Psychische gevolgen van haarproblemen

GHG · 25 maart 2013, 14:06

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum & weet dus nog niet alle ins-en-outs. Mogelijk stel ik nu dus een vraag die en lang en breed uitgekauwd is. Maar dat hoor ik dat wel.
Wat mij namelijk verbaasd is dat ik nergens een discussie tegenkom m.b.t. de psychische gevolgen van haarproblemen. De hele dag door haren van je kleren plukken is 1 ding. Me daar regelmatig zó rot onder voelen is het andere. En van die laatste heb ik verreweg de meeste last. Hoe gaan anderen daar mee om? Heeft iemand tips? Een goede (RET) therapeut misschien?

Alvast bedankt voor jullie reacties!

agatha · 25 maart 2013, 18:50

Ik heb gewoon eigenlijk heel vaak heel hard gehuild tot ik bedacht dat het leven meer is dan haar en ik me schaamde dat ik met mijn leven liep te janken om zoiets futiels eigenlijk. Op een gegeven moment vergeet je dat liefde, gezondheid, vrienden en nog zoveel meer dingen eigenlijk belangrijker zijn.

Elser · 25 maart 2013, 19:43

Op dit forum wordt veel aandacht besteed aan de psychische gevolgen van haarverlies. Gek genoeg zijn het meestal jongens/mannen die de onderwerpen aansnijden en vullen. Van vrouwen hoor je hier niet zo veel. Geen idee hoe dat komt.
(Overigens ben ik een man die n.a.v. het advies van Agaath koude oren heeft)

agatha · 25 maart 2013, 20:57

Nooit gevraagd aan je Elser maar je heb je toen lang en hard gehuild?

jonneke · 25 maart 2013, 21:04

ja ik vin ook niet veel over de psychische gevolgen en het omgaan met de onmacht en eenzaamheid..en de onzekerheid, hoever het gaat, totalis universalis.. heb inmiddels mijn hoofd al 5 x moeten kaalscheren..en smeer al manden cortisonen, vandaag weer kort koppie afgeschoren zit er even doorheen..

GHG · 26 maart 2013, 10:00

Wat heerlijk om reacties te krijgen! Voelt het al weer een stuk minder alleen maar mijn ellende.
En ja Agatha, je hebt helemaal gelijk: er zijn genoeg dingen die veel belangrijker zijn. Als mijn verstand 'het weer doet' kan ik dat gelukkig ook wel zien. Maar, afhankelijk van de hoeveel losse haren die ik per dag tegenkom, is die relativering dan ineens weer weg. Het helpt echt om dan even jullie reacties terug te lezen. Overigens ben ik ook zo'n 40'er die heel lang de pil heeft geslikt. En nu, sinds ongeveer mijn 44e, mijn haardos ziet slinken.

Elser · 26 maart 2013, 18:46

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door agatha

Nooit gevraagd aan je Elser maar je heb je toen lang en hard gehuild?

Welnee maar toen het kapje van de tondeuse losliet en die rotmesje door mijn hoofdhuid (nog mazzel eigenlijk) sneden, sprongen de tranen toch even in mijn ogen. Het idee: je wordt niet kaal maar je bent het nu, werkte voor mij wel. Maar, dat is achteraf gesproken en bovendien ben ik een man.

agatha · 26 maart 2013, 20:30

Oh god, das waar ook

GHG, ben je een man of vrouw?

GHG · 27 maart 2013, 10:27

Ik ben een vrouw. En eentje die vandaag een goede dag heeft: de zon schijnt en ik heb net mijn haar gewassen zonder al te veel haar te verliezen. Beetje jammer dat dat toch (mede-) bepalend is voor mijn humeur. Maar als dat dan toch zo is: joepieieieie

Elser · 28 maart 2013, 19:54

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door agatha

Oh god, das waar ook

En toen kwamen de torrents en zo. Ik zie u op de klaagmuur!

jessica1990 · 29 maart 2013, 18:02

Hoi,

sinds m'n 9de heb ik alopecia areata. ik ben nu 22 en na door de jaren heen 4 pruiken en een nare schooltijd te hebben gehad, ben ik 5 jaar geleden gestopt met het dragen van een pruik en begon ik de kale plekken met speltjes te verbergen. in periodes waarin speltjes niet genoeg waren, kleurde ik de kale plekken in met wenkbrauwpotlood. dit doe ik nog steeds.

ik heb gemerkt dat de alopecia een grote impact heeft gehad op mn sociale ontwikkeling. ik ben vaak onbewust altijd huiverig over of mensen plekjes zien, ik ben wantrouwig naar nieuwe mensen toe en ik leg heel moeilijk contact. ik merk dat wanneer ik geconfronteerd wordt met de alopecia, ik er moeilijk mee kan omgaan en vaak loopt dit uit op huilbuien. het is alsof de psychische gevolgen op de achtergrond vollop bezig zijn, en die ik pas echt opmerk als ik goed naar m'n gedrag kijk.

ik kan dus wel zeggen dat ik last heb van psychische gevolgen waar ik nog geen oplossing voor heb gevonden. als ik er met mensen over praat, zeggen ze dat ik moet accepteren dat ik nou eenmaal alopecia heb, maar het woord 'accepteren' klinkt voor mij zo leeg, ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen. vandaar dat ik opzoek ben gegaan naar een forum om te kijken hoe anderen ermee omgaan. herkent iemand zich in dit verhaal?

Elser · 29 maart 2013, 19:33

Citaat:

Oorspronkelijk geplaatst door jessica1990

Hoi,
ik kan dus wel zeggen dat ik last heb van psychische gevolgen waar ik nog geen oplossing voor heb gevonden. als ik er met mensen over praat, zeggen ze dat ik moet accepteren dat ik nou eenmaal alopecia heb, maar het woord 'accepteren' klinkt voor mij zo leeg, ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen. vandaar dat ik opzoek ben gegaan naar een forum om te kijken hoe anderen ermee omgaan. herkent iemand zich in dit verhaal?

Vast wel, je hebt het goed uitgelegd.

GHG · 30 maart 2013, 09:27

Hoi Jessica,

Herkenbaar hoor: iedereen roept dat 'het wel meevalt' of dat 'je het moet accepteren'. Voor wat betreft dat laatste hebben ze nog gelijk ook. Alleen zegt niemand hóe dat moet. Wil zeker niet zeggen dat het helemaal hopeloos is. En als accepteren niet alleen lukt, heb je daar professionele hulp bij nodig. Bv een psycholoog. Want er zijn diverse methodes waar je wat aan zou kunnen hebben (bv RET therapie: het is niet zozeer je haarprobleem waardoor je je rot voelt, maar de gedachtes die je er zelf over hebt. Als je die gedachtes kunt veranderen, kan je gevoel ook veranderen). Op de momenten dat ik me zelf weer helemaal rot zit te voelen, weet ik dat zelf ook wel (maar dan komen er ineens weer periodes dat ik er amper mee bezig ben, en is dat niet meer zo nodig. Wonderlijk hoor, hoe dat werkt). Super dat je op dit forum op zoek gaat & veel succes).

agatha · 30 maart 2013, 21:46

Acceptatie is zo'n mooi woord maar ik geloof dat het een van de moeilijkste dingen is in het leven. Eigenlijk betekent het altijd dat je er niets aan kan doen. Een mens met een beetje karakter kan dat moeilijk.

Ik was de enige vrouw in de familie die het had en na lange tijd treuren kocht ik een pruik via internet. Niet een die op mijn eigen haar leek maar die de kleur en het model had wat ik altijd heb willen hebben en wat me keigoed staat. Ik heb hem eerst in mijn eentje opgezet en het toen aan mijn man laten zien.

Mannen zijn heerlijk, hij vond het me beter staan dan mijn eigen haar

Maar de spanning was er voor mij af. Ondertussen had ik dus al jaren haaruitval en de kale plekjes waren altijd weer slikken. Vanaf die dag heb ik het roer omgegooit. Het plan was dat als het niet meer te verbergen was dat ik verschillende pruiken zou kopen(die dingen kosten geen drol via internet) en mij zou ontpoppen tot een fashion victim wat betreft de pruiken.

Was het de rust? Ik weet het niet. Ik slikte al die tijd de echte Diane maar teruggroeien zou het niet volgens de verhalen hier en dat met de overgang in het verschiet? Ai,ai. Maar zoals jullie zien hang ik hier al wat jaartjes rond en mijn haar is terug gaan groeien. Mazzel of stressvrij? Ik rook, drink(zuip), sport liever niet maar ben een levensgenieter.

Maar het blijft moeilijk om de mindset te vinden. Willen jullie de grootste grap horen? Mijn zus en moeder krijgen nu ook haaruitval en het enige wat ik denk(met in mijn hoofd wetende dat die pruik nog in de doos in een kast ligt)gelukkig, als ik weer aan de beurt ben ligt mijn noodplan klaar. Ik heb het dieptepunt geraakt en ik heb niets meer te vrezen.

GHG · 31 maart 2013, 20:17

Je kan het juist ook zien als heel veel karakter hebben. Om iets los te kunnen laten wat je heel graag wilt, maar dat nou eenmaal niet in je vermogen ligt om het te veranderen (want als het te veranderen was, hadden we het natuurlijk al lang gedaan). Ben het met je eens dat het een van de moeilijkste dingen is. Al was het alleen maar omdat ik er zelf helemaal niet goed in ben. En toch geloof ik dat het wel de enige manier is. Enne...... echt fijn voor je dat je haar terug begint te groeien!

25 maart 2013, 14:06	#1
GHG HaarWeb lid Geregistreerd: 24 maart 2013 Locatie: Drenthe Berichten: 254 Geslacht:	Psychische gevolgen van haarproblemen Hallo, Ik ben nieuw op dit forum & weet dus nog niet alle ins-en-outs. Mogelijk stel ik nu dus een vraag die en lang en breed uitgekauwd is. Maar dat hoor ik dat wel. Wat mij namelijk verbaasd is dat ik nergens een discussie tegenkom m.b.t. de psychische gevolgen van haarproblemen. De hele dag door haren van je kleren plukken is 1 ding. Me daar regelmatig zó rot onder voelen is het andere. En van die laatste heb ik verreweg de meeste last. Hoe gaan anderen daar mee om? Heeft iemand tips? Een goede (RET) therapeut misschien? Alvast bedankt voor jullie reacties!

25 maart 2013, 18:50	#2
agatha HaarWeb lid Geregistreerd: 20 juli 2007 Berichten: 12.340 Geslacht:	Ik heb gewoon eigenlijk heel vaak heel hard gehuild tot ik bedacht dat het leven meer is dan haar en ik me schaamde dat ik met mijn leven liep te janken om zoiets futiels eigenlijk. Op een gegeven moment vergeet je dat liefde, gezondheid, vrienden en nog zoveel meer dingen eigenlijk belangrijker zijn.

25 maart 2013, 19:43	#3
Elser HaarWeb lid Geregistreerd: 4 september 2011 Berichten: 3.972 Geslacht:	Op dit forum wordt veel aandacht besteed aan de psychische gevolgen van haarverlies. Gek genoeg zijn het meestal jongens/mannen die de onderwerpen aansnijden en vullen. Van vrouwen hoor je hier niet zo veel. Geen idee hoe dat komt. (Overigens ben ik een man die n.a.v. het advies van Agaath koude oren heeft)

25 maart 2013, 20:57	#4
agatha HaarWeb lid Geregistreerd: 20 juli 2007 Berichten: 12.340 Geslacht:	Nooit gevraagd aan je Elser maar je heb je toen lang en hard gehuild?

25 maart 2013, 21:04	#5
jonneke HaarWeb lid Geregistreerd: 7 juni 2008 Berichten: 2	ja ik vin ook niet veel over de psychische gevolgen en het omgaan met de onmacht en eenzaamheid..en de onzekerheid, hoever het gaat, totalis universalis.. heb inmiddels mijn hoofd al 5 x moeten kaalscheren..en smeer al manden cortisonen, vandaag weer kort koppie afgeschoren zit er even doorheen..

26 maart 2013, 10:00	#6
GHG HaarWeb lid Geregistreerd: 24 maart 2013 Locatie: Drenthe Berichten: 254 Geslacht:	Wat heerlijk om reacties te krijgen! Voelt het al weer een stuk minder alleen maar mijn ellende. En ja Agatha, je hebt helemaal gelijk: er zijn genoeg dingen die veel belangrijker zijn. Als mijn verstand 'het weer doet' kan ik dat gelukkig ook wel zien. Maar, afhankelijk van de hoeveel losse haren die ik per dag tegenkom, is die relativering dan ineens weer weg. Het helpt echt om dan even jullie reacties terug te lezen. Overigens ben ik ook zo'n 40'er die heel lang de pil heeft geslikt. En nu, sinds ongeveer mijn 44e, mijn haardos ziet slinken.

26 maart 2013, 20:30	#8
agatha HaarWeb lid Geregistreerd: 20 juli 2007 Berichten: 12.340 Geslacht:	Oh god, das waar ook GHG, ben je een man of vrouw?

27 maart 2013, 10:27	#9
GHG HaarWeb lid Geregistreerd: 24 maart 2013 Locatie: Drenthe Berichten: 254 Geslacht:	Ik ben een vrouw. En eentje die vandaag een goede dag heeft: de zon schijnt en ik heb net mijn haar gewassen zonder al te veel haar te verliezen. Beetje jammer dat dat toch (mede-) bepalend is voor mijn humeur. Maar als dat dan toch zo is: joepieieieie

29 maart 2013, 18:02	#11
jessica1990 HaarWeb lid Geregistreerd: 29 maart 2013 Berichten: 4	Hoi, sinds m'n 9de heb ik alopecia areata. ik ben nu 22 en na door de jaren heen 4 pruiken en een nare schooltijd te hebben gehad, ben ik 5 jaar geleden gestopt met het dragen van een pruik en begon ik de kale plekken met speltjes te verbergen. in periodes waarin speltjes niet genoeg waren, kleurde ik de kale plekken in met wenkbrauwpotlood. dit doe ik nog steeds. ik heb gemerkt dat de alopecia een grote impact heeft gehad op mn sociale ontwikkeling. ik ben vaak onbewust altijd huiverig over of mensen plekjes zien, ik ben wantrouwig naar nieuwe mensen toe en ik leg heel moeilijk contact. ik merk dat wanneer ik geconfronteerd wordt met de alopecia, ik er moeilijk mee kan omgaan en vaak loopt dit uit op huilbuien. het is alsof de psychische gevolgen op de achtergrond vollop bezig zijn, en die ik pas echt opmerk als ik goed naar m'n gedrag kijk. ik kan dus wel zeggen dat ik last heb van psychische gevolgen waar ik nog geen oplossing voor heb gevonden. als ik er met mensen over praat, zeggen ze dat ik moet accepteren dat ik nou eenmaal alopecia heb, maar het woord 'accepteren' klinkt voor mij zo leeg, ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen. vandaar dat ik opzoek ben gegaan naar een forum om te kijken hoe anderen ermee omgaan. herkent iemand zich in dit verhaal?

30 maart 2013, 09:27	#13
GHG HaarWeb lid Geregistreerd: 24 maart 2013 Locatie: Drenthe Berichten: 254 Geslacht:	Hoi Jessica, Herkenbaar hoor: iedereen roept dat 'het wel meevalt' of dat 'je het moet accepteren'. Voor wat betreft dat laatste hebben ze nog gelijk ook. Alleen zegt niemand hóe dat moet. Wil zeker niet zeggen dat het helemaal hopeloos is. En als accepteren niet alleen lukt, heb je daar professionele hulp bij nodig. Bv een psycholoog. Want er zijn diverse methodes waar je wat aan zou kunnen hebben (bv RET therapie: het is niet zozeer je haarprobleem waardoor je je rot voelt, maar de gedachtes die je er zelf over hebt. Als je die gedachtes kunt veranderen, kan je gevoel ook veranderen). Op de momenten dat ik me zelf weer helemaal rot zit te voelen, weet ik dat zelf ook wel (maar dan komen er ineens weer periodes dat ik er amper mee bezig ben, en is dat niet meer zo nodig. Wonderlijk hoor, hoe dat werkt). Super dat je op dit forum op zoek gaat & veel succes).

30 maart 2013, 21:46	#14
agatha HaarWeb lid Geregistreerd: 20 juli 2007 Berichten: 12.340 Geslacht:	Acceptatie is zo'n mooi woord maar ik geloof dat het een van de moeilijkste dingen is in het leven. Eigenlijk betekent het altijd dat je er niets aan kan doen. Een mens met een beetje karakter kan dat moeilijk. Ik was de enige vrouw in de familie die het had en na lange tijd treuren kocht ik een pruik via internet. Niet een die op mijn eigen haar leek maar die de kleur en het model had wat ik altijd heb willen hebben en wat me keigoed staat. Ik heb hem eerst in mijn eentje opgezet en het toen aan mijn man laten zien. Mannen zijn heerlijk, hij vond het me beter staan dan mijn eigen haar Maar de spanning was er voor mij af. Ondertussen had ik dus al jaren haaruitval en de kale plekjes waren altijd weer slikken. Vanaf die dag heb ik het roer omgegooit. Het plan was dat als het niet meer te verbergen was dat ik verschillende pruiken zou kopen(die dingen kosten geen drol via internet) en mij zou ontpoppen tot een fashion victim wat betreft de pruiken. Was het de rust? Ik weet het niet. Ik slikte al die tijd de echte Diane maar teruggroeien zou het niet volgens de verhalen hier en dat met de overgang in het verschiet? Ai,ai. Maar zoals jullie zien hang ik hier al wat jaartjes rond en mijn haar is terug gaan groeien. Mazzel of stressvrij? Ik rook, drink(zuip), sport liever niet maar ben een levensgenieter. Maar het blijft moeilijk om de mindset te vinden. Willen jullie de grootste grap horen? Mijn zus en moeder krijgen nu ook haaruitval en het enige wat ik denk(met in mijn hoofd wetende dat die pruik nog in de doos in een kast ligt)gelukkig, als ik weer aan de beurt ben ligt mijn noodplan klaar. Ik heb het dieptepunt geraakt en ik heb niets meer te vrezen.

31 maart 2013, 20:17	#15
GHG HaarWeb lid Geregistreerd: 24 maart 2013 Locatie: Drenthe Berichten: 254 Geslacht:	Je kan het juist ook zien als heel veel karakter hebben. Om iets los te kunnen laten wat je heel graag wilt, maar dat nou eenmaal niet in je vermogen ligt om het te veranderen (want als het te veranderen was, hadden we het natuurlijk al lang gedaan). Ben het met je eens dat het een van de moeilijkste dingen is. Al was het alleen maar omdat ik er zelf helemaal niet goed in ben. En toch geloof ik dat het wel de enige manier is. Enne...... echt fijn voor je dat je haar terug begint te groeien!