Nieuw hier, even voorstellen.

[meisje22]

Hallo allemaal,

Ik ben de laatste weken al vaker op deze site geweest, veel gelezen, veel gezien... Nu wil ik toch graag even mijn verhaal doen....

Bij mij begon het toen ik ongeveer 11 jaar was, zover ik me kan herinneren begon het met een klein plekje. en na een tijdje was al het haar achter mijn oren weg. dat kon ik toen nog wel bedekken, maar toen ik 13/14 was kreeg ik midden in mijn scheiding bij mijn voorhoofd een grote plek, ik droeg elke dag brede haarbanden en doekjes (die toen gelukkig erg in waren) ik heb er toen nooit zo heel erg bij stil gestaan, wel veel tijden gehad dat ik erg down was.. en mijn jeugd is niet zo geweldig geweest als ik nu terug kijk.. altijd die haarbanden in, soms sliep ik er zelfs mee. Mensen die als grap je petje afpakken. dat was geen grapje voor mij, dokter in dokter uit met mijn moeder. ik besefte nog niet veel. Alopecia Areata ? ik had er nog nooit van gehoord... Ook had ik aan 1 kant bijna geen wimpers en ook geen wenkbrauw, kinderen zien zoiets bijna niet. dus nog steeds stond ik er nog niet echt bij stil.. Er kwamen weer haren op de plekken, en ik kon gelukkig mijn middelbare school beginnen zonder haarbanden..

Nog wel af en toe een plekje, maar dat zag niemand en ik kon het goed bedekken met mijn lange haren... maar toen begon de onzekerheid steeds meer toe te nemen. als iemand achter me zat in de klas.. als iemand achter me stond.. ondanks alles toch die tijd doorgekomen, en mijn diploma behaald.

Ik ging toen naar mijn opleiding. omdat het al een tijd geleden was dat ik plekjes had heb ik er eigenlijk niet echt veel meer bij stil gestaan.. soms vroeg me mam, het gaat goed nu he? ja zei ik.. het gaat goed.. en stopte het weer weg.

Nu ben ik inmiddels 22. Ik heb inmiddels ook erg veel meegemaakt.. 2 jaar geleden was ik erg depressief, en had geen fut meer. in die tijd geen 1 plekje gehad, tenminste niet dat ik weet...
Ik slikte anti depressiva, en t ging weer oke... ik kon er weer even tegenaan.. tot nu. zo een 5 mnd geleden hebben we te horen gekregen dat mijn tante een ernstige vorm van kanker heeft.. ze zijn nu bezig met een nieuwe chemo, en dit is haar laatste kans.. ik slik nu weer andere anti depressiva. en heb dagelijks last van hyperventilatie. het gaat nu iets beter door de medicijnen. Maar sorry ik ben hier niet om het daar over te hebben.. maar ik besef gewoon steeds meer dat alles wel te maken kan hebben met wat ik heb, AA dus...


Het gaat erom dat mijn wenkbrauw een paar mnd terug wat dunner werd.. ik dacht.. het zal toch niet waar zijn he.. maar ik tekende hem wat bij en het zag er pico bello uit. niks aan het handje.. maar nu een tijdje verder, is mijn rechtse wenkbrauw voor de helft "weg" als ik hem bijteken heb ik de haartjes op mijn potloodje hangen en als ik mascara opdoe zitten er elke dag wel 1 of 2 wimpertjes aan het borsteltje.. aan de linkse kant is er niks aan de hand, die blijven groeien en moet ik ook epileren maar rechts komen er wat donshaartjes die al snel weer wegzijn..

ik heb het al die jaren zo hard proberen weg te stoppen, maar nu moet ik er toch maar eens aan gaan geloven..... maar verdomme wat is dit moeilijk
ik heb veel verhalen gelezen hier. en ik besef echt dat ik nog geluk heb en dat het veel erger kan zijn.. maar dit is voor mij echt een hel.... ik heb altijd heel erg veel om mijn uiterlijk gegeven en zag er altijd netjes opgemaakt uit. wenkbrauwen perfect geepileerd etc.. het valt erg op ik heb mijn haar donker geverfd en mijn wenkbrauwen zijn al donker van zichzelf... ik heb 100 potloodjes geprobeerd, maar omdat er geen haartjes zitten zal het altijd erg zichtbaar zijn tegenover de andere kant...
Ook op andere plekken heb ik dit, behalve op mijn hoofd, maar wat er niet is kan nog altijd komen..

maar goed...

ik weet even niet meer wat ik moet doen, ik heb nu 4,5 jr een vriend die me door dik en dun steunt. maar ik ben zo onzeker als wat...

Ik zit in mijn examen jaar en moet het halen, ik moet elke dag op school zijn en veel met mensen praten.. mensen komen altijd een praatje met me maken als we huiswerk aan het maken zijn maar op dit moment ontwijk ik alles en iedereen.. als ik zie dat iemand naar me toe komt loop ik of weg of ik doe net of ik iets aan het zoeken ben in mijn tas...

ik ben altijd een vreselijk onzeker meisje geweest maar ..ik heb me nog nooit van mijn leven zo onzeker gevoeld..als nu...
ik durf niemand meer aan te kijken. en kijk constant weg of naarde grond. ik kan het NIET accepteren ook al heb ik mijn wenkbrauw getekend. en ook al ziet het er oke uit, nog steeds kan ik dit niet accepteren. ik voel me vreselijk... Ik heb het gevoel dat ik beetje aan het doordraaien ben... ik pluk ergens anders haartjes uit of ik knip haartjes van mn hoofdhaar om die er vervolgens bij mijn wenkbrauw op te plakken, het lukt soms wel maar als ik op school kom zijn ze er meestal al af..

ik heb veel foto's bekeken op google wat ik nooit had moeten doen...
ik zoek elke dag heel internet af naar oplossingen, en ik weet heel goed dat die er niet is voor AA. En nogmaals ik weet dat mensen het 1000 x zo erg hebben als mij maar.. ik moest gewoon even mijn verhaal kwijt. ik ben er 24/7 mee bezig, de hele dag.. als ik op school kom kies ik een computer uit waarbij er niemand aan mijn rechtste kant kan zitten.. als ik naar de supermarkt ga, ga ik naar een cassiere die er naar mijn idee niet echt op zal letten.. het neemt op dit moment echt mijn leven over. elke ochtend sta ik op met het idee shit, ik moet mn wenkbrauw zo goed mogelijk tekenen.. Als ik ga slapen, slaap ik nooit op mijn rechtste kant, bang dat ik haartjes "afbreek" .. het liefst blijf ik elke thuis..

Ik heb er zolang over na moeten denken om mijn verhaal hier te plaatsen ik ben zo bang dat iemand erachter komt, hoe weet ik niet. maar ben een beetje door aan het trippen denk ik

En sorry sorry voor mijn lange en negatieve verhaal. ik wil niemand kwetsen of wat dan ook. maar ik weet het even echt niet meer.......

Iedereen veel sterkte ermee. En de mensen die het kunnen accepteren, petje af echt waar..


Heel veel groetjes.