Haarweb Forum  
Bijna 100.000 bezoekers p/mnd! Zie hier

Ga terug   Haarweb Forum > Trichotillomanie > TTM - Algemeen

Reageren
 
Discussietools Discussie waarderen Weergave
Oud 10 juli 2002, 23:09   #1
Kaantje
HaarWeb lid
 
Kaantje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 29 april 2002
Locatie: Flevoland
Berichten: 93
Ik weet precies hoe het begon.

Hoi allemaal,

Ik lees veel van jullie verhalen nog eens door en de meeste weten niet hoe het allemaal begonnen is. Het vreemde is dat toen ik na ging denken dat ik precies weet hoe het begonnen is.
Ik was 18 en had heel lang blond haar, ik had een vriendin die mij vaak vertelde dat me haar best dun was, dat was ook zo en daarom begon ik aan mezelf te twijfelen of ik misschien iets anders wou. Zij was kapster dus ik vertelde haar dat ik wel eens iets anders wou en zij knipte het zeg maar in een bob.
Maar een bob was niks nieuws dat heb ik ook jaren gehad dus ik wou echt iets anders en dat vertelde ik haar ook. Toen kleurde ik me haar dus bruin. Vond het niks en vertelde haar dat ik een kort koppie wou proberen.
Zij wou mij eerst niet knippen omdat ze bang was dat het misschien tegen zou vallen een kort koppie. Maar naar veel smeekbede's knipte ze er een kort koppie in.
Ik was er achteraf niet blij mee, maar ik kon er mee leven en besloot het gewoon weer te laten groeien.

In die tijd woonde ik bij me moeder en ik kon er niet meer tegen dus ik besloot contact met mijn vader op te zoeken naar tien jaar hem niet gezien te hebben.
Me vriendin ging mee naar de eerste ontmoeting met me vader en het was geweldig. Eindelijk een ouder die normaal was en liefdevol was. Ik besloot naar drie weken bij hem te gaan wonen.
Mijn haar was toen nog bruin in kort. Me vader vertelde vaak over de kleine karin met haar mooie lange blonde haren. Ik begon dus weer aan mezelf te twijfelen en wou graag weer de karin zijn me de lange blonde haren. Me vader kleurde me haar weer blond en het begon weer te groeien. Het ging allemaal goed maar de weg naar de lange haren duurde te lang in mijn ogen en ik werd steeds meer ontevreden. Ik wou de oude karin weer zijn die ik jaren in de spiegel had gezien. Ik ging steeds vaak naar de kapper en toen het weer op de lengte van een bob was liet ik er een permanent in zetten. Het ging goed. Maar er waren nog een paar haren die niet even lang waren als de rest het haar. Ik vroeg de kapper om het gelijk te knippen en dat deed ze dus ook. Ik begon steeds meer aandacht aan me haar te besteden. Ik vroeg mijn stiefmoeder plukjes bij te knippen die zeg maar in mijn ogen langer waren dan de rest van het haar.

Toen die tijd leerde ik mijn ex vriend kennen. Ik was helemaal verliefd en hals over kop trok ik bij hem in in Breda. Ik kreeg ontzettend veel heimwee. Ik werd steeds ontzekerder als ik niet te overhaast te werk was gegaan. De verliefdheid was ook snel over en het leek wel alsof me ex mij nooit accepteerde zoals ik was. Niks kon ik goed doen en hij later ook niet meer. Ik begon me toen die tijd nog meer aan me haar te besteden en merkte dat het staartje in me nek me (zeg maar het middenpunt van je haar in je nek) steeds meer begon te irriteren. Ik vroeg hem dat af te knippen, maar nog steeds was ik niet tevreden. Ik begon toen de geirriteerde haartjes die langer waren eruit te trekken.
Ik had er een lijn in getrokken die langzaam zeg maar omhoog ging. Toen ik merkte dat ik me niet meer recht en gelijk kreeg pakte ik een scheermesje en scheerde op me achterhoofd een rechte lijn in. In die tijd besloot ik en mijn vriend te verhuizen omdat ik zou depressief werd in Breda. We verhuisden naar alkmaar waar me vader ook woonde. In die tijd waren al me haren weer terug gegroeid en was ik naar de kapper gegaan om er weer een model in te knippen. Ik had verwacht dat als ik maar eenmaal verhuisde het over zou gaan maar niet dus. De relatie met me vader en stiefmoeder was veranderd en me relatie met me ex werd alleen maar slechter. Ik begon steeds meer te plukken er scheren tot er niks anders over bleef dan alles eraf te halen. In die tijd heb ik het maanden kaal gehouden want ik dacht als alles maar tegelijk terug komt dan kom ik er wel vanaf. Maar dan moesten wel eerst de haren terug komen van de kale plekken.

Ik besloot bij me ex weg te gaan en terug naar me ouders te gaan. Ik had toen die tijd al bij de riag gelopen en ook hadden ze me aan de prozak gezet wat niet helpte. Bij me ouders scheerde ik het nog 1 keer af en liet het groeien. Het ging goed ik was dolblij als kwam terug. Er was geen kale plek meer te zien. In die tijd leerde ik mijn man kennen en trok bij hem in en alles ging geweldig. En opeens keek ik in de spiegel en zag dat ik er nu toch echt een model in moest knippen want het was heel raar gegroeid. Ik was er toen al iets van 7 maanden vanaf gebleven. IK naar de kapper. Leuk kort modeltje niks aan de hand dacht ik. Maar naar een week begon het weer. Die haren waren ongelijk die waren dikker dan de rest en voordat ik het wist zat ik het weer recht te knippen en te trekken. Nou de rest kunnen jullie ik ben nog steeds bezig om het recht te krijgen. Ook al weet ik verstandelijk dat dat onmogelijk is.

Herkent iemand zich in mijn verhaal met het altijd gelijk moeten hebben van je haren. Ook als ik zeg maar een kale plek bij mijn ene oor heb dan moet dat ook bij me andere oor en liefst zo gelijk mogelijk.

Bedankt voor het lezen van mij verhaal
Het is een aardige waslijst hehe

Groetjes karin
Kaantje is offline   Met citaat reageren
Oud 10 juli 2002, 23:30   #2
monique3
HaarWeb lid
 
monique3's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 18 augustus 2001
Locatie: netherlands
Berichten: 642
Hoi karin,

Bedankt voor je verhaal.
Het is geen waslijst hoor, het is jouw verhaal, en die mag ook vertelt worden!!
Lucht het je op, het vertellen van je verhaal?
Ik hoop het, wel vervelend voor je zeg, dat het zo werkt voor jou.
Het is net wat je zegt, onmogelijk om het gelijk te hebben, maarja je verstand zegt je dat wel, maar je gevoel werkt niet mee he!!

Ik zal mijn begin ook vertellen.
Ik heb altijd heel lang donker, bijna zwart haar gehad.
En men noemde mij vroeger altijd Indiaantje.
Dat vond ik prima, behalve als mijn vader dat deed.
Dan voelde het niet goed aan bij mij.
Ik kreeg dan aandacht van hem, en die wilde ik niet.
Op een gegeven moment werd ik 8 jaar, en ik wilde toen mijn haren kort hebben. Mijn moeder zei nog, zullen we dat wel doen, maar ik wilde het.
Dus mijn lange manen gingen eraf.
Dus nu was ik niet meer het indiaantje met het lange haar, en achteraf was het toch niet zo'n goed idee.
Maarja wat wil je als je 8 jaar bent, dan kun je dat niet overzien.
En toen liep het tegen de kerst, en toen begon ik met mijn vinger in mijn haar te draaien.
En dat draaien ging van kwaad tot erger, tot ik de haren eruit trok tijdens het draaien.
En kort daarna, had ik dus mijn eerste kale plek.
Binnenkort zou ik mijn eerste Heilige Communie doen, en daar liep ik dus met een kale plek. Naar de kapper, die knipte er een model in, zodat ik mijn haar in een zijscheiding kon kammen.
Dus tijdens mijn communie had ik mijn haar opzij, en niemand die iets van mijn kale plek heeft gezien.
Maar daar bleef het niet bij.
Ik kreeg meer kale plekken, en die keer bij de kapper is ook mijn laatste keer bij de kapper geweest.
De laatste keer dat een kapper mijn eigen haar knipte.
Nou en de rest is bekend.

Monique3.
monique3 is offline   Met citaat reageren
Oud 10 juli 2002, 23:34   #3
marita
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 5 juni 2002
Berichten: 61
Hallo Kaantje
Ja ik herken het wel ik heb dat ook als ik aan de ene kant eem kale plek heb trek ik ook aan de andere kant. Vooral achter mijn oren is het heel erg geweest en precies in het midden van mijn achterhoofd dat moest dan ook weer precies rond zijn en voor dat ik het wist was er haast niets meer over Ik heb het ook een paar keer afgeschoren met de tondeuse. en de haartjes die dan niet afgeschoren waren die trok ik er dan ook weer uit.
En er was ook altijd iets dat een beetje verkeerd zat bij mij dus weer trekken.Ook ik weet de reden van mijn haren trekken wel.
Bij mij is het begonnen door de scheiding van mijn ouders. En dat mijn moeder afstand deed van mij en mijn zusje Ik kon daar niet over praten en om toch een soort troost te zoeken ben ik aan mijn haren gaan trekken.Nu gaat het gelukkig een stuk beter.
Ik draag wel een haarwerk want mijn haar is nog erg kort.
Ik doe hem overdag ook echt niet af zodat ik niet aan mijn haren kan komen.Veel liefs en sterkte
__________________
marita
marita is offline   Met citaat reageren
Oud 11 juli 2002, 00:04   #4
waterlelie-elf
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 3 juli 2002
Berichten: 16
Interessant onderwerp.

Ik heb altijd gezocht naar aanwijzingen waardoor het ontstaan zou zijn. Scheiding van ouders, minderwaardigheidsgevoel etc
Uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat het niet zo ingewikkeld was: toen ik op de middelbare school zat bij de oneindig saaie wiskundelessen besteedden mijn schoolvriendin en ik onze tijd met het zoeken naar gespleten haarpunten. Hoe het met haar is verdergegaan weet ik niet, maar ik ben inmiddels een bedreven TTM-er :-(
Toch lees is hier iets waardoor een heel klein beetje twijfel kriebelt of er niet meer aan de hand is.
Mijn vader borstelde vroeger altijd de haren van mijn zus en mij. Niet elke ochtend of zo, maar soms 's avonds: hij in de stoel en wij zittend op de grond ervóór. Dat was prettig.
Maar helaas vond mijn vader het nodig om toen ik 13 was mijn borsten te betasten.
Ik vraag me nu af (nu ik jullies posts heb gelezen) of er misschien toch in mijn onderbewustzijn iets speelt dat juist dat haar (sleutel) weg moet.
Enfin, ik ga er verder niet moeilijk over nadenken.

Waterlelie-elf
waterlelie-elf is offline   Met citaat reageren
Oud 11 juli 2002, 12:13   #5
Dino
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 1 mei 2002
Locatie: Zuid-holland
Berichten: 30
Hoi allemaal,

Ik weet niet meer precies wanneer ik die eerst haar uit mijn hoofd heb getrokken, maar wel dat het begon toen mijn ouders gingen scheiden en ik naar de middelbare school ging. Ik heb foto's van toen ik in de brugklas zat met mooi halflang blond haar. Foto's van een jaar later (2e klas) tonen een meisje met een hoofd als een wc-borstel. Ik kan nu nog bijna niet naar die plaatjes kijken. Net als jij Monique zat ik constant aan mijn haar te draaien, voornamelijk als ik mijn huiswerk zat te maken. Het werd een gewoonte die ik gelukkig naarmate ik wat beter met de spanningen thuis kon omgaan, heb kunnen doorbreken.

Helemaal ttm-vrij ben ik nog steeds niet, maar gelukkig kan ik het aardig onder controle houden. Het vinden van dit forum heeft mij daar zeer zeker bij geholpen. Waar ik alleen ontzettend van baal is dat ik soms, zonder dat ik erbij nadenk, ineens een haar in mijn hand heb. Dit gebeurt dan als ik bijvoorbeeld een moeilijk telefoontje op mijn werk achter de rug heb ofzo. Gelukkig kan ik dan wel gewoon stoppen, maar het gebeurt dan toch!

Ik vraag mij dan ook af of ik er ooit helemaal van af kom, omdat het naar mijn idee op die momenten "onbewust" gebeurt. Hoe doen de trekvrije ttm-ers onder jullie dat? Het is dan wel af en toe een enkele haar, maar toch.........

Groetjes, Dino
Dino is offline   Met citaat reageren
Oud 11 juli 2002, 14:02   #6
monique3
HaarWeb lid
 
monique3's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 18 augustus 2001
Locatie: netherlands
Berichten: 642
aan waterlelie-elf,

Hoi, wat erg om te lezen dat je vader niet van je af kon blijven.
Ik heb dat ook meegemaakt, maar voor dat begon trok ik al haar, maar op de een of andere manier voelde ik onbewust al aan dat hij bedreigend voor me was.

En wat je zegt, over het denken dat het haar de sleutel is, dan kan ik wel een beetje begrijpen. Ik heb dat namelijk ook lang gedacht.
Omdat ik mijn vader uit de buurt wilde hebben, en omdat ik mijn lange haar associeerde met aandacht van mijn vader, zoiets!
Vandaar dat ik mijn haar ineens kort wilde hebben, en dat terwijl ik lang haar altijd mooi heb gevonden.
Net alsof ik niet wist , hoe met de thuissituatie om te gaan, dat ik mezelf heb ontkracht door mijn haar af te laten knippen.
En na het afknippen van mijn haar heb ik het ook nooit meer lang gehad. Toeval? En toen is ook de ttm begonnen. Toeval?

Ik weet het niet, is ook niet belangrijk meer, ik weet nu dat ik het onder controle kan houden, maar soms baal ik wel dat alles is gelopen zoals het is gelopen.
En nu, moet ik een andere uitlaatklep vinden, en mijn emoties uiten die ik voorheen dus binnenhield.
Dat is het moeilijkste waar ik nu mee te maken heb, mezelf proberen te zijn, de controle loslaten, spanningen op een andere manier zien kwijt te raken enz.
Gelukkig heb ik jullie, dat is een pleister op de wonde!!

liefs, Monique3.
monique3 is offline   Met citaat reageren
Oud 11 juli 2002, 23:47   #7
Stefanie
HaarWeb lid
 
Geregistreerd: 7 juli 2002
Locatie: Vledder
Berichten: 21
Hoe het begon......

Lieve Kaantje en de rest!

Zo herkenbaar, jullie verhalen. Volgens mij heeft ieder van ons wel problemen met z'n ouder(s). Ik wil jullie graag mijn verhaal vertellen.
Ik was 17 toen mijn vader en moeder na een kl.te huwelijk eindelijk gingen scheiden. Ik ben door mijn moeder geestelijk mishandeld dus ik was erg opgelucht dat ze wegging en toch bleef ik loyaal naar haar. Ze gaf me het gevoel dat ik nog wel bij haar moest komen en dus deed ik dat dan maar. Mijn moeder drinkt ook teveel. Ik kan me herrinneren dat ik begon met mijn haren teknippen. Ik kwam na een bezoek aan de kapper erachter dat het niet gelijk was geknipt. Het moest overal gelijk zijn en bleef zo uren bezig...........Ik vertelde wel aan mijn vriend dat ik dat deed omdat ik het niet wou. Op een dag kwam mijn moeder bij mijn vader en mij thuis en zei: Goh, Stefanie, wat heb je mooie wimpers, dat is me nooit zo opgevallen. Nou, toen ben ik me dus op m'n wimpers gaan storten en wou ze eigenlijk nog mooier maken maar sloeg helemaal door............Ik was toen al bij mijn vriend waar ik nu nog bij ben. Vanaf het begin weet hij van mijn probleem. Hij is mijn steun en toeverlaat. Ondanks dat ik altijd heel open ben geweest over mijn probleem is het nooit overgegaan......maar het is wel dragelijker denk ik als je erover praat. Toen ik 22 was sloegen de stoppen door, ik was begonnen met mijn wenkbrauwen te epileren en dat moest zo perfect en aan beide kanten gelijk. Hier een haartje eruit, dan daar ook......tot dat ik geen wenkbrauwen meer had........Toen heb ik bij de dokter aan de bel getrokken en kreeg ik anafranil en gesprekken bij het riagg. Ik heb toen 7 maanden anafranil geslikt en dat hielp me echt, samen met de therapie. Het is daarna een poos echt heel goed gegaan. Toen ik 25 was kwam het weer heftig terug. Ik was zwanger en toen heb ik het heel moeilijk gehad. Ik hield me vast aan de gedachte dat als het kindje er zou zijn dat ik dan wel weer anafranil kon krijgen om even weer op adem tekomen. Maar toen werd na 41 weken zwangerschap ons zoontje dood geboren..........Toen heb ik seroxat gekregen omdat ik daar eventueel ook zwanger mee kon worden en met anafranil niet. Seroxat hielp niks en toen heb ik prozac gekregen. Het houdt het plukken niet tegen maar ik heb met behulp van goede therapie mijn tweede zwangerschap redelijk goed doorstaan. Nu heb ik een zoontje van 5 maanden. En ik heb nu toch het gevoel dat mijn leven toch vanaf 1999 behoorlijk is belemmerd door de ttm en ik wil graag weer even adempauze dus begin binnenkort met anafranil. Even weer het gevoel krijgen dat ik zonder plukken kan, dan kan ik het misschien zonder medicijnen weer even een jaartje vasthouden??????? Ik ben nu eerst aan het afbouwen met prozac.
Nou, een heel verhaal maar het lucht mij even lekker op.
Door jullie verhalen telezen valt er bij mij veel op z'n plek. Het geeft me zo'n goed gevoel dat er dus meer mensen zijn met precies dat zelfde machteloze rotgevoel wat je jezelf als het ware aandoet..........
Tot zover even voor nu!

Liefs van Stefanie
__________________
Stefanie
Stefanie is offline   Met citaat reageren
Oud 12 juli 2002, 00:26   #8
Kaantje
HaarWeb lid
 
Kaantje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 29 april 2002
Locatie: Flevoland
Berichten: 93
Dank je voor jullie reacties.

En ja monique het lucht best op.
Helemaal nu ik weet dat ik niet de enige ben die alles gelijk moet hebben.
Ik dacht altijd dat ik daar de enige in was.
Ik moet zeggen dat ik al jullie moed bewonder om die pijnlijke dingen op te rakkelen van het verleden en ben dankbaar dat jullie dat met mij en de andere op het forum wilden delen.
Ook merk ik dat ttm echt ontstaat door een bepaalde trauma gevoel en soort uitlaatklep of vluchtweg.
Ik merk zelf ook dat ik nog niet alles van het verleden heb verwerkt misschien is het daarom zo moeilijk om de ttm onder controle te krijgen.
Het stomme is dat ik er altijd makkelijk over heb kunnen praten alleen dat het daarmee nooit heeft geholpen om het te verwerken.
Ergens diep van binnen zou ik nog steeds willen dat mijn moeder begreep watvoor pijn ze me heeft gedaan en daarvoor haar excuses voor aan zou bieden.
Maar in de realiteit weet ik dat me moeder dat nooit zou begrijpen omdat ze in haar eigen wereldje leeft.
Mijn grootste angst was altijd dat ik nooit op mijn moeder wou lijken en ik heb ook mijn hele pubertijd strikt aan regels gehouden die in mijn ogen fatsoenlijk waren en die mijn moeder niet had. Bijvoorbeeld met mannen.
Ik haatte het als mijn moeder iemand mee naar huis nam voor een snelle wip en dan nog wel iemand die mijn vriendje kon zijn, puur voor de kick.
Ik walgde ervan. MIjn moeder deed ook alles op mij te vernederen puur door jaloersie denk ik.
Ik zal een voorbeeld geven zodat jullie weten hoe laag mijn moeder zou gaan.
Als mijn vrienden langs kwamen en ze had gedronken ging ze voor mijn vrienden op een emmer plassen en vertelde hun hoe smerig ik wel niet was.
Ik ben ook een keer weg bij me moeder gegaan toen ik zestien was omdat ze sex voor me ogen ging hebben met 1 van haar zuipschuit vriendjes en ik draaide zo door dat ik me moeder bijna vermoorde en ben toen de deur uitgelopen.
Dit is nog maar een kleine gedeelte die ik heb meegemaakt met me moeder.
En mijn grootste wens ik dat ze eens toegeeft dat het niet normaal is je zo voor je dochter te dragen. NU lacht ze een beetje en zegt stel je niet zo aan. ZO slecht ben ik toch niet geweest. Verder dan dat kom ik niet en dat maakt me zo kwaad.
Maar goed genoeg oud vuil op gerakkelt.
Bedankt voor jullie verhalen.

Liefs karin
Kaantje is offline   Met citaat reageren
Oud 12 juli 2002, 14:04   #9
monique3
HaarWeb lid
 
monique3's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 18 augustus 2001
Locatie: netherlands
Berichten: 642
aan kaantje/karin.

hee meid, ik moet het even tot me door laten dringen wat je hierboven allemaal hebt geschreven.
Echt, ik heb er geen woorden voor, je eigen moeder die zolaag zinkt. Ja, ze leeft echt in haar eigen wereldje, dat moet haast wel.
Maar jij bent daar de dupe van geworden, dat vind ik echt heel erg voor je.
Je schrijft dat je loyaal aan je moeder bent, en hoopt dat ze een keer iets zegt, dat ze begrijpt wat ze je heeft aan gedaan.
Nou sorry als ik het zeg, als je moeder dat nu nog niet inziet, dan zal ze waarschijnlijk nooit veranderen. En ik denk ook niet dat ze ooit iets van spijt aan je zal betuigen.
Wat jij moet doen is, je losmaken van je moeder, jij kunt het zonder haar veel beter, alleen moet je nu nog genoeg vertrouwen in jezelf krijgen. En niet steeds weer bevestiging aan je moeder vragen. Ze zal je niet tegemoet komen, en als jij niet zonder haar verder gaat, dan kom je niet van de ttm af.
Echt, jij en ik trouwens ook, moeten niet meer zoveel waarde hechten aan wat je moeder kan zeggen.
Ze zijn helaas tekort geschoten, maar dat hebben ze zelf niet door, wij moeten nu voor onszelf gaan zorgen, want een ander doet het niet.
Kaantje, je hebt een goeie lieve man die bij je blijft , wat er ook gebeurt, en je hebt een zoontje, en nog een kind is onderweg.
Word niet dezelfde moeder als je eigen moeder, en doorbreek het oude patroon, leef je eigen leven, zonder de mening van je moeder.
Word volwassen meid, je moeder is een voorbeeld geweest, een die je niet moet volgen!!
Ik hoop niet dat je boos word wat ik hier allemaal schrijf, maar het is wel de harde waarheid.
Je moeders steun zul je niet krijgen, maar die van mij/ons wel!!!!
liefs van Monique3.
monique3 is offline   Met citaat reageren
Oud 13 juli 2002, 01:07   #10
Kaantje
HaarWeb lid
 
Kaantje's schermafbeelding
 
Geregistreerd: 29 april 2002
Locatie: Flevoland
Berichten: 93
Hoi monique

Nee hoor ik ben niet boos.
Ik weet wel zeker dat ik nooit als mijn moeder zal worden want ik heb normen en waarden die zij niet heeft.
Ik ben alleen bang dat ik wel net als haar door de ttm niet 100% aandacht voor me kids zal hebben.
En ik heb ook gebroken met me moeder alleen ziet zij het niet zo en weet ik dat ze maar over een half jaar gewoon opbeld net of er nooit iets is gebeurd.
Het stomme is dat ik me altijd schuldig voel als ik haar moet kwetsen. Dat schuldgevoel heeft zij er gewoon in geprogameerd.
En dat is een stukje in mij dat nog volwassen moet worden en los moet laten.
Maar mijn zoontje heeft nu al meer liefde en aandacht ontvangen van mij dan ik ooit van mijn moeder heeft gekregen.
En nooit zal ik dezelfde dingen doen of zeggen tegen hem en de baby opkomst die ze deed tegen mij.
Ik walgde van haar gedrag en doe ik nog steeds.
Een ding heb ik van haar geleerd en dat is hoe het niet moet.
Ik heb ook met haar gebroken omdat ik er gewoon van walgde als ze aan me zoontje zat en hem een kus gaf, ik kan haar gewoon niet als oma zien.
Ik heb het gevoel alsof ze zijn puurheid dan vergiftigd.
Maar ik begrijp je woorden heel goed. En het heeft denk ik ook te maken met het kind in mij loslaten.
Ik ben hard bezig hehe. Alles heeft zijn tijd.
Gelukkig heb ik een goede schoonfamilie die mij steunt en van mij houd zoals ik ben.

groetjes karin
Kaantje is offline   Met citaat reageren
Reageren

Discussietools
Weergave Geef een waardering voor deze discussie
Geef een waardering voor deze discussie:

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe discussies starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Forumnavigatie


Alle tijden zijn GMT +2. Het is nu 12:16.


Forumsoftware: vBulletin®, versie 3.8.11
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.
Produced by Limelight Studios. Copyright © 2001-2024 Stichting HaarWeb.