Telefoonangst?????

[Carrules]

Hoi allemaal,

ik las net in de thread over het vergelijkende onderzoek iets over telefoonangst. Eigenlijk had ik daar die naam nooit aan gegeven, maar nu ik dat zo las, dacht ik van: "he, dat heb ik ook!". Daarom zou ik Suus willen vragen: wat bedoel je precies met telefoonangst? Zelf heb ik erg moeite met onbekende mensen bellen waar ik iets van moet weten. Zo ben ik de laatste tijd druk met mijn scriptie en moet daarvoor wat telefonische interviews doen. Ik heb dan steeds alles klaar liggen en weet wat ik moet vragen, maar ik blijf het maar uitstellen. Het is niet zo dat ik echt heel erg de zenuwen voel in mijn lichaam, maar ik heb er duidelijk geen zin in. En dan blijft het maar liggen, en uiteindelijk word ik wel zenuwachtig, omdat ik bijna geen tijd meer heb. Als ik eenmaal gebeld heb en iemand aan de lijn heb, heb ik nergens last meer van, maar daarvoor dus wel. Is dat wat jij bedoelt met telefoonangst, Suus?? En hebben meer mensen hier last van of herkent iemand dit??

God, wat zijn we toch bijzonder!

Groetjes Car

[petra00]

Ik laat het liefst de telefoon over aan iemand anders in huis,neem ook alleen op als dat echt nodig is .Soms laat ik hem rinkelen ook al ben ik alleen thuis.
Bellen doe ik met tegenzin.En ja,het is over als ik eenmaal aan de telefoon ben.
Ik vroeg mezelf wel eens af of dat kwam omdat ik er niet echt mee ben opgegroeid.Ik was ongeveer 9 toen we telefoon kregen.

[suus]

Ik bedoel daar precies mee wat jij zegt, Carrules.
Ik probeer altijd andere mogelijkheden te zoeken (langsgaan, mailen) maar soms moet ik wel bellen en dan bereid ik het gesprek woord voor woord voor (wat ga ik zeggen als ik de persoon niet meteen aan de lijn krijg, laat ik terugbellen, een boodschap doorgeven, zelf terugbellen, hoe stel ik me voor (stagiaire diëtetiek, stagiaire diëtetiek van die en die instelling, gewoon alleen mijn naam, al dat soort dingen). Ik ratel dan alles achter elkaar op, waardoor ik problemen krijg met mn ademhaling (wel inademen, niet uitademen, iets wat ik ook heb tijdens presentaties terwijl ik helemaal geen presentatie-angst heb). Tijdens het gesprek voel ik mn hart ook vaak heel hard bonzen en ik krijg het heel warm en mn hoofd wordt zo rood als een tomaat. Ik ontspan tijdens het gesprek uiteindelijk wel, eigenlijk vanaf het moment dat ik duidelijk heb gemaakt waarvoor ik bel. Das eigenlijk het probleem, ik kan niet bellen zonder doel.
Het wordt wel erger naarmate ik het langer uitstel, dus soms denk ik ‘laat ik het nu meteen maar doen’ en dan gaat het wel wat beter. Hoewel mn hart alsnog tekeer gaat wanneer ik de telefoon hoor overgaan. Als ik heb neergelegd voel ik me wel helemaal trots, zo van ‘dat heb ik toch maar weer mooi overwonnen’.
Het ligt ook aan mn bui, ik ben iemand die zichzelf makkelijk dingen aanpraat (dat iets eng is bijv.). Soms ben ik in een zelfverzekerde, vrolijke bui, en denk ik ‘ik ga nu even de klantenservice van dit of dat bellen omdat mn bestelling nog altijd niet binnen is of omdat ik iets wil weten (ik noem maar iets). Dan heb ik vlak voor en tijdens het bellen die symptomen nog wel hoor, maar iig niet dat uitstellende gedrag en die steeds toenemende zenuwen. Maar op dagen dat ik zo’n bui heb zou ik dat niet zo goed kunnen en krijg ik die zenuwen dus wel steeds meer, omdat ik weet dat het uiteindelijk tóch moet.

Dat was alleen nog het zakelijke telefoneren, bellen naar vriendinnen en familie die niet bij me in huis woont (opa/oma, oom/tante), durf ik ook niet goed. Daarom bel ik ook echt alleen met een doel, waar ik het eerder al over had. Ik zou nooit een vriendin gaan bellen om even bij te kletsen. Hoewel ik het dan weer niet erg vind om gebeld te worden om even bij te kletsen.

De telefoon hier thuis laat ik ook meestal door anderen opnemen, maar das meer omdat het toch nooit voor mij is. Als ik alleen thuis ben neem ik m wel op. Gebeld worden is het punt niet, dan moet de ander zich namelijk druk maken over het doel en ik niet.. Ik merk wel dat ik niet goed even een praatje met bijvoorbeeld een vriend van mn vader kan maken als die belt en mn vader er niet is. Maar dat heb ik ook als ik mensen op straat tegenkom, ben gewoon niet zo van de social talk Alles moet een doel hebben… Hmm vermoeiend eigenlijk, als ik het zo teruglees..
Sorry voor t lange verhaal

[Carrules]

Hee,

bedankt voor de reacties! Wat ontzettend herkenbaar allemaal! Dat is dan toch iets wat ook met de TTM samenhangt lijkt me, of zouden we het ergens anders aan moeten wijten? Zelf heb ik het niet met gebeld worden, dat is geen probleem, maar zelf bellen vind ik moeilijker. Ik weet niet of het kotm doordat ik een doel moet hebben, volgens mij niet, maar waar het wel door komt weet ik eigenlijk ook niet. Ik blijf het uitstellen en bel liever helemaal niet. Zo zit ik al de hele week uit te stellen, want ik wilde eigenlijk deze week ongeveer 10 telefonische interviews doen. Ik heb het wel geprobeerd (woensdag) maar toen waren er twee niet en die moest ik terugbellen en daarna geef ik het genoeg op. Dan was ik eigenlijk ook wel een beetje trots, zo van: je hebt het gedaan, maar zij waren er niet, dus niet jouw schuld. Maar aan de andere kant denk ik: waarom bel je die andere 8 van je lijstje niet? Echt verschrikkelijk, vooral als ik nu toch echt op moet schieten met mijn veldonderzoek, de scriptie moet op 23 mei al voor het eerst ingeleverd worden. Bah, wat kan ik daar van balen zeg. Maar goed; ik ga zometeen weer een poging ondernemen, wish me luck en ik zal wel laten horen hoe het is gegaan.......

Groet Car

[Carrules]

o Suus,

voor het lange verhaal hoef je echt geen sorry te zeggen hoor! Ik vind het soms zo lekker om mijn hart te luchten dat ik maar gewoon doortyp, dus ik kan me voorstellen dat jij dit ook doet als je iets herkent... wat mij betreft schrijf je de volgende keer nog meer!!

Car

[kada]

ik heb ook nogal last van telefoonangst. ik moet mezelf er echt toe zetten anderen te bellen.
als het gaat om mijn beste vriendinnen of mijn moeder ofzo bel ik wel gewoon zonder drempel, maar zelfs als het gaat om een kennis of collega of iemand anders die ik best goed ken maar niet heel erg persoonlijk wordt het al moeilijk. en dan zullen we het maar niet hebben over het bellen van compleet vreemden om bv. op een advertentie te reageren ofzo.....een drama is het!!
soms beloof ik iemand te bellen om iets af te spreken en doe ik het gewoon niet...ik kan me er gewoon niet te zette die persoon te bellen. terwijl als ik die persoon zie er niets aan de hand is hoor...ik kwebbel dan gewoon gezellig en voel geen drempels.
ik ben gewoon niet zo bellerig en dat belemmerd me soms best wel want mensen denken dat ik hen niet interessant genoeg vind om te bellen, mensen denken dat ik hen expres niet bel omdat ik hen niet wil spreken, mensen denken dat ik hen gewoon vergeet maar het werkt anders.
vreemde angst vind ik het!! ik noem het niet eens echt een angst...het is een soort drempel die net iets hoger is dan veel andere drempels.

xxx
karin

[marly]

Ahhaah...Kaatje,nu begrijp ik waarom je me nooit belt!

Kussies,Ikke

[kada]

haha mar...
als ik bel betekend het dat ik of iets praktisch te bespreken heb wat niet kan wachten, of dat ik je erg mis idd.

xxx