alleen zijn...

bolleke · 1 juli 2002, 02:21

Dag allemaal...

'Alleen zijn'
Het viel me op tijdens onze bijeenkomst van vorige week dat een aantal lotgenoten dezelfde gevoelens deelden wanneer iemand het had over: 'Ik kan niet tegen alleen zijn'...

Ikzelf heb JAREN het gevoel gehad dat ik niet alleen kon zijn. Dat gevoel had ik al als kind. Ik vond het niet zo gezellig thuis, had constant ruzie met mijn broer en mijn vader liep ik uit de weg...
Ik zat dan ook, méér dan mijn ouders lief was, bij vriendinnetjes. Ik speelde daar, bleef daar eten én bleef daar zelfs in de vakantieperiode heel dikwijls ook slapen. Vond het daar steeds een gezellige boel, in tegenstelling tot bij ons thuis...
Toen ik TTM kreeg werd die drang om altijd bij andere mensen te zijn alleen maar erger. Ik functioneerde totaal niet in mijn eentje. Ik werd dan ook gewoon aanzien als een zeer sociaal kind, en zo vond ik mezelf ook.
Dat ik zou trouwen was gewoon vanzelfsprekend. Ik kon niet alleen zijn. Telkens wanneer ik alleen was, dan viel ik als het ware in een 'gat', net alsof er geen reden van bestaan meer was. Ik vond zodoende ook nooit rust, omdat ik die niet in mezelf vond... maar natuurlijk had ik wel behoefte aan rust, die behoefte werd dan ingevuld door de TTM... denk ik...

Hoe eigenaardig het ook klinkt, sinds ik mezelf 'stabiel' vind, ben ik HEEL graag alleen. Ik ben ZO blij als de dochters een avondje stappen, eindelijk rust... en ik vind het zelfs helemaal niet erg dat mijn man elke avond en nacht moet werken (foei, shame on me)...
Ik geniet van de rust van mezelf, ik lees, ik schrijf... drink een glaasje wijn of een kopje thee... telefoneer naar een goede vriend of vriendin. Het is net of, in alle hectische drukte van het dagelijkse werk, ik heel regelmatig nu tot rust kom bij mezelf. Ik ben niet meer bang van mezelf, en ik hoef nu ook niet meer te vluchten...
Het is net of ik heel langzaamaan 'vrede' krijg met mezelf...

En ik moet zeggen, het is een goed gevoel...
Slaapwel, bolleke

Oilily · 1 juli 2002, 09:46

Mij is dat ook opgevallen, alhoewel ik het al wel zo'n beetje kon vermoeden... Als je alleen bent is vijand (of vriend?) TTM slechts achter het hoekje... Het feit is gewoon dat hij dan veel sneller opduikt omdat je op jezelf aangewezen bent. Toch is het een hele overwinning als je een hele avond op je eentje kunt zitten en niet trekken... Dan is de dag erna de vorige avond echt een succes geweest.

Ikzelf heb ook jarenlang (zoals ik je vertelde, bolleke

) een goei vriendin gehad waar ik lief en leed mee deelde en die altijd, bij mij dan wel, bleef slapen... toen ik nog bij mijn ouders woonde. Gewoon het feit dat zij er was, maakte mij compleet.. Na de ruzie waarbij ze niets meer met mij te maken wou hebben, had ik me nog nooit zo alleen gevoeld.

Nu, als ik alleen ben, leg ik mezelf vaak nog steeds zoveel dingen op die ik allemaal tegelijk wil doen, dat dat gewoon stress veroorzaakt of ik plof in de bank en denk aan wat ik nog allemaal wil doen en ook dat veroorzaakt stress... Enkel als ik van de psy kom, vind ik het absoluut niet erg om alleen te zijn en ook niet als het voor een paar uurtjes is en er is nog iets om naar uit te kijken, dan kan ik me zelfs rustig verwennen (badje, ...).

En eigenlijk glimlach ik nu want ik herinner me dat het gisteren ook heel goed ging alleen want mijn vriend was al gaan slapen... Elke avond alleen kan een nieuwe overwinning zijn op onszelf...

groetjes

Grover · 4 september 2002, 14:49

Citaat:

Originally posted by bolleke
Dag allemaal...

'Alleen zijn'
Het viel me op tijdens onze bijeenkomst van vorige week dat een aantal lotgenoten dezelfde gevoelens deelden wanneer iemand het had over: 'Ik kan niet tegen alleen zijn'...

Ikzelf heb JAREN het gevoel gehad dat ik niet alleen kon zijn. Dat gevoel had ik al als kind.
...
Ik functioneerde totaal niet in mijn eentje.
Dat ik zou trouwen was gewoon vanzelfsprekend. Ik kon niet alleen zijn. Telkens wanneer ik alleen was, dan viel ik als het ware in een 'gat', net alsof er geen reden van bestaan meer was.
...
Ik vond zodoende ook nooit rust, omdat ik die niet in mezelf vond... maar natuurlijk had ik wel behoefte aan rust, die behoefte werd dan ingevuld door de TTM... denk ik...

Hoe eigenaardig het ook klinkt, sinds ik mezelf 'stabiel' vind, ben ik HEEL graag alleen.

Ik geniet van de rust van mezelf, ik lees, ik schrijf... drink een glaasje wijn of een kopje thee... telefoneer naar een goede vriend of vriendin. Het is net of, in alle hectische drukte van het dagelijkse werk, ik heel regelmatig nu tot rust kom bij mezelf. Ik ben niet meer bang van mezelf, en ik hoef nu ook niet meer te vluchten...
Het is net of ik heel langzaamaan 'vrede' krijg met mezelf...

Dit is weer zó mooi gezegd door Bolleke!

Ik kijk er niet zo vreemd van op dat veel TTM-ers slecht tegen 'alleen zijn' kunnen. Jij zegt: 'Telkens wanneer ik alleen was, dan viel ik als het ware in een 'gat', net alsof er geen reden van bestaan meer was....'.

Er is maar één persoon waarmee je geconfronteerd wordt als je alleen bent: en dat ben jeZelf. Mensen die allerlei dingen gaan plannen, allerlei activiteiten gaan ondernemen, mensen gaan opzoeken, enz.... om maar niet alleen te hoeven zijn: deze mensen lopen uiteindelijk weg voor Hunzelf. Je bent BANG om met jezelf geconfronteerd te worden. Je weet je geen enkele raad met Jezelf....als je bij Jezelf bent. Je vind de rust niet in Jezelf. Je VERZET je tegen de rust in jezelf....je VERZET je feitelijk dus wéér tegen JEZELF. Onvrede met en in Jezelf.

Zoals Bolleke zo treffend zegt: 'Het is net of, in alle hectische drukte van het dagelijkse werk, ik heel regelmatig nu tot rust kom bij mezelf. Ik ben niet meer bang van mezelf, en ik hoef nu ook niet meer te vluchten...
Het is net of ik heel langzaamaan 'vrede' krijg met mezelf...'

Wauw! Heel mooi!

Grover.

bolleke · 5 september 2002, 06:17

Hoi Grover,
Bedankt dat je deze tekst terug eventjes actueel hebt gemaakt. Ik was bijna vergeten welke stappen ik op een jaar tijd heb gezet... ik weet het nu weer, en dat geeft moed.
"...Ik hoef niet meer te vluchten naar een eiland in de zon, ik hoef niet meer te schuilen in de cirkel van mijn eigen horizon..."
En zelfs al heb ik een kleine terugval, ik weet én ik voel dat ik mezelf NOOIT meer zó diep zal laten gaan... want het hoeft niet meer. Ik voel dat ik die kracht teruggevonden heb, en die laat ik niet meer los. Nooit meer. Al is het soms best wel eens moeilijk om in die 'eigen kracht te gaan staan'...
Liefs, bolleke

monique3 · 5 september 2002, 13:14

Vergeet niet hoever je al gekomen bent, maar ik kan me indenken dat je dat soms moeilijk voor de geest kan halen, met al die problemen om je heen.
Ik wilde je even laten weten, dat ik dagelijks aan je denk.
Ik leef met je mee, en hoop echt dat er snel licht aan het eind van de tunnel komt.
Sterkte en een hele dikke knuffel, Monique3.

bolleke · 5 september 2002, 21:38

Lieve Monique,
Bedankt voor je steun, je berichtjes, je sms-jes. Huilen is op dit moment het enige wat ik doe als ik zo'n dingen lees. Maar dat wil daarom niet zeggen dat je er moet mee ophouden...
Het geeft alleen aan dat ik het allemaal zo moe ben, en dat mijn emoties dus heel hoog zitten. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Vandaag zijn er kandidaat-kopers geweest. Ze zouden zeker terug contact opnemen... wie weet, duimen jullie?
Ik hoop alleen dat ik de rust vind om de dingen stap voor stap te verwerken, want anders ben ik genadeloos verloren in de handen van TTM. Maandagavond en dinsdag had ik een terugval... mijn 'stabiliteit' ging even aan het wankelen. Gisteren en vandaag ging het iets beter, maar ik ben hopeloos op zoek naar mijn 'eigen kracht'... ben de teugels een beetje kwijt.
Ik WEET zeker dat alles goed komt, en ik VOEL ook dat de dingen op hun plaats zullen vallen. Ik moet alleen mezelf veel tijd en rust gunnen, maar die valkuil is zo dichtbij en zo verraderlijk...
Sorry dat ik over deze terugval niet eerder geschreven had, ik was en ben er gewoon te moe voor...
Ik hoop dat ik niet te negatief overkom, heel diep vanbinnen voel ik dat er iets groeit. Het heeft alleen een beetje geluk, tijd en liefde nodig.
Bolleke

marita · 5 september 2002, 22:40

Hallo Bolleke
Je hoeft echt geen sorry te zeggen als je een terugval hebt en dat je daar niet direct over hebt geschreven.
Ik vind jou een heel sterke vrouw de manier hoe je op berichtjes reageert daar hebben we echt wat aan.
En mischien is het ook wel zo dat er meer mensen zo over je denken.Maar dat betekent niet dat jij geen terugval kunt krijgen.
En het geeft toch niet wat je schrijft dus al zou je negatief overkomen dan geeft dat nog niet.Je schrijft gewoon hoe je je voelt en dat is toch ook de bedoeling van dit forum?
Ik wil je veel sterkte wensen en natuurlijk heeeeel veeeel geluk tijd en vooral liefde je verdient het.
Veel liefs Marita

Madelief · 5 september 2002, 22:46

Ik vind het heel naar voor je dat je je zo rot voelt. Je bent een persoonlijkheid en daarmee erg belangrijk, vaak weet je de juiste woorden te vinden. Hopelijk wordt het snel weer wat zonniger voor jou, ik wens je dit zo toe. He doorzetster, de groetjes en een dikke knuffel van hier en niet te vergeten een aai over je bol!
groetjes van Madelief

Oilily · 6 september 2002, 09:54

Hey bolleke

Veel moed, meid... Hoop doet leven. Een terugval is spijtig en het is heel moedig van je dat je dat hier neerschrijft. Maar het belangrijkste is dat je er telkens weer terug staat, met nieuwe moed om de volgende dag te beginnen.

xx

bolleke · 6 september 2002, 20:38

Bedankt voor jullie lieve reacties,...

Het ging even beter vandaag, ik was terug rustig en wacht nu af. Dit kàn gewoon niet blijven duren.
De TTM had ik goed onder controle, en dat maakt me weer wat sterker. Sterk, omdat ik zelfs in deze dikke shit toch de kracht vind om niet toe te geven aan die trekdrang.
Een terugval vind ik eigenlijk niet meer zo erg. Ik laat me niet wegzinken in een trance, dat WIL ik gewoonweg niet meer. En als er al eens een paar haren sneuvelen, dan probeer ik voor mezelf uit te maken wàt er juist gebeurde wat me zo zwak maakte. Meestal vind ik de reden wel... dààraan werken, op een positieve manier, is de TTM vernietigen. We moeten 'hem' klein krijgen tot hij enkel nog een schaduw van ons is.
Jammer genoeg blijft een schaduw ons steeds achtervolgen, maar WIJ zijn diegenen die RECHT-STAAN!

Liefs, bolleke

1 juli 2002, 02:21	#1
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	alleen zijn... Dag allemaal... 'Alleen zijn' Het viel me op tijdens onze bijeenkomst van vorige week dat een aantal lotgenoten dezelfde gevoelens deelden wanneer iemand het had over: 'Ik kan niet tegen alleen zijn'... Ikzelf heb JAREN het gevoel gehad dat ik niet alleen kon zijn. Dat gevoel had ik al als kind. Ik vond het niet zo gezellig thuis, had constant ruzie met mijn broer en mijn vader liep ik uit de weg... Ik zat dan ook, méér dan mijn ouders lief was, bij vriendinnetjes. Ik speelde daar, bleef daar eten én bleef daar zelfs in de vakantieperiode heel dikwijls ook slapen. Vond het daar steeds een gezellige boel, in tegenstelling tot bij ons thuis... Toen ik TTM kreeg werd die drang om altijd bij andere mensen te zijn alleen maar erger. Ik functioneerde totaal niet in mijn eentje. Ik werd dan ook gewoon aanzien als een zeer sociaal kind, en zo vond ik mezelf ook. Dat ik zou trouwen was gewoon vanzelfsprekend. Ik kon niet alleen zijn. Telkens wanneer ik alleen was, dan viel ik als het ware in een 'gat', net alsof er geen reden van bestaan meer was. Ik vond zodoende ook nooit rust, omdat ik die niet in mezelf vond... maar natuurlijk had ik wel behoefte aan rust, die behoefte werd dan ingevuld door de TTM... denk ik... Hoe eigenaardig het ook klinkt, sinds ik mezelf 'stabiel' vind, ben ik HEEL graag alleen. Ik ben ZO blij als de dochters een avondje stappen, eindelijk rust... en ik vind het zelfs helemaal niet erg dat mijn man elke avond en nacht moet werken (foei, shame on me)... Ik geniet van de rust van mezelf, ik lees, ik schrijf... drink een glaasje wijn of een kopje thee... telefoneer naar een goede vriend of vriendin. Het is net of, in alle hectische drukte van het dagelijkse werk, ik heel regelmatig nu tot rust kom bij mezelf. Ik ben niet meer bang van mezelf, en ik hoef nu ook niet meer te vluchten... Het is net of ik heel langzaamaan 'vrede' krijg met mezelf... En ik moet zeggen, het is een goed gevoel... Slaapwel, bolleke

5 september 2002, 06:17	#4
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	vooruit... Hoi Grover, Bedankt dat je deze tekst terug eventjes actueel hebt gemaakt. Ik was bijna vergeten welke stappen ik op een jaar tijd heb gezet... ik weet het nu weer, en dat geeft moed. "...Ik hoef niet meer te vluchten naar een eiland in de zon, ik hoef niet meer te schuilen in de cirkel van mijn eigen horizon..." En zelfs al heb ik een kleine terugval, ik weet én ik voel dat ik mezelf NOOIT meer zó diep zal laten gaan... want het hoeft niet meer. Ik voel dat ik die kracht teruggevonden heb, en die laat ik niet meer los. Nooit meer. Al is het soms best wel eens moeilijk om in die 'eigen kracht te gaan staan'... Liefs, bolleke

5 september 2002, 13:14	#5
monique3 HaarWeb lid Geregistreerd: 18 augustus 2001 Locatie: netherlands Berichten: 642	Lieve Bolleke, Vergeet niet hoever je al gekomen bent, maar ik kan me indenken dat je dat soms moeilijk voor de geest kan halen, met al die problemen om je heen. Ik wilde je even laten weten, dat ik dagelijks aan je denk. Ik leef met je mee, en hoop echt dat er snel licht aan het eind van de tunnel komt. Sterkte en een hele dikke knuffel, Monique3.

5 september 2002, 21:38	#6
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	huilen.. Lieve Monique, Bedankt voor je steun, je berichtjes, je sms-jes. Huilen is op dit moment het enige wat ik doe als ik zo'n dingen lees. Maar dat wil daarom niet zeggen dat je er moet mee ophouden... Het geeft alleen aan dat ik het allemaal zo moe ben, en dat mijn emoties dus heel hoog zitten. Maar als de nood het hoogst is, is de redding nabij. Vandaag zijn er kandidaat-kopers geweest. Ze zouden zeker terug contact opnemen... wie weet, duimen jullie? Ik hoop alleen dat ik de rust vind om de dingen stap voor stap te verwerken, want anders ben ik genadeloos verloren in de handen van TTM. Maandagavond en dinsdag had ik een terugval... mijn 'stabiliteit' ging even aan het wankelen. Gisteren en vandaag ging het iets beter, maar ik ben hopeloos op zoek naar mijn 'eigen kracht'... ben de teugels een beetje kwijt. Ik WEET zeker dat alles goed komt, en ik VOEL ook dat de dingen op hun plaats zullen vallen. Ik moet alleen mezelf veel tijd en rust gunnen, maar die valkuil is zo dichtbij en zo verraderlijk... Sorry dat ik over deze terugval niet eerder geschreven had, ik was en ben er gewoon te moe voor... Ik hoop dat ik niet te negatief overkom, heel diep vanbinnen voel ik dat er iets groeit. Het heeft alleen een beetje geluk, tijd en liefde nodig. Bolleke

5 september 2002, 22:40	#7
marita HaarWeb lid Geregistreerd: 5 juni 2002 Berichten: 61	Hallo Bolleke Je hoeft echt geen sorry te zeggen als je een terugval hebt en dat je daar niet direct over hebt geschreven. Ik vind jou een heel sterke vrouw de manier hoe je op berichtjes reageert daar hebben we echt wat aan. En mischien is het ook wel zo dat er meer mensen zo over je denken.Maar dat betekent niet dat jij geen terugval kunt krijgen. En het geeft toch niet wat je schrijft dus al zou je negatief overkomen dan geeft dat nog niet.Je schrijft gewoon hoe je je voelt en dat is toch ook de bedoeling van dit forum? Ik wil je veel sterkte wensen en natuurlijk heeeeel veeeel geluk tijd en vooral liefde je verdient het. Veel liefs Marita __________________ marita

1 juli 2002, 09:46	#2
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Mij is dat ook opgevallen, alhoewel ik het al wel zo'n beetje kon vermoeden... Als je alleen bent is vijand (of vriend?) TTM slechts achter het hoekje... Het feit is gewoon dat hij dan veel sneller opduikt omdat je op jezelf aangewezen bent. Toch is het een hele overwinning als je een hele avond op je eentje kunt zitten en niet trekken... Dan is de dag erna de vorige avond echt een succes geweest. Ikzelf heb ook jarenlang (zoals ik je vertelde, bolleke ) een goei vriendin gehad waar ik lief en leed mee deelde en die altijd, bij mij dan wel, bleef slapen... toen ik nog bij mijn ouders woonde. Gewoon het feit dat zij er was, maakte mij compleet.. Na de ruzie waarbij ze niets meer met mij te maken wou hebben, had ik me nog nooit zo alleen gevoeld. Nu, als ik alleen ben, leg ik mezelf vaak nog steeds zoveel dingen op die ik allemaal tegelijk wil doen, dat dat gewoon stress veroorzaakt of ik plof in de bank en denk aan wat ik nog allemaal wil doen en ook dat veroorzaakt stress... Enkel als ik van de psy kom, vind ik het absoluut niet erg om alleen te zijn en ook niet als het voor een paar uurtjes is en er is nog iets om naar uit te kijken, dan kan ik me zelfs rustig verwennen (badje, ...). En eigenlijk glimlach ik nu want ik herinner me dat het gisteren ook heel goed ging alleen want mijn vriend was al gaan slapen... Elke avond alleen kan een nieuwe overwinning zijn op onszelf... groetjes

5 september 2002, 22:46	#8
Madelief HaarWeb lid Geregistreerd: 26 januari 2002 Berichten: 580	lieve Bolleke, Ik vind het heel naar voor je dat je je zo rot voelt. Je bent een persoonlijkheid en daarmee erg belangrijk, vaak weet je de juiste woorden te vinden. Hopelijk wordt het snel weer wat zonniger voor jou, ik wens je dit zo toe. He doorzetster, de groetjes en een dikke knuffel van hier en niet te vergeten een aai over je bol! groetjes van Madelief

6 september 2002, 09:54	#9
Oilily HaarWeb lid Geregistreerd: 3 mei 2002 Berichten: 1.105	Hey bolleke Veel moed, meid... Hoop doet leven. Een terugval is spijtig en het is heel moedig van je dat je dat hier neerschrijft. Maar het belangrijkste is dat je er telkens weer terug staat, met nieuwe moed om de volgende dag te beginnen. xx

6 september 2002, 20:38	#10
bolleke HaarWeb lid Geregistreerd: 3 december 2001 Locatie: Antwerpen Berichten: 1.670	thanks Bedankt voor jullie lieve reacties,... Het ging even beter vandaag, ik was terug rustig en wacht nu af. Dit kàn gewoon niet blijven duren. De TTM had ik goed onder controle, en dat maakt me weer wat sterker. Sterk, omdat ik zelfs in deze dikke shit toch de kracht vind om niet toe te geven aan die trekdrang. Een terugval vind ik eigenlijk niet meer zo erg. Ik laat me niet wegzinken in een trance, dat WIL ik gewoonweg niet meer. En als er al eens een paar haren sneuvelen, dan probeer ik voor mezelf uit te maken wàt er juist gebeurde wat me zo zwak maakte. Meestal vind ik de reden wel... dààraan werken, op een positieve manier, is de TTM vernietigen. We moeten 'hem' klein krijgen tot hij enkel nog een schaduw van ons is. Jammer genoeg blijft een schaduw ons steeds achtervolgen, maar WIJ zijn diegenen die RECHT-STAAN! Liefs, bolleke