hallo weer een nieuw lid erbij

[bassline]

Heykes allemaal
Ik ben nieuw op dit forum en had me graag voorgesteld.
Ik ben Bart, 25 jaar en sinds mijn 19de geen enkel haartje meer op mijn hele lichaam.
Ik ben dus één van de weinige gelukkigen die alopecia in zijn ergste graad heeft.
De reden van mijn bezoekje op dit forum is eenvoudigweg omdat ik het op dit moment ni meer zie zitten en best wat raad kan gebruiken van jullie allemaal.

Ik zal even mijn verhaal doen.

Ik heb dus al van kleins af aan last gehad van alopecia aanvallen.
Telkens hier en daar een kaal plekje dat na verloop van tijd gewoon weer dichtgroeide.
Maar rond mijn 19de ben ik dus plots op een paar maanden tijd al mijn haar verloren.
Wenkbrouwen, wimpers, schaamhaar, alles is weg.

Natuurlijk heb ik hierdoor serieus wat complexen gekregen en ik ga dus nooit buiten zonder petje op mijn hoofd, het is vooral het feit dat ik geen wenkbrouwen en wimpers heb dat mij zo enorm stoort.
Toen ik al mijn haar begon te verliezen had ik een vaste relatie en dat meisje heeft mij eigenlijk heel de tijd recht gehouden maar nu sinds 5 maanden heeft ze me bedrogen met een ander en is onze relatie kapot.
Zij heeft altijd beweerd dat mijn handicap voor haar geen probleem was en daaraan trok ik mij ook op en behield ik toch mijn zelfrespect, maar nu denk ik er helemaal anders over natuurlijk.
Na 6 jaar heeft ze me dus verlaten en voor mij is dit dus het bewijs dat ze het toch niet aankon om met mijn ziekte te leven.
Zij beweerd dat dat er totaal niks mee te maken heeft maar ik geloof haar ni.
Mijn grootste vrees nu is dus dat ik nooit nog een relatie zal kunnen hebben zolang ik niet genezen ben.
Ook mijn professionele toekomst word gedwarsboomd door mijn ziekte.
Ik ben vertegenwoordiger van beroep en draag dus steeds een petje, nu begin ik mij te realiseren dat ik zo niet kan blijven rondlopen omdat het gewoon niet past bij mijn beroep , en ik moet dus ooit de moed vinden om zonder hoofddeksel de straat op te gaan.
Ik doe mijn job doodgraag en wil niks anders doen maar ooit ga ik geconfronteerd worden met mijn handicap en daar ben ik bang voor.

Ik heb het gevoel dat mijn ziekte heel mijn leven kapot aan het maken is en ik ben dus doodongelukkig nu, mijn vurigste wens is dat er ooit een product op de markt komt waardoor ik kan genezen want eerlijk gezegd ik snap niet hoe het mogelijk is dat er nog steeds geen doorbraak is op dit gebied.
De wetenschap staat zo ver dat ze de gekste dingen kunnen maar een mens haar op zijn lichaam bezorgen dat kan nog niet!!!
Dit vind ik zo neerlijk hé, nutteloze dingen zijn mogelijk maar mij helpen is onmogelijk.

Ik heb in de beginperiode van mijn ziekte verschillende pogingen gedaan om te genezen maar geen enkele behandeling werktte.
Zijn er intussen nieuwe mogelijkheden?
Het is tenslotte toch al een 5 jaar geleden dat ik nog is een behandeling gestart ben, wie weet staat de wetenschap al wat verder intussen?

Op dit moment ben ik stapelverliefd op een meisje maar ik durf haar mijn gevoelens niet vertellen gewoon omdat ik totaal geen zelfvertrouwen heb en bang ben afgewezen te worden, ik weet niet hoe ik daarop ga reageren hoor.
Het is mij allemaal een beetje teveel aan het worden op dit moment desondanks iedereen mij zegt dat ik NIET lelijk ben maar ik vind van wel .

Ik heb enorm veel respect voor de mensen hier allemaal die perfect kunnen leven zo maar ik kan het niet, ik doe keihard mijn best maar ik zak steeds dieper weg, ook al wil ik dat niet.

Hoe geraak ik hier ooit uit???

groetjes
Bart

[Tsol]

Alles wat jij typt is herkenbaar voor mij. Ik geloof eigenlijk niet dat je vriendin je verlaten heeft vanwege je AA, anders had ze dat namelijk allang gedaan en niet opeens nu.

Ikzelf ben 17 jaar en heb sins een paar maanden AA. Ik ben niet helemaal kaal ofzo maar toch kan ik niet meer naar buiten zonder een petje op te zetten.
Ook ik heb het gevoel dat ik noooit never niet een vriendin zal krijgen door mijn ziekte. Welk ander 16/17 jarige meisje zou nou voor mij kiezen?
Ook ik voel me door mijn ziekte af en toe heel erg lelijk.

Je hebt dit hele bericht geplaatst om advies te krijgen. Helaas kan ik je dat niet echt geven. Iedereen hier zegt wel tegen me dat ik mijn ziekte maar moet accepteren, maar ik ben nog verre verwijderd van totale acceptatie.

Jij hebt het echter al heel erg lang... in tegenstelling tot mij. Ik hoop ook dat er een wondermiddel komt, en ik vraag me iedere dag af hoe het kan zijn dat er nog geen medicijn voor is. Ik ben zo ontzettend bang dat ik voor de rest van mijn leven kale plekken moet hebben, of dat er pas een medicijn komt wanneer mijn jeugd voorbij is.

Tjah, het enige wat ik je kan zeggen is dat je niet de enige bent die er heel erg onder leidt. Tuurlijk weet ik jou situatie niet etc. Maar jij hebt ook geen idee van hoeveel ik eronder leidt (lijdt?)...
Ik hoop gewoon voor je dat je uit dit diepe dal komt...

[bassline]

thanks voor je reply tsol

Tja ergens weet ik ook wel dat mijn ex me misschien ni heeft laten zitten omwille van de AA mmar het zal toch meegespeeld hebben denk ik.
Ik ben de eerste 3 jaar ni echt aangenaam gezelschap geweest voor haar hoor, maar het rare is da ze me nu pas laat zitten.
Nu dat ik toch al een dikke 2 jaar mijn best doe om voor de mensen rondom mij een aangenamer persoon te zijn.

Maar ja, die dingen gebeuren zeker hé, ook al heb je geen AA.

En ja ik ben bang dat ik nooit nog een relatie ga hebben maar ergens besef ik toch wel dat er ook vrouwen zijn die het uiterlijk niet het belangrijkste vinden en ne kale kop hoeft ook niet altijd lelijk te zijn hé.

We zien wel wat er komt hé, maar 100% accepteren zal ik nooit kunnen denk ik, ik heb het nu al meer dan 6 jaar en heb nog steeds dagen dat ik ni graag buiten kom, maar het is wel al serieus gebeterd hoor.
Ik zet mijn petje al gemakkelijker af in het bijzijn van andere mensen.
Het moeten wel mensen zijn die ik een beetje ken en die ik vertrouw.

Maar als ik zo is even bij alles stilsta kom ik toch tot de conclusie dat ik nog geen enkele negatieve reactie heb gekregen hoor van vreemde mensen, ze kijken wel is raar maar me uitlachen of iets kwetsend zeggen doen ze ni.
En als vertegenwoordiger kom ik toch wel veel mensen tegen hé.
Uiteindelijk moet ik toch toegeven dat we het zelf denk ik erger maken dan het is maar ja........

Leuk is het niet hé.

Maar kom, ook jij moet blijven hopen op een middeltje om ons uit ons lijden te verlossen en ik geloof niet dat dat nog lange jaren zal duren hoor, de wetenschap gaat zo snel vooruit dat ook wij ooit wel is geholpen zullen kunnen worden hé.

Die gedachte houd mij nog altijd recht, er zit niks anders op dan proberen er het beste van te maken.

[Tsol]

Tjah, laatste tijd heb ik niet zoveel psychische last van mn ziekte...
Alleen af en toe heel erg.
Dan krijg ik dus allemaal gedachten dat ik:
Verdoemd ben tot eeuwig petje draagen of kaal zijn
Nooit van mn leven een vriendin zal krijgen

Vooral dat laatste weet me af en toe echt kapot te maken.
Zeker als ik aan vroeger denk, voor dat ik AA had. Tjah, echt geaccepteerd heb ik het niet... Ik noem het meer mezelf erbij neer leggen. Kan er toch niets tegen doen... ben ook niet meer van plan me ongelukkig te voelen. Hoewel je voor zoiets niet echt kiest...
Sinds ik AA heb kijk ik wel waar het leven me heen brengt...