Waarom?

Oilily · 17 juni 2002, 15:42

Waarom is het zo dat wanneer ik alleen thuis ben of wanneer het laat op de avond begint te worden (wanneer ik het meeste trek), ik mezelf niet kan opbrengen om mijn aandacht op iets anders te vestigen of iets te doén waarvan ik weet dat ik minder of kan stoppen. Ik lijk, als ik alleen thuis ben en naar tv ben aan het kijken, precies 'vastgeplakt' op mijn zetel op slechte momenten. Ik zou bv. een wandeling kunnen maken of beginnen kuisen of mezelf uit de zetel hijsen om iets te gaan drinken of op tijd gaan slapen maar nee... Ik kan het voor mezelf precies niet opbrengen om uit die

zetel te komen. Herkennen jullie dit want het trekken is bij mij bijna gereduceerd tot deze momenten... Hoe 'dwing' ik mezelf van niet zo lui te zijn en uit die zetel te komen en mijn aandacht op iets anders (actievers) te richten? Die vraag stel ik me vaak. Ik kan alleen maar denken aan wat ik kan doen maar het effectief ook doén is een ander paar mouwen...

groetjes

mirjam · 17 juni 2002, 17:23

Hoi!

Zeer herkenbaar jouw verhaal hierboven. Ik heb dat precies hetzelfde dan zit ik te trekken en dan kom ik gewoon niet van die bank af. Als ik dan tv zit te kijken o.i.d. dan zeg ik tegen mezelf "ok, in de reclame ga ik drinken pakken of wat dan ook" maar de moeite die het dan alsnog kost om daadwerkelijk als de reclame begint van die bank af te komen...
Het gewoon niet kunnen/willen stoppen met trekken is zo frustrerend want dat zijn de slechte momenten dat er aardig wat haren getrokken worden en dan achteraf zo'n enorm rotgevoel van was ik maar..., had ik maar...
Toen ik nog therapie had zei m'n therapeute weleens dat ik dat soort situaties dan maar moest proberen te vermijden maar ik kan toch moeilijk altijd maar bezig blijven? Hoe gaan anderen om met lezen, tv kijken, etc?

Groetjes van Mirjam

ernestina · 17 juni 2002, 17:24

Hoi Oilily,

Wat jij schrijft is zo herkenbaar voor mij! Ik heb dat dus ook. 's Avonds als ik alleen thuis ben en voor de t.v. zit, heb ik ook de meeste moeite.
Ik hou meestal mijn glas drinken in mijn handen of ik ga inderdaad uit mijn stoel en naar buiten. Vaak is het voor mij lekker om even in de frisse lucht te lopen en te denken. Op de moeilijke momenten ben ik altijd aan het denken en dat schijn ik niet alleen te kunnen doen, maar moet altijd in combinatie met iets: haren trekken of wandelen kan in mijn geval dus ook! Meestal probeer ik mijn gedachten niet te verdringen, maar laat ik ze komen en aan mij voorbijgaan. Maar dan niet 'lui' op de bank want dan weet ik het wel. Voor ik er erg in heb, is mijn hand al bij mijn hoofd en is het kwaad geschied. Het is erg moeilijk om je uit je stoel te hijsen en iets te gaan doen, maar DOE HET, als het je helpt!
Als je dan gaat slapen zonder te hebben geplukt, is dat een geweldig gevoel.

Sterkte, Ernestina

bolleke · 17 juni 2002, 17:32

Hoi Oilily,

Citaat:

Herkennen jullie dit want het trekken is bij mij bijna gereduceerd tot deze momenten...

Natuurlijk herkennen we dit gevoel! Alleen wil ik even de nadruk leggen op iets anders, door wat je schrijft kan ik alleen maar concluderen dat jij op goede weg bent omdat je trekgedrag al GEREDUCEERD is... tot die momenten. Dus, je bent je al heel goed bewust van de momenten waarop je trekt en je wéét ook wanneer die momenten er zullen aankomen. Dit is toch wel een grote stap, vind je zelf niet? De laatste stap kan echter nog lang op zich laten wachten omdat je er misschien nog niet aan toe bent, omdat je nog niet écht afscheid wil nemen van jouw 'vriend'; de trekker (of plukker, klinkt mooier)... misschien is er nog wat 'werk aan de winkel', aan je eigen winkel... Je kan het echt niet forceren hoor. Maar probeer eens tegen jezelf in te praten met de volgende zin: 'Beste Oilily, je HOEFT dit echt niet te doen, je hebt dit niet nodig!' Wanneer het na drie keren nog niet lukt om jezelf te beheersen, sta dan recht uit die zetel en doe iets totaal anders dan datgene wat je wou doen. Leg jezelf geen beperkingen of verplichtingen op als je alleen bent, niets MOET; alleen je haren trekken, dat MOET NIET, want het lost echt echt echt niets op.
Sterkte, bolleke

Oilily · 19 juni 2002, 10:50

Ik vind het zo leuk om op dit forum gewoon lukraak de gekste gewoonten of gedachten op te zwieren en daar zoveel reacties op te krijgen. In het begin dat ik hier kwam, had ik een enorme paniekreactie. Zo van... oei, sommige mensen hebben het al zo lang, hoe lang zal het dan nog duren voor mij...? Maar misschien komt dit omdat iedereen er nu zo bewust mee bezig is van anderen te horen hoe zij ermee omgaan dat het voor ons allen beter is om zich aan elkaar en aan onszelf op te trekken en er zoveel over te weten te komen, iets dat vroeger niet bestond... Ik vind het ook ongelooflijk om de verhalen van bolleke en monique te lezen, net omdat jullie al even 'trekvrij' zijn. Jullie zijn voor mij als het ware een gids om een weg te zoeken en zo min mogelijk in 'valkuilen' te lopen. Dit in combinatie met de psy is voor mij heel bevorderend. De psy heeft me trouwens gisteren verteld dat ik nu meer bezig ben met wat ik 'heb' en minder met wat ik niet 'heb'. Ook dat is erg belangrijk in het proces van aanvaarding. Ik ben erg blij dat ik van hem ook vaak positieve feedback krijg. Dat trekt me enorm op om verder te gaan. Ook ik ben er aan aan het denken om toch zondag mee naar de meeting te gaan. Laat nog wel wat weten!

bolleke · 19 juni 2002, 22:31

Hoi Oilily,

Ik weet niet of je ondertussen erin geslaagd bent om een private-mailtje te openen, ik hoor het nog wel van je...
Ik wil je met deze zeggen dat ik denk dat jij GELUK hebt, omdat ik vermoed dat je bij een goeie therapeut bent terechtgekomen!

Citaat:

Ik ben erg blij dat ik van hem ook vaak positieve feedback krijg. Dat trekt me enorm op om verder te gaan

. Dat je dit zegt doet me veel plezier, echt waar... Ik lees zoveel verhalen van mensen die weinig vooruitgang boeken bij hun peut, of die twijfels hebben, of niet eerlijk en openhartig kunnen zijn. Mij lijkt het alsof jij écht wel gesteund wordt en ZO HOORT HET!!!
Als je alsnog van plan bent om zondag mee te gaan, niet twijfelen! Gewoon even snel Monique verwittigen en om 12.20u aan Berchem station, achterzijde, plaats van de taxi's... ik rijd met een blauwe Peugeot Partner en zal voor de gelegenheid een oranje lintje aan mijn antenne hangen haha!!!

Ps: alle gekheid op een stokje... je mag me natuurlijk nog steeds bellen of mailen om 'deftig' af te spreken...
Groetjes, bolleke

ilseke · 20 juni 2002, 09:21

Hoi meid,
wat mij helpt om 's avonds in de zetel het haarplukken te laten is een haardoekje in doen (zo'n bandana die mijn volledige kruin bedekt). Zo word ik bewust van het feit dat ik haren zoek. Maar wat nog veel belangrijker is is dat ik me telkens de een bepaalde zin in mezelf opzeg, nl. 'je hoeft dit niet te doen, je wil graag een mooie haardos en elke dag zonder plukken is weer een stapje dichter naar je doel' Ik neem het dus dag per dag,...en we zijn ondertussen zo'n 5 weken verder en het lukt me aardig.
Eens diep ademhalen helpt mij ook om de spanning wat te doen ademhalen (ik ga in september yoga-lessen volgen, allemaal in teken om te kunnen ontspannen)

Ik heb ook hulp van een psychologe die -voor mij althans- heel goed werk levert.
Ik ben eer achter gekomen dat het haartrekken voor mij niet zo belangrijk is, maar eerder het opeten. (vies hé) Nu lukt het mij om wanneer ik een haartje per ongeluk uittrek, dit weggooi en zo is de drang om haarplukken reeds afgenomen. Ik heb de ketting doorbroken!!!
Wel moet ik nu heel af en toe eens bewust een haar in mijn mond steken en er dan onmiddellijk uithalen. Dit omdat ik maar al te goed besef dat er eens een dag zal komen dat ik er wel een zal opeten en ik dan niet in paniek zal geraken, maar zal weten dat ik terug KAN stoppen. Dit klinkt misschien wat raar, maar het is soms moeilijk om de juiste gevoelens over te brengen op 'papier'.
Daarom hoop ik je zondag in levende lijve te ontmoeten om zo een 'beter' gesprek te kunnen voeren.
groetjes,
Ilse

Dino · 20 juni 2002, 10:00

Hoi Oilily en de anderen,

De situatie zoals jij die beschrijft is ook voor mij erg herkenbaar. De laatste jaren heb ik het trekken aardig onder controle, maar ik moet inderdaad oppassen dat ik niet tijdens het tv-kijken of een boek lezen met mijn handen in mijn haar ga zitten frunniken. Die eerste haar is er dan zo uit. Gelukkig weet ik nu welke situaties voor mij het meest gevaarlijk zijn en let ik de laatste tijd gewoon extra goed op. Als ik tijdens een spannende film met mijn handen aan mijn haar zit, zorg ik ook dat ik uit mijn stoel kom om even wat anders te doen. Hoe moeilijk dat inderdaad ook is!!!

Ik weet dat dat eerste haartje heel makkelijk twee haartjes kan worden en drie .......... enz. Totdat je na een uur weer ontzettend baalt van jezelf en met een rotgevoel naar bed gaat!!!
Net als wat Ernestina zegt het voelt geweldig als je zonder te hebben geplukt in je bed stapt.

Groetjes, Dino

karin_68 · 20 juni 2002, 10:30

Beste allen,

Ja, de avonden zijn het ergste.
Echter, als ik dit allemaal lees, lijkt er mij toch iets dat een beetje tegenstrijdig is. OK? als we voor de tv zitten, dan komt het trekken meer terug. (is dit vergelijkbaar met de kleine kindjes en baby's die 's avonds lastiger zijn dan overdag? ;-) )
Maar om een film waar je naar aan het kijken bent te onderbreken omdat je anders gaat trekken, ... Ik weet niet, voor het is voor mij erg onnatuurlijk. Ik wil dan meestal zo min mogelijk missen.
Bovendien, ... voor mij althans is het trekken ook een deel een aanwijzing dat ik een tijdje teveel hooi op mijn vork heb genomen. ALs ik dan nog enorm veel energie moet steken in het zoeken van vanalles om geen mogelijkheid te hebben om te trekken, dan kruip ik de muren op ... dus ook niet echt goed op dat moment.
Ik heb voor mezelf dit moment op een ouderwetse manier ingevuld. Ik brei voor de tv. Mijn twee handen zijn bezig. Ik kan toch nog de film of het programma volgen, en er ontstaat iets moois uit al dat waar ik oprecht fier op ben, en dat krikt dan weer mijn zelfwaardering op ... Drie vliegen in een klap.
(ik dacht echt dat ik het niet zou kunnen, maar elke trui wordt weer wat mooier, en echt het is heel simpel).
Wie weet is dit ook een ideetje voor iemand van jullie.
Ik ben nu al sinds begin april trekarm (eigenlijk trekvrij op enkele dagen na, waar er dan maar enkele tot maximaal 10 haartjes getrokken zijn).

vr. gr.

monique3 · 20 juni 2002, 12:36

Ik wil even zeggen dat ik vind dat jullie stuk voor stuk GEWELDIG GOED bezig zijn.
Dus ga zo door, en geef niet op.
We zijn er hier om elkaar te helpen, je bent niet alleen!!
liefs van Monique3.

17 juni 2002, 15:42	#1
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Waarom? Waarom is het zo dat wanneer ik alleen thuis ben of wanneer het laat op de avond begint te worden (wanneer ik het meeste trek), ik mezelf niet kan opbrengen om mijn aandacht op iets anders te vestigen of iets te doén waarvan ik weet dat ik minder of kan stoppen. Ik lijk, als ik alleen thuis ben en naar tv ben aan het kijken, precies 'vastgeplakt' op mijn zetel op slechte momenten. Ik zou bv. een wandeling kunnen maken of beginnen kuisen of mezelf uit de zetel hijsen om iets te gaan drinken of op tijd gaan slapen maar nee... Ik kan het voor mezelf precies niet opbrengen om uit die zetel te komen. Herkennen jullie dit want het trekken is bij mij bijna gereduceerd tot deze momenten... Hoe 'dwing' ik mezelf van niet zo lui te zijn en uit die zetel te komen en mijn aandacht op iets anders (actievers) te richten? Die vraag stel ik me vaak. Ik kan alleen maar denken aan wat ik kan doen maar het effectief ook doén is een ander paar mouwen... groetjes

17 juni 2002, 17:24	#3
ernestina HaarWeb lid Geregistreerd: 29 april 2002 Locatie: Soest Berichten: 152	herkenbaar Hoi Oilily, Wat jij schrijft is zo herkenbaar voor mij! Ik heb dat dus ook. 's Avonds als ik alleen thuis ben en voor de t.v. zit, heb ik ook de meeste moeite. Ik hou meestal mijn glas drinken in mijn handen of ik ga inderdaad uit mijn stoel en naar buiten. Vaak is het voor mij lekker om even in de frisse lucht te lopen en te denken. Op de moeilijke momenten ben ik altijd aan het denken en dat schijn ik niet alleen te kunnen doen, maar moet altijd in combinatie met iets: haren trekken of wandelen kan in mijn geval dus ook! Meestal probeer ik mijn gedachten niet te verdringen, maar laat ik ze komen en aan mij voorbijgaan. Maar dan niet 'lui' op de bank want dan weet ik het wel. Voor ik er erg in heb, is mijn hand al bij mijn hoofd en is het kwaad geschied. Het is erg moeilijk om je uit je stoel te hijsen en iets te gaan doen, maar DOE HET, als het je helpt! Als je dan gaat slapen zonder te hebben geplukt, is dat een geweldig gevoel. Sterkte, Ernestina

19 juni 2002, 10:50	#5
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Wauw! Ik vind het zo leuk om op dit forum gewoon lukraak de gekste gewoonten of gedachten op te zwieren en daar zoveel reacties op te krijgen. In het begin dat ik hier kwam, had ik een enorme paniekreactie. Zo van... oei, sommige mensen hebben het al zo lang, hoe lang zal het dan nog duren voor mij...? Maar misschien komt dit omdat iedereen er nu zo bewust mee bezig is van anderen te horen hoe zij ermee omgaan dat het voor ons allen beter is om zich aan elkaar en aan onszelf op te trekken en er zoveel over te weten te komen, iets dat vroeger niet bestond... Ik vind het ook ongelooflijk om de verhalen van bolleke en monique te lezen, net omdat jullie al even 'trekvrij' zijn. Jullie zijn voor mij als het ware een gids om een weg te zoeken en zo min mogelijk in 'valkuilen' te lopen. Dit in combinatie met de psy is voor mij heel bevorderend. De psy heeft me trouwens gisteren verteld dat ik nu meer bezig ben met wat ik 'heb' en minder met wat ik niet 'heb'. Ook dat is erg belangrijk in het proces van aanvaarding. Ik ben erg blij dat ik van hem ook vaak positieve feedback krijg. Dat trekt me enorm op om verder te gaan. Ook ik ben er aan aan het denken om toch zondag mee naar de meeting te gaan. Laat nog wel wat weten!

20 juni 2002, 09:21	#7
ilseke HaarWeb lid Geregistreerd: 14 februari 2002 Berichten: 316	Oilily Hoi meid, wat mij helpt om 's avonds in de zetel het haarplukken te laten is een haardoekje in doen (zo'n bandana die mijn volledige kruin bedekt). Zo word ik bewust van het feit dat ik haren zoek. Maar wat nog veel belangrijker is is dat ik me telkens de een bepaalde zin in mezelf opzeg, nl. 'je hoeft dit niet te doen, je wil graag een mooie haardos en elke dag zonder plukken is weer een stapje dichter naar je doel' Ik neem het dus dag per dag,...en we zijn ondertussen zo'n 5 weken verder en het lukt me aardig. Eens diep ademhalen helpt mij ook om de spanning wat te doen ademhalen (ik ga in september yoga-lessen volgen, allemaal in teken om te kunnen ontspannen) Ik heb ook hulp van een psychologe die -voor mij althans- heel goed werk levert. Ik ben eer achter gekomen dat het haartrekken voor mij niet zo belangrijk is, maar eerder het opeten. (vies hé) Nu lukt het mij om wanneer ik een haartje per ongeluk uittrek, dit weggooi en zo is de drang om haarplukken reeds afgenomen. Ik heb de ketting doorbroken!!! Wel moet ik nu heel af en toe eens bewust een haar in mijn mond steken en er dan onmiddellijk uithalen. Dit omdat ik maar al te goed besef dat er eens een dag zal komen dat ik er wel een zal opeten en ik dan niet in paniek zal geraken, maar zal weten dat ik terug KAN stoppen. Dit klinkt misschien wat raar, maar het is soms moeilijk om de juiste gevoelens over te brengen op 'papier'. Daarom hoop ik je zondag in levende lijve te ontmoeten om zo een 'beter' gesprek te kunnen voeren. groetjes, Ilse

20 juni 2002, 10:30	#9
karin_68 HaarWeb lid Geregistreerd: 4 januari 2002 Locatie: Antwerp- Belgium Berichten: 98	avonden, ... Beste allen, Ja, de avonden zijn het ergste. Echter, als ik dit allemaal lees, lijkt er mij toch iets dat een beetje tegenstrijdig is. OK? als we voor de tv zitten, dan komt het trekken meer terug. (is dit vergelijkbaar met de kleine kindjes en baby's die 's avonds lastiger zijn dan overdag? ;-) ) Maar om een film waar je naar aan het kijken bent te onderbreken omdat je anders gaat trekken, ... Ik weet niet, voor het is voor mij erg onnatuurlijk. Ik wil dan meestal zo min mogelijk missen. Bovendien, ... voor mij althans is het trekken ook een deel een aanwijzing dat ik een tijdje teveel hooi op mijn vork heb genomen. ALs ik dan nog enorm veel energie moet steken in het zoeken van vanalles om geen mogelijkheid te hebben om te trekken, dan kruip ik de muren op ... dus ook niet echt goed op dat moment. Ik heb voor mezelf dit moment op een ouderwetse manier ingevuld. Ik brei voor de tv. Mijn twee handen zijn bezig. Ik kan toch nog de film of het programma volgen, en er ontstaat iets moois uit al dat waar ik oprecht fier op ben, en dat krikt dan weer mijn zelfwaardering op ... Drie vliegen in een klap. (ik dacht echt dat ik het niet zou kunnen, maar elke trui wordt weer wat mooier, en echt het is heel simpel). Wie weet is dit ook een ideetje voor iemand van jullie. Ik ben nu al sinds begin april trekarm (eigenlijk trekvrij op enkele dagen na, waar er dan maar enkele tot maximaal 10 haartjes getrokken zijn). vr. gr. __________________ karin-belgië

17 juni 2002, 17:23	#2
mirjam HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: Ede Gelderland Berichten: 76	Hoi! Zeer herkenbaar jouw verhaal hierboven. Ik heb dat precies hetzelfde dan zit ik te trekken en dan kom ik gewoon niet van die bank af. Als ik dan tv zit te kijken o.i.d. dan zeg ik tegen mezelf "ok, in de reclame ga ik drinken pakken of wat dan ook" maar de moeite die het dan alsnog kost om daadwerkelijk als de reclame begint van die bank af te komen... Het gewoon niet kunnen/willen stoppen met trekken is zo frustrerend want dat zijn de slechte momenten dat er aardig wat haren getrokken worden en dan achteraf zo'n enorm rotgevoel van was ik maar..., had ik maar... Toen ik nog therapie had zei m'n therapeute weleens dat ik dat soort situaties dan maar moest proberen te vermijden maar ik kan toch moeilijk altijd maar bezig blijven? Hoe gaan anderen om met lezen, tv kijken, etc? Groetjes van Mirjam

20 juni 2002, 10:00	#8
Dino HaarWeb lid Geregistreerd: 1 mei 2002 Locatie: Zuid-holland Berichten: 30	Hoi Oilily en de anderen, De situatie zoals jij die beschrijft is ook voor mij erg herkenbaar. De laatste jaren heb ik het trekken aardig onder controle, maar ik moet inderdaad oppassen dat ik niet tijdens het tv-kijken of een boek lezen met mijn handen in mijn haar ga zitten frunniken. Die eerste haar is er dan zo uit. Gelukkig weet ik nu welke situaties voor mij het meest gevaarlijk zijn en let ik de laatste tijd gewoon extra goed op. Als ik tijdens een spannende film met mijn handen aan mijn haar zit, zorg ik ook dat ik uit mijn stoel kom om even wat anders te doen. Hoe moeilijk dat inderdaad ook is!!! Ik weet dat dat eerste haartje heel makkelijk twee haartjes kan worden en drie .......... enz. Totdat je na een uur weer ontzettend baalt van jezelf en met een rotgevoel naar bed gaat!!! Net als wat Ernestina zegt het voelt geweldig als je zonder te hebben geplukt in je bed stapt. Groetjes, Dino

20 juni 2002, 12:36	#10
monique3 HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: netherlands Berichten: 642	Hoi Meiden, Ik wil even zeggen dat ik vind dat jullie stuk voor stuk GEWELDIG GOED bezig zijn. Dus ga zo door, en geef niet op. We zijn er hier om elkaar te helpen, je bent niet alleen!! liefs van Monique3.