slapen, haarmasker op smeren, tape op vingers, nagaan over het waarom, gaan sporten, naar buiten gaan, datgene effectief doén waarover je bent aan het piekeren (bv. zal ik nu de kuis doen of binnen een uur of helemaal niet?), een badje nemen, iets leuks doen, negatieve gedachten trachten om te buigen naar iets constructiefs...

Ik probeer dat in gedachten te houden ipv een vangnet te zoeken... Ik moet het voor de rest toch ook zelf doen, niet?

Groetjes
Kim

[sim]

Hoi monique,

op zich denk ik dat je idee voor sommigen onder ons zou kunnen werken, helaas zit dat er voor mij niet in...
Ik ben, op z'n zachtst gezegd, niet zo'n belfan. Alleen met mensen die echt heel dicht bij me staan (m'n vriend, m'n broer, m'n ouders) vind ik het fijn om te bellen. Verder ben ik er niet goed in en hou ik meer van "face to face" contact, of schrijven.
Maar.. ik waardeer het echt dat je nadenkt over mogelijkheden om onze zwakke momenten een beetje op te vangen!!!
groetjes, simone

[Marike]

Ha Monique,

Ik ben ervan overtuigd dat het mensen absoluut kan helpen en wat dat betreft ook een goed idee!

Helaas moet ik me aansluiten bij voorgaande mensen...en bang dat het mijn persoontje eerder 'belast' dan dat ik er baat bij heb!
Wel goed om mensen via jou, te koppelen; hoe meer aanbod er is voor mensen, hoe beter!

Succes ermee,

Marike

[ernestina]

Ik vind het wel fijn om met mensen over mijn probleem te praten, maar een deel van mijn probleem is dat ik juist de problemen van anderen ook mijzelf aantrek en daardoor weer (meer) problemen krijg.

Voor mij is het dus ook geen goed idee om gebeld te kunnen worden en de problemen van anderen aan te horen (wat ik op zich niet erg vind, maar ja) en om dan vervolgens zodra ik heb opgehangen ikzelf blijf tobben met de gekregen info.

Ik moet sterk in mijn schoenen staan wil ik het aankunnen.
Beter dus van niet..

Ernestina

[Madelief]

Ik vind het een goed idee, wij hebben er zelf gebruik van gemaakt en ik vond dat toen toch wel prettig. Het geeft een goed gevoel om te kunnen zeggen/mailen dat je niet hebt getrokken....( een stimulans) en je kunt verder ook nog even praten over je gevoelens, je wel of niet drang hebben......etc.
Met mij gaat het gelukkig nog steeds goed, maar uiteraard wil ik best als luisterend oor fungeren en trouwens ondanks dat het goed gaat, praat ik wel graag over de ttm (omdat het wel nog bij me hoort en de gevoelens er nog wel zijn...). Contact op watvoor manier dan ook kan een goede steun zijn, zo heb ik het tenminste wel ervaren.
Succes allemaal, groetjes Madelief.

[Roos]

Fijn dat je me wat moed geeft. Weet je wat ik nu nog het moeilijkst vind?... dat je indien je in therapie gaat (vb) je dit ook kenbaar moet maken naar je man en kinderen toe. Eigenlijk denk ik dat mijn man niet eens beseft dat ik een probleem heb. Hij vindt het , denk ik, gewoon dat ik voortdurend met mijn handen in het haar zit.
Ik durf er op deze manier wel over praten, maar met mensen uit mijn direkte kennissenkring lijkt mij dat veel moeilijker, gewoon omdat zo weinig mensen van deze "kwaal" afweten.

Roos